osadnictwo niemieckie w Galicji

Kolonizacja józefińska na terenie zaboru austriackiego. Główna fala związana jest z pierwszym okresem rozbiorów - mniej więcej w latach 80-tych i 90-tych XIX wieku. W ramach tego ruchu zachęcano katolików (oraz Unitów i prawosławnych) z terenów niemieckich do przenoszenia się na tereny wiejskie Galicji. Dla protestantów wyznaczono możliwość osadzania się w niektórych głównych miastach - Lwów, Zaleszczyki, Jarosław, Brody. Od 1781 dopuszczono protestantów także do osadnictwa na wsiach. Dla zwartych grup powyżej 20 rodzin dopuszczone było zakładanie kolonii i nowych osad. Łącznie w tej fali przybyło do Galicji ok 15.000 osób.
Formalnym celem było ułatwienie rodzinom niemieckim, żyjących w trudnych warunkach zagospodarowaniu pustek i podniesienie stanu rolnictwa na terenach Polski. Faktycznie koloniści przynieśli niektóre zwyczaje - jak np. potrawy z ziemniaków. Celem praktycznym było przeniknięcie polskich warstw zwyczajami niemieckimi i niemieckim sposobem myślenia. Z tej przyczyn ułatwiano wyjazd szczególnie oficjalistom, ludziom piśmiennym, rzemieślnikom. Osoby te szybko zajmowały miejsce na stanowiskach urzędniczych - państwowych i prywatnych. Cel jednak nie został osiągnięty, gdyż rodziny te szybko polonizowały się. Już w 2, 3 pokoleniu wykazywały silne przywiązanie patriotyczne do polskości - choć dalej zachowywały niektóre obyczaje i język.