Feliński Alojzy (1771-1820)

[blok]Feliński Alojzy, urodził się w 1771 w Łucku, zmarł 23 lutego 1820 w Krzemieńcu, dramaturg, poeta. Od lat dzieciństwa przyjaźnił się z Tadeuszem Czackim, z którym sąsiadował na Wołyniu po krótkim okresie praktyki prawniczej w Lublinie, gdzie poznał także Kajetana Koźmiana. W Warszawie zetknął się ze środowiskiem literackim, należał do literackiego koła młodych, którym kierował O. Kopczyński. Jest autorem broszury Myśli do projektu formy rządu co do szlachty mniej majętnej. Następnie był nauczycielem u Tarnowskich w Warszawie i w Dzikowie. W 1794 został jednym z sekretarzy T. Kościuszki, a po upadku powstania kościuszkowskiego gospodarzył w dzierżawionych majątkach na Wołyniu. Od 1809 członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk.W 1815 przeniósł się do Warszawy. W 1818 objął posadę profesora i dyrektora Liceum Krzemienieckiego.
Jeden z najbardziej utalentowanych przedstawicieli klasycyzmu postanisławowskiego, jego tragedia Barbara Radziwiłłówna (wystawiona w 1817) była odbierana przez współczesnych i uważana przez następne pokolenia jako najwybitniejszy utwór klasycystycznej dramaturgii polskiej. Ponadto jest autorem kilku pieśni religijnych (w tym Hymnu na rocznicę ogłoszenia Królestwa Polskiego, znanego jako Boże coś Polskę...), tragedii Wirginia (1818) wg V. Alfieriego oraz Radamist i Zenobia (1821) wg utworu P. Crebillona, а także nielicznych wierszy (Оda do Kościuszki, 1792, Pieśń ochotnika, 1794). Wysoką ocenę, z uwagi na malownicze opisy przyrody, otrzymał jego przekład poematu J. Delile'a Ziemianin. Traktat Przyczyny używanej przeze mnie pisowni („Pamiętnik Warszawski", 1816), w którym opowiadał się za wprowadzeniem joty, wywołal polemikę z Janem Śniadeckim, zwolennikiem pisowni tradycyjnej. W 1816 wydał pierwszy tom Utworów własnych i przekładów wierszem. Tom drugi został wydany pośmiertnie.

[]