Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Onufrowicz Bronislaw
22.09.2011 11:42
Bronislaw Onufrowicz
urodził się w Jenisejsku, jako syn lekarza, radcy tytularnego Adama Onufrowicza (1813–1879) i jego żony Marii z Kamionków. Niewykluczone, że Adam Onufrowicz był zesłańcem politycznym. Adam i Maria mieli ośmioro dzieci, część zmarła we wczesnym dzieciństwie. Dalsza rodzina – brat Adama Eliasz z żoną Karoliną i dziećmi – Adamem, Bolesławem, Marią Zofią i Cezarem – posiadała niegdyś majątek w guberni mińskiej, ale z czasem zubożała i przeniosła się do Kijowa. Wszystkie wymienione dzieci Eliasza kształciły się w Petersburgu i zaangażowały się mniej lub bardziej w działalność rewolucyjną.
Około 1869 roku Adam Onufrowicz z rodziną wyjechali do Europy Zachodniej, by zapewnić dzieciom wykształcenie; po rocznym pobycie we Wrocławiu, matka z dziećmi zamieszkała w Riesbach pod Zurychem, a ojciec powrócił do Jenisejska. Adam Onufrowicz miał tam kopalnię złota.
Starszym bratem Bronislawa był Wladislaus Onufrowicz (1854–1899), który w 1872 roku podjął studia medyczne na Uniwersytecie w Zurychu; drugi brat, Stanislaus (1861–1890), wybrał studia chemiczne. Stanislaus jeszcze jako student pracował w laboratorium Viktora Merza i opublikował dwa artykuły; zmarł 3 czerwca 1890, niedługo po ukończeniu studiów. Siostra Maria (1865–1918) najpierw mieszkała z rodzeństwem i matką w Zurychu, a potem studiowała medycynę w Bernie. W czasie studiów Bronislawa rodzina Onufrowiczów mieszkała w Zurychu-Enge pod adresem Villenquartier Enge Nr 3[2]. W Zurychu studiował od 1888 również jeden z wspomnianych braci stryjecznych Bronislawa, Cezar Onufrowicz (1864–1929), później psychiatra w Krakowie.
W 1879 roku do Szwajcarii dotarła wiadomość o śmierci ojca rodziny. Krótka notatka ukazała się nawet w lokalnej gazecie. Niedługo potem wdowa i najstarszy, pełnoletni już Wladislaus przyjęli obywatelstwo gminy Enge.
Bronislaw najpierw uczył się w Industrieschule Zürich, następnie studiował medycynę na Uniwersytecie w Zurychu od 1880 roku do 1884, świadectwo ukończenia studiów otrzymał 5 grudnia 1884. Być może na początku studiował na wydziale humanistycznym (tak wykazuje spis absolwentów uczelni).
Klinika Burghölzli około 1890 roku, za dyrektury ForelaPo studiach przez osiem miesięcy studiował okulistykę w klinice ocznej w Zurychu u Ottona Haaba, potem przez dwa i pół roku, rozpoczynając w kwietniu 1885, specjalizował się w psychiatrii, najpierw jako lekarz-wolontariusz (Volontärarzt) i później lekarz-asystent (Assistenzarzt) w klinice Auguste Forela. Pod kierunkiem Forela powstała jego dysertacja doktorska, a także rozprawa doktorska Wladislausa. Dwa lata w klinice Burghölzli miały duży wpływ na Onufrowicza, o czym on sam wspomniał kilkanaście lat później w swojej recenzji zebranych dzieł neuroanatomicznych Forela:
Niżej podpisany, który miał szczęście być jednym z asystentów autora gdy ten był dyrektorem szpitala dla obłąkanych Burghoelzli i profesorem Kliniki Psychiatrycznej w Zurychu, uważa za szczególne wyróżnienie, mieć możliwość oceny jego pracy nad anatomią mózgu zawartej w tym tomie. Ci którzy pracowali u Forela nie mogli nie pozostać pod głębokim wrażeniem jego osobowości i potężnego intelektu i zabrali ze sobą bogate doświadczenie służące im za intelektualną strawę przez wiele lat. Pod stymulującym wpływ rozmów z nim, zawsze ciekawych i wszechstronnych, a często i głęboko filozoficznych, horyzonty myślowe słuchaczy nie mogły nie ulec poszerzeniu. Słuchać go, omawiającego prawo biogenetyczne Haeckela, a innym razem Kanta i Herberta Spencera, bądź słuchać jego dyskursu o ślepocie barw, albo jego poglądów na interpretację wspaniałego zmysłu orientacji ptaków, czy też usłyszeć jego przemowę na temat francuskiej szkoły [psychiatrii] z żartobliwymi napomknieniami o pochodzących stamtąd wielkich chorobach, jak Grand mal, Grand hysterie, Grand hypnotisme itp., było źródłem inspiracji i trwałym pożytkiem dla słuchacza.
Następnie pracował jako lekarz okrętowy na parowcach holenderskiej kompanii Koninklijke Rotterdamsche Lloyd, odbywając rejsy do Holenderskich Indii Wschodnich, a także przez Atlantyk (Holland Amerika Lijn). Według Sachsa, Onufrowiczowi z powodu młodego wieku w momencie ukończenia studiów (18 lat) czasowo odmówiono wydania dyplomu, i czas ten spędził na podróżach; chronologia i inne źródła nie potwierdzają tej informacji.
Rodzinę Onufrowiczów znał Bolesław Limanowski, przebywający na emigracji w Zurychu między 1887 a 1889. W swoich pamiętnikach zapisał:
Cezar Onufrowicz był lekarzem miejskim. Cała rodzina Onufrowiczów: matka, dwie córki i młodszy syn, mieszkała w Zurychu. Starsza pani miała być skąpa, przynajmniej tak o niej mówiono. Młodszego syna, który tylko co ukończył studia lekarskie, koledzy lubili. Wszedł on do służby – o ile sobie dobrze przypominam – w marynarce holenderskiej i odbywał odległe morskie podróże, zwiedzając różne części świata. Starszy był lekarzem miejskim w Zurychu i urządzał dla młodzieży polskiej praktyczne pokazy dawania pomocy rannym w boju. www.wikipedia.pl
urodził się w Jenisejsku, jako syn lekarza, radcy tytularnego Adama Onufrowicza (1813–1879) i jego żony Marii z Kamionków. Niewykluczone, że Adam Onufrowicz był zesłańcem politycznym. Adam i Maria mieli ośmioro dzieci, część zmarła we wczesnym dzieciństwie. Dalsza rodzina – brat Adama Eliasz z żoną Karoliną i dziećmi – Adamem, Bolesławem, Marią Zofią i Cezarem – posiadała niegdyś majątek w guberni mińskiej, ale z czasem zubożała i przeniosła się do Kijowa. Wszystkie wymienione dzieci Eliasza kształciły się w Petersburgu i zaangażowały się mniej lub bardziej w działalność rewolucyjną.
Około 1869 roku Adam Onufrowicz z rodziną wyjechali do Europy Zachodniej, by zapewnić dzieciom wykształcenie; po rocznym pobycie we Wrocławiu, matka z dziećmi zamieszkała w Riesbach pod Zurychem, a ojciec powrócił do Jenisejska. Adam Onufrowicz miał tam kopalnię złota.
Starszym bratem Bronislawa był Wladislaus Onufrowicz (1854–1899), który w 1872 roku podjął studia medyczne na Uniwersytecie w Zurychu; drugi brat, Stanislaus (1861–1890), wybrał studia chemiczne. Stanislaus jeszcze jako student pracował w laboratorium Viktora Merza i opublikował dwa artykuły; zmarł 3 czerwca 1890, niedługo po ukończeniu studiów. Siostra Maria (1865–1918) najpierw mieszkała z rodzeństwem i matką w Zurychu, a potem studiowała medycynę w Bernie. W czasie studiów Bronislawa rodzina Onufrowiczów mieszkała w Zurychu-Enge pod adresem Villenquartier Enge Nr 3[2]. W Zurychu studiował od 1888 również jeden z wspomnianych braci stryjecznych Bronislawa, Cezar Onufrowicz (1864–1929), później psychiatra w Krakowie.
W 1879 roku do Szwajcarii dotarła wiadomość o śmierci ojca rodziny. Krótka notatka ukazała się nawet w lokalnej gazecie. Niedługo potem wdowa i najstarszy, pełnoletni już Wladislaus przyjęli obywatelstwo gminy Enge.
Bronislaw najpierw uczył się w Industrieschule Zürich, następnie studiował medycynę na Uniwersytecie w Zurychu od 1880 roku do 1884, świadectwo ukończenia studiów otrzymał 5 grudnia 1884. Być może na początku studiował na wydziale humanistycznym (tak wykazuje spis absolwentów uczelni).
Klinika Burghölzli około 1890 roku, za dyrektury ForelaPo studiach przez osiem miesięcy studiował okulistykę w klinice ocznej w Zurychu u Ottona Haaba, potem przez dwa i pół roku, rozpoczynając w kwietniu 1885, specjalizował się w psychiatrii, najpierw jako lekarz-wolontariusz (Volontärarzt) i później lekarz-asystent (Assistenzarzt) w klinice Auguste Forela. Pod kierunkiem Forela powstała jego dysertacja doktorska, a także rozprawa doktorska Wladislausa. Dwa lata w klinice Burghölzli miały duży wpływ na Onufrowicza, o czym on sam wspomniał kilkanaście lat później w swojej recenzji zebranych dzieł neuroanatomicznych Forela:
Niżej podpisany, który miał szczęście być jednym z asystentów autora gdy ten był dyrektorem szpitala dla obłąkanych Burghoelzli i profesorem Kliniki Psychiatrycznej w Zurychu, uważa za szczególne wyróżnienie, mieć możliwość oceny jego pracy nad anatomią mózgu zawartej w tym tomie. Ci którzy pracowali u Forela nie mogli nie pozostać pod głębokim wrażeniem jego osobowości i potężnego intelektu i zabrali ze sobą bogate doświadczenie służące im za intelektualną strawę przez wiele lat. Pod stymulującym wpływ rozmów z nim, zawsze ciekawych i wszechstronnych, a często i głęboko filozoficznych, horyzonty myślowe słuchaczy nie mogły nie ulec poszerzeniu. Słuchać go, omawiającego prawo biogenetyczne Haeckela, a innym razem Kanta i Herberta Spencera, bądź słuchać jego dyskursu o ślepocie barw, albo jego poglądów na interpretację wspaniałego zmysłu orientacji ptaków, czy też usłyszeć jego przemowę na temat francuskiej szkoły [psychiatrii] z żartobliwymi napomknieniami o pochodzących stamtąd wielkich chorobach, jak Grand mal, Grand hysterie, Grand hypnotisme itp., było źródłem inspiracji i trwałym pożytkiem dla słuchacza.
Następnie pracował jako lekarz okrętowy na parowcach holenderskiej kompanii Koninklijke Rotterdamsche Lloyd, odbywając rejsy do Holenderskich Indii Wschodnich, a także przez Atlantyk (Holland Amerika Lijn). Według Sachsa, Onufrowiczowi z powodu młodego wieku w momencie ukończenia studiów (18 lat) czasowo odmówiono wydania dyplomu, i czas ten spędził na podróżach; chronologia i inne źródła nie potwierdzają tej informacji.
Rodzinę Onufrowiczów znał Bolesław Limanowski, przebywający na emigracji w Zurychu między 1887 a 1889. W swoich pamiętnikach zapisał:
Cezar Onufrowicz był lekarzem miejskim. Cała rodzina Onufrowiczów: matka, dwie córki i młodszy syn, mieszkała w Zurychu. Starsza pani miała być skąpa, przynajmniej tak o niej mówiono. Młodszego syna, który tylko co ukończył studia lekarskie, koledzy lubili. Wszedł on do służby – o ile sobie dobrze przypominam – w marynarce holenderskiej i odbywał odległe morskie podróże, zwiedzając różne części świata. Starszy był lekarzem miejskim w Zurychu i urządzał dla młodzieży polskiej praktyczne pokazy dawania pomocy rannym w boju. www.wikipedia.pl