Bractwo smoka

Bractwo smoka – rycerskie bractwo węgierskie, powstałe 12.12.1408 z połączenia dwóch zakonów rycerskich: Zakonu Świętego Krzyża oraz Zakonu Ostrogi. Twórcą i wielkim mistrzem był Zygmunt Luksemburczyk, a członkami 22 węgierskich możnowładców. To grono przyjmowało innych, także zagranicznych rycerzy i królów. Wszyscy musieli się zobowiązać do ochrony chrześcijaństwa – religii katolickiej. Królowi, tworząc bractwo zależało też na poparciu najbardziej wpływowych osób w państwie – stąd dalsze przepisy zakonu dotyczące ochrony tronu, wierność królowi itp. Istniały też przepisy okolicznościowe jak uczestnictwo w pogrzebie członka bractwa, zamówienie 30 mszy, noszenie czarnej koszuli w każdy piątek, opiekę nad wdowami i sierotami członków bractwa. Symbolem był smok z krzyżem, przedstawiony najczęściej w pozycji zwiniętej. Jednym z członków tego bractwa, od 1417r był Andrzej Balicki h. Topór, wieloletni dworzanin króla Zygmunta. Andrzej wstępując do innego bractwa przedstawił obok swego herbu order smoka jako dwa zwinięte w order smoki z 4 literami r splecionymi między ogonami smoków. Owe 4 litery r są zapewne symbolami zaginionej dewizy bractwa. Zakon ten, próbował m.in. poróżnić Jagiełłę z Witoldem, proponując temu drugiemu uczestnictwo, co miało go postawić w niezręcznej sytuacji konfliktu lojalności, wobec brata i wobec zwierzchnika bractwa, króla Niemiec. Bractwo podupadło po śmierci Zygmunta już w XV wieku, zdążył je jednak jako rangę herbowego udostojnienia Krzysztof Szydłowiecki, kanclerz Maksymiliana I w 1515r. Od tą figurował ten emblemat na jego herbie Odrowąż, który otoczony był zielono-złotym, skrzydlatym smokiem ziejącym ogniem. Innym polskim rycerzem w szeregach bractwa był Ścibor ze Ściborza.