Bajbuza h.Bajbuza

BAJBUZA lub BAYBUZA h. BAJBUZA. Herb w polu czerwonem strzała przeszywająca głowę węża ją obwijającego, z każdego jej boku grzyb, a trzeci pod głową węża, na tarczy korona bez hełmu. Rodzina pochodzenia tatarskiego—z nich pierwszy do Polski przesiedlił się Mi¬chał Baybuza Hrybunów vel Hrybunowicz, nabył majątek Rajgród, w woj. bracławskiem, a w nagrodę zasług dostał od Stefana Batorego przywilej na znaczne przestrzenia ziemi, nad rzeką Sułą na Ukrainie położonej, które jednak wkrótce, bo 1590 r., ustąpił księciu Aleksandrowi Wiśniowieckiemu; jednocześnie z nim żył Tychon, starszy (hetman) Kozaków zaporozkich 1597 r. Potomkowie Michała brali stale nazwę Baybuza, jako nazwisko, a ruskie Hrybunów, jako przydomek; z nich Siemion, wojski bracławski 1648 r., a Paweł i Mikołaj 1697 r., podpisali elekeye. Konstanty, pisarz, następnie sędzia grodź. Winnicki 1630 r. Szczęsny, cześnik bracławski 1715 r. N., chorąży pancerny, walczył z Kozakami 1648—1651 r. Walenty, stolnik latyczowski 1721 r., żonaty z Katarzyną Dembowską. Po N. 1750 r, córki: Elżbieta za Franciszkiem Pobogiem Górskim, miecznikiem kołomyjskim, Maryanna za Nehrebeckim, chorążym łomżyńskim i Róża za Łączyńskim, cześnikiem bracławskim 1778 r.
Seweryn Uruski
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/
Herbarz Seweryna Uruskiego