Władysław Eminowicz

oficer dzielny, żołnierz odważny, strateg i taktyk, miał udział w zaciętej walce między Zwierzyńcem a Terespolem 3 września 1863 r. oraz w bitwie pod Batorzem 6 września, gdzie poległ Lelewel, następnie dowodził oddzielnym oddziałem konnicy.
W rozprawie pod Opatowem został ciężko ranny, przeszyty kulą przez pierś.
Lat 26, rodem ze Lwowa, syn Michała i Julii z Sobolewskich. Już w 1848 r. wstąpił do wojska austriackiego i w 1858 r. został oficerem. W 1862 r. rzucił służbę austriacką i udał się do obozu Langiewicza pod Goszczą, przydzielony do oddziału Czachowskiego. Odbył z nim wszystkie bitwy jako major kawalerii. Zmuszony z Czachowskim udać się do Galicji, sam wkrótce wrócił w Sandomierskie i zebrawszy rozbitków stanął na ich czele, następnie wkroczył w Lubelskie i połączył się z oddziałem Ćwieka (Cieszkowskiego) i wspólnie z Rudskim zadali Moskwie klęskę pod Deputyczami i Chełmem, następnie pod Wirem w Radomskiem. Został mianowany podpułkownikiem. W napadzie Zwierzdowskiego (Topora) na Opatów 21 lutego 1864 r. otrzymał niebezpieczną ranę, a dnia 23 marca, z rany tej nie wyleczony zmarł we wsi Górze.