Łukomscy

Może warto przybliżyć temat... Jakieś dokładniejsze dane...W samej Łodzi można nawiązać kontakt z osobami o tym nazwisku (jest tam tylko 9 osób) za pośrednictwem ksiązki telefonicznej. Można dać ogloszenie na stronie Towarzystwa Genealogicznego Centralnej Polski, można.... Doprawdy jest bardzo dużo metod poszukiwań. Serdecznie pozdrawiam Iwona Łaptaszyńska.

Mnie interesują Łukomscy ze Skierniewic chodzi o lata 1890-1900 i dalsze!!!
pozdrawiam
Zofia

W Poznaniu też są Łukomscy- czy tacy odpadają?

Longin Łukomski w 1815

Bibliografia

Józef Bieliński , 1886 ,,Doktorowie medycyny promowani w Wilnie 1785-1842"

Witam!
Bardzo interesują mnie Łukomscy z Poznańskiego ponieważ ci moi pochodzą właśnie z tego regionu:) szukam wszelkich informacji!

pozdrawiam
Zofia

ps.
pytałam o Łukomskich ze Skierniewice ponieważ jeden z dokumentów rodzinnych był tam spisywany i prawdopodobnie po wyjeździe z poznańskiego tam znalazł się jeden z członków rodziny.

Właścicielem Stadniny Koni i Ośrodka Jeżdzieckiego"Rancho" w Poznaniu, przy ul. Beskidzkiej, jest Pan Jerzy Łukomski. Są w internecie (kontakt, adres itp.). Proszę spróbować.
Pozdrawiam.
BKG

czy spokrewnieni z Halina Łukomska - śpiewaczka?

Tego, niestety, nie wiem, ale łatwo to sprawdzić (kontakt łatwo znaleźć w internecie). Proszę skorzystać.
Pozdrawiam.bkg

Ród kniaziów Łukomskich wywodzi się z Łukomlii w woj. witebskim. Adam Boniecki w Poczcie Rodów W. Ks. Litewskiego (1883) jako pierwszego odnotowuje kniazia Iwana Łukomskiego, który został wysłany do Moskwy przez Kazimierza Jagiellończyka. Posądzony o zamiar otrucia wielkiego księcia Iwana Wasilewicza został spalony w Moskwie w 1493 r. Inną ciekawą postacią był Konstanty Łukomski (? – 1581) starosta ulski, dowódca kozaków litewskich. W okresie 1576 – 80 odegrał poważną rolę w walce o Inflanty: spalił zamek nieprzyjacielski Koziany i wziął udział w oblężeniu Połocka. Posiadał kilka wsi w pow. orszańskim, lidzkim i połockim. Był ożeniony z Bohdaną, córką Fedora Korsaka. Z małżeństwa tego miał córki: Aleksandrę i Zofię oraz synów: Jarosława, Melchiora i Baltazara.

http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81ukomscy

Uwaga: Błędnie na stronie podano jakoby bp łomżyński Stanisław Łukomski miał pochodzić z ww rodziny. Nic na to nie wskazuje.

Samuel Łukomski (? – 1659), pułwojsk litewskich. Należał do gałęzi kniaziów Łukomskich, która posiadała dobra Szczyduty i Bolino w Połockiem, syn Michała Bohdanowicza, podsędka orszańskiego i Rajny Ciechanowieckiej. Wraz z Karolem Lisowskim dowodził chorągwiami wojska litewskiego i pospolitego ruszenia (1654 -55). Skutecznie blokował załogę moskiewską w Witebsku, którą kierował kniaź Wasyl Szeremietiew. W 1655 przystąpił do konfederacji tyszowickiej, a rok później bronił Kamieńca Litewskiego. Wysunięty ku północy pułk Łukomskiego został rozbity przez Bogusława Radziwiłła. W czasie oblężenia Warszawy przez Szwedów dowodził własną chorągwią kozacką.
Samuel Łukomski bywa utożsamiany z żyjącym mu współcześnie Samuelem Eustachym Łukomskim (1605 – 1680), swym kuzynem, równym jak on zawadiaką. Wiele scen z życia obydwu wykorzystał w Potopie Henryk Sienkiewicz.

Teodor Felicjan Łukomski (? - ok. 1715), sędzia ziemski witebski, syn wspomnianego Samuela Eustachego i Maryny Kisielówny. W wojnie polsko-moskiewskiej walczył u boku ojca i w 1655 przystąpił do konfederacji tyszowickiej. Uczestniczył w walkach stoczonych przez S. Kmicica pod Bieszenkowiczami (1661) z oddziałami moskiewskimi. Zasłużył się wraz z bratem Dadzibogiem Jerzym przy zdobywaniu fortecy Dzisny. Poseł na sejm, w 1666 zerwał obrady w interesie Radziwiłłów, którzy nie otrzymali godności hetmana polnego. Przeciwnik Paców, na kolejnych sejmach pozostawał w bloku opozycji. W czasie elekcji Jana Sobieskiego (1674), na przekór Pacom, opowiedział się za wyborem „Piasta” na króla. Wzamian otrzymał urząd sędziego ziemskiego witebskiego. Był wielokrotnym posłem województwa witebskiego, a w 1690 komisarzem do rozgraniczenia województw białoruskich od Moskwy. W czasie swego życia znacznie powiększył swój majątek. Z żoną Heleną Drucką-Horską, c. Teodora stolnika połockiego, miał dwóch synów: Dominika, dziedzica dóbr Wielkie Łuki i Samuela Jana, pisarza ziemskiego orszańskiego. Obydwu przeżył, a majątek zapisał wnukowi Jozafatowi, rotmistrzowi orszańskiemu. Miał także pięć córek, z których Regina była żoną Ignacego Nowackiego, starosty wyszogrodzkiego.

Andrzej Łukomski h. Nałęcz (? – 1637), dr teologii, archidiakon krakowski, sekretarz królewski. Syn Macieja i Doroty Wardęskiej, wywodził się z Łukomia, ziemi konińskiej. Karierę kościelną rozpoczął jako kanonik kujawski, poznański (1600) i sandomierski (1608). Około 1611 wyjechał na studia do Padwy. Po powrocie do kraju (1615) z tytułem doktora teologii został powołany na kanonię katedralną krakowską i na urząd sekretarza królewskiego. Popadł w wieloletni spór z Akademią Krakowską na tle uruchomienia kolegium jezuickiego, wyłącznie pod kuratelą kościelną. Ustanowił kila legatów na cele dobroczynne i na restaurację kościołów, m.in.: zapisał na ubogich wieś Pojałowice i Bobrowniki, w kolegiacie sandomierskiej własnym sumptem odrestaurował ołtarz wielki. Kościołowi Św. Piotra w Krakowie w testamencie zapisał złoty krzyż wysadzany szmaragdami i 14 dywanów.

Mikołaj Łukomski, h. Szeliga (1662 – 1750), imię zakonne Antoni, opat klasztoru cystersów w Lądzie. Był synem Adama i Heleny z Mańkowskich. Do zakonu cystersów wstąpił w 1690. Od 1697 opat klasztoru, z dużą energią i troską doprowadził do końca dzieło barokowej odbudowy opactwa, angażując w to dochody z dóbr własnych i klasztornych. Zatrudnił do tego Pompeo Ferrari, wówczas najwybitniejszego w Wielkopolsce architekta. Na jego zlecenie przy zdobieniu obiektu pracowali malarz Georg Wilhelm Neunhertz i franciszkanin Adam Swach. Był trzykrotnie wybierany na stanowisko wizytatora generalnego zakonu, dążył do podniesienia oświaty w klasztorach cysterskich. Zmarł w Lądzie. Na nagrobku w tamtejszym kościele są błędne daty jego urodzenia (1671) i wstąpienia do zakonu (1694).

Józef Łukomski (1826 – 1900), leśnik, ur. się w Międzychodzie, pow. śremski, jako syn Stanisława, nauczyciela i Rozalii Dinwiebel. Ukończył seminarium nauczycielskie w Poznaniu W 1848 brał udział w powstaniu wielkopolskim, ranny w bitwie pod Sokołowem. Po upadku powstania nie mógł pracować na państwowych posadach, więc zatrudniał się jako nauczyciel domowy u Niesiołowskich w Kleryce pod Gnieznem i u Raczyńskich w Orli pod Koźminem. Naukę leśnictwa rozpoczął w 1855. Jako nadleśniczy pracował w Samostrzelu k. Nakła (1872-75) w dobrach Ignacego Bnińskiego, potem jako nadleśniczy i plenipotent Czartoryskich w Dubnie i Sielcu (1882-1900). Uznawany za jednego z najwybitniejszych leśników II poł. XIX wieku w W. Księstwie Poznańskim. Wyniki prac nt. hodowli lasu, mechanizacji prac leśnych, ochrony drzew przed szkodnikami, zagadnień ekonomicznych i organizacyjnych ogłaszał w czasopismach leśnych i rolniczych. Był założycielem i wiceprezesem Wydziału Leśnego Towarzystwa Gospodarczego W. Księstwa Poznańskiego. Zmarł w Wielkimborze k. Jutrosina i tam został pochowany - w 1967 przeniesiony na cmentarz na Dębcu w Poznaniu.
Żonaty z Teofilą Baworowską miał 11 dzieci: Tadeusza i Kazimierza, nadleśniczych; Witolda, architekta; Ignacego, kierownika Oddziału Fabryki Cegielskiego w Poznaniu; Stanisława, biskupa łomżyńskiego; Józefa i Antoniego oraz Marię, żonę leśnika Romana Grusa; Zofię Jadwigę i Hannę.

Stanisław Andrzej Łukomski (1874 – 1948), biskup łomżyński, ur. się w Borku Wielkopolskim, jako syn (wspomnianych już) Józefa i Teofili z Baworowskich. W 1894 r. ukończył Seminarium Duchowne w Poznaniu. W 1902 mianowany proboszczem w Koźminie i szambelanem papieskim. Założył tam Kasę Pożyczkową i spółdzielnię „Rolnik”.
Kanonik metropolitalny w Poznaniu (1916), jednocześnie proboszcz katedry i kustosz muzeum diecezjalnego. Współdziałał przy organizacji harcerstwa polskiego i służącego mu ośrodka - Parku na Malcie. Współorganizator szkolnictwa polskiego i członek komitetu organizującego Uniwersytet Poznański. W 1920 mianowany biskupem, sufraganem poznańskim i wikariuszem generalnym archidiecezji. W 1926, po śmierci abp. Dalbora, wikariusz kapituły poznańskiej. W t.r. otrzymał nominację na ordynariusza diecezji łomżyńskiej. Był wówczas członkiem komisji szkolnej, sekretarzem episkopatu, członkiem komisji konkordatowej ds. uregulowania z rządem polskim praw do nieruchomości zabranych Kościołowi przez zaborców. Po wybuchu wojny został w Łomży; interweniował przeciwko gwałtom stosowanym wobec ludności polskiej i żydowskiej. Zmarł w Warszawie wskutek ran odniesionych w wypadku samochodowym pod Ostrowią Maz., w drodze powrotnej z pogrzebu kard. Augusta Hlonda. Został pochowany w katedrze Łomżyńskiej.

Konferencja Episkopatu Polski. Częstochowa listopad 1926 r. Bp Stanisław Łukomski zaznaczony na zdjęciu. Ze zbiorów NAC

A tu to samo w powiększeniu:
http://foto3.m.onet.pl/_m/71920b987f546 ... 1,19,0.jpg

Wacław Łukomski , magister prawa i administracji Warszawskiej Szkoły Głównej, b. rejent m. Warszawy i sekretarz Łódzkiego Wydziału Hipotecznego, ur. 28 września 1841, um. 15 stycznia 1906 r. (kw. 26-6-24).
Napis na nagrobku
(Mat. inwentaryzacyjne Cm. Powązkowskiego w Warszawie, W-wa 1994, t. III)

Marianna Łukomska z Ujazdowskich, córka sędziego trybunału, wzorowa matka zacna przyjaciółka zm. 20.II.1832, przeprowadzenie [zwłok] 22.II.1832 z kościoła Reformatów na Cmentarz Powązkowski.
Zostawiła dzieci.
(Nekrologi Kuriera Warszawskiego 1821-1939 W-wa 2001, t. I)

Uzupełniając informację podaną przez andrzej_b2 w nekrologu dodaję na podstawie dokumentów rodzinnych;
Marianna Łukomska z Ujazdowskch żona Teodora Łukomskiego syna Franciszka,Ksawerego Łukomskiego i Kunegundy Sokolnickiej. Marianna Ujazdowska miała 4 synów i 1 córkę z których najstarszy Henryk zginął podczas rewolucji w 1830 roku na Saskiej Kępie, trzej zaś młodsi tj. Ignacy, Makary i Roman po poddaniu się Warszawy wyszli za granicę. Ignacy jako inżynier pracował we Francji nastepnie dostał sie do Afryki do Algieru. Makary i Roman udali się do Londynu a nastepnie do Nowego Yorku i ślad po nich zaginął /szukam kontaktu z ich potomkami/. Córka Izabella ur.08.09.1807r.w późniejszym już wieku wstąpiła do klasztoru Felicjanek do klauzurowych w zakonie s.Maria,Klara od opieki nad Sw.Józefem /do zakonu wstąpiła w 1856 roku składając w 1857 profesję, żyła lat 84 w zakonie lat 35 zm.27.03.1891r. /
Chciałabym również odnieśc się do informacji na temat daty urodzenia oraz daty wstąpienia do zakonu opata Mikołaja Łukomskiego pisze na ten temat w Biuletynie Historii Sztuki 3-4/2008(Rok LXX) Dr Janusz Nowiński m.in. kustosz dawnego opactwa w Lądzie i z tego opracowania cytuję odniesienie do wieku :
Teki Dworzaczka ..., Metrykalia / Katolickie; l¹dzka Liber Mortuorum odnotowuje 53 lata opactwa.
Wszelkie w¹tpliwo.ci w tym wzglêdzie rozwiewa Józef Micha³ Loka, opat Obry, który w kazaniu na jubileuszu 50-lecia
prymicji £ukomskiego w L¹dzie 1 stycznia 1747 r. przywo³a³ jego wiek . 76 lat: Sze.dziesi¹ty rok wieku ¿ycia ludzkiego
zaczyna staro.æ. Tê ordynaryin¹ staro.ci miarê przeszed³e. ju¿ znacznie, w siedmiudziesi¹t sze.ciu lat kompucie, y
Zakonn¹ Proffessy¹ nad innych w ca³ey Prowincyi starców, starszy senior, y Pra³ack¹ funkcy¹ najdoskonalszy opat.
Józef Micha³ LOKA, Now przy pe³ni herbowego Ksiê¿yca przy konsummacyi lat sêdziwych [...] Antoniego Miko³aja
£ukomskiego opata Lêndzkiego [...], Kalisz 1747, s. 11. £ukomski, licz¹cy 75 lat, rozpoczyna³ w jubileuszowym roku
76-ty rok ¿ycia.
Wszystkie osoby z tego postu znajdują się w moim drzewie genealogicznym:)
pozdrawiam
Zofia