Piotr Ulatowski

oficer z r. 1831, ozdobiony Krzyżem Wojskowym Polskim za waleczność. Po rewolucji uszedł za granicę. Nareszcie w r. 1859 powróciwszy za amnestią, osiadł w Sandomierskiem. Z wybuchem powstania w 1863 r., pomimo podeszłego wieku, licząc lat 60 pospieszył pod dowództwo Langiewicza. Mianowany pułkownikiem oddziału miał udział we wszystkich potyczkach przez Langiewicza stoczonych. Następnie słaby i strudzony wyszedł do Galicji, gdzie do ostatniej chwili zajmował się organizacją oddziałów i wysyłką ich do Kongresówki. Po upadku powstania zamieszkiwał w Dreźnie, gdzie po długich cierpieniach życie zakończył 21 marca 1877 r.