Sołacz k. Poznania

Sołacz k. Poznania
Pierwotnie wieś nazywała się Niestachowo, także - Niestatków;
w 1292 r - wymienione, jako Nysstachowo;
majętność w powiecie poznańskim, o 3 km na pólnocny zachód od Poznania, między Urbanowem, Jeżycami, Goleńcinem i Winiarami;
parafia św. Wojciecha;
poczta i stacja drogi żelaznej w Poznaniu;
z Urbanowem, Urbanówkiem, cegielniami i fortem VI tworzy okręg dworski, mający 17 domów, 313 mieszkańców (w tym: 174 katolików, 138 protestantów, 1 żyd);
obejmuje 377 ha (284 roli, 49 łąk, 23 lasu);
Przemysław I, zakładając w 1253 r. nowe miasto Poznań na lewym brzegu Warty, nadał mu między innymi Niestachowo, które wyszło z rąk miasta - nie wiadomo jakim sposobem;
w roku 1343 posiadał je Mikołaj z Niestachowa, a między 1389 i 1399 r. pisali się juz z Sołacza (także - z Sałasza)- Jan i Bodzanta - synowie Bogusławy;
w 1554 r. posiadali tę osadę Górkowie: Łukasz, Andrzej i Stanisław;
w 1599 r. znów Sołacz należał do miasta;
w 1717 r. Sołacz dzierzawił od miasta rajca Paweł Patun, który wystąpiwszy po wojnie szwedzkiej z pretensjami do miasta - prawdopodobnie stał się właścicielem Sołacza;
około 1730 roku współwłaścicielką była podkomorzyna poznańska, Radziejewska;
w 1793 r. Andrzej Kurcewski;
w latach 70-ych XIX w. rozkopano tu pagórek piaszczysty, w którym odkryto grobowisko z 30 popielnicami;
przez Sołacz płynie rzeka Bogdanka;

Bibliografia

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. T.I pod red. Sulimierskiego F., Chlebowskiego B., Walewskiego W., Wyd. WIEK, Warszawa 1880