Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Kosiński Andrzej
29.08.2008 21:12
dr Andrzej Kosiński herbu Rawicz, ps. "Rawicz" (ur. 11 lutego 1890, zm. 8 czerwca 1946) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego i Armii Krajowej.
Przyszedł na świat w rodzinie ziemiańskiej o silnych tradycjach patriotycznych w Turanówce, powiat Głuchowski, guberni czernihowskiej (Ukraina) jako syn Andrzeja -powstańca styczniowego(ur.1841r w Malinowie,gmina Dziadkowice,powiat siemiatycki) i Leokadii Mierzwińskiej (1858-1898,córki Leona). Gimnazjum ukończył w Kursku w 1909. W 1916 ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Kijowskim. W czasie studiów był prezesem Rady Starostw Wydziału Lekarskiego. Kierował strajkami młodzieży akademickiej. Parokrotnie aresztowany. Ranny w walkach rewolucyjnych w Rosji. W czasie I wojny światowej początkowo pracował w Czerwonym Krzyżu, a następnie w wojsku rosyjskim. Za męstwo otrzymał odznaczenia: Krzyż św. Jerzego 4. stopnia, św. Włodzimierza 4. stopnia bojowy i św. Stanisława 3. stopnia bojowy.
W latach 1918-1919 był dowódcą oddziału walczącego w powiecie taraszczańskim przeciw bolszewikom. W 1920 r. wstąpił do Wojska Polskiego i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za waleczność w bitwie pod Nawozem został przedstawiony do Krzyża Walecznych.
Do 1924 pracował jako lekarz wojskowy w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. (w 1934 r. zajmował 269 lokatę na liście starszeństwa oficerów rezerwy sanitarnych), a następnie jako lekarz cywilny.Po zwolnieniu z wojska był dyrektorem szpitala sejmikowego w Zelwie (powiat Wołkowysk) oraz pozostawał oficerem rezerwy 1 Batalionu Sanitarnego. Organizator i prezes kola rolniczego w Zelwie oraz wiceprezes dozoru szkolnego. Od 1926 r. lekarz kasy chorych, szkolny i samorządowy w Łapach (woj. Białostockie). W 1931 pełnił obowiązki inspektora lekarskiego w Urzędzie Wojewódzkim w Lublinie, a także członka Zarządu okręgu PCK i Towarzystwa Przeciwgruźliczego. W roku 1935 został naczelnikiem Wydziału Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Stanisławowie (dziś Ukraina) organizuje okręg PCK i zostaje prezesem Towarzystwa Przeciwgruźliczego. W następnym roku pełnił obowiązki inspektora w Wydziale Pracy, Opieki i Zdrowia województwa lubelskiego. Od 1938 r. Naczelnik Wydział u Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku.
Od początku II wojny światowej w 110. Pułku Rezerwowym Ułanów, następnie w Narodowej Organizacji Wojskowej (członek Komendy Głównej), a od 1942 r. w AK w stopniu majora. W latach 1941-44 był szefem służby sanitarnej ZWZ/AK inspektoratu białostockiego. Był kierownikiem Wydziału Zdrowia w Okręgowej Delegaturze Rządu RP na Białostocczyznę. Za działalność w AK został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po wkroczeniu do Białegostoku w 1944 wojsk sowieckich, aresztowany ( sierpień 1944) i wywieziony do więzienia Lefertowo w Moskwie. Następnie poprzez więzienie w Charkowie trafił do obozu NKWD Riazań-Diagilewo, gdzie zmarł.
Bibliografia
* Władysław Żarski-Zajdler, Ruch oporu w latach 1939-1944 na Białostocczyźnie.
* Białostocczyzna 1944-1945 w dokumentach podziemia i oficjalnych władz, ISBN 83-86759-48-8.
* K. Komorowski, Konspiracja wojskowa obozu narodowego 1939-1945, Wojskowy Przegląd Historyczny, 1988 nr 1.
* Teczka akt personalnych Andrzeja Kosińskiego, Centralne Archiwum Wojskowe.
* Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, Warszawa 1938 r.
* Józef Kuzminski, Doktor medycyny Andrzej Kosiński. Ostatni Naczelnik Wydziału Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku 1939 r., Zeszyty historyczne tom IV, nr. 4/12 2005-2007, Okręgowa Izba Lekarska w Białymstoku.
* Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1022, 1104.
* Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 215, 743.
* Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936, s. 500, 505.
Przyszedł na świat w rodzinie ziemiańskiej o silnych tradycjach patriotycznych w Turanówce, powiat Głuchowski, guberni czernihowskiej (Ukraina) jako syn Andrzeja -powstańca styczniowego(ur.1841r w Malinowie,gmina Dziadkowice,powiat siemiatycki) i Leokadii Mierzwińskiej (1858-1898,córki Leona). Gimnazjum ukończył w Kursku w 1909. W 1916 ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Kijowskim. W czasie studiów był prezesem Rady Starostw Wydziału Lekarskiego. Kierował strajkami młodzieży akademickiej. Parokrotnie aresztowany. Ranny w walkach rewolucyjnych w Rosji. W czasie I wojny światowej początkowo pracował w Czerwonym Krzyżu, a następnie w wojsku rosyjskim. Za męstwo otrzymał odznaczenia: Krzyż św. Jerzego 4. stopnia, św. Włodzimierza 4. stopnia bojowy i św. Stanisława 3. stopnia bojowy.
W latach 1918-1919 był dowódcą oddziału walczącego w powiecie taraszczańskim przeciw bolszewikom. W 1920 r. wstąpił do Wojska Polskiego i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za waleczność w bitwie pod Nawozem został przedstawiony do Krzyża Walecznych.
Do 1924 pracował jako lekarz wojskowy w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. (w 1934 r. zajmował 269 lokatę na liście starszeństwa oficerów rezerwy sanitarnych), a następnie jako lekarz cywilny.Po zwolnieniu z wojska był dyrektorem szpitala sejmikowego w Zelwie (powiat Wołkowysk) oraz pozostawał oficerem rezerwy 1 Batalionu Sanitarnego. Organizator i prezes kola rolniczego w Zelwie oraz wiceprezes dozoru szkolnego. Od 1926 r. lekarz kasy chorych, szkolny i samorządowy w Łapach (woj. Białostockie). W 1931 pełnił obowiązki inspektora lekarskiego w Urzędzie Wojewódzkim w Lublinie, a także członka Zarządu okręgu PCK i Towarzystwa Przeciwgruźliczego. W roku 1935 został naczelnikiem Wydziału Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Stanisławowie (dziś Ukraina) organizuje okręg PCK i zostaje prezesem Towarzystwa Przeciwgruźliczego. W następnym roku pełnił obowiązki inspektora w Wydziale Pracy, Opieki i Zdrowia województwa lubelskiego. Od 1938 r. Naczelnik Wydział u Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku.
Od początku II wojny światowej w 110. Pułku Rezerwowym Ułanów, następnie w Narodowej Organizacji Wojskowej (członek Komendy Głównej), a od 1942 r. w AK w stopniu majora. W latach 1941-44 był szefem służby sanitarnej ZWZ/AK inspektoratu białostockiego. Był kierownikiem Wydziału Zdrowia w Okręgowej Delegaturze Rządu RP na Białostocczyznę. Za działalność w AK został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po wkroczeniu do Białegostoku w 1944 wojsk sowieckich, aresztowany ( sierpień 1944) i wywieziony do więzienia Lefertowo w Moskwie. Następnie poprzez więzienie w Charkowie trafił do obozu NKWD Riazań-Diagilewo, gdzie zmarł.
Bibliografia
* Władysław Żarski-Zajdler, Ruch oporu w latach 1939-1944 na Białostocczyźnie.
* Białostocczyzna 1944-1945 w dokumentach podziemia i oficjalnych władz, ISBN 83-86759-48-8.
* K. Komorowski, Konspiracja wojskowa obozu narodowego 1939-1945, Wojskowy Przegląd Historyczny, 1988 nr 1.
* Teczka akt personalnych Andrzeja Kosińskiego, Centralne Archiwum Wojskowe.
* Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, Warszawa 1938 r.
* Józef Kuzminski, Doktor medycyny Andrzej Kosiński. Ostatni Naczelnik Wydziału Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku 1939 r., Zeszyty historyczne tom IV, nr. 4/12 2005-2007, Okręgowa Izba Lekarska w Białymstoku.
* Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1022, 1104.
* Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 215, 743.
* Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936, s. 500, 505.