Antoni Jeziorański

urodzony w Warszawie, kształcił się w szkole technicznej w Petersburgu, a w 1848 r. wyruszył do Węgier, gdzie w legionie polskim odbył całą kampanię, po której ukończeniu wyjechał do Turcji. W 1852 r. wrócił do kraju. W przededniu wojny krymskiej wyjechał z Warszawy, dokąd wrócił dopiero w 1860 r., a w dwa lata później przyjął gorliwy udział w organizacji Rządu Narodowego w Warszawie. Po wybuchu powstania stanął na czele oddziału w sandomierskim. Przyłączył się do Langiewicza, a po upadku dyktatury objął dowództwo jako generał. W marcu przeszedł galicyjską granicę, a w maju wyruszył znowu na pole walki i dowodził w zwycięskiej bitwie pod Kobylanką. Bitwa ta pozostanie na zawsze w historii polskiej świadectwem waleczności Polaków. W niej Jeziorański z wojskiem o niedostatecznej broni i bez armat zwyciężył czterokrotnie silniejszy 6000 oddział generała Chruszczewa, zaopatrzony z działa i w wyborną konnicę. Od 1873 r. przebywał Jeziorański we Lwowie, pracując w Wydziale Krajowym, i tam zmarł w lutym 1882 r. w 58 roku życia. Cały żywot tego człowieka był wierną służbą pod sztandarem ojczyzny, a nad wszystkimi zaletami jego górowała miłość ojczyzny.