Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Bujwid Odo
3.04.2011 13:22
Odo Feliks Kazimierz Bujwid (1857 – 1942), dr medycyny, profesor bakteriologii i mikrobiologii, twórca szczepionek.
http://www.genealogia.okiem.pl/foto2/di ... play_media
Urodził się 30 listopada w Wilnie, jako syn Feliksa, z zawodu urzędnika, i Berty z Danów. Bujwidowie Wywodzili się z zubożałej szlachty litewskiej. Gdy około 1870 r. przenieśli się do Warszawy, tu młody Odo ukończył studia medyczne. W 1885 r., jako stypendysta Kasy im. Mianowskiego wyjechał do Berlina, gdzie w pracowni Roberta Kocha zdobył specjalizację lekarza bakteriologa, i ugruntował ją w Instytucie Ludwika Pasteura w Paryżu. Po powrocie, przy wsparciu wspomnianej Kasy, założył w Warszawie pracownię bakteriologiczną zajmującą się badaniem wścieklizny. Stworzył pierwszy w Polsce, a drugi na świecie, Instytut Zapobiegania i Leczenia Wścieklizny. Specjalizował się wtedy w dziedzinie bakteriologii, mikrobiologii i w badaniach produktów spożywczych. Był hospitantem Sanatorium Przeciwgruźliczego dr J. Geslera w Otwocku.
http://www.genealogia.okiem.pl/foto2/di ... play_media
W 1883 r. na wniosek Rady Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego został kierownikiem nowo utworzonej katedry higieny. Opuścił Warszawę, przenosząc się do Krakowa, gdzie w 1896 r. został nawet radnym miejskim. Z tych lat pochodzą jego propozycje budowy w mieście wodociągów i rowów kanalizacyjnych.
Sława Bujwida jako bakteriologa była już wtedy na tyle ugruntowana, że w 1897 r. został powołany na członka rady naukowej przy ministrze spraw wewnętrznych C-K. Monarchii Austro-Węgierskiej i na dyrektora Państwowego Zakładu Badań Środków Spożywczych w Wiedniu. Był niestrudzonym propagatorem oświaty, i wraz z żoną, założycielem Koła Towarzystwa Szkół Ludowych, a także organizatorem pierwszego w mieście gimnazjum żeńskiego. Popierał walkę kobiet o dopuszczenie ich do studiów uniwersyteckich. W 1899 r. wziął na siebie trud zorganizowania w Krakowie Uniwersytetu Ludowego im. A. Mickiewicza i przewodniczenia mu przez wiele lat.
W okresie rewolucji 1905 r. rodzina Bujwidów wykazywała dużą aktywność w różnych komitetach pomocy rewolucjonistom. Aż do wybuchu I wojny dom ich stanowił bezpieczny azyl dla uchodźców z Kongresówki. W latach 1910-14 Bujwid był aktywistą Krakowskiego Komitetu Pomocy Więźniom Politycznym. W licznych wystąpieniach publicznych dał się poznać jako zwolennik nurtów postępowych i wolnomyślicielskich. Utożsamiał się z ideologią PPS – Frakcji Rewolucyjnej. W czasie wojny opowiadał się jako stronnik Naczelnego Komitetu Narodowego i zwolennik walki Legionów Polskich o niepodległość. W sierpniu 1914 r. zorganizował pierwszy w Krakowie szpital legionowy, kierował pracami zakładu higieny Wojskowej Szkoły Sanitarnej.
Założył Instytut Pasteura w Warszawie z oddziałem w Krakowie. Propagował język esperanto, został nawet honorowym członkiem Polskiego Klubu Esperanckiego. Dużo podróżował. W latach 1928-31 przebywał w Brazylii, Holandii i Danii, w celu poznania kultury i higieny sanitarnej tych krajów. Na licznych swych spotkaniach, prelekcje o kulturze i nauce polskiej wygłaszał w jęz. esperanto.
Założona przez niego w Krakowie wytwórnia surowic i szczepionek, bardzo wydatnie przyczyniła się podczas okupacji hitlerowskiej, do zwalczania duru brzusznego wśród ludności polskiej. Profesor bardzo ciężko przeżywał terror i upokorzenia ludności polskiej podczas okupacji. Zmarł 26 grudnia w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim, w grobowcu rodzinnym (kw. XVIII).
Żoną jego była Kazimiera z domu Klimontowska (1867 – 1932), publicystka i działaczka społeczna. Małżeństwo miało córkę Zofię, zamężną Rouppertową, aktywistkę młodzieżowej organizacji socjalistycznej Spójnia.
Bibliografia
1. Rocznik Naukowo-Literacko-Artystyczny na rok 1905, Warszawa 1905, s. 28
2. Łoza St.: Czy wiesz kto to jest? Warszawa 1938, s. 84, 85
3. Barański A.: Odo Bujwid „wielki nieznajomy” dla otwocczan, [w] Gazeta Otwocka nr 3, 1997, s. 29
4. Krawczuk A.: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, Warszawa 1988, s. 117
5. Wielka Encyklopedia Powszechna, tom 2, Warszawa 1963, s. 208
http://www.genealogia.okiem.pl/foto2/di ... play_media
Urodził się 30 listopada w Wilnie, jako syn Feliksa, z zawodu urzędnika, i Berty z Danów. Bujwidowie Wywodzili się z zubożałej szlachty litewskiej. Gdy około 1870 r. przenieśli się do Warszawy, tu młody Odo ukończył studia medyczne. W 1885 r., jako stypendysta Kasy im. Mianowskiego wyjechał do Berlina, gdzie w pracowni Roberta Kocha zdobył specjalizację lekarza bakteriologa, i ugruntował ją w Instytucie Ludwika Pasteura w Paryżu. Po powrocie, przy wsparciu wspomnianej Kasy, założył w Warszawie pracownię bakteriologiczną zajmującą się badaniem wścieklizny. Stworzył pierwszy w Polsce, a drugi na świecie, Instytut Zapobiegania i Leczenia Wścieklizny. Specjalizował się wtedy w dziedzinie bakteriologii, mikrobiologii i w badaniach produktów spożywczych. Był hospitantem Sanatorium Przeciwgruźliczego dr J. Geslera w Otwocku.
http://www.genealogia.okiem.pl/foto2/di ... play_media
W 1883 r. na wniosek Rady Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego został kierownikiem nowo utworzonej katedry higieny. Opuścił Warszawę, przenosząc się do Krakowa, gdzie w 1896 r. został nawet radnym miejskim. Z tych lat pochodzą jego propozycje budowy w mieście wodociągów i rowów kanalizacyjnych.
Sława Bujwida jako bakteriologa była już wtedy na tyle ugruntowana, że w 1897 r. został powołany na członka rady naukowej przy ministrze spraw wewnętrznych C-K. Monarchii Austro-Węgierskiej i na dyrektora Państwowego Zakładu Badań Środków Spożywczych w Wiedniu. Był niestrudzonym propagatorem oświaty, i wraz z żoną, założycielem Koła Towarzystwa Szkół Ludowych, a także organizatorem pierwszego w mieście gimnazjum żeńskiego. Popierał walkę kobiet o dopuszczenie ich do studiów uniwersyteckich. W 1899 r. wziął na siebie trud zorganizowania w Krakowie Uniwersytetu Ludowego im. A. Mickiewicza i przewodniczenia mu przez wiele lat.
W okresie rewolucji 1905 r. rodzina Bujwidów wykazywała dużą aktywność w różnych komitetach pomocy rewolucjonistom. Aż do wybuchu I wojny dom ich stanowił bezpieczny azyl dla uchodźców z Kongresówki. W latach 1910-14 Bujwid był aktywistą Krakowskiego Komitetu Pomocy Więźniom Politycznym. W licznych wystąpieniach publicznych dał się poznać jako zwolennik nurtów postępowych i wolnomyślicielskich. Utożsamiał się z ideologią PPS – Frakcji Rewolucyjnej. W czasie wojny opowiadał się jako stronnik Naczelnego Komitetu Narodowego i zwolennik walki Legionów Polskich o niepodległość. W sierpniu 1914 r. zorganizował pierwszy w Krakowie szpital legionowy, kierował pracami zakładu higieny Wojskowej Szkoły Sanitarnej.
Założył Instytut Pasteura w Warszawie z oddziałem w Krakowie. Propagował język esperanto, został nawet honorowym członkiem Polskiego Klubu Esperanckiego. Dużo podróżował. W latach 1928-31 przebywał w Brazylii, Holandii i Danii, w celu poznania kultury i higieny sanitarnej tych krajów. Na licznych swych spotkaniach, prelekcje o kulturze i nauce polskiej wygłaszał w jęz. esperanto.
Założona przez niego w Krakowie wytwórnia surowic i szczepionek, bardzo wydatnie przyczyniła się podczas okupacji hitlerowskiej, do zwalczania duru brzusznego wśród ludności polskiej. Profesor bardzo ciężko przeżywał terror i upokorzenia ludności polskiej podczas okupacji. Zmarł 26 grudnia w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim, w grobowcu rodzinnym (kw. XVIII).
Żoną jego była Kazimiera z domu Klimontowska (1867 – 1932), publicystka i działaczka społeczna. Małżeństwo miało córkę Zofię, zamężną Rouppertową, aktywistkę młodzieżowej organizacji socjalistycznej Spójnia.
Bibliografia
1. Rocznik Naukowo-Literacko-Artystyczny na rok 1905, Warszawa 1905, s. 28
2. Łoza St.: Czy wiesz kto to jest? Warszawa 1938, s. 84, 85
3. Barański A.: Odo Bujwid „wielki nieznajomy” dla otwocczan, [w] Gazeta Otwocka nr 3, 1997, s. 29
4. Krawczuk A.: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, Warszawa 1988, s. 117
5. Wielka Encyklopedia Powszechna, tom 2, Warszawa 1963, s. 208