BIENICKI h. NATARCZ. Herb—w polu czerwonem strzała między dwiema bankami; na hełmie w koronie ręka zbrojna trzyma w lewo dzidę żelazem w górę.
Podług Kojałowicza przodkiem tej rodziny był szlachcic, nazwiskiem Natarcz, który w nagrodę obrony zamku krewskiego, oblężonego przez Krzyżaków, dostał od wiel. ks. Gedymina na pamiątkę ten herb a zarazem znaczne włości. Po jednym z jego potomków, po Włodzimierzu, zostało 8 synów, z których dziedziczący na majętnościach, położonych nad rzeką Bienicą, w w. Ks. Litewskiem, mieli wziąć nazwisko Bienicki; zdaje się jednak, że szlachectwo tej rodziny nie sięga jak czasów Aleksandra Jagiellończyka, który Bohdanowi Pawłowiczowi Bienickiemu nadał w nagrodę zasług pewne ziemie nad rzeką Kirsną, w wojew. trockiem, syn tego Bohdana Marcin, pisarz ziem. miński, z żony N. Makarowicz miał syna Daniela, po którym z dwóch żon, Uniehowskiej i Wołłowiczówny zostało kilku synów, z których: 1) Eustachy poległ w bitwie ze Szwedami pod Białym Kamieniem w Inflantach; 2) Jan, 3) Mikołaj, stolnik grodzieński, pułkownik wojsk litewskich, wojownik przeciw Szwedom, a jego syn Jerzy, stolnik grodzieński, jeden z poufnych dworzan Jana Kazimierza, a w r. 1658 wysłany był do Moskwy dla zawiązania układów o pokój; wróciwszy z tej misyi, został księdzem i był kanonikiem i kustoszem wileńskim, następnie regentem kancelaryi większej litewskiej i sekretarzem królewskim 1662 r. (V. L.). Józef, Michał i Inocenty podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 roku.
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/
Herbarz Seweryna Uruskiego