Wygląd głównej izby typowego małego dworu wielkopolskiego XVIII/XIXw Na przykładzie dworu w Godurowie wg opisu Franciszka Morawskiego „Dworzec mego dziadka” (wyd. 1851)
Do dworu prowadziły drzwi przy których mieściła się czarka z wodą święconą natomiast na drzwiach pisano litery trzech królów. Dwór przedzielony był sienią, mając po jednej stronie mieszkanie po drugiej część czeladną. Sień ta obfitowała w trofea myśliwskiej a u powały widać było wieniec żniwiarzy.
Główna izba, była największa a zarazem pierwsza z rzędu komnat ciągnących się dalej, bardziej prywatnych. Okna niewielkie i wąskie, z ochrony zarówno przed zimnem jak i przed innymi niebezpieczeństwami. W poprzek izby powałę podtrzymywała największa we dworze belka dębowa. Miała ona znaczenie konstrukcyjne, co też wpływało na jej odbiór i przeznaczenie. Wypisywano tam bowiem datę budowy, jak też i sentencje modlitewne „podtrzymujące dom”. Belki te jednak cieszyły się niebezpieczną sławą, gdyż nie wolno było pod nimi żadnych ważnych spraw podejmować, a jeśli się co złego wydarzyło (choćby i podczas gry w karty) przypisywano to temu że ktoś siedział pod ową belką.
Po przeciwległej stronie od wejścia stał kredens, wielki mebel z przeszklonymi półkami na których oprócz srebrnych mis stały puchary i kielichy. W Godurowie obok kredensu stał „pod prassą serwet muzułman wąsaty”, prawdopodobnie szafka na serwety podtrzymywana przez wyrzeźbioną postać klęczącego Turka.
Na ścianie wejściowej z sieni stał wielki kaflowy piec, z rzeźbionym popiersiem Sobieskiego, z olbrzymią komorą zdolną pomieścić sążeń drewna, a obok osobno kominek również sporych rozmiarów. Najważniejszym meblem w tej izbie był oczywiście jednak stół dębowy do budowy którego użyto 5 kloców.
Na ścianach wieszano portrety antenatów. W przypadku Godunowa były to pary małżonków na 4 portretach – Piotr (prawd. Starosta gniewkowski 1704) i Jakub z żonami, zwróconymi do nich twarzami: „Jeden w lśniącym kirysie i z podpartym bokiem Drugi z brodą kępiastą i czubem na głowie … Tamta w lśniących bławatach jak Juno dostojna Ta zaś czepcem i drogim naszyjnikiem strojna”
Zawartości dopełniały drobniejsze sprzęty, jak zegar z kurantem, kord, rusznica, gromnica z palmą i wiankiem wiszące na ścianie. Stał też nieopodal kominka niewielki „kantorek” – stolik na którym pan zwykł jadać śniadanie, na którym rozgrywano partyjkę gry w karty, lub odbywano bardziej prywatne rozmowy. Przy tym stoliku odbywały się też rozmowy z osobami, które prosiły o wybaczenie przewinień, lub proponowały jakiś układ. Stał też fotel w którym siadał sługa grzejąc się przy kominku przysypiał wieczorem.
