głownia

Klinga broni siecznej, brzeszczot, płacha, od jelca od czubka. W mieczu dzieli się na sztych, moc i zastawę. Przez środek prowadzi od czubka grań często rozszerzająca się w zbrocze.
Jeżeli klinga nie była obosieczna to ostrze nazywano brzuścem a drugą stronę tylcem.
Brzeszczot ostry nazywano „sieczystym“, połyskujący — „lasserowanym“; nabicie czyli inkrustowanie srebrem lub złotem na tle zsiniałej od ognia stali zwano w Polsce „blachmalem“.