Ocet czterech złodziejów (lub siedmiu), to nazwa specyfiku, uznawanego za najskuteczniejszą ochronę przed zarazą, morowym powietrzem, czarną śmiercią.
Nazwa wywodzi się od legendy, jakoby specyfik ten był używany przez złodziejów okradających dom i zmarłych podczas zarazy - którzy sami nie zarażali się. Mieli oni wyjawić sekret tego specyfiku w zamian za darowanie życia. W literaturze europejskiej wydarzenie to miało mieć miejsce w Marsylii w 1720 roku, jednak informacje o takowym działaniu octu z dodatkami różnych ingrediencji znane jest dużo wcześniej i notowane nawet w starożytnym Egipcie czy Babilonie - a więc i legendy o złodziejach z pewnością były też wcześniejsze.
Nie należy jednak mieszać tych informacji ze zwyczajem podawania octu i żółcią na gąbce skazańcom (podobnie jak Chrystusowi w Biblii), gdyż takowy zabieg miał inny cel - otępienia na ból.
Receptury publikowane były w literaturze poradniczej a nawet na ulotkach rozdawanych np. w czasie zarazy w 1770 roku. Zalecano popijać małe łyki, płukać usta, myć dłonie a nawet spryskiwać ściany i sprzęty. Używano go też do kąpieli a nawet odstraszania owadów.
Do szklanego gąsiora octu winnego (garniec - ok. 3,7 litra) wsypywano posiekane zioła: po 5 dag: piołunu wielkiego, piołunu małego, rozmarynu, szałwii, mięty, ruty, kwiatów lawendy, tymianku po 3 dag: czosnku, kłącza tataraku, goździków, gałki muszkatołowej, imbiru, jagód jałowca 2 dag arcydzięgiela
Wystawiało się szczelnie zamknięty gąsior na słońce na 12 dni (zakopywano w gorący piasek lub popiół lub wstawiano za ciepły piec). Następnie przelewano prze gęste płótno wyciskając mocno.
Dodawano do tego 1 dag kamfory rozpuszczonej w wódce.
Uzupełniano substancję o pachnące składniki, łagodzące nieco ostry zapach octu - np. olejek różany, sok z cytrusów itp.
Kultura
Nazwa była popularna, chociaż w Rzeczypospolitej używano na ogół liczby siedem zamiast 4 - stąd mówiło się o czymś trudnym do zniesienia choć pomocnym: "kwaśny jak ocet siedmiu złodziei".
"Bądź pełen nadziei: że lepszy będzie ocet niż siedmiu złodziei" [Linde III, 431], "Uczyniły ze swych nawyknień, usposobień i humorów prawdziwy ocet siedmiu złodziei" [Żeromski Stefan, Syzyfowe Prace], "Masz Waszmość minę jakby po occie siedmiu złodziei." [Reymont W., Ostatni Sejm 1794], "Niechże do licha maią na te szkodne iady, Czterech złodzieiów ocet, szarlatanów rady" [Zabłocki Franciszek, Fircyk w zalotach]
Feliks Boznański użył alegorii przepisu do wykpienia europejskiej "troski" o praworządność w Polsce, w wierszyku "Francuzki ocet czterech złodziei" wydanym z okazji wydarzeń z 1848 roku.
Bibliografia
[1] Dziekoński Bartłomiej, Przepisy rolnictwa i ogrodnictwa [2] Sekreta ciekawe y doświadczone dla powszechney wiadomości wydane, Warszawa 1782 [3] Wilkoński August, Ramoty i ramotki, Kraków 1888 [4] Nowa Księga Przysłów Polskich [5] Adalberg Samuel, Księga Przysłów Polskich [6] Kopaliński W., Słownik mitów i tradycji kultury [7] Silva rerum 1769-1775, Kapituła Greckokatolicka w Przemyślu, sygn. 447, s. 142 [8] Silva rerum 1766-1813, Kapituła Greckokatolicka w Przemyślu, sygn. 449, s.113 [9] Szczyciński, Łukasz Felicjan, Poradnik domowy : obejmujący sekreta gospodarskie czyli Zbiór przeszło 300 doświadczeń i sposobów w rozmaitych potrzebach gospodarskich, użyciu kuchenném, lekarskiém, tudzież w fabrykacyi i handlu , 1843 [10] Lion Jules, Nowy chemik paryzki wydany przez sławnego doktora medycyny i chemika pana Lion, 1836 [11] Krawczykiewicz Szymon, Przepis robienia octów przednich, czystych i trwałych sposobem fabrycznym [...] niemniej przyrządzania rozmaitych octów aromatycznych, sposobem domowym [...] : zebrane z najnowszych podań niemieckich i francuzkich, 1837 [12] Giedroyć Franciszek, Mór w Polsce w wiekach ubiegłych : zarys historyczny, 1899 [13] Chodźko Ignacy, Jubileusz ; Duch opiekuńczy ; Autor swatem ; Panna respektowa, 1851 [14] Boznański Feliks, Zdrowa rada dla chorych na francuzką sympatye? 1848