Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Monografia Ródu Gosiewski h. Ślepowron
19.05.2010 16:36
GOSIEWSKI h. ŚLEPOWRON. Senatorowie w rodzinie: Marcin, ka¬sztelan parnawski 1625 r. Aleksander, wojewoda smoleński 1625 r., urn, 1639 r. Krzysztof, wojewoda smoleński 1639 r., um. 1643 r. Wincenty, podskarbi wielki litewski 1652 r., hetman polny litewski 1654 r., um. 1662 r. Bogusław, biskup smoleński 1724—1744 r.
Dawna w północnem Mazowszu rodzina, w XV stoleciu brała miana Gosie, Gąsie a nawet Gęś, od wsi Gosie, w pow. zambrowskim, ziemi łomżyńskiej; bardzo rozrodzona i prawie wyłącznie zagrodowa szlachta. W 1476 r. dwudziestu włókami podzieliło się aż czternastu jej członków, a i ci nawet byli zamożniejszymi od innych; w XVI wieku jedna ich gałąź przesiedliła się na Litwę i tam w krótkim czasie doszła do wysokich do¬stojności i znacznych majątków. Jakób i Bartłomiej, hracia, 1460 r., Jan, Maciej, Stefan, Marcin 1476 r., Gotard, syn Jakóba, 1503 r., Feliks, syn Sta¬nisława, 1553 r., Józef, komornik zambrowski 1556 r., i wielu innych cyto¬wani w aktach
łomżyńskich. Józef, podśtoli ciechanowski 1759 r. Antoni, starosta łukowski 1780 - 1782 r. Melchior, kapitan wojsk polskich 1822 r. Antoni i Dominik z przydomkiem Złotorowicz wylegitymowani w Galicy i 1782 roku.
Po Janie, synu Jakóba, dziedzicu wsi Gosie-Wybrany i Mieczki w 1710 r., byli synowie: Kacper, Wojciech, Grzegorz i Stanisław, po
którym synowie: Mikołaj, Mateusz i Antoni.Po Mikołaju synowie: Wojciech, Ignacy i Kazimierz; z nich po Wojciechu synowie: 1) Kasyan ożeniony z Maryanną Grądzką, z niej synowie,
Wacław i Stanisław wylegitymowani w Królestwie 1843 r.; 2) Wawrzyniec ożeniony z'Anielą Jauiewską, z niej syn Karol wylegitymowany w Królestwie 1852 r.; 3) Grzegorz ożeniony z Maryanną Kołakowską, z niej syn Idzie wylegitymowany 1848 r.Ignacy, drugi syn Mikołaja, miał syna Franciszka, po którym syn Maciej wylegitymowany w Królestwie 1839 r. Wszyscy powyżsi wylegitymowani w Królestwie z herbem Korwin.
Kazimierz, trzeci syn Mikołaja, pozostawił syna Jakóba, ten synów, Stanisława, dziedzica wsi Walochy-Mociki, i Melchiora, kapitana wojsk polskich, wylegitymowanych w Królestwie 1839 r.
Mateusz, drugi syn Stanisława, dziedzic dóbr Gosie, miał potomstwo, z którego pochodzący Rajmund, syn Ludwika i Maryanny z Kownackich, wylegitymowany w Królestwie 1860 r.
Antoni, najmłodszy syn Stanisława, pozostawił syna Stanisława, po którym z żony Rozalii z Wdziekońskich synowie, Franciszek i Paweł wylegitymowani w Królestwie 1839 r. z herbem Korwin.
Bracia, Jan i Marcin, w połowie XVI stolecia osiedlili się na Litwie. Po Janie był syn Aleksander, referendarz 1610 r., pisarz litewski 1615 r., wojewoda smoleński 1625 r., pisarz polny litewski 1630 r., poseł na sejmy, starosta wieliski, bielski i piński, znakomity wojownik i mąż stanu, w 1606 r. poseł do Dymitra I samozwańca, uwięziony przez Szujskiego, dopiero w półtora roku odzyskał wolność.
Aleksander należał do wyprawy Zygmunta III na Moskwę i nakłonił go do oblegania Smoleńska, a w 1610 r., mając sobie powierzone dowództwo osiemnastotysiącznego korpusu strzelców moskiewskich, zdobył miasto Białe i w niem oblężony przez Szwedów obronił się. W wyprawie smoleńskiej 1633—1634 r. zdobył Dorohobuż, zajął chwilowo i złupił Kaługę i Mozajsk, a i samej Moskwie zagroził; jako komisarz do układów o pokój zadecydował jego zawarcie energicznem swojem postąpieniem, zmusiwszy posłów moskiewskich do szybkiej decyzyi 1637 r. W nagrodę swych zasług dostał dobra Porzecze, Biberów i Głuszyce, w wojew. smoleńskiem; fundował Jezuitów w Witebsku, a ich dynaburgskiemu kolegium nadał wieś Auł, i wymurował klasztor Brygidek w Brześciu Litewskim; królowi Zygmuntowi TIT, któremu był winien swoje wyniesienie, zawsze był wierny, ale hetmanom nie rad ulegał. Aleksander umarł 1639 r., pozostawiwszy z żony Ewy Pac, podkomorzanki brzeskiej, córki: Zofię za Mikołajem Sapiehą, pisarzem polnym litewskim, Helenę za Samuelem ks. Sanguszką, wojewodą witebskim, i Annę, zakonnicę Brygitkę, oraz trzech synów: Krzysztofa, Mikołaja i Wincentego.Krzysztof, pisarz 1625 r., a referendarz litewski 1638 r., wojewoda smoleński 1639 r., w 1638 r. towarzyszył Władysławowi IV do Baden, a w 1640 r. był posłem do Prancyi dla uwolnienia uwięzionego królewicza Jana Kazimierza; umarł 1643 r.Mikołaj, drugi syn Aleksandra, wojewody, podkomorzy smoleński, rotmistrz wojsk królewskich 1650 r., wojownik przeciwko Szwedom i
Moskwie, odniósł kilkanaście ran w różnych bitwach.Wincenty, najmłodszy syn Aleksandra, wojewody, stolnik litewski 1646 r., a zarazem generał artyleryi litewskiej, od 1651 r. podskarbi wielki litewski 1652 r., ostatnio hetman polny litewski 1654 r., starosta oszmiański, wieliski i puński, w 1648—1649 r. głównie przyłożył się .do obrony Litwy przeciwko Kozakom, odzyskał zajęty przez nich Pińsk w stanowczem nad nimi zwycięztwie pod Łojowem i
przeważny wziął udział również w zdobyciu Kijowa; w 1651 r. był komisarzem do układów o pokój z Kozakami, a w 1654 r. wierny Janowi Kazimierzowi nie chciał podpisać poddania Litwy Szwedom, za co aresztowany od Janusza Radziwiłła, hetmana wielkiego litewskiego, nie wprzód uwolniony został, aż dał zapewnienie, że obronę Szwedów będzie popierał. Już przecież w 1655 r. wierny ojczyźnie odstąpił nieprzyjaciół i dzielnie walczył w jej obronie; w 1656 r. walczył pod Pragą, a w 1657 - 1658 r. szczęśliwie walczył w Inflantach i już był bliski odzyskania Rygi, gdy temu przeszkodziło wejście wojsk moskiewskich do Litwy. W 1658 r., gdy dla układów, które sama Moskwa zaproponowała, bezpiecznie z małym hufcem przebywał pod Werkami blisko Wilna, z nienacka napadnięty od wojsk nieprzyjacielskich, po dzielnej obronie popadł w niewolę, w której dwa lata zostawał. Za powrotem do ojczyzny popierał Maryę Ludwikę w jej zamysłach uchylenia elekcyi i wyniesienia na tron jednego z książąt francuzkich, a w 1662 r-., mianowany komisarzem do uspokojenia skonfederowanego wojska litewskiego, nakłonił znaczną jego część i jego marszałka Żeromskiego do rozwiązania rokoszu, o czem gdy dowiedzieli się inni konfederaci, pochwycili go w Wilnie i rozstrzelali 1662 r. Ta zbrodnia wywołała powszechne oburzenie w kraju i sprawiła, że wojsko litewskie było już skłonniejszem do uległości. Wincenty z żony Magdaleny Konopackiej, kasztelanki elblągskiej, 2v. żony ks. Janusza-Karola Czartoryskiego, podkomorzego krakowskiego, zostawił dwie córki, Teresę lv. za Bogusławem Słuszką, hetmanem polnym litewskim, 2v. za Janem-Kazimierzem Sapiehą, wojewodą wileńskim i hetmanem wielkim litewskim, i Zofię za Aleksandrem Przyjcmskim, podstolim koronnym, oraz syna Bogusława.
Bogusław niezwykłej zacności charakteru i poświęcenia się dla przyjaciół, kantor wileński 1700 r. i proboszcz onikszteński, należał do konfederacyi szlachty przeciwko Sapiehom; w 1706 r., gdy cała kapituła opuściła Wilno, on jeden z Zienkowiczem zostali się dla obrony kościoła, a źle traktowani od Szwedów, zagrożeni nawet rozstrzelaniem, zmuszeni byli do złożenia znacznej kontrybucyi. Udało się przecież Gosiewskiemu pozyskać względy komendanta szwedzkiego w Wilnie i skłonić go do oszczędzania dóbr duchownych, za co publiczne podziękowanie i wynagrodzenie otrzymał od kapituły; w 1716 r. ocalił od śmierci hetmana Pocieja, zagrożonego nią od skonfederowanego wojska za swe intrygi i przychylność dla dworu. Bogusław w 1722 r. sufragan białoruski i biskup akanteński, dwukrotnie administrator dyecczyi, został biskupem smoleńskim 1724 r. i na tej dostojności umarł 1744 r.Marcin, brat Jana, protoplasty linii poprzedniej, rotmistrz królewski, łowczy, a następnie wojski smoleński, kasztelan parnawski 1625 r., pozostawił syna Ludwika, wojskiego smoleńskiego, zabitego w bitwie z Moskwą pod Białą, po którym syn Aleksander, starosta bielski, rotmistrz wojsk królewskich, dzielnie walczył przeciwko Kozakom 1648—1651 r., a przeciwko Szwedom i Moskwie 1655 -1664 r.; Aleksander pozostawił dwóch synów, Michała i Mateusza.Michał, sędzia wojskowy litewski 1685—1699 r., walczył pod Chocimem 1673 r. i w wielu innych bitwach, przyjaciel i domownik Sapiehów, chciał ich pogodzić ze szlachtą litewską 1698 r.; jego córka Róża zakonnica.
Mateusz, stolnik nowogrodzki, starosta łożdzieński, generał artyleryi litewskiej 1673 1683 r., mąż zacny i dobry żołnierz, wziął udział w kilkunastu bitwach i kilkakrotnie był raniony; starał się o zapomożenie arsenałów, zaprowadził kilka użytecznych reform w artyleryi litewskiej i wydał z własnej kieszeni 60,000 złotych na jej potrzeby, którą to sumę sejm 1690 r. zaleci! wypłacić jego sukcesorom. Mateusz umarł 1684 r., miał dwie żony, Barbarę Niemira i Konstancyę Mokrzecką, z nich córka Kon-stancya-Katarzyna iv. za Aleksandrem Cetnerem, starostą trembowelskim, 2v. za Domaniewskim, i syn Antoni - Aleksander, krajczy i podwojewodzy smoleński 1734 r., gorliwy
stronnik Leszczyńskiego; jego synowie, Bazyli, koniuszy smoleński, i Józef, dziedzic dóbr Świacko, miał syna Bazylego, koniuszego smoleńskiego 1783 r.. po którym z żony Joanny Bułharyn syn Józef, radca Towarzystwa Kredytowego, wylegitymowany w Królestwie 1837 r.; po Józefie syn Antoni, dziedzic dóbr Jatwieź 1856 r.
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/
Herbarz Seweryna Uruskiego
Dawna w północnem Mazowszu rodzina, w XV stoleciu brała miana Gosie, Gąsie a nawet Gęś, od wsi Gosie, w pow. zambrowskim, ziemi łomżyńskiej; bardzo rozrodzona i prawie wyłącznie zagrodowa szlachta. W 1476 r. dwudziestu włókami podzieliło się aż czternastu jej członków, a i ci nawet byli zamożniejszymi od innych; w XVI wieku jedna ich gałąź przesiedliła się na Litwę i tam w krótkim czasie doszła do wysokich do¬stojności i znacznych majątków. Jakób i Bartłomiej, hracia, 1460 r., Jan, Maciej, Stefan, Marcin 1476 r., Gotard, syn Jakóba, 1503 r., Feliks, syn Sta¬nisława, 1553 r., Józef, komornik zambrowski 1556 r., i wielu innych cyto¬wani w aktach
łomżyńskich. Józef, podśtoli ciechanowski 1759 r. Antoni, starosta łukowski 1780 - 1782 r. Melchior, kapitan wojsk polskich 1822 r. Antoni i Dominik z przydomkiem Złotorowicz wylegitymowani w Galicy i 1782 roku.
Po Janie, synu Jakóba, dziedzicu wsi Gosie-Wybrany i Mieczki w 1710 r., byli synowie: Kacper, Wojciech, Grzegorz i Stanisław, po
którym synowie: Mikołaj, Mateusz i Antoni.Po Mikołaju synowie: Wojciech, Ignacy i Kazimierz; z nich po Wojciechu synowie: 1) Kasyan ożeniony z Maryanną Grądzką, z niej synowie,
Wacław i Stanisław wylegitymowani w Królestwie 1843 r.; 2) Wawrzyniec ożeniony z'Anielą Jauiewską, z niej syn Karol wylegitymowany w Królestwie 1852 r.; 3) Grzegorz ożeniony z Maryanną Kołakowską, z niej syn Idzie wylegitymowany 1848 r.Ignacy, drugi syn Mikołaja, miał syna Franciszka, po którym syn Maciej wylegitymowany w Królestwie 1839 r. Wszyscy powyżsi wylegitymowani w Królestwie z herbem Korwin.
Kazimierz, trzeci syn Mikołaja, pozostawił syna Jakóba, ten synów, Stanisława, dziedzica wsi Walochy-Mociki, i Melchiora, kapitana wojsk polskich, wylegitymowanych w Królestwie 1839 r.
Mateusz, drugi syn Stanisława, dziedzic dóbr Gosie, miał potomstwo, z którego pochodzący Rajmund, syn Ludwika i Maryanny z Kownackich, wylegitymowany w Królestwie 1860 r.
Antoni, najmłodszy syn Stanisława, pozostawił syna Stanisława, po którym z żony Rozalii z Wdziekońskich synowie, Franciszek i Paweł wylegitymowani w Królestwie 1839 r. z herbem Korwin.
Bracia, Jan i Marcin, w połowie XVI stolecia osiedlili się na Litwie. Po Janie był syn Aleksander, referendarz 1610 r., pisarz litewski 1615 r., wojewoda smoleński 1625 r., pisarz polny litewski 1630 r., poseł na sejmy, starosta wieliski, bielski i piński, znakomity wojownik i mąż stanu, w 1606 r. poseł do Dymitra I samozwańca, uwięziony przez Szujskiego, dopiero w półtora roku odzyskał wolność.
Aleksander należał do wyprawy Zygmunta III na Moskwę i nakłonił go do oblegania Smoleńska, a w 1610 r., mając sobie powierzone dowództwo osiemnastotysiącznego korpusu strzelców moskiewskich, zdobył miasto Białe i w niem oblężony przez Szwedów obronił się. W wyprawie smoleńskiej 1633—1634 r. zdobył Dorohobuż, zajął chwilowo i złupił Kaługę i Mozajsk, a i samej Moskwie zagroził; jako komisarz do układów o pokój zadecydował jego zawarcie energicznem swojem postąpieniem, zmusiwszy posłów moskiewskich do szybkiej decyzyi 1637 r. W nagrodę swych zasług dostał dobra Porzecze, Biberów i Głuszyce, w wojew. smoleńskiem; fundował Jezuitów w Witebsku, a ich dynaburgskiemu kolegium nadał wieś Auł, i wymurował klasztor Brygidek w Brześciu Litewskim; królowi Zygmuntowi TIT, któremu był winien swoje wyniesienie, zawsze był wierny, ale hetmanom nie rad ulegał. Aleksander umarł 1639 r., pozostawiwszy z żony Ewy Pac, podkomorzanki brzeskiej, córki: Zofię za Mikołajem Sapiehą, pisarzem polnym litewskim, Helenę za Samuelem ks. Sanguszką, wojewodą witebskim, i Annę, zakonnicę Brygitkę, oraz trzech synów: Krzysztofa, Mikołaja i Wincentego.Krzysztof, pisarz 1625 r., a referendarz litewski 1638 r., wojewoda smoleński 1639 r., w 1638 r. towarzyszył Władysławowi IV do Baden, a w 1640 r. był posłem do Prancyi dla uwolnienia uwięzionego królewicza Jana Kazimierza; umarł 1643 r.Mikołaj, drugi syn Aleksandra, wojewody, podkomorzy smoleński, rotmistrz wojsk królewskich 1650 r., wojownik przeciwko Szwedom i
Moskwie, odniósł kilkanaście ran w różnych bitwach.Wincenty, najmłodszy syn Aleksandra, wojewody, stolnik litewski 1646 r., a zarazem generał artyleryi litewskiej, od 1651 r. podskarbi wielki litewski 1652 r., ostatnio hetman polny litewski 1654 r., starosta oszmiański, wieliski i puński, w 1648—1649 r. głównie przyłożył się .do obrony Litwy przeciwko Kozakom, odzyskał zajęty przez nich Pińsk w stanowczem nad nimi zwycięztwie pod Łojowem i
przeważny wziął udział również w zdobyciu Kijowa; w 1651 r. był komisarzem do układów o pokój z Kozakami, a w 1654 r. wierny Janowi Kazimierzowi nie chciał podpisać poddania Litwy Szwedom, za co aresztowany od Janusza Radziwiłła, hetmana wielkiego litewskiego, nie wprzód uwolniony został, aż dał zapewnienie, że obronę Szwedów będzie popierał. Już przecież w 1655 r. wierny ojczyźnie odstąpił nieprzyjaciół i dzielnie walczył w jej obronie; w 1656 r. walczył pod Pragą, a w 1657 - 1658 r. szczęśliwie walczył w Inflantach i już był bliski odzyskania Rygi, gdy temu przeszkodziło wejście wojsk moskiewskich do Litwy. W 1658 r., gdy dla układów, które sama Moskwa zaproponowała, bezpiecznie z małym hufcem przebywał pod Werkami blisko Wilna, z nienacka napadnięty od wojsk nieprzyjacielskich, po dzielnej obronie popadł w niewolę, w której dwa lata zostawał. Za powrotem do ojczyzny popierał Maryę Ludwikę w jej zamysłach uchylenia elekcyi i wyniesienia na tron jednego z książąt francuzkich, a w 1662 r-., mianowany komisarzem do uspokojenia skonfederowanego wojska litewskiego, nakłonił znaczną jego część i jego marszałka Żeromskiego do rozwiązania rokoszu, o czem gdy dowiedzieli się inni konfederaci, pochwycili go w Wilnie i rozstrzelali 1662 r. Ta zbrodnia wywołała powszechne oburzenie w kraju i sprawiła, że wojsko litewskie było już skłonniejszem do uległości. Wincenty z żony Magdaleny Konopackiej, kasztelanki elblągskiej, 2v. żony ks. Janusza-Karola Czartoryskiego, podkomorzego krakowskiego, zostawił dwie córki, Teresę lv. za Bogusławem Słuszką, hetmanem polnym litewskim, 2v. za Janem-Kazimierzem Sapiehą, wojewodą wileńskim i hetmanem wielkim litewskim, i Zofię za Aleksandrem Przyjcmskim, podstolim koronnym, oraz syna Bogusława.
Bogusław niezwykłej zacności charakteru i poświęcenia się dla przyjaciół, kantor wileński 1700 r. i proboszcz onikszteński, należał do konfederacyi szlachty przeciwko Sapiehom; w 1706 r., gdy cała kapituła opuściła Wilno, on jeden z Zienkowiczem zostali się dla obrony kościoła, a źle traktowani od Szwedów, zagrożeni nawet rozstrzelaniem, zmuszeni byli do złożenia znacznej kontrybucyi. Udało się przecież Gosiewskiemu pozyskać względy komendanta szwedzkiego w Wilnie i skłonić go do oszczędzania dóbr duchownych, za co publiczne podziękowanie i wynagrodzenie otrzymał od kapituły; w 1716 r. ocalił od śmierci hetmana Pocieja, zagrożonego nią od skonfederowanego wojska za swe intrygi i przychylność dla dworu. Bogusław w 1722 r. sufragan białoruski i biskup akanteński, dwukrotnie administrator dyecczyi, został biskupem smoleńskim 1724 r. i na tej dostojności umarł 1744 r.Marcin, brat Jana, protoplasty linii poprzedniej, rotmistrz królewski, łowczy, a następnie wojski smoleński, kasztelan parnawski 1625 r., pozostawił syna Ludwika, wojskiego smoleńskiego, zabitego w bitwie z Moskwą pod Białą, po którym syn Aleksander, starosta bielski, rotmistrz wojsk królewskich, dzielnie walczył przeciwko Kozakom 1648—1651 r., a przeciwko Szwedom i Moskwie 1655 -1664 r.; Aleksander pozostawił dwóch synów, Michała i Mateusza.Michał, sędzia wojskowy litewski 1685—1699 r., walczył pod Chocimem 1673 r. i w wielu innych bitwach, przyjaciel i domownik Sapiehów, chciał ich pogodzić ze szlachtą litewską 1698 r.; jego córka Róża zakonnica.
Mateusz, stolnik nowogrodzki, starosta łożdzieński, generał artyleryi litewskiej 1673 1683 r., mąż zacny i dobry żołnierz, wziął udział w kilkunastu bitwach i kilkakrotnie był raniony; starał się o zapomożenie arsenałów, zaprowadził kilka użytecznych reform w artyleryi litewskiej i wydał z własnej kieszeni 60,000 złotych na jej potrzeby, którą to sumę sejm 1690 r. zaleci! wypłacić jego sukcesorom. Mateusz umarł 1684 r., miał dwie żony, Barbarę Niemira i Konstancyę Mokrzecką, z nich córka Kon-stancya-Katarzyna iv. za Aleksandrem Cetnerem, starostą trembowelskim, 2v. za Domaniewskim, i syn Antoni - Aleksander, krajczy i podwojewodzy smoleński 1734 r., gorliwy
stronnik Leszczyńskiego; jego synowie, Bazyli, koniuszy smoleński, i Józef, dziedzic dóbr Świacko, miał syna Bazylego, koniuszego smoleńskiego 1783 r.. po którym z żony Joanny Bułharyn syn Józef, radca Towarzystwa Kredytowego, wylegitymowany w Królestwie 1837 r.; po Józefie syn Antoni, dziedzic dóbr Jatwieź 1856 r.
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/
Herbarz Seweryna Uruskiego