Wielkie zdolności Ossolińskiego zwróciły uwagę biskupa Hołowczyca, który chciał ofiarować mu probostwo na Pradze i urząd w Konsystorzu Warszawskim. Również biskup krakowski Woronicz zapraszał go do Krakowa. Ossoliński wrócił jednak do Janowa do seminarium, w którym objął kilka przedmiotów. Został kanonikiem kapituły podlaskiej, sędzią surogatem, prepozytem w Kocku i wkrótce prałatem archidiakonem. W r. 1829 w Warszawie otrzymał katedrę w Seminarium Głównym. Był znakomitym profesorem: wymownym, o głębokiej i wszechstronnej wiedzy. W tym samym roku Uniwersytet Jagielloński obdarzył go stopniem doktora. Dnia 7 stycznia 1837 r. mianowany został pierwszym rektorem Akademii Duchownej Warszawskiej, która przejęła wszelkie prawa i przywileje wydziału teologicznego Uniwersytetu Warszawskiego. Ossoliński wykazał niezwykłą energię i wytrwałość w urządzaniu Akademii i postawił ją na wysokim poziomie. Słynął z „surowego przestrzegania porządku, modlitwy i pracy" 46, sam gorliwy kapłan, wytrawny pedagog, kochał młodzież i był przez nią kochany. Nie zrywał łączności z Diecezją.
Po wywiezieniu biskupa Gutkowskiego w r. 1840 47 na zebraniu kapituły w Janowie nie uznał mianowanego ustnie przez biskupa Gutkowskiego na administratora Diecezji proboszcza bialskiego, kanonika Bartłomieja Radziszewskiego i przeprowadził uchwałę kapituły tymczasowego zarządu Diecezją kolegialnie. Ossoliński upoważniony został do prowadzenia i utrzymywania w imieniu kapituły korespondencji z Komisją Rządową. Udał się do Rzymu w r. 1840 z Marienbadu, dokąd wyjechał na kurację. W Rzymie spotkał się z surową wymówką. Zapadł na zdrowiu i w 45 roku życia zmarł dnia 22 maja 1841
Bibliografia (spis)
Aleksandrowicz P. ks., Diecezja siedlecka...
Aleksandrowicz P. ks., Diecezja siedlecka...
