Maksymilian Malukiewicz

Dymisyonowany oficer rosyjski, jako należący do organizacyi, dowodził pod Lubartowem oddziałem, złożonym z młodzieży lubelskiej, zdobył armatę z „jaszczykiem", którą następnie zdołano mu odebrać5). Pozatem brał czynny udział w powstaniu, w oddziale Żychlińskiego i był ranny w nogę w bitwie pod Ossą. Jako oficer kawaleryi powstańczej miał sposobność wykonania polecenia ujęcia znanego szpiega, pułkownika żandarmskiego Leichtego, którego dom otoczył. Wziąwszy go do niewoli, dostawił go sądowi wojennemu, który, na podstawie dowodów szpiegostwa, ciążących na pułkowniku, skazał go na karę śmierci przez powieszenie.
Malukiewicz przed samem powstaniem zajmował się gospodarstwem na roli. Tą drogą udało mu się charakter oficera rosyjskiego zatrzeć. Gdy dostał się do niewoli, skazany był na osiedleniu w guberni Jenisiejskiej, z pozbawieniem praw stanu. Spokojnemu swojem zachowaniem się i niezależnością materyalną także zwrócił uwagę gorliwych policyantów i, zapisany na listę niebezpiecznych, był następnie deportowany do Jakucka. Dzięki staraniom brata Seweryna, kasyera biura Namiestnika, powrócił do kraju, pracował jakiś czas w administracyi „Słowa", poczem utrzymywał się z własnych funduszów.