Teodor Karczewski

Pochodził z ówczesnych Prus Zachodnich, gdzie rodzice jego mieli majątek Szenbrug. Z gimnazjum niemieckiego w Chełmnie, do którego uczęszczał, został wydalony za energiczne reagowanie przeciw zakazowi używania mowy polskiej.
Należał do organizacji młodzieży, przygotowującej powstanie, po którego wybuchu wraz z liczną grupą partyzantów przeszedł granicę, zdążając pod rozkazy Padlewskiego.
Niemcy zaopatrzyli powstańców w staroświecką broń odtylcową, pobierając za nią bajeczne sumy, ale w czasie przeprawy partji przez rzekę Drwęcę, natarli z tyłu powstańców, którzy zmuszeni byli przebyć rzekę wpław, przyczem zamiękł cały zapas prochu.
Wkrótce potem Moskale, uprzedzeni przez Niemców o partji, otoczyli ją w lesie pod Nietrzebą i znieśli doszczętnie. Dopiero po trzech dniach przybyła na pobojowisko grupa ziemianek z za kordonu niemieckiego, celem pogrzebania poległych, wśród których znaleziono dwóch powstańców jeszcze niezesztywniałych. Jednym z nich był Teodor Karczewski, okropnie poraniony.
Uratowanych cudem od śmierci przywieziono za kordon i poddano troskliwemu leczeniu w domu ziemianina Suleżyckiego.
Mieszkał w Płocku ul. Sienkiewicza.