Dionizy Czachowski

Pochodził w rodziny szlacheckiej, od dawna osiadłej w Rusi. Po upadku powstania w 1831 r., w którym miał udział, powrócił na Podole, a potem osiadł w Sandomierskiem, posiadając tam majątek, skąd po wyposażeniu córek przeniósł się na dzierżawę w Radomskiem. Zaraz z początkiem powstania w styczniu 1863 r. pospieszył w Góry Świętokrzyskie, gdzie w formującym się oddziale Prendowskiego wziął rangę kapitana pod Langiewiczem, dowodził piechotą. Po wyjeździe Langiewicza Czachowski ze swym oddziałem zwrócił sie na Wiślicę i pomaszerował w górę Wisły ścigany ciągle przez Moskali. Odniósł zwycięstwo pod Stefankowem 22 kwietnia 1863 r. w Sandomierskiem. Wsławił on swoje nazwisko krwawymi utarczkami w powiecie opatowskim. Zwykle nie czekał na wroga, lecz sam na niego napadał. Pod Ostrowem pobił majora Jelewcowa?, który sam padł trupem. Czachowski nie miał nauki wojskowej, był tylko śmiałym w boju, rzutkim w ruchach i zdolnym do partyzantki. Wyleczywszy się w ran na czele 1000 piechoty i 300 jazdy przeszedł 18 października Wisłę pod Osiekiem, a 20 października pod Rybicami i 21 Października pod Jurkowcami pobił Moskali, lecz 6 listopada spiesząc do lasów iłżeckich otoczony pod wsią Wierzchowiskami, po zawziętej obronie poległ po bohatersku.