Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Program gromadzenia wiedzy o genealogii rodziny Niewiński
Program jest cząstką działań Fundacji
odtwarzania polskiej tożsamości kulturowej, historycznej i patriotycznej. Społeczna aktywność rodzinna
jest łączona z ogólnymi programami Fundacji, angażując zarówno fascynatów jak i naukowców.
Opis Drzewa genealogiczne (...) Biografie (...) Czytelnia (...) Właściciele ziemscy (...) Katalog oficjalistów (...) Powstańcy styczniowi (...) Bitwy (...) Leksykon genealogiczny (...) Portrety (...) Dokumenty (...) Mogiły (...)
Niewiński
Wersje Nazwiska
Wersje nazwiska pojawiające się w dokumentach to: Niwiński, Niewiński
Legenda herbowa
Był rok 1239. Rozczłonkowana mocą testamentu Krzywoustego korona polska już od stu lat wegetowała na marginesie wielkiej Europy i miała jeszcze tak wegetować bez mała kolejnych sto lat. Był zatem rok 1239. Trzynastoletni władca centralnej, krakowskiej dzielnicy podzielonego państwa Bolesław V Wstydliwy zawarł właśnie związek małżeński. Wybranką księcia była pięcioletnia zaledwie Kinga (beatyfikowana w 1690 r.), córka potężnego króla Węgier Beli IV. W orszaku przybyłej do Krakowa oblubienicy wyróżniał się spośród smagłolicych, ciemnowłosych dworzan rycerz o konopnej czuprynie. Nie był Madziarem lecz Słowianinem. Urodził się i wychował w Słowacji, będącej wówczas integralną dzielnicą Węgier. Opowieść nie przekazała imienia przybysza, za to zaakcentowała fakt, który zaskoczył małopolskich rycerzy. Chodziło o jego tarczę. Miejscowych Awdańców, Toporczyków, Jastrzębców, których godła zasiedlały kruki, jastrzębie, sokoły, wieże, a hełmy zamykały pęki czaplich, orlich czy pawich piór zdumiała tarcza. której centralną część wypełniało godło osobliwe: kamień poczciwych, jakże dobrze znanych żaren, a hełm, równie osobliwy klejnot – uśmiechała się ośmioosobowa kolonia szczeniąt. Był to herb Paprzyca wtedy i później nieznany raczej w rodach polskiego rycerstwa.
Ulubieniec królewny Kingi podbił też serce księcia. Zapewne na jej prośbę władca wywianował przybysza, który otrzymał szmat ziemi, być może także wraz z ręką którejś z dwórek. Na darowanej ziemi Paprzyca posadowił rodzinne gniazdo, któremu dał nazwę Niwka (wieś istnieje do dziś i leży mniej więcej na połowie drogi między Tarnowem a Nowym Korczynem). Nazwa rodowego gniazda nie była przypadkowa (niwa to łan zboża, pole, rola) i korelowała z herbem. Od nazwy wsi rycerze z Niwki wkrótce zaczęli się zwać Niwińskimi lub Niewińskimi.”
(oprac: Józef Niewiński, Opole 27.01.2005 r.)
Legenda rodzinna
Funkcjonuje w mojej rodzinie legenda, że dwaj (Niewińscy) Niwińscy brali udział w rajdzie na Jadźwingów za panowania królowej Jadwigi tuż przed jej zamążpójściem. Za zasługi w tej wyprawie dostali szmat puszczy, którą oni i ich potomni wytrzebili, zasiedlając ziemię w ten sposób uzyskaną. W ten sposób powstały wsie: Niewino Borowe, Niewino Stare, Niewino Leśne, Niewino Zakrzewo, Niewino Popławskie, Niewino Kamieńskie i Niewino Sasiny. Wsie te nadal istnieją, z tym, że w dokumentach starych nazwy ich brzmią: Niwino, a obecnie na drogowskazach i administracyjnych dokumentach, Niewino. Herb Paprzyca jest herbem rzadkim, a jego zasadnicza wymowa wskazuje na rolnicze, a nie rycerskie zapędy tych, którzy się nim pieczętowali na początku dziejów rodu. Ze starych danych wynika ten wątek również, bo brak danych o wojennych osiągnięciach, a dane wskazują na upodobania w rodzaju: ten oto wystąpił na sejmiku, ten oto podpisał się pod elekcją tego czy innego monarchy, ten a ten pełnił taki to a taki urząd powiatowy. W jednym przypadku doczytałem się aż ośmiu Niwińskich, którzy podpisali się pod elekcją Zygmunta Augusta. Natomiast w nowszych czasach zaczęli zastępować pług mieczem. Znany jest porucznik Benedykt z czasów Księstwa Warszawskiego i 18 Niewińskich poległych w Puszczy Augustowskiej w czasie Powstania Styczniowego
(oprac: Józef Niewiński)
Redaktorzy strony rodzinnej: Romuald Kromplewski
Wersje nazwiska pojawiające się w dokumentach to: Niwiński, Niewiński
Legenda herbowa
Był rok 1239. Rozczłonkowana mocą testamentu Krzywoustego korona polska już od stu lat wegetowała na marginesie wielkiej Europy i miała jeszcze tak wegetować bez mała kolejnych sto lat. Był zatem rok 1239. Trzynastoletni władca centralnej, krakowskiej dzielnicy podzielonego państwa Bolesław V Wstydliwy zawarł właśnie związek małżeński. Wybranką księcia była pięcioletnia zaledwie Kinga (beatyfikowana w 1690 r.), córka potężnego króla Węgier Beli IV. W orszaku przybyłej do Krakowa oblubienicy wyróżniał się spośród smagłolicych, ciemnowłosych dworzan rycerz o konopnej czuprynie. Nie był Madziarem lecz Słowianinem. Urodził się i wychował w Słowacji, będącej wówczas integralną dzielnicą Węgier. Opowieść nie przekazała imienia przybysza, za to zaakcentowała fakt, który zaskoczył małopolskich rycerzy. Chodziło o jego tarczę. Miejscowych Awdańców, Toporczyków, Jastrzębców, których godła zasiedlały kruki, jastrzębie, sokoły, wieże, a hełmy zamykały pęki czaplich, orlich czy pawich piór zdumiała tarcza. której centralną część wypełniało godło osobliwe: kamień poczciwych, jakże dobrze znanych żaren, a hełm, równie osobliwy klejnot – uśmiechała się ośmioosobowa kolonia szczeniąt. Był to herb Paprzyca wtedy i później nieznany raczej w rodach polskiego rycerstwa.
Ulubieniec królewny Kingi podbił też serce księcia. Zapewne na jej prośbę władca wywianował przybysza, który otrzymał szmat ziemi, być może także wraz z ręką którejś z dwórek. Na darowanej ziemi Paprzyca posadowił rodzinne gniazdo, któremu dał nazwę Niwka (wieś istnieje do dziś i leży mniej więcej na połowie drogi między Tarnowem a Nowym Korczynem). Nazwa rodowego gniazda nie była przypadkowa (niwa to łan zboża, pole, rola) i korelowała z herbem. Od nazwy wsi rycerze z Niwki wkrótce zaczęli się zwać Niwińskimi lub Niewińskimi.”
(oprac: Józef Niewiński, Opole 27.01.2005 r.)
Legenda rodzinna
Funkcjonuje w mojej rodzinie legenda, że dwaj (Niewińscy) Niwińscy brali udział w rajdzie na Jadźwingów za panowania królowej Jadwigi tuż przed jej zamążpójściem. Za zasługi w tej wyprawie dostali szmat puszczy, którą oni i ich potomni wytrzebili, zasiedlając ziemię w ten sposób uzyskaną. W ten sposób powstały wsie: Niewino Borowe, Niewino Stare, Niewino Leśne, Niewino Zakrzewo, Niewino Popławskie, Niewino Kamieńskie i Niewino Sasiny. Wsie te nadal istnieją, z tym, że w dokumentach starych nazwy ich brzmią: Niwino, a obecnie na drogowskazach i administracyjnych dokumentach, Niewino. Herb Paprzyca jest herbem rzadkim, a jego zasadnicza wymowa wskazuje na rolnicze, a nie rycerskie zapędy tych, którzy się nim pieczętowali na początku dziejów rodu. Ze starych danych wynika ten wątek również, bo brak danych o wojennych osiągnięciach, a dane wskazują na upodobania w rodzaju: ten oto wystąpił na sejmiku, ten oto podpisał się pod elekcją tego czy innego monarchy, ten a ten pełnił taki to a taki urząd powiatowy. W jednym przypadku doczytałem się aż ośmiu Niwińskich, którzy podpisali się pod elekcją Zygmunta Augusta. Natomiast w nowszych czasach zaczęli zastępować pług mieczem. Znany jest porucznik Benedykt z czasów Księstwa Warszawskiego i 18 Niewińskich poległych w Puszczy Augustowskiej w czasie Powstania Styczniowego
(oprac: Józef Niewiński)
Redaktorzy strony rodzinnej: Romuald Kromplewski