Józef Walter

Ur. 26.3.1834 Stary Sambor. W 1852 wcielony do armii austriackiej, do batalionu strzelców we Lwowie. Dosłużył się tam stopnia kaprala. W 1859 walczył pod Solferino. W 1860 przeszedł do 37 pułku piechoty węgierskiej, gdzie służył do 1863. Na wieść o wybuchu powstania wystąpił z armii, sformował własny oddział ochotników, którzy wybrali goi na dowódcę. Walczył pod dowództwem Czechowskiego. 2.3.1863 otrzymał nominację Wydziału Wojny na kapitana. Dowodził pułkiem miechowskim 24 lutego 1864 w nieudanym ataku na Opatów. Dzięki swojemu doświadczeniu wyprowadził żołnierzy z okrążenia. Jego oddział najdłużej przetrwał w Górach Świętokrzyskich. Zwodził żołnierzy moskiewskich paląc w lesie fałszywe ogniska i sprowadzając, przez fałszywych donosicieli, zaborców. Sam odsuwał się na znaczną odległość, a w chwili ataku przybliżał się i dziesiątkował moskali w blasku ognia. Dopiero 6.5.1864 przedarł się do Galicji pod Baranowem. Jego postać utrwalił Stanisław Żeromski w opowiadaniu "Echa leśne".
Po powstaniu zatrudnił się w przemyśle naftowym koło Sanoka, od stanowiska praktykanta aż do zarządcy kopalni. Pod koniec lat 70-tych przeniósł się do Berechów Dolnych. Tam również kierował kopalnią. Następnie założył własną w Łodynie razem z Izydorą Winnicką i adwokatem ze Lwowa. Po jej sprzedaży kupił realność w Ustrzykach Dolnych. Zmarł tam w 1908. Pochowany na cmentarzu w Jasieniu.