Miller von.Zaklika h.Miller

Herb posiada srebrne koła młyńskie zamiast kamieni i tak też jest uwieczniony ten herb i tak go przedstawiają: Johannes Siebmacher: Österreichischer Adel – Der Landständische, Otto Heffner von Titan: Ergänzungen und Nachträge zum Tiroler Adel, VII. Bd. 1. Abt.Tfl. 10, 1859 i Roman Jurkowski: Ziemiaństwo polskie Kresów Północno-Wschodnich 1864-1904. Przegląd Wschodni, Warszawa 2001.
Herb był potwierdzony idygenatem, a nie jak powyżej kolega pisze, że został nadany nobilitacją. Idygenat to potwierdzenie już istniejącego zagranicznego szlachectwa. Pan Maciej Ritter Miller von Zaklika był oficerem w spisie obywateli Lwoskich.
Cesarz Józef Drugi wraz z Marią Teresą Habsburg z Bożej łaski cesarzową rzymską, królową Niemiec, Węgier, Czech, Galicji i Lodomerii, arcyksiężną Austrii, księżną Burgundii, Styrii, Karyntii, Krainy, wielką księżna Siedmiogrodu, urządzając mocą patentu stany, sejmy i nieustający Wydział Stanów, oznajmili najwyższą wolę swoją, aby każdy Gubernator kraju otrzymywał od Sejmu indygenat. By móc wszystkim stanom we właściwości Prezesa przewodniczyć. Tym patentem otworzono także krajowe dostojeństwa koronne tak dla magnatów, jako też dla koła rycerskiego. Niemniej nadano prawo sejmowania arcybiskupom, biskupom, opatom i kapitułom, tudzież miastu Lwowowi.
Do Wysokiej Komisji tej należeli Wacław Hieronim hrabia Sierakowski, arcybiskup lwowski obrządku łacińskiego, Jan Zamojski, Józef Wandalin Mniszech, były kasztelan krakowski, oraz Ignacy hrabia Cetner, były wojewoda bełzki, i Stanisław Potocki, były starosta bełzki. Jednak Maciej Lwów opuścił był. Podobno nie było tajemnicą, że zakochawszy się w pannie pięknej i posażnej Maciej Ritter Miller von Zaklika udał się w ślad za nią do Korony. Cudzoziemcy pragnący korzystać z praw stanu szlacheckiego w Polsce mogli ubiegać się o indygenat. Metryka koronna zawiera informacje o pierwszych osobach obdarzonych tym zaszczytem. Zabiegający o indygenat musieli udowodnić swoje szlacheckie pochodzenie oraz złożyć przysięgę wierności monarsze i Rzeczpospolitej. Za Stanisława Augusta indygenat uzyskało sto sześćdziesiąt osiem rodzin. Tak, więc i Maciej nabył dobra ziemskie w Zaklikowie na równinie biłgorajskiej. Stając się ziemianinem stawał się obywatelem. Kupił je, by następnie w ciągu kilku lat odsprzedać je do Józefa Puchały.
Był to majątek o wartości dwieście czterdzieści tysięcy złotych, aż o czterdzieści więcej od przepisowych, by uzyskać potwierdzenie szlachectwa od Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wcześniej Rodzina Ritter Miller związana była z Rodem Lietchtesteinów. Jak podają kroniki Rodu Liechtensteinów w 1699 roku książę Jan Adam I von Liechtenstein nabył majętność Schellenberg w Alpach, którą w jego brat stryjeczny książę Antoni Florian von Liechtenstein połączył z nabytym przez kuzyna hrabstwem Vaduz. Jak kroniki podają na zamku Raetria hrabstwem Vaduz zarządzał w jego imieniu Burgrabia Aleksander Otto Lothar von Miller.

Karol Ritter von Miller von Zaklika (ur. 26 października 1835 w Częstochowie, 24 grudnia 1920 w Warszawie) - polski malarz. Był synem Karola i Marianny z Gryczmańskich i po studiach używał tylko nazwiska MILLER. Studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Rafała Hadziewicza i Marcina Zaleskiego. W 1862 roku za kompozycję "Leszek Biały i Goworek", otrzymał złoty medal, patent malarza XIV rangi i trzyletnie stypendium do Rzymu. W 1876 roku Karol Miller uczestniczył w międzynarodowej wystawie w Filadelfii. Zmarł 24 grudnia 1920 r. w Warszawie w wieku 85 lat.

Konstanty Miller (ur. w 1816, zm. w 1889 roku), znany także jako Konstanty von Miller lub Miller von Kossowski – organizator konspiracji niepodległościowej, uczestnik w Spiseku Hildebrandta, ale uciekł za granicę. Przebywał między innymi we Francji. Urodził się w Łucznikach na Podolu jako syn Ignacego tytułującego się Freiherr von Millera von Zaklika i Zofii Agnieszki, z domu Struś. Jego ojciec, adwokat sądu wołyńskiego, straciwszy rodzinny majątek i przeniósł się z rodziną do Żytomierza (wówczas stolicy guberni wołyńskiej). Miał brata Wiktora podpisującego się nazwiskiem Freiherr von Miller von Zaklika.

Czy z tymi von Zaklika, jest jak "po uważaniu" - raz baron, raz rycerz, a raz - Młynarz?
Może Napoleon III coś im nadał, bo we Francji żyje rodzina "de Miller" z bardzo podobnym herbem. Ale te herby Freiherr von Miller von Mullegg, Ritter von Miller zu Aichholtz, Ritter von Miller von Zaklika, są bardzo podobne do siebie - tarcza dzielona na cztery pola, dwa lwy lub gryfy i dwa koła młyńskie. Czy ktoś, gdzieś może coś o tym przeczytać lub lepiej napisać?

Julian Edmund Miller - von Miller von Zaklika w Rosji tutu;ujący się baronem uczęszczający do elitarnych szkół wojskowych; ur.: 16.11.1892 w Kijowie, a zm. 17.10.1982 r w Edynburgu. Przez matkę bliski kuzyn słynnego szwoleżera Gen. Bolesława Wieniawy Długoszowskiego. Oficer Wojska Polskiego, oddział macierzysty: do 1928 pułk 14 ułanów Jazłowieckich. 1928 rotmistrz Korpus Oficerów Kawalerii. Od stycznia 1932 do grudnia 1933 komendant Szkoły Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu. Awansuje do stopnia majora. Przed II wojną słynny na całą Polskę, był jego pojedynek we Lwowie o cześć jego Pięknej Żony. I skandal towarzyski temu towarzyszący. Następnie w 1934 roku oddelegowany do Departamentu Kawalerii Sztabu Naczelnego Wodza. Po 15 września 1939 roku na emigracji w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie we Francji, a później w Anglii. 6 grudnia 1939 r – uczestnik spotkania w Paryżu reaktywującego barwy pułku 14 ułanów Jałowieckich. Major, a później podpułkownik w Sztabie Naczelnego Wodza, który niechlubnie wsławił się donosami na kolegów i kierowaniem ich do obozu na Wyspie Wężów w Szkocji.

Na podstawie jego donosów Juliana Edmunda Miller de Zaklika do obozu internowania w Szkocji trafili: gen. Stanisław Rouppert, gen. Stanisław Kwaśniewski, por. Ludwik Łubieński, płk. Ludomił Rayski, płk. Janusz Meissner, kpt. Sergiusz Niedzielski i Mieczysław Abczyński.