Stanisław Bieliński

Ur. 24.2.1842 Brno, Szwajcaria, zm. 21.4.1923 Lwów[5][6]. Syn Edwarda Tadeusza, kapitana Powstania Listopadowego i Julii Antoniny Kieszkowskiej.[8]
1861-65 słuchacz prawa Uniwersytetu Lwowskiej i Jagiellońskiego.
W 1863 był w oddziale powstańczym, w stopniu szeregowca kawalerii. Komendant policji narodowej we Lwowie. W marcu 1863 roku spiesząc do oddziału Czechowskiego został aresztowany. Po wypuszczeniu z więzienia wstąpił do oddziału Zapałowicza i brał udział w bitwach pod Tyszowcami i Tuczępami w lubelskim, następnie wstąpił do oddziału Wysockiego i brał udział w bitwie pod Radziwiłłowem.
Sądzony przez sąd wojenny i uwolniony.
Po powstaniu 31.8.1865 uzyskał absolutorium UJ i 24.3.1868 doktora obojga praw - Wydział Prawa[2].
Od ok. 1872 adwokat w Sanoku, i dyrektor Towarzystwa Zaliczkowego tamże. Członek rady powiatu sanockiego z grupy większych posiadłości ziemskich. . W 1875 wybrany do Rady Miejskiej w Sanoku. W kadencji Sejmu Krajowego 1877-1882 poseł z okręgu Sanok-Rymanów-Bukowsko.
Został wybrany posłem na Sejm Krajowy Galicji IV kadencji (1877-1882) w IV kurii w okręgu Sanok-Rymanów-Bukowsko[10], jednak 1 listopada został przeniesiony do Lwowa co poskutkowało zrzeczeniem mandatu. We Lwowie był w składzie Izby Adwokackiej i Senatu Dyscyplinarnego Sądu Krajowego. Długoletni syndyk Wydziału Krajowego. Jeden z założycieli Związku Adwokatów Polskich i jego honorowy członek[3]. Senior adwokatów polskich.[5] Był też członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarczego. Jest autorem opracowania "Sprawa kredytu melioracyjnego dla rolników w Galicyi" (Lwów 1891)
09.10.1888 podpisał deklarację o przestąpieniu do Towarzystwa Weteranów.
Po odzyskaniu niepodległości przeprowadził formalnie odzyskanie Wawelu przez państwo polskie[13].
Pogrzeb miał miejsce w kaplicy Boimów przy katedrze lwowskiej z które wyruszył kondukt na cmentarz Łyczakowski - gdzie Stanisław Bieliński został pochowany na górce, w kwaterze powstańczej nr 40. (Na wykonanych później tabliczkach widniała błędna data zgonu).