Zygmunt Gawarecki

Zygmunt Anastazy Gawarecki h. Nałęcz. Ur. 1829 (lub 1827) Borzeń, par. Orszymowo k. Czerwińska nad Wisłą, zm. 8.1911 Winniki. Syn Wincentego Hipolita Gawareckiego i Kasyldy Teodozji Ludwiki Wyszkowskiej.
Ukończył Instytut Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie[5], w 1849 r. Był właścicielem Borzenia, Gawarca i części Arciszewa. W 1855 r. przebywał na praktyce we Lwowie. Należał do odłamu "Czerwonych".
Gdy wybuchło powstanie, został naczelnikiem powiatu brzesko-kujawskiego. Służył w oddziale Raczkowskiego. Brał udział w bitwie pod Ignacewem i Kleczewem, co opisał w krótkim pamiętniku.
Aresztowany w Poznaniu, został na podstawie paszportu angielskiego, wysłany do Londynu. Z Londynu udał się do Paryża, gdzie przebywał przez 11 lat. Na emigracji w 1866 r. zgłosił akces do paryskiego stowarzyszenia "Podatkowego Emigracji Polskiej". Z ramienia tego stowarzyszenia udzielał pomocy min. Kamilowi Cyprianowi Norwidowi. W czasie oblężenia Paryża przez Prusaków, był w Gwardii Miejskiej. W 1874 r. powrócił do Polski, jednak nie do swojego majątku. Przybywszy do Galicji zostawał naprzód w dobrach Sieniawskich a potem był administratorem i kasjerem w zakładzie rolniczym w Czernichowie pod Krakowem. Od 1881 pracował we Lwowie w magistracie. Jest autorem wielu artykułów oraz książek rolniczych. Zakupił dom w Winnikach k. Lwowa, gdzie zmarł w 1911.
W Nekrologu napisano: "W ostatnich dniach zmarł w Winnikach Zygmunt Gawarecki, weteran z r. 1863/64."[1] W pogrzebie uczestniczyli strzelcy lwowscy.