Barański Władysław (1858-1943)

Władysław Barański (7 IX 1858-28 II 1943), s. Józefa i Ludwiki Haleckiej, prawnik, hofrat najwyższego Trybunału Sądowego i Kasacyjnego w Wiedniu, sędzia Sądu Najwyższego w Warszawie; studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim 1877-1881; rozpoczął praktykę sądową na stanowisku podsądka, tj. sędziego pomocniczego 1881-1889, egzamin na urząd sędziego 1886, pracował później w sądach w Krakowie, Nowym Sączu, Nowym Targu, Gorlicach, Krynicy, Muszynie, Milówce; adiunkt sądu w Chrzanowie 1889, sędzia powiatowy i naczelnik sądu w Krościenku 1897, naczelnik sądu w Rozwadowie 1898, przeniesiony do Krakowa 1904, radca sądu krajowego wyższego w Krakowie 1909, powołany do najwyższego Trybunału Sądowego i Kasacyjnego w Wiedniu, jako sędzia pomocniczy 1913, hofrat tego Trybunału 1916; sędzia Sądu Najwyższego w Warszawie XI 1918-1929; zamieszkały w Chrzanowie, później w Krościenku, pow. Nowy Targ; ur. Ustrobna, pow. Krosno, gm. Wojaszówka, zm. prawd. w Warszawie; ż. (25 XI 1893) Zofia Zubrzycka (14 V 1873-18 IV 1946), ur. Chrzanów; dzieci: Leon, Władysław, Zofia, Stefan.

Źródła: 1) St. Łoza, Czy wiesz, kto to jest?, W-wa 1938; 2) J. Majchrowski, Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; 3) Informacje p. Andrzeja Barańskiego z 18 i 27 IV 2011.