Walerian Wolski

Walerian Salezy Franciszek Sariusz Wolski, h. Jelita, ur. 14.10.1842 Strykowice Błotne[1] (sandomierskie), zm. 25.4.1911 Lwów. Syn Kajetana (syn Adama, pochodzącego ze Sławna w woj. łódzkim i Elżbiety Grabkowskiej) i Eleonory Widerakiewicz (c. Błażeja i Antoniny Jarzembiewicz)[2] (rodzeństwo: Julia Rozalia, Aleksander - powstaniec i Rajmund Błażej).

Jego ojciec był właścicielem Strykowic Błotnych (Dolnych), zaś chrzestnym bł m.in Błażej Widerakiewicz dziedzic Odechowa.
Uczył się w gimnazjum w Kielcach. Stamtąd wsyszedł do Powstania walcząc w kawalerii w oddziale Czachowskiego. Awansowany do wachmistrza szwadronu, a po bitwie pod Zwoleniem porucznikiem. Walczył pod Grabowcem, Siennem i Stefankowem. Następnie był w oddziale Rudowskiego, a potem Eminowicza, po którego zdegradowaniu przez Bosaka, wraz z kawalerią pod dowództwem Antoniego Wielobyckiego i Denisiewicza przybył do oddziału Chmielińskiego. W bitwie pod Bodzechowem został ranny. Po wyleczeniu się, mianowany został naczelnikiem żandarmerii powiatu opoczyńskiego. Będąc ścigany przez Moskali wyjechał do Galicji w końcu roku 1864 r., gdzie jakiś czas ukrywał się w szpitalu oo. Bonifratrów jako chory.
Po powstaniu przez lat pięć uczył się ceglarstwa w Krzanowie, a następnie pracował jako rządca w dobrach Helclów, około Tarnowa. Przeniósł się do Lwowa gdzie pracował w Wydziale Krajowym.
Pochowany we Lwowie, na Łyczakowie w kwaterze powstańczej.

Żona: Honorata Kuchanowicz (córka powstańca 1831)
Dzieci: Jan, Zofia, Jadwiga