Edward Łazowski

Syn Wincentego, szlachcic z Litwy. Ukończył wydział medyczny na jednym z uniwersytetów rosyjskich. Praktykował w pow. nowogródzkim. W powstaniu pełnił obowiązki lekarza w oddziale Mi- ładowskiego. Został skazany na 4 lata ciężkich robót w zakładach. W drodze na zesłanie wziął w To- bolsku ślub z Antoniną Tabeńską związaną w powstaniu z partią Narbutta i skazaną na katorgę. Razem dzielili losy wygnańców. Przebywali w Usolu, ale E. Ł. nie miał tam dużej praktyki lekarskiej. W 1866 r. został przeniesiony do kategorii na osiedlenie, a dwa lata później na zamieszkanie. Otrzymał posadę lekarza przy kopalniach złota w okr. olekmińskim w Jakucji i wyjechał tam razem z żoną i 4 dzieci. W Maczy nad Leną, mieście rezydencji kupców i właścicieli kopalń, znakomicie zorganizował i prowadził szpital na 170 łóżek, który obsługiwał pracowników kopalń. W 1874 r. walczył tam z epidemią ospy. Przeniósł się następnie do Kazania (z powodu choroby oczu), gdzie prowadził piekarnię. Zmarł pod Smoleńskiem, żona z dziećmi wyjechała do Warszawy, zmarła w Częstochowie.