Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Pieńkowska Hanna
12.09.2010 01:09
dr Hanna Pieńkowska ur. 22 września 1917 w Żytomierzu, zm. 18 czerwca 1976 w Krakowie (pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie kwatera Ra), historyk sztuki, wieloletni Wojewódzki Konserwator Zabytków województwa krakowskiego, matka Piotra
Studia z historii sztuki rozpoczęła przed II wojną światową; po wojnie osiadła w Krakowie, gdzie po ukończeniu studiów podjęła pracę w Urzędzie Konserwatorskim pod kierunkiem prof. Józefa Dutkiewicza; po jego przejściu na Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie została w 1951 Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków województwa krakowskiego. Na stanowisku tym pozostała do reformy administracyjne w roku 1975. W 1950 obroniła doktorat.
Zmarła nie mogąc się pogodzić z odejściem z urzędu w 1976 roku.
Jako konserwator aktywnie zajmowała się ratowaniem zabytków, była autorką nowatorskich metod ochrony. Kładła w swojej pracy nacisk na prowadzenie dokładnej dokumentacji i ewidencji konserwatorskiej. W latach 50. działała na rzecz powołania Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków. Przyczyniła się do uratowania wsi Chochołów, założenia Orawskiego Parku Etnograficznego w Zubrzycy Górnej, Nadwiślańskiego Parku Etnograficznego w Wygiezłowie-Lipowcu, Nowosądeckiego Parku Etnograficznego, ochrony zagrody Orczyków w Sułoszowej, powstania ogrodów renesansowych w Mogilanach, opiekowała się klasztorem SS.Norbertanek w Imbramowicach (m.in. artykuły na temat Imbramowic). Była autorką ponad 100 prac naukowych, w tym nowoczesnej koncepcji ochrony Lanckorony oraz artykułów w Polskim Słowniku Biograficznym (m.in. życiorysu Maurycego Gottlieba).
Wraz z mężem, poetą Tadeuszem Staichem, była miłośniczką pieszych wędrówek po Tatrach. Jako konserwator działała na rzecz uratowania zabytkowych szałasów tatrzańskich. Swojej pasji poświęciła książkę Drogami skalnej ziemi. Podtatrzańska włóczęga krajoznawcza (1956, razem z mężem).
Wraz z Jerzym Łomnickim jest patronką dorocznej nagrody Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, ustanowionej w 1984.
Studia z historii sztuki rozpoczęła przed II wojną światową; po wojnie osiadła w Krakowie, gdzie po ukończeniu studiów podjęła pracę w Urzędzie Konserwatorskim pod kierunkiem prof. Józefa Dutkiewicza; po jego przejściu na Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie została w 1951 Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków województwa krakowskiego. Na stanowisku tym pozostała do reformy administracyjne w roku 1975. W 1950 obroniła doktorat.
Zmarła nie mogąc się pogodzić z odejściem z urzędu w 1976 roku.
Jako konserwator aktywnie zajmowała się ratowaniem zabytków, była autorką nowatorskich metod ochrony. Kładła w swojej pracy nacisk na prowadzenie dokładnej dokumentacji i ewidencji konserwatorskiej. W latach 50. działała na rzecz powołania Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków. Przyczyniła się do uratowania wsi Chochołów, założenia Orawskiego Parku Etnograficznego w Zubrzycy Górnej, Nadwiślańskiego Parku Etnograficznego w Wygiezłowie-Lipowcu, Nowosądeckiego Parku Etnograficznego, ochrony zagrody Orczyków w Sułoszowej, powstania ogrodów renesansowych w Mogilanach, opiekowała się klasztorem SS.Norbertanek w Imbramowicach (m.in. artykuły na temat Imbramowic). Była autorką ponad 100 prac naukowych, w tym nowoczesnej koncepcji ochrony Lanckorony oraz artykułów w Polskim Słowniku Biograficznym (m.in. życiorysu Maurycego Gottlieba).
Wraz z mężem, poetą Tadeuszem Staichem, była miłośniczką pieszych wędrówek po Tatrach. Jako konserwator działała na rzecz uratowania zabytkowych szałasów tatrzańskich. Swojej pasji poświęciła książkę Drogami skalnej ziemi. Podtatrzańska włóczęga krajoznawcza (1956, razem z mężem).
Wraz z Jerzym Łomnickim jest patronką dorocznej nagrody Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, ustanowionej w 1984.