Kazimierz Żuliński

ksiądz, ur. r. 1831 w Radomiu, po wyświęceniu pracował w Złatowie w Łowieckiem, od r. 1859 zaś w Warszawie jako katecheta w zakładach naukowych. Usunięty z tej posady przez Rząd w r. 1862 został wikarym w parafii S-goAlexandra w Warszawie. Brał czynny udział w organizacji narodowej i kazaniami patryotycznemi budził ducha. Zdradzony przez jednego z towarzyszy organizacji, że jako kapłan udzielał ślubów i chrztu przez moskali niedozwolonych, wyjechał z Warszawy z końcem r. 1863 i przybył do Krakowa, gdzie miał objąć wikaryat przy kościele Panny Maryi. Ogłoszony stan oblężenia w Galicji wyrzucił go na emigracyę do Paryża. Tam był również nader czynnym, założył Tow. kapłanów polskich i wydawał dziennik "Wiara" w kierunku patryotycznoreligijnym. W r. 1880 wrócił do Krakowa, gdzie otrzymał posadę spowiednika przy kościele Panny Maryi. Tak pracą tą, jak i kazaniami licznemi zyskał wielki wpływ i miłość ludu. Gdy w r. 1887 umarł, Agaton Giller, długoletni przyjaciel rodziny, wyjechał ks. Żnliński do Stanisławowa na pogrzeb i nad grobem jego miał gorącą przemowę. Wróciwszy do Krakowa zastał pismo konsystorza z zawiadomieniem, iż jako nieprzyjęty formalnie do dyecezyi, ma bezzwłocznie opuścić zajmowane stanowisko. Nie mogąc wyjednać u władzy, by go osobiście wysłuchano, opuścił Kraków, przebywał w rozmaitych miejscach w dyecezyi Przemyskiej i Tarnowskiej, wreszcie objął miejsce w zakładzie wychowawczym żeńskim w Łomnie, gdzie spełniał zarazem funkcye kapelana i katechety. Ostatnie lata spędził jako współpracownik w Bory ni pod Turką u przyjaciela swego, acz znacznie młodszego ks. Dziedzica. Przyjechawszy do Lwowa, by uczcić 50-cio lecie kapłaństwa, umarł tutaj w marcu 1904 r. Pogrzeb jego był wspaniałym hołdem społeczeństwa dla zasług zmarłego. Zarząd główny T. S. L. pragnąc uczcić pamięć jego, postanowił założyć w miejscu najbardziej zagrożonem szkołę jego imienia.