Michał Bunikiewicz

Michał Wołk Bunikiewicz Zmarły 5 b. m. w Chodorowie, pułkownik z ostatniego powstania, przed r. 1862 był rotmistrzem 2 pułku ułanów w wojsku moskiewskiem. Nie chcąc służyć za narzędzie do mordowania ludu na ulicach Warszawy opuścił szeregi carskie, a gdy wybuchło powstanie, zaciągnał się do służby narodowej. Później własnemi siłami utworzył osobny oddział na Litwie, którym dowodził pod przybranem nazwiskiem Kozłowskiego. Ciężko ranny dostał się do niewoli. Poznany przez Moskali, skazany został na śmierć przez powieszenie. Uszedł jednak szczęśliwie i dostał się znowu do grona walczących. Po upadku powstania rząd skonfiskował majątki wszystkich, którzy odważyli się podnieść broń przeciw zaborcy, i wówczas to stracił zmarły swą posiadłość na Litwie, Srednik. Na wychodźstwie przebywał we Francyi i Szwajcaryi do r. 1894, poczem stosunki pozwoliły mu osiąść w Galiyi. Stosownie do życzenia nieboszczyka, włożono mu do trumny garść ziemi litewskiej, którą: wziął ze sobą. opuszczając ojczyznę. Pogrzeb odbył się 7 b. m przy współudziale licznie zgromadzonej publiczności Sokół" chodorowski wystąpił mundurach, zaś Towarzystwo uczestników powstania z r. 1863 reprezentowało czterech delegatów ze Lwowa. Jeden z tychże przemówił nad mogiłą, podnosząc czyny i gorący patryotyzm ś. p. Bunikiewicza. Obecni odśpiewali "Z dymem pożarów" i "Boże, coś Polskę".