Jan Szafer

Jan Szafer (Schaffer), ur. 1815, zm. 28.12.1885. Powstaniec 1831 roku. Syn Jakuba, kolonisty z okolic Nowego Sącza i Marianny Weinbrener, Niemki z tej samej kolonii. Skończył szkołę w Tarnowie, następnie w gimnazjum ewangelickim w Cieszynie. Stód wyrwał się do powstania. W 1831 walczył pod Iłżą, ranny, wzięty do niewoli uciekł z rosyjskiego szpitala. Od 1833 służył w armii austriackiej jako oficer huzarów, skąd uwolnił się po 8 latach. Dzierżawił majątek Górka, pow. brzeski. W 1845 ożenił się z Barbarą Woll. W 1848 aresztowany za udział w przygotowaniach do powstania. Od 1852 dzierżawił majątek w Trzcianie pod Mielcem.
W czasie Powstania Styczniowego prowadził we dworze punkt organizacji i przerzutu broni. Przyjmował także powstańców i uciekinierów z Królestwa - np. Adama Piernikarskiego po bitwie pod Komorowem 20.6.1863. Wielokrotnie rewidowany unikał konsekwencji dzięki zaprzyjaźnionym oficerom węgierskim, którzy go ostrzegali wcześniej, a którym odpłacał się trunkami. Podczas jednej z rewizji stróż wydał gdzie jest schowana broń, jednak udało się nią wcześniej przenieść. Mimo to, z powodu worka rękawic został zaaresztowany na 6 tygodni w Mielcu.
Po powstaniu był pracownikiem Rady Powiatowej w Mielcu, oraz wizytatorem szkół ludowych. W 1884 przeniósł się do Szczurowej i tam zmarł i został pochowany.
Rodzina posiadał album zdjęć powstańczych, który jednak w czasie wojny zaginął.