Kazimierz Falkiewicz

Kazimierz Falkiewicz, syn Franciszka, urodził się 4 marca 1840 w Skaryszewie. Jego wujem był ks. Kozłowski, proboszcz w Ruszkowie, potem w Bałtowie, który wielokrotnie wspierał swego siostrzeńca. Po ukończeniu szkół wstąpił do seminarium w Sandomierzu, gdzie był trzy lata. W roku 1863, jako jeden z pierwszych alumnów sandomierskiego seminarium, zrzucił sutannę i poszedł do powstania. Pod komendą Langiewicza, w batalionie Dawidowicza, czynnie uczestniczył w walkach na Świętym Krzyżu, pod Staszowem, pod Stopnicą.

Po upadku powstania ukrywał się u księży, wreszcie u swego wuja, ks. Kozłowskiego. Do seminarium wrócić już nie mógł, więc poświęcił się prawu. Ukończył studia, był aplikantem sądu, następnie podsędkiem w Solcu n/ Wisłą, w Opatowie, w Radomiu. Został pisarzem hipoteki w Końskich, na której to posadzie doczekał się emerytury. Zmarł w Końskich 12 maja 1917 r. (AP Radom, zesp. 698).

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Kazimierz Falkiewicz, po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 10/1920 poz. 461), należną dożywotnią rentę otrzymywała wdowa - Gabryela z Rychtarskich, która mieszkała w Radomiu.
W panteonie powstańców 1863 roku, utworzonym na Cmentarzu Komunalnym POWĄZKI w Warszawie (mur w kw. 13C) umieszczona jest żeliwna tabliczka upamiętniająca weterana Kazimierza Falkiewicza.