Stanisław Wietcki

(Stanisław Wiecki, Więcki) Ur. 11.5.1845 Wiłkowyszki, gub. suwalska[1], zm. 26.10.1913 Kraków[1][2]
Brat Józef, siostra Zofia zam. Koszakowska (zamieszkali w Suwałkach)
Uczeń Instytutu Szlacheckiego w Warszawie a następnie II Gimnazjum na Krakowskim Przedmieściu.[1]

Do Powstania udał się w czerwcu 1863 za pośrednictwem Wolskiego i braci Rhonów (w tym starszego Władysława, ucznia Szkoły Głównej). Zaangażował się w biurze werbunkowym w hotelu Giersza przy ul. Podwale. Przez Wisłę przeprawił się w pobliżu Solca w grupie 250 osób. Dotarł do oddziału Jankowskiego (w grupie już tylko 150 osób). W Kozłowie został przydzielony do "szkoły podchorążych". Lekko ranny w nogę pod Częstoborowicami. Po wyleczeniu w Woli Gałęzowskiej udał się do oddziału Krysińskiego przez Ostrów do Sosnowic. Walczył pod Fajsławicami. Otrzymał, jak wielu z oddziału, urlop miesięczny, który przeczekał w majątku Łucznica. Jednak po powrocie koncentracja w lasach osieckich nie udała się. Dlatego pod fartuchem dyliżansu z Otwocka powrócił do Warszawy.[1]

Po Powstaniu podjął naukę w gimnazjum przy ul. Długiej (powtórzony rok 5) i w Gimnazjum IV w Pałacu Łubińskich - rok 6-ty. Nie zdał egzaminu końcowego w języku rosyjskim. Dwukrotnie udało mu się uniknąć poboru do wojska. Aby uniknąć kolejnego wyjechał w 1867 do Genewy, Le Puy, Marsylii i Cannes - stamtąd uczestniczył w wojnie francusko-pruskiej gdzie dostał się do niewoli pod Orleanem. Po uwolnieniu przedostał się do Krakowa. Tu pracował wiele lat do sierpnia 1906 jako portier w Hotelu Krakowskim.[1]

Od 6.4.1907 był mieszkańcem Przytuliska Weteranów w Krakowie przy ul. Biskupiej 16. Pochowany w Krakowie na Rakowicach - kwatera Ra, rz.4, gr 8