Ludwik Narbutt

syn Teodora, znanego historyka z Litwy. Urodzony w 1830 r., już w 1849 r., będąc uczniem gimnazjum wileńskim należał do konspiracji miejskiej. Rząd skazał go na 300 rózg i 12 lat żołdactwa na Kaukazie. Po 10 jednak latach awansowano go na oficera. Wróciwszy do domu ożenił się. Na dane hasło pierwszy wyruszył do powstania. Do świetniejszych jego bitew należą w puszczy nad Mereczanką pod Rudnikami w lesie podubieckim i koło Łaksztucian, lecz koło Dubicz 13 maja 1863 r., otoczony przez przeważne siły rosyjskie, wśród krwawej walki, ugodzony kulą w piersi skonał. Przy nim padło 11 walecznych. W kościółku w Dubiczach złożono nazajutrz ciała poległych. Śmierć Narbutta stała się istotną klęską w sprawie powstania, które w nim utraciło prawdziwego dowódcę partyzanta.