Adolf Wężyk

Ziemianin wielkopolski, zmarł w Wiedniu d. 2 b. m. Zwłoki, przewiezione do kraju, spoczęły w rodzinnym grobie w Myjomicach, w ziemi Ostrzeszowskiej, skąd już ich nie wyrzuci bezprawie wywłaszczenia, uchwalone haniebnie przez pruską Izbę panów, ani dosięgnie niecna złość krzyżacka. Uchwała ta podcięła ostatecznie zdrowie i życie zmarłego, gdyż kochał on kraj swój nad wszystko.
Ś. p. Adolf Wężyk urodził się w 1844 roku, szkoły ukończył w Ostrowie, w 1863 roku, jako 19-letni młodzieniec, uczestniczył w zawierusze krajowej i odbył całą kampanię w kawaleryi pod Langiewiczem. Po bitwie pod Grochowiskiem i po przejściu granicy austryackiej, został wzięty wraz z innymi do niewoli, z której jednakże wydostał się wkrótce i zaraz przyłączył się do Taczanowskiego, by z nim już pozostać aż do rozbicia oddziału. Zmuszony później, jako poddany pruski, odsługiwać wojskowość, nie chciał w 1870 r. bić się przeciw Francuzom pod znakiem orła czarnego, tedy, jako oficer artyleryi, postarał się o zostanie w fortecy w Poznaniu.
Osiadłszy potem na roli i ożeniwszy się, pracował rzetelnie dla kraju i dla społeczeństwa przez lat blizko 40. W tem słowie "pracował" niech zamknie się wszystka treść jego płodnego w czyny żywota. Prawość nieugietą i cześć iście rycerską zachował do końca dni. Umarł z miłością w sercu dla kraju, który kochał zawsze młodzieńczym porywem, gotów zawsze złożyć dla niego siły swoje i życie. To też żal głęboki, towarzysz najlepszych tej ziemi, pozostał po nim, jako świadectwo niezłomne czynu i ofiary.