Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Kobryń
28.02.2012 16:40
Kobryń
Kobryń (biał. Ко́брын, Kobryn, ros. Кобрин, jid. קאברין, Kobrin) – miasto w zachodniej części Białorusi, przy połączeniu Kanału Dniepr-Bug z rzeką Muchawiec. Leży obok głównej drogi Warszawa-Mińsk-Moskwa, około 50 km od granicy z Polską. Liczy 51,2 tys. mieszkańców (2010); przemysł precyzyjny, metalowy, mineralny, spożywczy, lekki, meblarski; węzeł drogowy, muzeum.
Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1287. Wyniki badań archeologicznych przeprowadzonych w 1999 w Kobryniu pokazały, że osada została założona o kilkaset lat wcześniej. Do końca XIII wieku własność książąt włodzimiersko-wołyńskich. Od 1312 w Wielkim Księstwie Litewskim. Od końca XIV wieku do 1490 stolica księstwa Kobryńskiego należącego do potomków Olgierda. Książę Roman Kobryński wraz ze swoim oddziałem uczestniczył w bitwie pod Grunwaldem. Od XVI wieku siedziba powiatu, w latach 1589–1766 na prawie magdeburskim. Od XVI wieku miasto było dużym skupiskiem ludności żydowskiej.
Od 1795 w zaborze rosyjskim, jako siedziba powiatu kobryńskiego guberni grodzieńskiej.
10 lutego 1919 roku miejscowość została przejściowo zdobyta przez polską kawalerię z grupy gen. Listowskiego, a dwa dni później trwale przez oddział kawalerii pod dowództwem mjr. Władysława Dąbrowskiego[2].
W okresie międzywojennym należał do Polski, był stolicą powiatu w województwie poleskim oraz siedzibą wiejskiej gminy Kobryń. Od września 1939 do czerwca 1941 pod okupacją sowiecką, następnie do lata 1944 pod niemiecką.
W latach 1945–1991 miasto należało do Białoruskiej SRR, od 1991 jest częścią Białorusi.
Genealogia Mickiewiczów
Forum Mickiewiczów
Więcej zdjęć dotyczących Mickiewiczów - Przejdź
Kobryń (biał. Ко́брын, Kobryn, ros. Кобрин, jid. קאברין, Kobrin) – miasto w zachodniej części Białorusi, przy połączeniu Kanału Dniepr-Bug z rzeką Muchawiec. Leży obok głównej drogi Warszawa-Mińsk-Moskwa, około 50 km od granicy z Polską. Liczy 51,2 tys. mieszkańców (2010); przemysł precyzyjny, metalowy, mineralny, spożywczy, lekki, meblarski; węzeł drogowy, muzeum.
Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1287. Wyniki badań archeologicznych przeprowadzonych w 1999 w Kobryniu pokazały, że osada została założona o kilkaset lat wcześniej. Do końca XIII wieku własność książąt włodzimiersko-wołyńskich. Od 1312 w Wielkim Księstwie Litewskim. Od końca XIV wieku do 1490 stolica księstwa Kobryńskiego należącego do potomków Olgierda. Książę Roman Kobryński wraz ze swoim oddziałem uczestniczył w bitwie pod Grunwaldem. Od XVI wieku siedziba powiatu, w latach 1589–1766 na prawie magdeburskim. Od XVI wieku miasto było dużym skupiskiem ludności żydowskiej.
Od 1795 w zaborze rosyjskim, jako siedziba powiatu kobryńskiego guberni grodzieńskiej.
10 lutego 1919 roku miejscowość została przejściowo zdobyta przez polską kawalerię z grupy gen. Listowskiego, a dwa dni później trwale przez oddział kawalerii pod dowództwem mjr. Władysława Dąbrowskiego[2].
W okresie międzywojennym należał do Polski, był stolicą powiatu w województwie poleskim oraz siedzibą wiejskiej gminy Kobryń. Od września 1939 do czerwca 1941 pod okupacją sowiecką, następnie do lata 1944 pod niemiecką.
W latach 1945–1991 miasto należało do Białoruskiej SRR, od 1991 jest częścią Białorusi.
Genealogia Mickiewiczów
Forum Mickiewiczów
Więcej zdjęć dotyczących Mickiewiczów - Przejdź
Bibliografia
[Wikipedia]
Odpowiedzi (1)
28.02.2012 16:43
Cmentarz katolicko - prawosławny w Kobryniu
Oddzielony drewnianym płotem teren cmentarza katolickiego stanowił kiedyś całość z placem przycerkiewnym. Cerkiew p.w. św. Piotra i Pawła wzniesiona została na obszarze cmentarza w początkach XX w.
Tak więc na terenie obecnie przycerkiewnym znajduje się część pochówków katolickich, w tym nagrobek rodziny Mickiewiczów, wykonany z piaskowca w formie kopca z głazów skalnych, zwieńczony krzyżem. Krzyż z belek drewnianych opleciony bluszczem. Z lewej strony, na skałkach, postać Anioła Śmierci w długiej szacie, z głową opuszczoną w dół, lewą ręką wspartą na skałach, obejmującą krzyż, w dłoni wieniec. Jest to nagrobek prof. Aleksandra Mickiewicza zm. w 1871 r., Teresy z Terajewiczów Mickiewicz zm. w 1871 r. oraz Franciszka Mickiewicza zmarłego w 1873 r. Aleksander Mickiewicz (1801-1871) - profesor prawa, syn Mikołaja i Barbary, młodszy brat Adama, w 1819 r. wstąpił na Wydział Prawny Uniwersytetu Wileńskiego. Był aktywnym członkiem Towarzystwa Filaretów, wchodził w skład Komitetu Naukowego. Aresztowany w procesie filaretów, był więziony w klasztorze franciszkanów od listopada 1823 r. do kwietnia 1824 r. Uniknął zesłania. W 1825 r. uzyskał tytuł magistra praw. Był wykładowcą prawa w Liceum Krzemienieckim. Po likwidacji liceum został przeniesiony do Kijowa, gdzie powierzono mu katedrę prawa rzymskiego w Charkowie. W 1859 r. po uzyskaniu prawa do emerytury, powrócił na Litwę z zamiarem odkupienia majątku w Nowogródku, skonfiskowanego i sprzedanego na licytacji z powodu udziału brata Franciszka w powstaniu w 1830 r. Zamiar się nie powiódł, Aleksander zakupił więc niewielki majątek - Gubernię - pod Kobryniem, gdzie zamieszkiwał do końca życia. W 1863 r. popierał prowadzoną na ziemi kobryńskiej akcję Traugutta. Żonaty z Teresą Terajewiczówną miał z nią syna Franciszka. Franciszek był agentem Traugutta, poślubił wdowę po nim - Antoninę z Kościuszków Trauguttową, spoczywającą na cmentarzu katolicko-prawosławnym w Kobryniu.
Genealogia Mickiewiczów
Forum Mickiewiczów
Więcej zdjęć dotyczących Mickiewiczów - Przejdź
Oddzielony drewnianym płotem teren cmentarza katolickiego stanowił kiedyś całość z placem przycerkiewnym. Cerkiew p.w. św. Piotra i Pawła wzniesiona została na obszarze cmentarza w początkach XX w.
Tak więc na terenie obecnie przycerkiewnym znajduje się część pochówków katolickich, w tym nagrobek rodziny Mickiewiczów, wykonany z piaskowca w formie kopca z głazów skalnych, zwieńczony krzyżem. Krzyż z belek drewnianych opleciony bluszczem. Z lewej strony, na skałkach, postać Anioła Śmierci w długiej szacie, z głową opuszczoną w dół, lewą ręką wspartą na skałach, obejmującą krzyż, w dłoni wieniec. Jest to nagrobek prof. Aleksandra Mickiewicza zm. w 1871 r., Teresy z Terajewiczów Mickiewicz zm. w 1871 r. oraz Franciszka Mickiewicza zmarłego w 1873 r. Aleksander Mickiewicz (1801-1871) - profesor prawa, syn Mikołaja i Barbary, młodszy brat Adama, w 1819 r. wstąpił na Wydział Prawny Uniwersytetu Wileńskiego. Był aktywnym członkiem Towarzystwa Filaretów, wchodził w skład Komitetu Naukowego. Aresztowany w procesie filaretów, był więziony w klasztorze franciszkanów od listopada 1823 r. do kwietnia 1824 r. Uniknął zesłania. W 1825 r. uzyskał tytuł magistra praw. Był wykładowcą prawa w Liceum Krzemienieckim. Po likwidacji liceum został przeniesiony do Kijowa, gdzie powierzono mu katedrę prawa rzymskiego w Charkowie. W 1859 r. po uzyskaniu prawa do emerytury, powrócił na Litwę z zamiarem odkupienia majątku w Nowogródku, skonfiskowanego i sprzedanego na licytacji z powodu udziału brata Franciszka w powstaniu w 1830 r. Zamiar się nie powiódł, Aleksander zakupił więc niewielki majątek - Gubernię - pod Kobryniem, gdzie zamieszkiwał do końca życia. W 1863 r. popierał prowadzoną na ziemi kobryńskiej akcję Traugutta. Żonaty z Teresą Terajewiczówną miał z nią syna Franciszka. Franciszek był agentem Traugutta, poślubił wdowę po nim - Antoninę z Kościuszków Trauguttową, spoczywającą na cmentarzu katolicko-prawosławnym w Kobryniu.
Genealogia Mickiewiczów
Forum Mickiewiczów
Więcej zdjęć dotyczących Mickiewiczów - Przejdź
Bibliografia
nad. Ludwik Ł. [Anna Lewkowska,Jacek Lewkowski,Wojciech Walczak; Zabytkowe cmentarze na kresach wschodnich Drugiej Rzeczypospolitej - województwo poleskie. Warszawa. 2000]