Polski herb szlachecki rodzin osiadłych głównie na terenie Małopolski (zwłaszcza w woj. Lubelskim); przeniesiony podczas Unii w Horodle 1413 na Litwę; najstarszy wizerunek pieczętny z 1379. Jedynym mobilium w herbie jest tarcza. Pełni ona w symbolice szczególną rolę. Na niej umieszczano bowiem znak rozpoznawczy, niekiedy służący jako broń psychologiczna. Na niej podnoszono też nowo obranego wodza. W związku z tym symbolizuje ona odwagę, czyn wojenny, cześć rycerską. Oprócz herbu Janina tarcza występuje w herbie Zgraja i w herbie cechu mularzy, na pamiątkę Geoffreya de Charny – kustosza Całunu Turyńskiego.
Istnieją sugestię, że herb ten mógł powstać poprzez użycie tzw. bordiury – czyli skraju tarczy. Zwyczaj ten stosowano dla szczególnego wyróżnienia herbu, bądź dla utworzenia młodszej linii herbu. W pierwszym przypadku nadawano go wybitnie zaufanym lennikom na znak, że noszący go będzie zawsze bronił suwerena przeciw zasadzkom wrogów.
Legenda herbowa mówi o małym rycerzu z drużyny Mieszka I która raził strzałami nieprzyjaciela, albo nawet o walkach toczonych z wojskami Aleksandra Macedońskiego na ziemiach przed-polskich. Oczywiście legendy te są czystą fikcją.