Program gromadzenia wiedzy o genealogii rodziny Everard
Program jest cząstką działań Fundacji
odtwarzania polskiej tożsamości kulturowej, historycznej i patriotycznej. Społeczna aktywność rodzinna
jest łączona z ogólnymi programami Fundacji, angażując zarówno fascynatów jak i naukowców.
Nazwisko Everard pojawiło się w Polsce zapewne na początku zaborów lub nieco wcześniej. Wynika to z bardzo niewielkiego rozrodzenia.
Wg legendy rodzinnej pierwszą osobą o nazwisku Everard w Polsce był szlachcic francuski - guwerner w jakimś bogatym domu polskim, gdzieś na przełomie XVIII i XIX wieku. Zachował się też przekaz że pierwszym polskim Everardem był Francuski arystokrata uciekający przed Rewolucją. Po pewnym czasie, gdy niebezpieczeństwo znikło powrócił do Francji odzyskać majątek, lecz słuch po nim zaginął.
Najwięcej rodzin o tym nazwisku, mających swoją historię idącą od wieków nawet XII, XIII jest w Anglii i Irlandii. W tamtych rejonach jest to jednak również imię męskie, a więc zapewne taka jest jego etymologia a rodziny powstały wielokrotnie niezależnie.
Znana artystokratyczna linia Everardów jest jednak w Irlandii napływowa. Pochodząc z rejonów Normandzkich - katolickich osiedliła się w Irlandii prawd. w wieku XI. Do czasów prześladowań jakobickich pozostała w większości przy religii katolickiej i w XVII/XVIII wieku jej członkowie byli zmuszeni opuścić kraj. Migranci z Irlandii (zwani "Dzikie gęsi") pojawiali się w rejonach Hiszpanii, Francji, Flandrii, Austrii, Rzeczypospolitej. Walczyli w Armii Napoleona, tworzyli niekiedy wspólne legiony cudzoziemskie z Polakami (głównie z Prus), służyli też w armii Habsburgów w Austrii, za co otrzymywali nadania ziemskie. Być może więc to tutaj należy upatrywać źródła pochodzenia polskiej rodziny.
Być może nazwisko ma związek z podobnym Everhard (Eberhardt, Everhardt), Zygmunt - był 1766-1776 ambasadorem w Konstantynopolu, a także prowadził szkołę dla Polaków-tłumaczy. Nobilitowany w 1775. Herb jego przedstawia w polu czerwonym chorągiew srebrną o trzech polach, ze złotymi końcami, razem klin tworzącymi, nad nią trzy złote kółka. W szczycie hełmu takaż chorągiew odwrócona. Labry czarne podbite srebrem[VL, Bon.]. Jak się zdaje to on był wcześniej oficjalistą w kancelarii królewskiej prowadzonej przez Dzieduszyckiego w Kaniowie, choć wymieniony jest z inicjałem G.