Karwaccy aneks 379:D. Szymon Karwacki adm. Grzegorzewic 1730
Napisane: 06.06.2015Aneks 379
D. Szymon Karwacki administrator Grzegorzewic sieciechowickich (1730-50 ?)
Jak się okazuje Karwaccy mieli silne i stare związki z parafią Sieciechowice; majątkiem Grzegorzewice. Czyżby dlatego powrocił tutaj po 100 latach SEBASTIAN KARWACKI z rodzeństwem oraz dzielną macocha Eufrozyna z Zagajewskich (z Rusocic zatorskich) ?
1740 ur JOZEF KARWACKI s. D. SZYMONA KARWACKIEGO administratora Grzegorzewic i Zuzanny; ur 17 stycznia 1740 roku; chrzestni Magnificus Antoni Lubieniecki i Eva Poczkowa.. (dziedziczka ?)
1741 ur ZOFIA ANNA KARWACKA. c. D. SZYMONA KARWACKIEGO i Zuzanny;ur 8 maj 1741; ch. GD. Franciszek Lenczowski i Kunegunda uxor Sz… de Grzegorzewice.
1743 ur KAZIMIERZ *) s. D. Szymona i Zuzanny ur. 27 luty 1743; ch. D. Antoni Strzelecki.,
*) prawdopodobnie przodek Karwackich z Paśmiech; maż Reginy, administrator dóbr żywieckich; ojciec Józefa Karwackiego męza marianny Mlodzianowskiej…. Karol Karwacki, sr Aleksander Karwacki, prof. Matematyki IT Ignacy Karwacki.
Sieciechowice Grzegorzewice
1740 Ur Józef Karwacki Szymon Zuzanna nie wpisano Sieciechowice Grzegorzowice
1743 Ur Kazimierz Karwacki Szymon Zuzanna nie wpisano Sieciechowice Grzegorzowice
GOŁCZA
1851 sl Kazimierz lat 26 syn Sebastiana i Heleny Kasinskiej z Jedrzejowa Karwacki & Justyna lat 26 Obłolowicz Gołcza Chobędza …………………………………………
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ale też w kłobucku jest rodzina nobil. Józefa Karwackiego i Zuzanny:
3696 1753 0 Magdalena Karwacka Józef Zuzanna Kłobuck
3697 1751 0 Marianna Karwacka Józef Zuzanna Kłobuck
GNIAZDO/ Zagórz parafia Kłobuck
1700 … Nobilis KARWACCY w Zagórzu Klobuckim
KŁOBUCK/ Zagórze Mokra
Nobilis JOZEF KARWACKI & Zuzanna
• 1751 X . nob. Marianna Karwacka
• 1753 IX. nob. Magdalena Karwacka
Pałac w Kłobucku – rezydencja w Kłobuckiej dzielnicy Zagórze, wzniesiona w 1795, w stylu neogotyckim. Pałac jest otoczony obszernym parkiem również wpisanym do rejestru zabytków.Pałac został wybudowany dla pruskiego ministra Christiana von Haugwitza w latach 1795-1800. Do początku XX wieku stanowił on siedzibę właścicieli majątku ziemskiego Zagórze. Jego kolejnymi właścicielami byli: Benedykt Lemański, Henckel von Donnersmarckowie, książę Aleksander Michajłowicz Romanow. Został gruntownie przebudowany pod koniec XIX wieku. Po I wojnie światowej posiadłość przeszła na własność Skarbu Państwa. W dwudziestoleciu międzywojennym w zamku znajdowała się Szkoła Leśników, a w latach 1952-1972 siedziba Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Następnie w pałacu miał siedzibę zakład odzieżowy Dom Mody "Elegancja".W 2004 roku rozpoczęto jego generalny remont. W pałacu planuje się utworzenie centrum konferencyjnego.
Tutaj w dobrach Zagórze mieszka rodzina GD. Józefa Karwackiego i Zuzanny
2 1753 IX 0 Magdalena Karwacka; rodzice Józef Zuzanna Kłobuck / Zagórze Generosi domini ; ARP Jan Dziedzicki chrzci MAGDALENE, GD Józef Karwacki i Zuzanna; chrzestni MD. Paciorkiewicz i GD Marianna Winerowa
3 1751 X 0 Marianna Karwacka G.D. córka Józef Karwacki Zuzanna Kłobuck / Zagórze (Generosi domini); chrzestni DR Jozef Stanisłąw Praski, Kanonik Regularny Konwentu Kłobuckiego oraz G.D. Helena Lodzińska Icnutaria Villa Mokra
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Grzegorzowice
Małopolska, na terenie której leżą Grzegorzowice, jest obok Wielkopolski uznawana za kolebkę państwa polskiego. Wzmianki źródłowe potwierdzają, że nasza miejscowość znajdując się w tej krainie również ma bogatą przeszłość.
Pierwsze ślady mówią o tym, że już w 1347 roku, a więc w XIV wieku, w czasach Kazimierza Wielkiego, istniała miejscowość zwana Grzegorzowyce, a później Grzegorzowice. Wspominaliśmy, że w czasach średniowiecza czasem nadawano nazwy miejscowości od imion właścicieli. Legenda mówi o tym, iż w rodzie Toporczyków, którzy mieli nad Dłubią swoje posiadłości, często powtarzały się imiona Sieciach i Grzegorz i to zapewne one dały początek nazwom Sieciechowice i Grzegorzowice. Legenda opowiada o dwóch mężnych rycerzach o takich właśnie imionach, którzy będąc braćmi popadli w zatarg o ziemię nad Dłubią. Kiedy się pogodzili, dla uniknięcia sporów mieli podzielić majątek nad Dłubią, dając początek Sieciechowicom i Grzegorzowicom.
Z całą pewnością można natomiast powiedzieć, że w wieku XV, a więc w czasach, gdy państwem naszym władali Jagiellonowie, Grzegorzowice były własnością Jakuba i Prokopa z rodu Pieniążków herbu Odrowąż. Źródła (Słownik geograficzny dawnego Królestwa Polskiego) mówią też o tym, że właścicielem tej miejscowości w XV wieku był Jan Nekanda herbu Topór.
Trudno jest ustalić, jakie były granice ówczesnych Grzegorzowic, zwłaszcza że właściciele się zmieniali, dzielili grunty, i brak jest materiałów źródłowych. Wzmianka z początków wieku XVI, dokładnie z 1524 – 27 mówi, że niejaki Mikołaj Grzegorzowski, właściciel Grzegorzowic i Lasek podarował plebanowi z Iwanowic łąki w Sieciechowicach (możliwe, że nazwa wsi pochodzi właśnie od Mikołaja Grzegorzowskiego). Zapewne już wówczas udawano się z Grzegorzowic do Sieciechowic na nabożeństwa religijne, jako że tam znajdowała się parafia. W 1556 roku, a więc w czasach panowania na tronie polskim ostatniego przedstawiciela rodu Jagiellonów, Grzegorzowice i Laski, które mogły być częścią posiadłości Sieciechowice, objął po matce Jan Płaza. Małżonką Jana była Katarzyna z rodu Dzieduszyckich herbu Topór. Jan Płaza senior znany z tego, że jako kalwinista brał udział w zjazdach wyznawców nauki Jana Kalwina w Pińczowie, a jako szlachcic na urzędzie (pełnił funkcję starosty lubaczowskiego) protestował u króla Zygmunta III Wazy przeciwko dyskryminowaniu protestantów, miał syna Jana, którego dla odróżnienia nazywano juniorem. Jan Płaza junior, w przeciwieństwie do ojca przeszedł na katolicyzm i związał się z działalnością zakonu Jezuitów, którzy w końcu XVI wieku stali się bardzo skuteczną bronią w walce z reformacją.
W wieku XVII, kiedy państwem polskim i całą zresztą Europą wstrząsają liczne wojny, pojawia się w Grzegorzowicach rodzina Montelupich. Była to rodzina, która pojawiła się w Polsce w XVI wieku, kiedy to żoną króla Zygmunta I została Włoszka Bona Sforza. Wraz z Boną przybyło do Polski wielu Włochów, a wśród nich rodzina Montelupich, która szybko się spolonizowała a zajmując się bankierstwem i organizacją poczty w naszym kraju zyskała bogactwo i uznanie. Właścicielem Grzegorzowic miał zostać przedstawiciel trzeciego pokolenia obecnego w Polsce, bankier królewski Zygmunta III Wazy, żyjący w latach 1589 – 1632 Sebastian Montelupi-Wielogórski. Po jego bezpotomnej śmierci, majątek Sebastiana, jego żony Urszuli Baza (córki doktora nauk medycznych Wojciecha Baza) oraz brata Karola, odziedziczył siostrzeniec Walerian, który poślubił piękność krakowską Annę Morecką i przyjął nazwisko Montelupi. Ze związku Waleriana i Anny pochodzi XVII wieczny właściciel Grzegorzowic. Wśród kolejnych właścicieli z tego okresu wymienia się Justynę Ksiąską, ale niewiele o niej wiemy.
W wieku XVIII, a więc w czasach gdy państwo polsko – litewskie po okresie wielkiego kryzysu w czasach rządów saskich, podjęło próbę ratowania państwa przed upadkiem i ostatecznie poprzez rozbiory upadło, wymienia się wśród właścicieli Grzegorzowic Jana Kantego Poczka (w metryce jest Eva Poczkowa) , następnie gdzieś około roku 1790 Zawadzką, a tuż przed rozbiorami właścicielem miał być Grzegorz zwany „Kuternoga” – bez stopy. Ze źródeł wynika, że Grzegorzowice, Władysław i Laski stanowiły wówczas jedną posiadłość.
W Grzegorzowicach oprócz dworu miał być w tym czasie młyn, prawdopodobnie w miejscu, w którym znajduje się obecnie, trzy browary i kuźnia, obecni byli też w miejscowości Żydzi. Kolejnym właścicielem miał być Bukowski, który przebywał w Laskach, zaś jego dwaj synowie w Grzegorzowicach, i Władysławie.
Rok 1795 przyniósł wraz z trzecim rozbiorem likwidację państwa polskiego. W tym czasie tereny nasze znalazły się w zaborze austriackim. Jednak po okresie zwycięstw napoleońskich, w trakcie których cesarz Francuzów utworzył Księstwo Warszawskie (1807 i 1809 poszerzenie) i ostatecznie w 1815 roku został pokonany, ziemie polskie przez zaborców zostały podzielone na nowo i tym razem Grzegorzowice znalazły się w zaborze rosyjskim, w tzw. guberni kieleckiej. W Kielcach ulokowało się wiele urzędów, m.in. tam dokonywano poboru do armii rosyjskiej.
W XIX wieku właścicielami Grzegorzowic, ale także Władysława i Lasek byli Łukowscy. W Grzegorzowicach wówczas oprócz dworu, który obecnie po odrestaurowaniu jest własnością pana Zdzisława Grabowskiego, znajdował się rozległy park i sad przylegający do zabudowań dworskich, wśród których była również kuźnia. Na wprost bramy wjazdowej do dworu znajdowała się studnia i browar, do którego rurociągiem doprowadzano wodę ze źródła znajdującego się za młynem. Po drugiej stronie drogi prowadzącej z Sieciechowic do Wysocic znajdowała się owczarnia, nieco dalej, po tej samej stronie drogi spichlerz, który stoi do dzisiaj (spichlerz jest murowany, pokryty dwuspadowym dachem krytym dachówką, pierwotnie posiadał trzy kondygnacje), stodoła dworska, a jeszcze dalej niedaleko obecnego budynku OSP karczma i budynki zajmowane przez fornali. Na samym końcu wsi zbudowano młyn z wielkim drewnianym kołem napędzanym przez płynącą wodę. W 1863 roku w zaborze rosyjskim zwanym Królestwem Polskim wybuchło powstanie styczniowe. (.....)
D. Szymon Karwacki administrator Grzegorzewic sieciechowickich (1730-50 ?)
Jak się okazuje Karwaccy mieli silne i stare związki z parafią Sieciechowice; majątkiem Grzegorzewice. Czyżby dlatego powrocił tutaj po 100 latach SEBASTIAN KARWACKI z rodzeństwem oraz dzielną macocha Eufrozyna z Zagajewskich (z Rusocic zatorskich) ?
1740 ur JOZEF KARWACKI s. D. SZYMONA KARWACKIEGO administratora Grzegorzewic i Zuzanny; ur 17 stycznia 1740 roku; chrzestni Magnificus Antoni Lubieniecki i Eva Poczkowa.. (dziedziczka ?)
1741 ur ZOFIA ANNA KARWACKA. c. D. SZYMONA KARWACKIEGO i Zuzanny;ur 8 maj 1741; ch. GD. Franciszek Lenczowski i Kunegunda uxor Sz… de Grzegorzewice.
1743 ur KAZIMIERZ *) s. D. Szymona i Zuzanny ur. 27 luty 1743; ch. D. Antoni Strzelecki.,
*) prawdopodobnie przodek Karwackich z Paśmiech; maż Reginy, administrator dóbr żywieckich; ojciec Józefa Karwackiego męza marianny Mlodzianowskiej…. Karol Karwacki, sr Aleksander Karwacki, prof. Matematyki IT Ignacy Karwacki.
Sieciechowice Grzegorzewice
1740 Ur Józef Karwacki Szymon Zuzanna nie wpisano Sieciechowice Grzegorzowice
1743 Ur Kazimierz Karwacki Szymon Zuzanna nie wpisano Sieciechowice Grzegorzowice
GOŁCZA
1851 sl Kazimierz lat 26 syn Sebastiana i Heleny Kasinskiej z Jedrzejowa Karwacki & Justyna lat 26 Obłolowicz Gołcza Chobędza …………………………………………
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ale też w kłobucku jest rodzina nobil. Józefa Karwackiego i Zuzanny:
3696 1753 0 Magdalena Karwacka Józef Zuzanna Kłobuck
3697 1751 0 Marianna Karwacka Józef Zuzanna Kłobuck
GNIAZDO/ Zagórz parafia Kłobuck
1700 … Nobilis KARWACCY w Zagórzu Klobuckim
KŁOBUCK/ Zagórze Mokra
Nobilis JOZEF KARWACKI & Zuzanna
• 1751 X . nob. Marianna Karwacka
• 1753 IX. nob. Magdalena Karwacka
Pałac w Kłobucku – rezydencja w Kłobuckiej dzielnicy Zagórze, wzniesiona w 1795, w stylu neogotyckim. Pałac jest otoczony obszernym parkiem również wpisanym do rejestru zabytków.Pałac został wybudowany dla pruskiego ministra Christiana von Haugwitza w latach 1795-1800. Do początku XX wieku stanowił on siedzibę właścicieli majątku ziemskiego Zagórze. Jego kolejnymi właścicielami byli: Benedykt Lemański, Henckel von Donnersmarckowie, książę Aleksander Michajłowicz Romanow. Został gruntownie przebudowany pod koniec XIX wieku. Po I wojnie światowej posiadłość przeszła na własność Skarbu Państwa. W dwudziestoleciu międzywojennym w zamku znajdowała się Szkoła Leśników, a w latach 1952-1972 siedziba Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Następnie w pałacu miał siedzibę zakład odzieżowy Dom Mody "Elegancja".W 2004 roku rozpoczęto jego generalny remont. W pałacu planuje się utworzenie centrum konferencyjnego.
Tutaj w dobrach Zagórze mieszka rodzina GD. Józefa Karwackiego i Zuzanny
2 1753 IX 0 Magdalena Karwacka; rodzice Józef Zuzanna Kłobuck / Zagórze Generosi domini ; ARP Jan Dziedzicki chrzci MAGDALENE, GD Józef Karwacki i Zuzanna; chrzestni MD. Paciorkiewicz i GD Marianna Winerowa
3 1751 X 0 Marianna Karwacka G.D. córka Józef Karwacki Zuzanna Kłobuck / Zagórze (Generosi domini); chrzestni DR Jozef Stanisłąw Praski, Kanonik Regularny Konwentu Kłobuckiego oraz G.D. Helena Lodzińska Icnutaria Villa Mokra
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Grzegorzowice
Małopolska, na terenie której leżą Grzegorzowice, jest obok Wielkopolski uznawana za kolebkę państwa polskiego. Wzmianki źródłowe potwierdzają, że nasza miejscowość znajdując się w tej krainie również ma bogatą przeszłość.
Pierwsze ślady mówią o tym, że już w 1347 roku, a więc w XIV wieku, w czasach Kazimierza Wielkiego, istniała miejscowość zwana Grzegorzowyce, a później Grzegorzowice. Wspominaliśmy, że w czasach średniowiecza czasem nadawano nazwy miejscowości od imion właścicieli. Legenda mówi o tym, iż w rodzie Toporczyków, którzy mieli nad Dłubią swoje posiadłości, często powtarzały się imiona Sieciach i Grzegorz i to zapewne one dały początek nazwom Sieciechowice i Grzegorzowice. Legenda opowiada o dwóch mężnych rycerzach o takich właśnie imionach, którzy będąc braćmi popadli w zatarg o ziemię nad Dłubią. Kiedy się pogodzili, dla uniknięcia sporów mieli podzielić majątek nad Dłubią, dając początek Sieciechowicom i Grzegorzowicom.
Z całą pewnością można natomiast powiedzieć, że w wieku XV, a więc w czasach, gdy państwem naszym władali Jagiellonowie, Grzegorzowice były własnością Jakuba i Prokopa z rodu Pieniążków herbu Odrowąż. Źródła (Słownik geograficzny dawnego Królestwa Polskiego) mówią też o tym, że właścicielem tej miejscowości w XV wieku był Jan Nekanda herbu Topór.
Trudno jest ustalić, jakie były granice ówczesnych Grzegorzowic, zwłaszcza że właściciele się zmieniali, dzielili grunty, i brak jest materiałów źródłowych. Wzmianka z początków wieku XVI, dokładnie z 1524 – 27 mówi, że niejaki Mikołaj Grzegorzowski, właściciel Grzegorzowic i Lasek podarował plebanowi z Iwanowic łąki w Sieciechowicach (możliwe, że nazwa wsi pochodzi właśnie od Mikołaja Grzegorzowskiego). Zapewne już wówczas udawano się z Grzegorzowic do Sieciechowic na nabożeństwa religijne, jako że tam znajdowała się parafia. W 1556 roku, a więc w czasach panowania na tronie polskim ostatniego przedstawiciela rodu Jagiellonów, Grzegorzowice i Laski, które mogły być częścią posiadłości Sieciechowice, objął po matce Jan Płaza. Małżonką Jana była Katarzyna z rodu Dzieduszyckich herbu Topór. Jan Płaza senior znany z tego, że jako kalwinista brał udział w zjazdach wyznawców nauki Jana Kalwina w Pińczowie, a jako szlachcic na urzędzie (pełnił funkcję starosty lubaczowskiego) protestował u króla Zygmunta III Wazy przeciwko dyskryminowaniu protestantów, miał syna Jana, którego dla odróżnienia nazywano juniorem. Jan Płaza junior, w przeciwieństwie do ojca przeszedł na katolicyzm i związał się z działalnością zakonu Jezuitów, którzy w końcu XVI wieku stali się bardzo skuteczną bronią w walce z reformacją.
W wieku XVII, kiedy państwem polskim i całą zresztą Europą wstrząsają liczne wojny, pojawia się w Grzegorzowicach rodzina Montelupich. Była to rodzina, która pojawiła się w Polsce w XVI wieku, kiedy to żoną króla Zygmunta I została Włoszka Bona Sforza. Wraz z Boną przybyło do Polski wielu Włochów, a wśród nich rodzina Montelupich, która szybko się spolonizowała a zajmując się bankierstwem i organizacją poczty w naszym kraju zyskała bogactwo i uznanie. Właścicielem Grzegorzowic miał zostać przedstawiciel trzeciego pokolenia obecnego w Polsce, bankier królewski Zygmunta III Wazy, żyjący w latach 1589 – 1632 Sebastian Montelupi-Wielogórski. Po jego bezpotomnej śmierci, majątek Sebastiana, jego żony Urszuli Baza (córki doktora nauk medycznych Wojciecha Baza) oraz brata Karola, odziedziczył siostrzeniec Walerian, który poślubił piękność krakowską Annę Morecką i przyjął nazwisko Montelupi. Ze związku Waleriana i Anny pochodzi XVII wieczny właściciel Grzegorzowic. Wśród kolejnych właścicieli z tego okresu wymienia się Justynę Ksiąską, ale niewiele o niej wiemy.
W wieku XVIII, a więc w czasach gdy państwo polsko – litewskie po okresie wielkiego kryzysu w czasach rządów saskich, podjęło próbę ratowania państwa przed upadkiem i ostatecznie poprzez rozbiory upadło, wymienia się wśród właścicieli Grzegorzowic Jana Kantego Poczka (w metryce jest Eva Poczkowa) , następnie gdzieś około roku 1790 Zawadzką, a tuż przed rozbiorami właścicielem miał być Grzegorz zwany „Kuternoga” – bez stopy. Ze źródeł wynika, że Grzegorzowice, Władysław i Laski stanowiły wówczas jedną posiadłość.
W Grzegorzowicach oprócz dworu miał być w tym czasie młyn, prawdopodobnie w miejscu, w którym znajduje się obecnie, trzy browary i kuźnia, obecni byli też w miejscowości Żydzi. Kolejnym właścicielem miał być Bukowski, który przebywał w Laskach, zaś jego dwaj synowie w Grzegorzowicach, i Władysławie.
Rok 1795 przyniósł wraz z trzecim rozbiorem likwidację państwa polskiego. W tym czasie tereny nasze znalazły się w zaborze austriackim. Jednak po okresie zwycięstw napoleońskich, w trakcie których cesarz Francuzów utworzył Księstwo Warszawskie (1807 i 1809 poszerzenie) i ostatecznie w 1815 roku został pokonany, ziemie polskie przez zaborców zostały podzielone na nowo i tym razem Grzegorzowice znalazły się w zaborze rosyjskim, w tzw. guberni kieleckiej. W Kielcach ulokowało się wiele urzędów, m.in. tam dokonywano poboru do armii rosyjskiej.
W XIX wieku właścicielami Grzegorzowic, ale także Władysława i Lasek byli Łukowscy. W Grzegorzowicach wówczas oprócz dworu, który obecnie po odrestaurowaniu jest własnością pana Zdzisława Grabowskiego, znajdował się rozległy park i sad przylegający do zabudowań dworskich, wśród których była również kuźnia. Na wprost bramy wjazdowej do dworu znajdowała się studnia i browar, do którego rurociągiem doprowadzano wodę ze źródła znajdującego się za młynem. Po drugiej stronie drogi prowadzącej z Sieciechowic do Wysocic znajdowała się owczarnia, nieco dalej, po tej samej stronie drogi spichlerz, który stoi do dzisiaj (spichlerz jest murowany, pokryty dwuspadowym dachem krytym dachówką, pierwotnie posiadał trzy kondygnacje), stodoła dworska, a jeszcze dalej niedaleko obecnego budynku OSP karczma i budynki zajmowane przez fornali. Na samym końcu wsi zbudowano młyn z wielkim drewnianym kołem napędzanym przez płynącą wodę. W 1863 roku w zaborze rosyjskim zwanym Królestwem Polskim wybuchło powstanie styczniowe. (.....)