Jadwiga Prendowska

Eufemia Wiktoria Jadwiga Wojciechowska (zam. Prendowska), ur. 22.12.1832 Łomno[7], zm. 16.3.1915 Czyżów Szlachecki. Córka Kajetana, który służył w pierwszym pułku ułanów Legii Nadwiślańskiej (później 7 szwoleżerów) walczył w Hiszpanii m.in. pod Saragossą, Ponte-Almaras, Talavera.
W 1849 roku wyszła za Józefa Prendowskiego, naddzierżawcę majątku w Mircu a w 1863 komisarza województwa sandomierskiego.
Zaangażowana w przygotowania do Powstania. Uważała że każdy kto może powinien złożyć swe życie na ołtarzu Ojczyzny. W 1861 przygotowała własnoręcznie sztandar z polskim orłem i krzyżem w koronie, który szwagier Jan Prendowski niósł w pielgrzymce na Święty Krzyż. Używany potem przez oddział Czechowskiego aż do 21 sierpnia 1863, kiedy pozostawiono go w parafii w Kowali-Stępocinie. Sztandar znalazł się potem w Muzeum Polskim w Rapperswilu.
Organizatorka Stowarzyszenia Niewiast w powiecie iłżeckim.

Jako kurierka powstańcza działała już od 10.1.1863, kiedy to do (dworu Prendowskich w Mircu) przybył Langiewicz. Z polecenia Rządu Narodowego organizatorka i przewodnicząca Komitetu Niewiast w radomskim. Dostarczała rozkazy, ulotki, medykamenty, meldunki kursując po guberni radomskiej. Przyczyniła się też do powstania kilku szpitali powstańczych: w Sandomierzu, Kurozwękach, Staszowie, Koprzywnicy i Klimontowie. Zwana przez powstańców "Matką oddziału", albo "Prendosią".

We wrześniu 1863 została zaaresztowana i osadzona w Pawilonie X w Warszawie, gdzie przebywała do grudnia a następnie zesłana do Kunguru w gub. permskiej. Opiekował się tam nią , i innymi zesłańcami Henryk Glucksohn (Żyd), którego córka Sabina chodziła z Jadwigą do kościoła i przyjęła potem chrzest. Do kraju powróciła wiosną 1866.
Mieszkała w Radomiu, Ostrowcu Świętokrzyskim i Czyżowie Szlacheckim gdzie zmarła i została pochowana.

Miała 8 dzieci:
* Mieczysław (zm. młodo)
* Helena Maria Wiktoria
* Wiktoria Brygida Augusta
* Marianna (zm. młodo)
* Stanisław Kajetan
* Zdzisław Tadeusz Jan (zm. młodo)
* Jadwiga
* Jan Ignacy