Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Seroczyński Władysław, ks.
22.04.2011 22:09
Ks. Władysław Seroczyński (1842 – 1906) ur. się w Kaliszu 16 czerwca, jako syn Wincentego i Pauliny ze Szmidtów. W roku 1850 pojął naukę w miejscowym gimnazjum, ale przeniesiony do gimnazjum łomżyńskiego, tam chlubnie je ukończył. Odkrywszy w sobie powołanie do kapłaństwa wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie, a dalej kształcił się w Akademii Duchownej w Petersburgu. Studia ukończył w r. 1865, otrzymując święcenia kapłańskie i stopnień kanonika św. Teologii. W tym roku został skierowany do Warszawy i mianowany wikariuszem przy archikatedrze św. Jana, a następnie wicekustoszem konsystorza. Niezależnie od pełnej gorliwości Kościołowi, zostaje prefektem szkół miejskich i przez osiemnaście lat, jako duchowy kierownik młodzieży, kształci prawie całe pokolenie ludzi, których wiek dojrzały przypadł na początek XX wieku.
W 1883 r. zostal zatwierdzony przez naczelnika kraju na probostwo kościoła św. Barbary na Koszykach. Z zapałem zabiegał o fundusze na budowę nowej świątyni p.w. św. Piotra i Pawła, na miejscu starej kapliczki św. Barbary. Ale zamysl powstał wczesniej; już w 1882 r. zawiązał się komitet budowy w skaładzie: Ludwik Górski; ks. Justyn Borzewski, prałat metropolitalny; ks. Łopaciński (później zastąpił go nowy proboszcz, ks. Seroczyński); Franciszek Łapiński i Adam Tokarski. członkowie dozoru parafialnego; Władysław Hirszel i Edward Cichocki, architekci. Poświęcenie kamienia węgielnego nastąpiło 28 czerwca 1883 r. Kościół powstał w stylu barokowym, wg projektu Edwarda Cichockiego. Fundusz początkowy w wysokości 82 tys. rubli srebrem (rs) pochodził z zapisu Tekli Rapackiej. Pieniędzy jednak starczyło na postawienie murów, o resztę zadbał już nowy proboszcz. Umiał kołatać do dobroczynnych serc społeczności Warszawy, np. w dniu poświęcenia kamienia wegielnego już zebrano niemałą sumę: hr Augustowa Potocka ofiarowała 4 tys. rs; małżonkowie Paulina i Ludwik Górscy 2 tys. rs; hr Michał Zyberk-Plater 500 rs; Osakar Sosnowski posąg Naruszewicza i 100 rs na jego instalację i in. Tempo prac było imponujace; bowiem już w 1885 r. kosciół oddano do użytku parafian.
Ks. Seroczyński zachęcony zbiorową ofiarnoscią przystępuje też do budowy wzorowo urządzonej ochronki dla dzieci przy ul. Tarczyńskiej, w której pracuje jako katecheta. Ukończywszy budowę świątyni i ochronki nie poprzestaje na tym dziele, oddając wszystkie wolne chwile działalności filantropijnej. Jest jednym z najczynniejszych członków komitetu budowy kościoła Zbawiciela.
Umarł nagle w Warszawie 2 czerwca i spoczął na Powązkach.
Bibliografia
Kurier Warszawski: 1882, nr 202, s. 2; 1883, nr 277, s. 2, 3; i nr 218, s. 3; 1886, nr 174b s. 2, 3; 1906, nr 152, s. 9 i nr 153, s. 9.
Copyright by andrzej_b2
W 1883 r. zostal zatwierdzony przez naczelnika kraju na probostwo kościoła św. Barbary na Koszykach. Z zapałem zabiegał o fundusze na budowę nowej świątyni p.w. św. Piotra i Pawła, na miejscu starej kapliczki św. Barbary. Ale zamysl powstał wczesniej; już w 1882 r. zawiązał się komitet budowy w skaładzie: Ludwik Górski; ks. Justyn Borzewski, prałat metropolitalny; ks. Łopaciński (później zastąpił go nowy proboszcz, ks. Seroczyński); Franciszek Łapiński i Adam Tokarski. członkowie dozoru parafialnego; Władysław Hirszel i Edward Cichocki, architekci. Poświęcenie kamienia węgielnego nastąpiło 28 czerwca 1883 r. Kościół powstał w stylu barokowym, wg projektu Edwarda Cichockiego. Fundusz początkowy w wysokości 82 tys. rubli srebrem (rs) pochodził z zapisu Tekli Rapackiej. Pieniędzy jednak starczyło na postawienie murów, o resztę zadbał już nowy proboszcz. Umiał kołatać do dobroczynnych serc społeczności Warszawy, np. w dniu poświęcenia kamienia wegielnego już zebrano niemałą sumę: hr Augustowa Potocka ofiarowała 4 tys. rs; małżonkowie Paulina i Ludwik Górscy 2 tys. rs; hr Michał Zyberk-Plater 500 rs; Osakar Sosnowski posąg Naruszewicza i 100 rs na jego instalację i in. Tempo prac było imponujace; bowiem już w 1885 r. kosciół oddano do użytku parafian.
Ks. Seroczyński zachęcony zbiorową ofiarnoscią przystępuje też do budowy wzorowo urządzonej ochronki dla dzieci przy ul. Tarczyńskiej, w której pracuje jako katecheta. Ukończywszy budowę świątyni i ochronki nie poprzestaje na tym dziele, oddając wszystkie wolne chwile działalności filantropijnej. Jest jednym z najczynniejszych członków komitetu budowy kościoła Zbawiciela.
Umarł nagle w Warszawie 2 czerwca i spoczął na Powązkach.
Bibliografia
Kurier Warszawski: 1882, nr 202, s. 2; 1883, nr 277, s. 2, 3; i nr 218, s. 3; 1886, nr 174b s. 2, 3; 1906, nr 152, s. 9 i nr 153, s. 9.
Copyright by andrzej_b2