Żelazek Marian

O. Marian Żelazek (1918 – 2006)

W 2002 roku Polacy czekali z nadzieją na werdykt Komitetu Pokojowej Nagrody Nobla. Kandydatem Polaków była postać niezwykla – polski werbista Ojciec Marian Żelazek, który swoje życie poświęcił trędowatym. Duchowy brat Matki Teresy z Kalkuty, Ojca Jana Beyzyma i tych wszystkich, którzy poświęcili się ludziom odrzuconym, bo naznaczonym piętnem strasznej choroby jaką jest trąd.
Pokojową nagrodę Nobla otrzymał prezydent Jimmy Carter ale i tak warto wspomnieć niezwykłego człowieka jakim był Ojciec Marian Żelazek.
Urodzony w 1918 roku, w wielodzietnej rodzinie nauczył się zauważać troski i problemy innych ludzi. Werbistą został w 1948 roku, po traumatycznych przeżyciach jakim był obóz koncentracyjny w Dachau. Do Indii wyjechal w 1975 roku, a w 1991 roku wybrał życie pustelnika, chcąc poświęcić się tylko trędowatym.
Mieszkał i pracował w Puri, hinduskiej kolebce hinduizmu. Pod swoją opieką miał okolo 600 osób. Polacy, podobnie jak wspierali Ojca Jana Beyzyma w jego poczynaniach i pomagali mu w budowie domu dla trędowatych, nie opuścili również Ojca Mariana.
Między innymi polski ruch Maitri gromadził fundusze na potrzeby jego dzialalności. Ojciec Marian w wieku 86 lat, był człowiekiem niezwykle aktywnym, który ani myślał o przejściu na emeryturę. W Polsce bywał rzadko,ale więzi jakie łączyły go z krajem były żywe. Dewizą jego życia było: Bycie dobrym to nie trud, to łaska. A on należał do ludzi, którzy chcieli być dobrzy.
Jego miłość dla opuszczonych, chorych ludzi, nie tylko ratowała ich ciała, ale także dusze. DbaŁ o ich rozwój intelektualny, kształciŁ, dbaŁ aby czas, który im pozostał nie został zmarnowany.
Maria Dybowska
Poniżej życiorys i działalnść O. Mariana opracowane na podstawie stron internetowych, jako uzupełnienie opisu p. Marii Dybowskiej.
O. Marian Żelazek urodził się w 1918 roku w Palędziu, w małej miejscowości pod Poznaniem. Jego rodzice Stanisława i Stanisław Żelazkowie mieli szesnaścioro dzieci, on był siódmym z nich. W 1926 roku cała rodzina przeniosła się do Poznania, gdzie Marian rozpoczął szkołę. Dwa lata później wstąpił do Gimnazjum Misyjnego w Górnej Grupie, a po jego ukończeniu do nowicjatu Księży Werbistów w Chludowie koło Poznania. W dniu 4 września 1939 roku złożył pierwsze śluby zakonne. Wybuch II wojny światowej czasowo pokrzyżował plany młodego zakonnika.
Jako dwudziestodwuletni kleryk został, razem z innymi werbistami, wywieziony przez Niemców do obozu koncentracyjnego w Dachau. Przebywał tam przez pięć lat. Po wyzwoleniu udał się do Rzymu, gdzie ukończył studia teologiczne i przyjął święcenia kapłańskie.

W roku 1950 wyjechał na misje do nowej werbistowskiej stacji misyjnej Sambalpur, w północnej części indyjskiego stanu Orisa. Przez pierwsze dwadzieścia pięć lat pracował wśród Adibasów, pierwotnych mieszkańców Indii, którzy nie są hinduistami, pełniąc kolejno funkcje dyrektora gimnazjum misyjnego, sekretarza wszystkich szkół misyjnych w całym okręgu misji Sambalpur oraz proboszcza małej parafii w miejscowości Bondamunda. Dla tych prostych, żyjących w dżungli koczowników, ludzi pozbawionych opieki ze strony państwa, było czymś naprawdę ważnym, że katoliccy misjonarze zajmowali się nimi, i to bezinteresownie. Ich dzieci zdobywały wykształcenie w misyjnych szkołach. Katolicy adibascy byli ludźmi głęboko wierzącymi, a wybudowana w Bondamunda kaplica była w każdą niedzielę wypełniona wiernymi.

W roku 1975 o. Marian Żelazek udał się do Puri, miasta położonego nad Zatoką Bengalską w południowej części stanu Orisa i tam pracuje do dziś. Puri to jedno z centrów hinduizmu, gdzie codziennie do świątyni Dżagannathy przybywa dziesięć tysięcy pielgrzymów, a wśród nich ludzie prości i biedni oraz wykształceni i dobrze sytuowani. Pojawiły się inne problemy, inne wyzwania. Werbiści wybudowali w Puri kościół pw. NMP Wniebowziętej, podobno najpiękniejszą katolicką świątynię w całych Indiach. Tuż obok znajduje się Centrum Poszukiwania Prawdy – Biblioteka Chrześcijańska, w której raz w tygodniu odbywają się wykłady biblijne. W okolicach Puri istniała kolonia trędowatych, którą w 1976 roku zaopiekował się o. Żelazek wraz z szarytkami i indyjskim lekarzem z kasty braminów. Wioska zmieniła swe oblicze, stała się wzorową osadą, w której żyje obecnie 600 rodzin. Wybudowano schludne domki, przychodnię lekarską i mały szpitalik. Działa kuchnia miłosierdzia. Istnieje pracownia ortopedyczna, przędzalnia i pracownia krawiecka, jest ogród, staw rybny i ferma kurza – wszystko po to, aby trędowaci mogli pracować. Jest mała kaplica. Chlubą o. Żelazka jest wybudowana w pobliżu wioski szkoła podstawowa, do której uczęszcza 420 dzieci, w tym 94 zdrowych z wioski trędowatych. Szkoła cieszy się dużą renomą w Puri, a o. Żelazek udowodnił, że trądu nie należy się bać.

Z inicjatywy Ruchu Maitri o. Marian Żelazek uzyskał nominację do Pokojowej Nagrody Nobla 2002.
http://www.polonialife.ca/