Karwacki // Archiwum aneksy 167-348

Lista Albumów :
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Album moich przodków
Album Zygmunta Karwackiego ze Szczecina
American Root-places Karwacki's / Gniazda Karwackich w Stanach
Andrzej Skwirczyński nie żyje
Białoruskie tropy KARWACKICH.....
BOHATEROWIE II WOJNY: Czesław Sawicz, Czesław Karwacki..
BRODY IŁZECKIE I KRYNKI BRODZKIE
CHERSON ; gniazdo krymskie
• KLAN KARWACKICH / KORWACKICH z Chersonu na Krymie (cd)
• MELITOPOL; odsłonięcie pomnika Andrzeja Karwackiego
"Dzieje farmaceutycznej rodziny Karwackich" - Dr n. farm. Maciej Bilek
FAMILIE KARWATZKE Jenkwitz-Oels/z Jenkowic k.Oleśnicy
GĘSICKI - GĘSICCY herbu Ślepowron .. Korwin.... czy Berens ?
GNIAZDO KRAKOWSKIE …. Kraków
GNIAZDO MIELECKIE od XVIII w
GNIAZDA PODOLSKIE I inne kresowe
HERB KARWACKI ( KARWATSKI )
.....jedna z wielu nietuzinkowych PAŃ KARWACKICH
KACPER RAJMUND PAWELSKI - historyczny pomnik w Skale
KALISZ miasto od 400 lat ważne dla Karwackich
KARWACCY W HOŁDZIE NARODOWI AMERYKAŃSKIEMU
KARWACCY WSCHODU....
KARWACCY W KRAJU I NA SWIECIE
KARWACCY w Archiwum na Wawelu
KARWACCY NA AKADEMII KRAKOWSKIEJ i UJ
KARWACCY W HOŁDZIE Stanom Zjednoczonym
KARWACCY najstarsi w Konkursie RODZIN KRAKOWSKICH
KARWACCY w Parzęczewie koniec XVIII w
Karwaccy z Miłoszowic
KARWACCY z Przasnysza I Szczytnej
KARWACZ XIV-XVII gniazdo Karwackich
KARWACZ ŁUKOWSKI...z lotu ptaka
KARWACKI KARWATZKI -Y KARWATZKE in Deutschland
KARWACKI's in England
KARWACKA-KRECZKO: Strona Genealogiczna Rodziny Kreczko
“KARWACKI’s from Utica I KARWACCY z Rytwian
KARWACKI-TALMA Family Lubartów Nottingham
KARWACKI w Brazylii
KLAN KARWECKICH z Wileńszczyzny
• ORYGINALNE WYWODY szlachectwa KARWECKICH na hist. Litwie
• RÓD KARWECKICH Z POCIEWICZ-POTOMKOWIE ONUFREGO ...
• KOLEJNA ZIMOWA Ekspedycja PIOTRA KARWECKIEGO na Białoruś
• KARWIEC / KARWEC- BYĆ MOŻE XVII-w. GNIAZDO KARWECKICH
• GNIAZDO WITEBSKIE Ramsza KARWECKICH
• KARWECCY I NIE TYLKO - NIEZWYKŁE....
• Osipany-raj utracony Siwickich, Kozłowskich, Karweckich i innych..
• OSIPANY-GAJDZIE-RUDZISZKI-DORDZISZKI-MAŃKOWICZE..
• NADIA KARWECKA- PILIJA z rodu w BAKACZY I WASZUNOWIE
• Karweccy na szlaku....Middle East Adventure 2008..
KLIMONOW KARWACKI
KOLEJNA ZIMOWA ESKAPADA PIOTRA KARWECKIEGO
KOWALE ponad 300 letni ród z Koźmic i Janowic
KRAKÓW (...i tylko Kraków) pożegnał MARKA GRECHUTĘ
KLAN KARWECKICH z Wileńszczyzny
KRESY JAK Z BASNI
Linia przasnyska Karwackich z PŁONIAW KOLONII/Warszawy
Lubartowscy Karwaccy od KARWATÓW ?
MAREK KARWACKI (1947-1992) scenograf, prof. ASP w Warszawie
MARIA z Batkiewiczów GOLESZA - OBOZOWA EPOPEJA
MARZEC 1968 po 40 latach.....
MIECHOWSKIE GNIAZDO TERESY KARWACKIEJ – Franckiej
• KONEKSJE RODZINNE ; Karwacki – Mościcki
METRYKA KSIĘSTWA MAZOWIECKIEGO - Carwacz
MŁODE POKOLENIE KARWACKICH W LEGIONOWIE
Na historycznym szlaku KARWACKICH
NAGRODA dynamicznego herbarza Rodzin Polskich
Najmłodsza rodzina Karwackich w Krakowie
Odrodzenie Polski 1914 - WITOLD ANTONI KARWACKI
OJCZYZNA... TO ZIEMIA I GROBY ...ZADUSZKI 2008
PAPIESKIE WSPOMNIENIE; Castell Gandolfo IX 1996
PIASTOWSKIE (XII-XIV) GNIAZDA RODZINY
PLUS RATIO QUAM VIS
PODLASIE HOŁOWCZYCE JÓZEF KARWACKI
• JÓZEF KARWACKI z Hołowczyc
POLSKA WIELKANOC 2008 W ANGLII / Polish Eastern 2008 in England
POSZUKIWANE INFORMACJE
Pogrzeb Krakowian sprzed 1000 lat
Profesor Czesław Peszat (1930-2008)
po 40 latach w Eszewerii na Kazimierzu
Rodzina KRAWACKICH z Marguciszek i Lipian święciańskich na Litwie
Rządowe polowanie, listopad 1932 - KARWACCY z PAŚMIECH
SEBASTIAN KARWACKI uczestnik wydarzeń 1846 roku
Ślub Mai i Marcina okiem Filipa...i Łukasza (od str 17)
• Franciszek Marcin zdążył z życzeniami..
STARE METRYKI KARWACKICH
STARE METRYKI KARWECKICH nie tylko z Litwy
The Karwacki’s name in history
"THE KARWACKI NAME in HISTORY" (promocja) Ancestry.com
The Karwacki's Genealogical Trees / DRZEWA GENEALOGICZNE
Weronika i Wojtek Karwaccy na zawsze razem
WIELKOPOLSKA – Konin : WALDEK KARWACKI nie żyje
Wojenna epopeja JANA Karwacz-KARWACKIEGO 1612-1615
z Woli Syrnickiej po Karolinie Karwackiej Mróz
..uścisk dłoni Prezydenta - 90 LECIE NIEPODLEGŁOŚCI
750 lecie ponad 1500 letniego Krakowa
325 Rocznica Wiednia .. po 45 latach w "SOBKU"

xxxxxxxxxxxxxx

Karwaccy aneks 167: DUPLIKATY aneksów 104-110

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aneks 104

lustracja na Uniwersytecie (AMed) Śląskim…. rozpracowywał Karwackiego
http://tosz.blogspot.com/

Lustracja na Uniwersytecie Śląskim
© Tomasz Szymborski
http://tosz.blogspot.com/

Tadeusz Wilczok TW "Andrzej" .......

Były rektor Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach oraz doktor honoris causa tej uczelni prof. dr hab. Tadeusz Wilczok http://dokument.sum.edu.pl/biogramy.asp?idb=9727 przez 24 lata był Tajnym Współpracownikiem SB o pseudonimie „Andrzej” (nr ewid. 39221).....(...)
(.....)
Tadeusz Wilczok robi karierę. Wyjeżdża na stypendia i kongresy, pisze artykuły naukowe publikowane w czasopismach krajowych i zagranicznych. Szczegóły wyjazdów i kontaktów naukowych można przeczytać m.in. tutaj: http://dokument.sum.edu.pl/monogram.asp?idm=2772

Naukowiec wciąż jest związany z SB. W czasie rocznego pobytu Wilczoka na stypendium w USA w lipcu 1965 roku Wilczok współpracuje wtedy z wywiadem PRL. Był „wykorzystywany po zagadnieniu stypendystów”. Innymi słowy – składał doniesienia na temat kolegów, z którymi przebywał i kontaktował się w USA. Zachowała się też charakterystyka TW Andrzej z 1966 roku – Wilczok był wtedy docentem chemii organicznej zatrudnionym w Instytucie Onkologii w Gliwicach.

„W lipcu 1965 roku wrócił z rocznego stypendium w USA. Przekazał SB charakterystyki polskich stypendystów będących w USA w tym samym czasie (m.in. Wojnarowskiego z Warszawy i Hierowskiego z Poznania)”. Jak wynika z informacji TW Andrzej „Obaj zachowywali się niewłaściwie prosząc o pomoc materialną rożne instytucje opowiadając o sobie jako o biednych naukowcach. Jednocześnie negatywnie wyrażali się o PRL i panującym ustroju. Ponadto przekazał informacje o stypendystach którzy odmówili powrotu do kraj u – jak np. Gross i Borowska”.

TW Andrzej opracowywał dla potrzeb Grupy VI Wydziału II SB w Katowicach ob. Boronowską, która pozostawała w ich operacyjnym zainteresowaniu. Na początku listopada 1965 roku „Andrzej” poznał się z Karwackim, figurantem sprawy „Matador”, prowadzonej przez Grupę I Wydziału II. (KARWACKI był rozpracowywany)

"Przekazywał na jego temat informacje uzyskiwane w czasie bezpośredniej z nim rozmowy. W szczególności, jeżeli chodzi o jego pobyt zagranicą. W czasie spotkań z nami TW sam pyta o nowe zadania dla niego twierdząc przy tym, że osoba która nas interesuje, a on znajdzie jakiś naturalny pretekst do nawiązania z nią znajomości, to taką znajomość może bez większej trudności nawiązać”.

I dalej: „TW Andrzej obawia się dekonspiracji. Spotkania odbywają się w jego gabinecie w Instytucie Onkologii, co gwarantuje całkowitą konspirację ze względu na wielkość instytutu. Będzie wykorzystywany do sprawy >>Matador<< a także jako jednostka manewrowa w stosunku do osób z którymi się już zna oraz z osobami, z którymi może znajomość nawiązać, a które będą w naszym operacyjnym zainteresowaniu” – pisze oficer operacyjny Grupy I Wydziału II ppor. Witold Zabiegała.

Agent był oceniany przez SB wysoko. wiadczy o tym ton, w jakim pisał o dalszej współpracy Wilczoka z SB kpt. Ireneusz Werner z katowickiej SB:

„Wartościowa jednostka wykorzystująca w dużym stopniu własną inicjatywę, sprawdzony i zdyscyplinowany, prawdomówny. W styczniu 1968 roku został przejęty na kontakt przez tut. Grupę (VIII Wydz. II) z zamiarem wykorzystania po (....)

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aneks 105
o Marii Kawackiej z Dziurowa k. Brodów
o Marii Kawackiej z Dziurowa
Message:
Jestem z Lublina i poznalam wspaniala kobiet? z Dziurowa ma na imie Marysia Karwacka byl?am w odwiedzinach w waszej miejscowo?ci i jestem ni? zachwycona jest cudownie chocia? by?am zaledwie jeden dzie? ale wra?enia pozostan? do ko?ca zycia ?wietne jestem zauroczona .Iza

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aneks 106

52lecie JANINY i JANA KARWACKICH z Helenowa Starego
Złote Gody i Spotkanie Pokoleń
„Ile razem dróg przebytych
Ile ścieżek przedeptanych …
Ile w trudzie nieustannym
wspólnych zmartwień wspólnych dążeń
Ile chlebów rozkrajanych,
pocałunków, kwiatów, książek”

W dniu 16 grudnia 2007 r. zorganizowano w miejscowości Bogate (Uwaga: na południe od Karawacza) uroczystość Złotych Godów Par Małżeńskich i Spotkania Pokoleń.Na uroczystość zaproszeni zostali złoci jubilaci oraz pary, które świętowały już złote gody lub w najbliższych latach będą, najstarsi mieszkańcy gminy oraz młodzież, dzieci i społeczność lokalna. Pary uczestniczące w uroczystości:

1.Krystyna i Czesław Gutowscy, zam. Golany
2.Mirosława i Ireneusz Grzeszkowiak, zam. Dobrzankowo
3.Jadwiga i Franciszek Domańscy, zam. Góry Karwackie
4.Janina i Marian Pydyńscy, zam. Góry Karwackie
5.Maria i Ludwik Ojrzyńscy, zam. Bartniki
6.Barbara i Kazimierz Wójcik, zam. Mchowo
7.Krystyna i Bronisław Goliasz, zam. Mchowo
8.Elżbieta i Ryszard Biraga, zam. Emowo
9.Marianna i Eugeniusz Sikorscy, zam. Gostkowo
10.Jadwiga i Witold Krupińscy, zam. Trzcianka
11.Zofia i Kazimierz Sobierajscy, zam. Leszno
12.Zofia i Wincenty Brzezińscy, zam. Klewki
13.Alina i Tadeusz Jeznach, zam. Osówiec Kmiecy
14.Henryka i Ryszard Kowalscy, zam. Oględa
15.Marianna i Józef Makowscy, zam. Szla
16.Jadwiga i Bolesław Modelscy, zam. Leszno
17.Anna i Henryk Granoszek, zam. Leszno
18.Barbara i Józef Gruszkowscy, zam. Lisiogóra

Oraz pary które przeżyły ze sobą ponad 50 lat.
1.Romualda i Franciszek Kochańscy, zam. Bogate – 69 rocznica ślubu
2.Marianna i Józef Krzemińscy, zam. Fijałkowo – 66 rocznica ślubu
3.Daniela i Konstanty Gołębiewscy, zam. Bogate – 62 rocznica ślubu
4.Halina i Zdzisław Orłowscy, zam. Wielodróż – 61 rocznica ślubu
5.Janina i Wincenty Krępscy, zam. Gostkowo – 59 rocznica ślubu
6.Genowefa i Władysław Szczecińscy, zam. Wielodróż – 59 rocznica ślubu
7.Łucja i Kazimierz Morawscy, zam. Wielodróż – 57 rocznica ślubu
8.Zofia i Zdzisław Szewczak, zam. Bogate – 56 rocznica ślubu
9.Janina i Tadeusz Zbrzeźni, zam. Dobrzankowo – 56 rocznica ślubu
10.Anna i Franciszek Otłowscy, zam. Wielodróż – 56 rocznica ślubu
11.Halina i Gustaw Michalscy, zam. Gostkowo – 55 rocznica ślubu
12.Jadwiga i Zbigniew Olkowscy, zam. Bogate – 54 rocznica ślubu
13.Zuzanna i Julian Mocek, zam. Dobrzankowo – 54 rocznica ślubu
14.Anna i Zdzisław Więcek, zam. Helenowo Nowe – 54 rocznica ślubu
15.Halina i Jan Biedrzyccy, zam. Helenowo Gadomiec – 54 rocznica ślubu
16.Regina i Lucjan Pszczółkowscy, zam. Emowo – 54 rocznica ślubu
17.Klementyna i Kazimierz Borkowscy, zam. Lisiogóra – 54 rocznica ślubu
18.Stanisława i Henryk Gałązka, zam. Dobrzankowo – 53 rocznica ślubu
19.Marianna i Wincenty Leleniewscy, Gostkowo – 53 rocznica ślubu
19.Mirosława i Stanisław Plaga, zam. Bogate – 52 rocznica ślubu
20.Irena i Henryk Wysoczarscy, zam. Bogate – 52 rocznica ślubu
21.Helena i Czesław Wenda, zam. Helenowo Nowe – 52 rocznica ślubu
22.Janina i Jan Karwaccy, zam. Helenowo Stare – 52 rocznica ślubu
23.Anna i Stefan Jeż, zam. Lisiogóra – 52 rocznica ślubu
24.Jadwiga i Tadeusz Ziółkowscy, zam. Bogate – 51 rocznica ślubu
25.Jadwiga i Józef Sobieraj, zam. Fijałkowo – 51 rocznica ślubu
26.Regina i Witold Zabielscy, zam. Emowo – 51 rocznica ślubu
27.Irena i Mieczysław Gniazdowscy, zam. Gostkowo – 51 rocznica ślubu

Uroczystość zaszczycili licznie przybyli jubilaci, seniorzy oraz ich rodziny, mieszkańcy Bogatego, a także goście:
- Pani Wiesława Krawczyk– radna sejmiku woj. mazowieckiego
- Pan Benedykt Pszczółkowski – radny sejmiku woj. mazowieckiego
- Pan Tomasz Osowski – wicestarosta powiatu przasnyskiego
- Pani Małgorzata Grabowska – członek zarządu powiatu przasnyskiego
- radni Rady Gminy Przasnysz z Przewodniczącym Andrzejem Sekuną oraz pracownicy Urzędu Gminy Przasnysz.
Uroczystość rozpoczęto Mszą Świętą w kościele parafialnym w Bogatem. Liturgię sprawował ks. Henryk Lewandowski.

Mszy nadawała splendor wspaniała oprawa muzyczna w wykonaniu dr Wiktora Łyjaka – wybitnego organisty, profesora Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej, artysty światowej klasy oraz Małgorzaty Urbaniak – Lehmann – obdarzonej pięknym głosem, znakomitej interpretatorki muzyki sakralnej. Tak wspaniała oprawa muzyczna była możliwa dzięki wsparciu finansowemu Urzędu Marszałkowskiego Województwa Mazowieckiego oraz Stowarzyszeniu Kultury Mazowsza rezpezentowanego przez Ryszarda Nowaczewskiego, prowadzącego koncert. Ks. Henryk Lewandowski wygłosił piękną homilię o sakramencie małżeństwa o wspaniałym przykładzie dla Unii Europejskiej gdzie modne są rozwody, że wspólnie można godnie przeżyć wiele lat. Odnowienie przysięgi małżeńskiej w imieniu jubilatów połączone z wiązaniem stułą rąk przy ołtarzu złożyła najstarsza para – Państwo Romualda i Henryk Kochańscy z Bogatego ( 69 lat pożycia małżeńskiego ). Następnie świecka część uroczystości odbyła się na sali gimnastycznej w Zespole Szkół w Bogatem.
Jubilatów, seniorów ich rodziny powitała Wójt Gminy Przasnysz i Dyrektor ZS – Piotr Sekuna. Wspomniała długą drogę dostojnych par, której przyświecało motto „Mieć nadzieję w działaniu”. To z tą nadzieją tworzyli naszą lokalną historię, pokonywali życiowe porażki i niepowodzenia. W doświadczeniach, które zdobyli tkwi wielki potencjał z którego korzystają następne pokolenia. Podziękowała za to, że tworzyli naszą rzeczywistość długo, mozolnie i z nadzieją. „Człowiek jest wielki nie przez to co ma, nie przez to co posiada, ale czym potrafi dzielić się z innymi” – to jubilaci i seniorzy swoim życiem potwierdzili słowa Jana Pawła II. Znakomita większość z nich pełniła przez swoje życie wiele funkcji społecznych, byli sołtysami, prezesami straży, działali w komitetach rodzicielskich i radach parafialnych. Działania ich nakierowane były nie tylko na pomyślność rodziny ale również społeczności lokalnych. Złoci jubilaci otrzymali przyznane przez Prezydenta Rzeczpospolitej polskiej medale „Za długoletnie pożycie małżeńskie” oraz obdarowani drobnymi upominkami i kwiatami, listami gratulacyjnymi. Pięknie brzmiało „Sto lat” odśpiewane przez wszystkich uczestników na cześć jubilatów. Dla dostojnych gości przygotowano specjalny koncert. Wykonawcami byli uczniowie z ZS w Lesznie i Bogatem oraz Młodzieżowa Orkiestra Dęta w Bogatem z mażoretkami.

Uczestnicy uroczystości nie kryli łez wzruszenia opowiadając o radościach i troskach przeżytych lat, łamiąc się opłatkiem przy wigilijnym stole przygotowanym przez Radę Rodziców i nauczycieli ZS w Bogatem. Pytani o receptę na szczęśliwe życie odpowiadali „żyć zgodnie, a wszelkie problemy rozwiązywać wspólnie”

„Życie, życie jest nowelą, której nigdy nie masz dosyć
Wczoraj biały, biały welon, jutro białe, białe włosy
Życie, życie jest nowelą, raz przyjazną, a raz wrogą
Czasem chcesz się pożalić, ale nie masz do kogo”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aneks 107

"KOWACKA" klan w Wielkiej Wsi k. Krakowa

W rejonie Wielkiej Wsi, Beb?a, Bia?ego Ko?cio?a ju? na prze?omie XVII/XVIII wieku pojawia si? nazwisko rodowe "KOWACKA". Czy mieli oni jaki? zwi?zek z Karwackimi ? Karwaccy mieli w tym rejonie swoje maj?tno?ci (w Bia?ym Ko?ciele, Olkuszu - kilka kamienic), prowadzili interesy (mieli apteki np. w Osieku k. Olkusza), zajmowali funkcje publiczne, s?dowe Ska?a, Olkusz, Sosnowiec, Kraków. "Kowacka" jest starym nazwiskiem z jakiego pnia wyros?o ? Jaki ?ród?os?ów ... wydaje si? z "przezwania jako TEN KOWACKA " !

Wed?ug ksiag parafialnych w rodzinie tej byli :

GENERACJE:
Wielka Wie? – B?b?o – Bia?y Ko?ció?
Rodzina „Kowacka” (m?skia forma)

GENERACJA XI
G XI 1710
GNIAZDO…

ur1719/zmar? 1831 WALENTY KOWACKA, lat 112, o?eniony z Ma?gorzat?
Dzia?o si? 5 kwietnia 1831 roku o 9 przed po?udniem stawili si? WOJCIECH KOWACKA, lat. 40, GRZEGORZ KOWACKA, l. 30 katolicy, gospodarze zamieszkali w B?ble i o?wiadczyli, ?e 2 kwietnia o 8 wieczorem zmar? urodzony w Wielkiej Wsi, zam. w B?ble – WALENTY KOWACKA, katolik. W?o?cianin lat 112, zostawi? ?on? Ma?gorzate ze Szczyg?ów Kowackow?

GENERACJA XII
G XII 1730
GNIAZDO…
ur.1753/zmar? 1833/ PIOTR KOWACKA PIOTR; lat 80, m?? Zofii, ojciec Paw?a 50 lat; syn odziców nieznanego imienia

GENERACJA XIII
G XIII 1760
GNIAZDO…
ur przed 1770 / MIKO?AJ KOWACKA
ur. 1774zm.1844/WOJCIECH KOWACKA
ur. 1774/zmar? 1845/WOJCIECH KOWACKA, l. 70; wdowiec po Reginie Filipowskiej; stawili si? IDZI KOWACKA, l. 45 i PIOTR KOWACKA, l. 30
ur. 1777/zmar?a1837/ ANNA KOWACKOWA, l.60, wdowa po MIKO?AJU KOWACKA,
matka SZYMONA KOWACKA, l. 38
ur 1777/zmar?1837/ WOJCIECH KOWACKA, l. 60
ur...? / JAN KOWACKA m?? ?ucji...
ur. 1772/zmar?a1832 ?UCJA KOWACKOWA ?UCJA, lat 60 , zamieszka?a w Beble, dom nr 3; stawili si? Piotr Wieche? l. 43 i Marcin Kowalski l.50; gospodarze zamieszkali w B?ble; zmar?a ?ucja z Jakubczyków KOWACKOWA, wdowa po JANIE KOWACKA
ur.1782/WOJCIECH KOWACKA, l. 50.. zmar?a REGINA z FILIPOWSKICH (c. Kazimierza i Agaty Filipowskich) KOWACKA, zostawi?a ma??onka Wojciecha
ur.1783 PAWE? KOWACKA syn Piotra
ur. 1783/WOJCIECH KOWACKA ojciec Piotra
ur... IZYDOR – Idzi ? - Kowacka i ?ucja Kobyla?ska, rodzive Szymona ur. 1797 m??a ?ucji

GENERACJA XIV
G XIV 1790
GNIAZDO…
ur 1791/WOJCIECH KOWACKA
ur. 1792zmar?a 1832REGINA KOWACKOWA Regina, l. 40, zam w B?ble. Stawi? si?
ur 1797/zmar? SZYMON KOWACKA, Wielka Wie?, lat. 69 syn Izydora i ?ucji Kobylinskiej, Kowacków, zostawi? ?on? ?UCJE KOWACKOW?
ur 1801/ GRZEGORZ KOWACKA
ur.1803 GRZEGORZ KOWACKA, m?? Ewy
ur. 1803/ drugi ?lub GRZEGORZ KOWACKA GRZEGORZ i Reginy Gallonowej
ur1803 /Idzi/Antoni i Marianna rodzice Katarzyny
ur. 1803/ zmar?a 1867 ?UCJA KOWACKOWA .l. 64
ur. 1810/zmar? 1842ANTONI KOWACKA, l. 32 z B?b?a, syn WOJCIECHA i REGINY, m?? MARIANNY z ?ynowskich, KOWACKÓW
ur 1813/zmar?a EWA KOWACKA EWA, lat 20, zona GRZEGORZA l.30, córka ?ukasza i Salomei
ur. 1813/zmar?a 1843SALOMEA KOWACKOWA, l. 30 ?ona Piotra l. 28, synowa WOJCIECHA KOWACKA l. 60
ur. 1815/ PIOTR KOWACKA m?? Salomei
ur. 1819 zmar?a HELENA G?bikowa KOWACKOWA, l. 40. ?ona…Mateusza

GENERACJA XV
G XV 1820
GNIAZDO…

1830
urodziny 1830/2 dzieci „Kowacka”
ur ?/zgon 1830 SYLWESTER KOWACKA Kowacka Sylwester
ur ?/?lub 1830 MATEUSZ KOWACKA Kowacka Mateusz i Marianna
?lub 1831:
ur. ANTONI KOWACKA ANTONI i Marianna Szync…

ur1719/zmar? 1831 WALENTY KOWACKA, lat 112, o?eniony z Ma?gorzat?
Dzia?o si? 5 kwietnia 1831 roku o 9 przed po?udniem stawili si? WOJCIECH KOWACKA, lat. 40, GRZEGORZ KOWACKA, l. 30 katolicy, gospodarze zamieszkali w B?ble i o?wiadczyli, ?e 2 kwietnia o 8 wieczorem zmar? urodzony w Wielkiej Wsi, zam. w B?ble – WALENTY KOWACKA, katolik. W?o?cianin lat 112, zostawi? ?on? Ma?gorzate ze Szczyg?ów Kowackow?
Ur 1791/WOJCIECH KOWACKA
Ur 1801/ GRZEGORZ KOWACKA
1832
ur. 1792zmar?a 1832REGINA KOWACKOWA Regina, l. 40, zam w B?ble. Stawi? si?
ur.1782/WOJCIECH KOWACKA, l. 50.. zmar?a REGINA z FILIPOWSKICH (c. Kazimierza i Agaty Filipowskich) KOWACKA, zostawi?a ma??onka Wojciecha
ur. 1772/zmar?a1832 ?UCJA KOWACKOWA ?UCJA, lat 60 , zamieszka?a w Beble, dom nr 3; stawili si? Piotr Wieche? l. 43 i Marcin Kowalski l.50; gospodarze zamieszkali w B?ble; zmar?a ?ucja z Jakubczyków KOWACKOWA, wdowa po JANIE KOWACKA
1833
ur. 1833/urodzi? si? DOMINIK KOWACKA
ur 1813/zmar?a EWA KOWACKA EWA, lat 20, zona GRZEGORZA l.30, córka ?ukasza i Salomei
ur.1803 GRZEGORZ KOWACKA, m?z Ewy
ur.1831/zmar? TOMASZ KOWACKA TOMASZ,lat 2, syn Ewy i Grzegorza
ur.1753/zmar? PIOTR KOWACKA PIOTR; lat 80, m?? Zofii, ojciec Paw?a 50 lat; syn rodziców nieznanego imienia
ur.1783 PAWE? KOWACKA syn Piotra

1834
ur. 1834/urodzi?a si? KATARZYNA KOWACKA KATARZYNA, c. Idziego??/Antoniego . 30 i Marianny, w obecno?ci MATEUSZA KOWACKI
ur1803 /Idzi/Antoni i Marianna rodzice Katarzyny
ur. 1803/ drugi ?lub GRZEGORZ KOWACKA GRZEGORZ i Reginy Gallonowej
1835
ur.1835/urodzi?a si? KOWACKOWA MARIANNA
1836
ur. 1836/urodzi?a si? FRANCISZKA KOWACKOWA FRANCISZKA
ur 1836/WOJCIECH KOWACKA WOJCIECH
ur 1836/zm. 1837ANDRZEJ KOWACKA ANDRZEJ, syn Antoniego i Anny,
Zmarli1836
Ur. ?/WOJCIECH KOWACKA WOJCIECH
Ur. ?/MA?GORZATA KOWACKOWA MA?GORZATA .. ?ona matuzalma Walentego

1837
ur1799/SZYMON KOWACKA i ?UCJA KOWACKA
ur. ?zmar? 1837 DOMINIK KOWACKA z Wielkiej Wsi, syn SZYMONA l.38 i ?UCJI KOWACKÓW
ur. 1777/zmar?a 1837ANNA KOWACKOWA, l.60, wdowa po MIKO?AJU KOWACKA, matka SZYMONA KOWACKA, l. 38
ur przed 1770 / MIKO?AJ KOWACKA
zmar? ANDRZEJ KOWACKA, 7 mies. Syn ANTONIEGO i ANNY (z Synowskich) KOWACKÓW,
ur 1777/zmar?1837 WOJCIECH KOWACKA, l. 60

1838
ur 1838/ SYLWESTER KOWACKA,zm. 1840/ s. SZYMONA l. 40 i ?UCJI z Ko?odziejczyków, l.33
ur../zmar? 1838WOJCIECH KOWACKA

1839
ur.1839/ FRANCISZEK KOWACKA; B?b?o
ur.1839/ JAN KOWACKA
ur.../?lub STANIS?AWA KOWACKA i Zofii Janeczanki
ur.../??ub PIOTRA KOWACKA i Salomei Sagiczanki

1840
ur. 1840/ ANDRZEJ KOWACKA, syn SZYMONA i ?ucji
ur../?lub 1840 AMARIANNY KOWACKÓWNY z Feliksem Kozi..
ur.1838/zmar? 1840 SYLWESTER KOWACKA

1841
ur.1841/ FRANCISZEK KOWACKA
ur./slub 1841 PAW?A KOWACKA I AGNIESZKI LITWEKOWEJ
ur../zmar? 1841 ANDRZEJ KOWACKA, syn Szymona i ?ucji ? ur. W 1840

1842
ur.1842/ SALOMEA KOWACKOWA
ur.1842/WOJCIECH KOWACKA
ur.1842/JAN KOWACKA
ur.1842/MARIANNA KOWACKA
Zmarli:
ur. 1810/zmar?a1842ANTONI KOWACKA, l. 32 z Beb?a, syn WOJCIECHA i REGINY, m?? MARIANNY z ?ynowskich, KOWACKÓW

1843:
urodzen 0
ur.../slub 1843PIOTR KOWACKA i AGNIESZKA Pieczonka
ur. 1841/zmarli 1843MICHA? KOWACKA, l. 2, syn Idziego i Marianny z Mazurów
ur. 1839/ zmar? 1843 FRANCISZEK KOWACKA, l. 4 syn IDZIEGO i Marianny z Mazurów
ur. 1813/zmar?a 1843SALOMEA KOWACKOWA, l. 30 ?ona Piotra l. 28, synowa WOJCIECHA KOWACKA l. 60
ur. 1815/ PIOTR KOWACKA m?? Salomei
ur. 1783/WOJCIECH KOWACKA ojciec Piotra

1844
ur.1844/ FRANCISZKA KOWACKÓWNA
ur.1844/ MARIANNA KOWACKÓWNA
Zmarli
Ur. 1842/zm. 1844WOJCIECH KOWACKA, l. 2 z B?b?a; stawili si? PIOTR KOWACKA, l. 28 i WOJCIECH l. 70,, zmar?y WOJCIECH by? synem Antoniego (zmar?ego ju?) i Marianny Synowskiej Kowacków;
Ur. 1774zm.1844/WOJCIECH KOWACKA

1845
ur. 1845/ JÓZEF KOWACKA
ur. 1774/zmar? 1845WOJCIECH KOWACKA, l. 70; wdowiec po Reginie Filipowskiej; stawili si? IDZI KOWACKA, l. 45 i PIOTR KOWACKA, l. 30

1846
1847

1848
ur.../?luby PIOTR KOWACKA i Marianna Tranc…
ur.../MATEUSZ KOWACKA i Helena Gabikowa
ur.../GRZEGORZ KOWACKA i Tekla Reguliczanka
ur.../Zmarli FRANCISZEK KOWACKA
ur.../REGINA KOWACKA

1849
ur1849/ TOMASZ KOWACKA
ur. 1849/FRANCISZEK KOWACKA
ur. 1849/WOJCIECH KOWACKA

GENERACJA XVI
G XVI 1850
GNIAZDO…

GENERACJA

1850
1851
ur.../zmar? JAN KOWACKA
1852
1853
ur../zmar? IDZI KOWACKA

1854
1855
ur. JAN KOWACKA

1856
ur../zmar?a TEKLA KOWACKA

1857 (BRAK)
1858

1859
ur. 1855/zmar? JAN KOWACKA, l. 4, 21. II. 1859 w B?ble nr 40 syn WALENTEGO i MARIANNY KOWACKÓW
ur. 1819 zmar?a HELENA G?bikowa KOWACKOWA, l. 40. ?ona…Mateusza

1860
ur 1860/ FRANCISZKA KOWACKÓWNA
ur.../slub MATEUSZA KOWACKA i Marianny Litwiczyny
ur. 1846/zmar? ANDRZEJ KOWACKA. L. 14 z Wielkiej Wsi, , stawili si? SZYMON KOWACKA l. 70 i…. o?wiadczyli, ze syn nie?yj?cych PAW?A i AGNIESZKI zmar?
ur 1790 SZYMON KOWACKA

1861
ur.../zmar? JAN KOWACKA syn Antoniego i Marianny
1862

1863
ur. ANNA KOWACKÓWNA, córka WALENTEGO l. 38 i MARIANNY z DUDZINSKICH , l.32
ur. 1825 WALENTY KOWACKA
ur. 1831 MARIANNA z Dudzi?skich Kowacka

1864
ur1864. WOJCIECH KOWACKA z B?b?a, s. JANA KOWACKA i FRANCISZKI z Jesionów

1865
ur. 1805/ zmar? MATEUSZ KOWACKA, Beb?o, lat 60, syn Wojciecha i Reginy; zostawi? ?one Marianne Kowackow?

1866
ur1866/. STANIS?AW KOWACKA z B?b?a, ur. 6.V.1866, syn WALENTEGO lat 42 i Marianny z Dudzinskich , l.38
ur.1866 MICHA? KOWACKA, 2.IX.1866, syn JANA KOWACKA l.27 z B?b?a i Franciszki z Jasieniów l. 24
ur. 1839/ JAN KOWACKA

ur 1797/zmar? SZYMON KOWACKA, Wielka Wie?, lat. 69 syn Izydora i ?ucji Kobylinskiej, Kowacków, zostawi? ?on? ?UCJE KOWACKOW?

1867
ur.1867/ JÓZEF KOWACKA
ur. 1803/ zmar?a ?UCJA KOWACKOWA .l. 64

dalsze ksi?gi po rosyjsku ma?o czytelne

Nazwisko Ogólna liczba Rozmieszczenie
Kowacki 759 Wa:10, BB:6, By:5, Cz:224, El:6, Gd:19, Go:11, JG:1, Kl:1, Ka:176, Ki:35, Kr:109, Lg:13, ?d:30, Ol:1, Op:13, Pt:8, Pr:6, Ra:9, S?:6, Sz:2, Ta:1, To:12, Wb:25, W?:1, Wr:24, ZG:5
..Wielka Wie?.. Beb?o

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aneks x

KARWACCY Z GŁODOWA...

Witam! Szukam wszystkich informacji o Karwackim Józefie i Filomenie jego ?onie jestem ich prawnukiem. Chcia?bym te? ustali? wko?cu jaki herb oni posiadali ale nie wiem jak.
Z góry dzi?kuj? za wszystkie informacje i pozdrawiam wszystkich Karwackich na ca?ym ?wiecie!!!! cool_sk@wp.pl
Gość

________________________________________
Witaj w Klanie Karwackich! Na szcze?cie ju? sporo wiemy o Twoich przodkach. Spojrzyj na generacje Mazowsza tam s? Twoi pradziadkowie Józef i Filomena. Osobno na adres e-mail przesy?am Ci wyodr?bnione generacje Pomiechowa-G?odowej. Oczywi?cie pochodzisz od Karwackich z Karwacza , z herbu ?ab?d?. Odrosty Jastrzebców, Radwan i Leliwy mia?y lokalny charakter ?rodowiskowy i raczej nie maj? one uzasadnienia historycznego i genealogicznego. Je?eli znajdziesz jakie? nie?cis?o?ci lub masz inne informacje, napisz, popraw , uzupe?nij. Mo?e masz jakie? zdj?cia rodzinne. Zeskanuj je i prze?lij mi, otworz? dla Was osobny Album Karwackich z G?odowa. Napisz.. Pozdrawiam. Andrzej

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aneks 108

METRYKI LITEWSKIE.. o Karwackich

Piotr Karwecki wskazał nowe historyczne żródlo jakim są Metryki Koronna i litewska, stanowiace zbiory archiwaliów państwowych Korony i Litwy.

W Bibliotece Jagiellońskiej udało mi się dotrzec do kilku tomów Metryk, pierwsze zaanalizowane to:

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

METRYKA RUSKA WOŁYNSKA zawiera Rejestry dokumentów Kancelarii koronnej dla ziem ukraińskich (woj. woj. wołyńskiego, bracławskiego, kijowskiego i czernichowskiego z lat 1568-1673), W KSIEDZE 20/XX w roku 1615 poz. 86 zawarte są wydane w Warszawie 10 czerwca 1615 roku dokumenty dotyczące:

----- DEKRETU EGZEKUCJI NA KARWATCZYKACH ( ludzi Karwackiego)
------ INFORMACJA DO URZĘDU GRODZKIEGO KRZEMIENIECKIEGO NA UCZYNIENIE EGZEKUCJI NA KARWACKIM ( w oryginale Karwatczykach),

Czemu informacja ta została skierowana do urzedu grodzkiego krzemienieckiego ? Czyżby stracony we Lwowie JAN KARWACKI pochodził z Krzmienieckiego ???

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

METRYKA LITEWSKA: zawiera Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego, z województwa brzeskiego litewskiego w latach 1667 i 1690; znajdujemy tutaj informacje:

1) na str 26 o BARBARZE z KARWACKICH KOROWICKIEJ, żonie Macieja Korowickiego vel Kurowickiego, wojskiego drohickiego, których syn WACŁAW KUROWICKI płaci w 1667 roku podymne z NEPELA I KOZŁOWICZ,

2) na str 32 i 79 a wiec za lata kolejno 1667 i 1790 podymne płaci z NEPALA BENEDYKT KOROWICKI, zapewne drugi syn Barbary z Karwackich i Macieja Korowickiego.

WIEMY JUŻ że decycja Króla WŁADYSŁAW IV (?):
"MACIEJ Karwacki i jego żona Zuzanna Wachnowska (Wachanowska h, Grzymała ?) oraz ich córka EUFROZYNA, w Zakonie Franciszkanów w Bydgoszczy ELŻBIETA KARWACKA w 1666 (?) roku wyznaczeni przez Króla opiekunami Korowickiego Jej ciotecznego brata .Maciej i Zuzanna mieli córki: Ewę, Eufrozyne-Elzbietę, Reginę."

CZYLI BARBARA z Karwackich Korowicka była siostrą Macieja Karwackiego !!! ostatniego właściciela KARWACZA i innych dóbr na Mazowszu.

3) HOŁOWCZYCE w brzeskim są w 1690 roku w rękach Mikołaja Kazimierza Machwica podczaszego brzeskiego 1683, stolnika 1692/93, podsadka 11 maja 1700; w następstwie podziału spadkowego po rodzicach Janie Kazimierzu i Katarzynie Trzylatkowskiej dokonanego 22 kwietnia 1692; Hołączyce- Hołańczyce- Hołowczyce oaz Chodów ( 35 poddanych i 15 3/4 włoki) przypadły mikołajowi

4) ROSSOSZ jest w rękach Tomasza Rogulskiego

5) W brzeskolitewskim dobra swoje mają także RYMSZOWIE:

str 43: rok 1667 : Jędrzejowa Rymszyna płaci podymne z Wieliczkowa Wostromeczewa
str.82: rok 1690: RYMSZA BAZYLI mąż Anny z Olszewskich płąci z Wieliczkowa - pradopodobnie z dóbr posaznych żony.. ( ale WIELICZKOWO było Jendrzeja Rymszy wiec jak Olszewskich )
str.106 rok 1690; RYMSZA MARCIN płaci podymne z Wołkowicz

________________________________________
KOLEJNE METRYKI LITEWSKIE

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
METRYKA LITEWSKA
Rejestry podymnego W Ks. Litewskiego - woj. nowogrodzkie za rok 1690
Wykazy obejmuja woj. Nowogrodzkie, pow. słonimiski, pow. wołowyski.
BRAK jakichkolwiek zapisów dotyczących Karwackich, Karweckich, Karwickich, Korwackich
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
METRYKA LITEWSKA
Rejestry podymnego W Ks. Litewskiego - woj. trockie za rok 1690
Województwo trockie wąsko południokowo rozwinięte od Sokółki i Zabłudowa koło Tykocina na południu do Birż przy granicy z Kurlandią na północy

W Spisach odnotowani:
MARIANNA z d. Karwacka/Karwadzka Karzyńska, w powiecie upickim

str.178 Imp Krzysztof Dąbrowski skarbnik możyski płaci (1690) z majętności UPITY (Upiti) po p. Samuelu Berku sędzim grodzkim upickim i po STANISŁAWIE KARWACKIM z JUCIAN ( Juciny),

oraz tenże Dąbrowski z POJEZIOR w zastawie będacej u p. MARIANNY KARWACKIEJ Mikołajowej Karzyńskiej po jmp Kazimierzu Umiastowskim cześniku upickim

W TROCKIM na str 33 są wzmiankowane:
PACEWICZE p. B. GAWIANOWSKI
PACEWICZE / EJNAROWICZE PACEWICKIE parafia niemonojcka
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

METRYKA LITEWSKA
Rejestry podymnego W Ks. Litewskiego - woj. wileńskie za rok 1690
Wykazy obejmuja poszczególne parafie a w nich majatki, imiennie z określeniem właścicieli. Są parafie SOŁY (Trokiele, Osipiany), ZUPRANY, GRAUŻYSKII Nowogrodzkie, pow. słonimiski, pow. wołowyski.
BRAK jakichkolwiek zapisów dotyczących Karwackich, Karweckich, Karwickich, Korwackich
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

METRYKA LITEWSKA księga wypisów 1656-1662 zawiwerająca wszystkie dokumenty wydane przez kancelarie mniejszą, podkanclerzych Leona Sapiehe, Krzysztofa Paca, Aleksandra Krzysztofa Naruszewicza.
BRAK JAKIKOLWIEK ZAPISÓW Karwackich. Karwickich, Karweckich, Korwackich

________________________________________
METRYKA LITEWSKA -WOJEWóDZTWO WILEńSKIE 1690- Rejestry Podymnegoi

Marcin Rymsza- płaci z Dokurniszek
Dokurniszki- Parafia Soły. 5 kilometrów na pónocny zachód od Pociewicz.
Brak Karweckich,Karwackich,Korweckich .Występuje Karwowski.

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aneks 109

Białochorwaci z Małopolski

Kolega z Bostonu podesłał mi ciekawy link...

http://www.muzeum.tarnow.pl/wydawnictwa ... roacja.htm

Andrzej, dzięki to bardzo ciekawe. Tym bardziej, że w języku staropolskim i staroruskim moje nazwisko znaczy CHORWACKI. W średniowiedzu w dziejopisach słowiańskich Chorwacki pisało się Karwacki... W XVII wieku jedna z bram w murach obronnych Moskwy nazywała się "Karwacka". Ale dowódcą chorągwi polskiej atakującym Moskwę był też Jan Karwacki pozdrawiam Andrzej

CZY JESTEŚMY CHORWATAMI?
Państwo polskie zaczęło się od Wielkopolski - to wie każdy uczeń. Ale kto zamieszkiwał ziemie, które podbił Bolesław Chrobry, a które dziś nazywamy Małopolską? Odpowiedź na to pytanie jest trudna nawet dla wybitnych znawców przeszłości. Z całą pewnością nie byli to Małopolanie, takie plemię słowiańskie nigdy nie istniało. Wielu historyków skłania się do stwierdzenia, że w IX i X wieku dzisiejszą Małopolskę zamieszkiwali Wiślanie. Jedynym źródłem historycznym, które sugeruje istnienie państwa Wiślan jest tzw. Legenda Panońska, opowiadająca o dokonaniach św. Metodego.

WIELKA I MAŁA
Na ogół panuje zgodność naukowców, że określenie "wielki" przy nazwie geograficznej oznacza coś co jest pierwsze lub ważniejsze od tego, którego nazwie towarzyszy określenie "mały". W ten sposób ukształtowała się nazwa historycznych krain, które utworzyły państwo polskie. Najpierw powstało księstwo Polan, któremu nadano nazwę "Polska" , a kiedy przyłączono doń kolejną dużą ziemię to dla odróżnienia od ważniejszej Wielkiej Polski, nazwano ją Małą Polską (UWAGA SĄ. TEŻ POGLĄDY PRZECIWNE : mała to starzy rdzeń, wielka – późniejsza ze zdobyczami).

Skoro więc kraina podbita przez Chrobrego dopiero w XI wieku zaczęła nazywać się Małopolską, to czym była wcześniej?

Źródła historyczne, współczesne kształtowaniu się państwa polskiego, nawet nie zauważyły mieszkańców tych ziem, choć dość szczegółowo wymieniają nazwy plemion słowiańskich, położonych na Śląsku. Nawiasem mówiąc, nie ma w nich żadnej wzmianki również o Polanach, którzy wówczas zapewne już zaczęli kształtować swe struktury do budowania państwa. jdynym źródłem pozostanie nam zatem wspomniana hagiografia św. Metodego. Opisujący jego poczynania w państwie morawskim autor przytacza przestrogę wobec mocnego “księcia na Wiśle”, który niepokoił chrześcijańskie Morawy, a sam nie chciał się ochrzcić. W końcu spotkała go zasłużona kara: dostał się do niewoli i został pod przymusem nawrócony...

Według polskich historyków dowodzi to istnienia w IX w. dobrze zorganizowanego państwa Wiślan, które obejmowało tereny dzisiejszej Małopolski. Według nich stolicą tego księstwa nie mogła być Wiślica, bo nie ma tam śladów jakiegoś grodziska, zatem stolicą Wiślan musiał być Kraków, którego wszakże legenda o św. Metodym nie wymienia.

Jak jednak to możliwe, że przez następne stulecia nie zachowały się w Małopolsce żadne ślady po Wiślanach, skoro mieli państwo wcześniej niż Polanie? Tak łatwo przekonwertowali się na Małopolan?

LECH, CZECH I RUS
A może jest inne wytłumaczenie? Znana legenda o trzech braciach, którzy dali początek narodom słowiańskim w tej części Europy zaczyna się tak: "Zstąpiwszy z gór kroatskich bracia Lech, Czech i Rus...". Jeśli jest prawdziwe porzekadło, że w każdej legendzie tkwi ziarno prawdy, to trzeba sobie zadać pytanie o "góry kroatskie". Nazwa jest prosta do wyjaśnienia – chodzi o jakieś góry chorwackie. Mało jednak prawdopodobne, aby protoplaści Polaków, Czechów i Rosjan wędrowali aż znad Adriatyku....

Żyjący w latach 905 – 959 bizantyjski cesarz i pisarz Konstantyn Porfirogeneta pozostawił zapiskę o państwie Biała Chorwacja, które zajmowało rozległy region wokół stolicy w Krakowie i obejmowało część dzisiejszej Polski, Czech i Słowacji.

Podobno w VII w. Cesarz bizantyjski Herakliusz (610-641) poprosił Białych Chorwatów o pomoc w obronie swego imperium przed najazdami Awarów. Siedem plemion białochorwackich pod przewodnictwem dwóch sióstr Bugi i Tugi oraz pięciu braci: Kluka, Lobla, Muhlo, Kosjenica i Horwata ruszyło w długą wędrówkę do dzisiejszej Chorwacji. W VII w. przyjęli chrzest jako pierwsi wśród Słowian.

Cesarz Konstantyn Porfirogeneta wspomina, że Chorwaci zawarli w 679 r. pakt z papieżem Agatonem, w którym zobowiązali się do powstrzymania przed agresją przeciw sąsiednim chrześcijańskim państwom. Podczas swej pielgrzymki duszpasterskiej w Zagrzebiu, we wrześniu 1994 r. papież Jan Paweł II przypomniał 13 wieków chrześcijaństwa Chorwatów.
Oczywiście można mieć wątpliwości, czy jeśli nawet Biali Chorwaci żyli w dzisiejszej Małopolsce, to po exodusie siedmiu plemion w VII w. nie pozostawili jej bezludnej, zwolniwszy miejsce późniejszym Wiślanom?

Niezwykle interesujące są w tym względzie dokumenty z 1911 r., znajdujące się w Stanach Zjednoczonych (US Senate – Reports of the Immigration Commission, Dictionary of Races or Peoples, Washington DC, 1911, p. 40, 43, 105). Wynika z nich, ze około 100 tys. imigrantów, którzy przybyli do USA z okolic Krakowa deklarowało swą narodowość jako... Białochorwaci.

Zresztą wystarczy sięgnąć po tom "Krakowskie" monumentalnego dzieła etnograficznego Kolberga, by znaleźć informację, iż okolice Krakowa nazywane są Białą Chrobacją.

CHORWACKA ATLANTYDA
Fakty te są znane polskim historykom, choć przyjmują je oni z rezerwą i raczej niechętnie szukają związków historycznych Małopolski z tą koncepcją rozwoju Słowiańszczyzny. Tymczasem do dziś również niektórzy mieszkańcy Ukrainy uważają się za Białych Chorwatów.

Najsłynniejszy ukraiński kronikarz Nestor z Kijowa napisał w swej "Powesti wremiennych let" z 1113 r., że Biali Chorwaci przyczynili się do założenia we wczesnym Średniowieczu Rusi Kijowskiej. Bardzo stara legenda mówi o trzech braciach którzy założyli Kijów, jeden z nich nosił imię Horiw, które mogło pochodzić od nazwy Horwat. Zastanawiające, że wiele legend, obyczajów i toponimów na Ukrainie jest tak bardzo pokrewnych z dzisiejszą Chorwacją, iż przypadek jest tu wykluczony. W historycznej Pagani, którą zasiedlili Chorwaci na Bałkanach wiele jest nazw geograficznych podobnych jak w Zachodniej Ukrainie, np.: Neretwa, Mosor, Ostorzac, Gat, Sinij, Kosinij, Kostrena, Knin, Modrus...
Równie wiele paralelnych związków można odnaleźć na Słowacji i w Czechach! A w Małopolsce?

CHROBACI SPOD KRAKOWA
Także na naszych terenach można spotkać nazwy bardzo podobne do chorwackich, jak Trzebinia, Jawornik, Domosławice, Kłobuki, Koprzywnica, Łomnica, Odra, Roztoka, Rybnik, czy Sielce. Wiele wskazuje na to, że toponimy związane z Tarnowem i jego najbliższą okolicą noszą pokrewieństwo z językiem chorwackim, ale to jest temat na oddzielne rozważania.

Są małopolanie których nazwisko wprost wywodzi się od "Chorwata", jak Karwat, Chrobot, czy Chrobak. Im głębiej jednak sięgniemy do zabytków języka polskiego, a ściślej do dialektu małopolskiego, to tym częściej spotykamy nazwy, słowa i określenia chorwackie.
Jest dość dowodów na potwierdzenie informacji cesarza Konstatntyna Porfirogenety, że plemiona Białych Chorwatów rzeczywiście opanowały od VI w. ziemie dzisiejszej Małopolski, a nawet znacznie większe terytorium.

Białym Chorwatem był ... św. Wojciech, bo cały jego książęcy ród Sławnikowiców miał chorwackie korzenie. Ich siedzibą był warowny gród Mulin koło Kutnej Hory (na zachód od Pragi). Sławnikowice zaczęli w X w. jednoczyć chorwackie plemiona budując zaczątki państwa ze stolicą w Libicy. Kiedy w 995 r. książę Sobiesław Sławnikowic toczył walki obronne przed sąsiednimi plemionami pogańskimi, został zaatakowany przez czeskiego księcia Przemysła, który zburzył Libice i wyciął większość populacji Chorwatów. Echa tej tragedii znajdujemy w "Żywocie św. Wojciecha".

Budujące się państwo czeskie nie chciało mieć konkurencji. W podobny sposób mógł opanować białochorwatów Bolesław Chrobry w dzisiejszej Małopolsce.
Chociaż prawdopodobny jest też inny scenariusz.
Historycy twierdzą, że Mieszko I, chcąc wyłączyć Bolesława z sukcesji do władzy w swym gnieżnieńskim państwie, ożenił go z księżniczką węgierską i osadził w Krakowie po uprzednim podbicu Małopolski w 989 r. Tymczasem nie ma śladów jakiejkolwiek wojny Mieszka o Malopolskę, choć dość szczegółowo kronikarze niemieccy odnotowują wyprawy wojenne księcia. Po drugie Bolesław poślubił księżniczkę węgierską w 986 r. i rychło ją oddalił. Natomiast swą trzecią, ukochaną żonę Emnildę poślubił w 988 lub 989 r. Emnilda była córką księcia słowiańskiego Dobromira, którego historycy nie potrafią przypisać żadnemu ze znanych księstw słowiańskich. Hiopoteza zaczyna się sama nasuwać – Bolesław poślubił córkę księcia na Krakowie i tym sposobem zapewnił sobie sukcesję w białochorwackim księstwie.

Jeszcze jeden argument. Kiedy już był władcą państwa piastowskiego, udzielił schronienia wypędzonym przez Czechów białochorwackim książętom Sławnikowicom, a wśród nich późniejszemu świętemu Wojciechowi.

KIM BYLI?
Muzeum w St. Petersburgu ma dwa fragmenty kamiennych tablic z greckimi inskrypcjami, które zostały wydobyte z dna Morza Czarnego na Krymie. Wśród innych słów, napisanych w II w. Znajduje się tam wyraźnie po grecku wyryte słowo "HORVATOS". Archeolodzy są skłonni uznać to za pierwsze źródło pisane o narodzie, który tak bardzo zaznaczył się w dziejach Europy.
Nazwa Chorwat ma pochodzenie irańskie. Jeden z dopływów Donu w regionie Morza Azowskiego nazywa się Horvatos.
Prawdopodobnie plemiona chorwackie, jako jedne z pierwszych plemion słowiańskich, wyruszyły w swą wielką wędrówkę na zachód w wieku V lub VI i osiadły po obu stronach Karpat na terytorium od dzisiejszego Kijowa, aż po Wisłę na zachodzie i północy, oraz po dzisiejszą Karyntię w Austrii na południu.

W połowie VI wieku część plemion – prawdopodobnie z rejonu między Wisłoką a dzisiejszym Lwowem - ruszyła w dalszą wędrówkę na południe, aż na pogranicze dwóch imperiów: rzymskiego i bizantyjskiego.
Pozostałe plemiona chorwackie były substratem powstających nowych bytów państwowych w środkowej i wschodniej Europie. W tym również stanowiły główny składnik ludnościowy Małopolski, przyłączonej do Wielkopolski przez Bolesława Chrobrego . Być może w niejednym z nas krąży chorwacka krew.
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Karwaccy aneks 167a : DUPLIKAT aneksu 110

Aneks 110

KARWACKI’s in US history
książka o nazwisku KARWACKI W HISTORII

. The Karwacki Name in History is a customized book offering a unique blend of fascinating facts, statistics and commentary about the Karwacki name. The book is just one of an entire series of family name books in the Our Name in History collection. Each book in the collection is printed on demand and is compiled from hundreds of millions of records from the world's largest online resource of family history, Ancestry.com. This particular book follows the Karwacki family name through history and makes the perfect gift for your family members and anyone interested in the Karwacki name. In the book you'll find out about where people with the Karwacki last name originated. You may discover the countries and ports they left behind, the ships they sailed and more. You'll get a better idea of where people sharing the Karwacki name settled and where they may reside today in the United States, Canada, England and other countries. You'll get all this information and much more in your Karwacki family name book. If your last name is not Karwacki, then check out our collection of nearly 300,000 family name books to find other available names in the series.
……………………………………………………………………………………………..
Już wiemy, że klan Karwackich był bardzo mobilny w dziejach Polskich, docierając przez wieki do różnych zakątków Rzeczpospolitej Korony i Litwy, a także różnych zakątków świata. Nie mogło ich nie być także przy kolonizacji i zasiedleniu Ameryki. Emigrowały przed wszystkim środowiska zbiedniałej szlachty zaściankowej.

Przybywali głównie przez Ellis Island w Nowym Jorku, rzadziej Filadelfię, Baltomor, San Francisco. Ich przybycie było starannie dokumentowane, skąd. jak. Dokąd, w aktach okrętowych i migracyjnych. Wiemy więc o nich sporo, dokąd i do kogo jechali. Tam często się osiedlali o czym świadczą spisy ludności z 1900-1910-1920-1930 roku, często jednak zmieniali miejsce pobytu przenosząc się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu lepszego życia. Większość po zarobieniu/lub nie wracała z tęsknotą do kraju, wielu jednak zakładało tutaj swoje rodziny na pokolenia.

Przedstawiony w poszczczególnych plikach M 18 A....P przegląd gniazd polonijnych Katwackich w USA w okresie ich powstawania na przełomie XIX i XX wieku, z próbę ustalenia ich ojczystych korzeni – daje możliwość syntezy.

xxxxxxxxxxxxxxxx

Emigranci wg miejsca pochodzenia:

ROSJA 29+ 2 = 31
AUSTRIA i GALICJA 10 + 4= 14
POLSKA 4
LITWA 2
Bezpaństwowi 2

xxxxxxxxxxxxxxxxxx

WCZEŚNI EMIGRANCI:

Jako odniesienie dla całości wspomnijmy pierwszych odnotowanych Karwackich, którzy przybyli do USA jeszcze w XIX wieku są: już w 1873 roku Joanna Karwacka (1849) z 7 letnia córka. Zapewne jechały do męża i ojca.

1 rodzina Karwackich w USA ; Józefina z Adolfem i Karolem jechali zapewne do męża i ojca..już osiadłego w USA..
.
1873 16 syn ADOLF KARWATSKI ur 1857 przez Glasgow 29 Oct 1873 - New York
1873 14 syn CARL KARWATSKI ur 1859 przez Glasgow 29 Oct 1873 - New York
1873 46 Matka JOSEPHINE KARWATSKI , ur 1827 przez Glasgow 29 Oct 1873 - New York

2 rodzina Karwackich w USA: Joanna i Justyna jechały zapewne do męża i ojca....już osiadłego w USA

1873 7 córka AUSTINA KARWACKA ur 1866 z Liverpool 17 Nov 1873 - New York
1873 24 matka JOHONZA/Joanna KARWACKA ur 1849 z Liverpool

1881 58 Michael KARWATZKI ur 1833 przez Breme 24 May 1881 - New York
1881 48 MICHAEL KARWATZKI ur 1833 ..24 maj 1881
1882 51 JOHN F. KARWACKI ur 1831 . Przybywa 1882-1910 do Maryland

3 rodzina Karwackich w USA: Anna i jej syn Antoni zapewne jechali do męża i ojca.....

1884 50 matka ANNA KARWACKI ur 1834 ;przez Breme 20 Apr 1884 - Baltimore, Maryland
1884 5 syn ANTON KARWACKI ur 1879 przez Breme 20 Apr 1884 - Baltimore, Maryland

Kolejne rodziny

1885 61 MARIANNA KARWACKA ur 1724? 1824 w Maryland 1885-1910
1887 ELZBIETA KARWACKA ur 1857 przybyła 1887-1910 do Maryland
1885 MARYANNA KARWACKA ur 1824 ??? 1885-1910 Maryland
1882 MICHAEL KARWACKA ur 1676 w 1882-1910 w Maryland
1885 WALENTY KARWACKA ur 1867 w 1885-1910 Maryland
1888 87 MICHALINA KARWACKI ur. 1801 przybywa 1888 do Maryland
1888 16 MARIA KARWACKA ur 1872 Hamburha i Le Havre 18 Jun 1888 - New York
1890 JAKUB KARWACKI zaprasza Teofila Tucholskiego 1894 z Warowa/ Grójec ??? w Rosji

Kolejne rodziny

1890 ? ojciec A. KARWATZKI ....przez Anwerpie 28 Nov 1890 - New York / Destination: Connelloville
1890 24 matka M. KARWATZKI ur 1866 przez Antwerpie 28 Nov 1890 - New York / Destination: Connelloville
1890 3 syn R. KARWATZKI ur 1887 przez Antwerpie 28 Nov 1890 - New York/Destination: Connelloville

1890 48 SIVESTER KARWECKI, ur 1842 w Galicji przez Boulogne Sur Mer, France and Rotterdam, Netherlands;31 Jul 1890 - New York
1890 33 STEFAN KARWECKI ur 1857 ;przez Cape, Hayti and Tonaives;5 Apr 1890 - New York
1892 32 WALENTIN Karwaski, ....?????. ur. 1860, w USA 1892, l. 32
1892 32 WALENTY KARWACKI ur 1860 przez Breme 23 Mar 1892 - New York, New York
1892 29 JOHANN KARWASKI ur 1863 przez Hamburg 31 Mar 1892 - New York, New York
1893 36 FRANTIS Karwacka, z Piesnica ?????, ur.1857, w USA 1893, l.36
1893 27 JOS KARWACKI 1866 przez Hamburg 20 Mar 1893 - New York, New Yo
1893 36 FRANTIS KARWASKA u. 1857 przez Breme 10 Apr 1893 - New York, New York
1893 29 1864 FRANCISZEK KARWACKI z Schwarzenau/Czerniejewo pow. Gniezno, Posen ur 1864 w wieku 29 lat 6 maja 1893 z Hamburga do Montrealu
1894 16 JAN KARWOSKI, 1878, usa 1894, l.16

Kolejne rodziny

1893 24 ojciec WALENTY KARWASKI ur 1869 przez Breme 25 Apr 1893 - Baltimore, Maryland
1895 26 matka ANTONINA Karwaska, ..... ??????ur.1869, w USA 1895, l. 26
1895 3 córka • ALBERTINA Karwaska, ??????ur. 1892, w USA 1895, l. 3
1895 1 syn • VALENTIN Karwaska/i, ??????ur. 1894, w USA 1895, l. 1

Kolejne rodziny

1890 48 SIVESTER KARWECKI, ur 1842 w Galicji przez Boulogne Sur Mer, France and Rotterdam, Netherlands;31 Jul 1890 - New York
1896 ? matka MARY A. KARWECKA .....28 Aug 1896 - New York, New York
1896 18 córka FSCA KARWECKA, ur. 1878, usa 1896, lat 18, wspólnie z Josef + Rafael
1896 16 syn JOSEF KARWECKA, ur. 1880, USA 1896, l.16 wspólnie z FSCA + Rafael
1896 18 corka INO KARWECKA ur 1878 przez Hamburg Arrival: 28 Aug 1896 - New York, New York
1896 16 syn JOSEF KARWECKI ur 1880 przez Hamburg 28 Aug 1896 - New York, New York
1896 7 syn RAFAEL KARWECKA ur 1889 przez Hamburg 28 Aug 1896 - New York, New York

1896 7 Z kim ? WŁADYSŁAW KARWACKI ur 1889 przez Amsterdam 26 Sep 1896 - New York, New York
1897 22 22 WŁADYSŁAW KARWOSKI, Brema, ur. 1875, USA 1897, l.22
1899 22 ANTHONY Karwacki, z Sierpee, (Sierpiec ?? na Mazowszu) ur. 1877, w USA 1899, l.22
1899 22 ANTHONY KARWACKI ur 1877 przez Rotterdam 31 maja 1899 do Nowego Yorku

xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Liczba gospodarstw domowych (Households):

1840 0
1860 0
1880 0
1900 6

MINNESOTA
1860 MarshallMINN00 00-1 Ojciec Anton Karwacki

1864 MarshallMINN00 00-1 Matka Josephina Karwacki

1886 MarshallMINN00 00-1 Córka Mary Karwacki

1895 MarshallMINN00 00-1 Syn Raymond J Karwacki

1891 MarshallMINN00 00-1 Syn Frank S Karwacki

1900 MarshallMINN00 00-1 Córka Helena Karwacki

MICHIGAN
1865 WayneMICH00 00-2 Brat John Karwacki

1868 WayneMICH00 00-2 Brat Charles Karwacki

PENNSYLVANIA
1868 PhiladPENN00 00-3 Ojciec John Karwacki

1869 PhiladPENN00 00-3 Matka Josephine Karwacki

1897 PhiladPENN00 00-3 Córka Viola Karwacki

1894 PhiladPENN00 00-3 Córka Mary Karwacki

stan NOWY YORK
1845 ErieNY00 00-4 Brat Wladyslaw Karwacki

1854 EireNY10 0-7 Brat Peter Karwacki

1910 19
1920 30 ( 2 przez kobiety)

xxxxxxxxxxxxxxxxx
Według spisów 1900-1910-1920-1930

1900 LICZBA RODZIN 2
1900: Miness 1 Mich 1 Panss 1 NY 1 razem 3

1910 LICZBA RODZIN 8

1910: Mich 2 Ill 1 Maryl 1 Ohio 1 Wisc 1 Wash 1 Ny 1 razem 8

1920 LICZBA RODZIN 30

1920: Mich 8 Ill 1 Maryl 2 Njers 4 Ohio 1 Wisc 2 Pens 4 Wash 2
Calif 1 Ind 1 Luiz 1 Tex 1 NY 2 razem 30

1930 LICZBA RODZIN 48

1930: MichWayne 8 Ill cook 4 Delew 2 Maryl 12 Mass 2 Njers 3 Flor 3
Nyork 10 Conect 1 OH 1 Wisc 1 Penss 2 Wash 2 razem 48

1970 LICZBA RODZIN 86
9 – 16 rodzin : MARYLAND (16 z 86) , NEW JERSEY (11 z 86) ,
ILINOIS (12 z 86) , MICHIGAN (13 z 86),
4 – 8 rodzin : NEW YORK (6 z 86), PA (6 z 86), CT (5 z 86),
Floryda ( 6 z 86)
1 – 3 rodzin : WA 1, OR 1, NV 1, Hawaje 2,
MO 1, WI 2, VA 1, RI 1, NH 1, MA 1,, DE 1

2000 LICZBA RODZIN 145

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

PIERWSZY WŁAŚCICIEL ZIEMSKI

ANTONI KARWACKI issue date 29 marzec 1905 liczba ogólna akrów 160
CROOKSTONE / Minnesota

MINNESOTA
1860 MarshallMINN00 00-1 Anton Karwacki

1864 MarshallMINN00 00-1 Josephina Karwacki

1886 MarshallMINN00 00-1 Mary Karwacki

1895 MarshallMINN00 00-1 Raymond J Karwacki

1891 MarshallMINN00 00-1 Frank S Karwacki

1900 MarshallMINN00 00-1 Helena Karwacki

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ŚREDNIA LICZEBNOŚĆ RODZIN

W 1900 Karwaccy 8 osobowe / USA 5 osobowe
W 1920 Karwaccy 6/ USA 4

Najstarszymi pokoleniowo przybyszami byli::

ROK wiek rok
URODZENIA w chwili emigracji
emigracji

GENERACJA XIV od 1790 (2)
1801 87 1888 MICHALINA KARWACKI ur. 1801 przybywa 1888 do Maryland
1814 ? KAZKO/Kazimierz Karwacki Kanada/Manitoba Dauphin Discrit
1906 Census
1820 ? Marina Karwacka Kanada/Manitoba Dauphin Discrit 1906 Census
1917 33 1950 JÓZEF KARWACKI ur 1917 przez Breme 11 Dec 1950 –
New York, New Y
GENERACJA XV od 1820 (7)
1824 61 1885 MARIANNA KARWACKA ur 1824 w Maryland 1885-1910
1827 46 1873 JOSEPHINE KARWATSKI , ur 1827 przez Glasgow 29 Oct 1873 –
New York
1831 51 1882 JOHN F. KARWACKI ur 1831 . Przybywa 1882-1910 do Maryland
1833 58 1891 Michael KARWATZKI ur 1833 przez Breme 24 May 1881 –
New York
1834 69 1903 ANNA KARWACKA, ur 1834 przez Breme 4 Jun 1903 –
Baltimore, Maryland
1842 48 1890 SIVESTER KARWECKI, ur 1842 w Galicji przez Boulogne
Sur Mer, France and Rotterdam, Netherlands;31 Jul 1890
- New York
1847 78 1925 PAULINA KARWACKA ur 1847 przez Kopenhage 8 Apr
1925 - New York, New York
GENERACJA XVI od 1850 (132
1851 50 1901 ANNA KARWATSKY ur 1851 przez Hamburg 2 Nov 1901
- New York, New York
1856 57 1913 ŁUKASZ KARWACKI ur 1856 Galicja przez BREME 21 Jul 1913
- New York, New York
1856 45 1901 AUGUST KARWATSKY ur 1856 przez Hamburg 2 Nov 1901
- New York, New York
1857 36 1893 FRANTIS Karwacka, z Piesnica ?????, ur.1857, w USA 1893,
l.36
1857 53 1910 ELŻBIETA KARWACKA ur 1857 w Maryland 1887- 1910
1857 53 1910 WALENTY KARWACKA ur 1857 w Maryland 1910
1857 16 1873 ADOLF KARWATSKI ur 1857 przez Glasgow 29 Oct 1873 –
New York
1857 36 1893 FRANTIS KARWASKA u. 1857 przez Breme 10 Apr 1893 –
New York, New York
1857 33 1890 STEFAN KARWECKI ur 1857 ;przez Cape, Hayti and Tonaives;
5 Apr 1890 - New York
1858 44 1902 FRANZ Karwacsky, ????? Galicja, ur. 1858, w USA 1902, l. 44
1859 14 1873 CARL KARWATSKI ur 1859 przez Glasgow 29 Oct 1873 - New
York
1860 32 1892 WALENTIN Karwaski, ....?????. ur. 1860, w USA 1892, l. 32
1860 47 1907 ANTONI Karwacki, Korki...??? , ur.1860, USA 1907, l. 47
1860 47 1907 ANTONI KARWACKI ur 1860 przez Hamburg 12 marca
1907 do Nowego Yorku
1860 45 1905 JAN KARWACKI ur 1860 przez Hamburg 3 Mar 1905 –
New York, New York
1860 32 1892 WALENTY KARWACKI ur 1860 przez Breme 23 Mar 1892 –
New York, New York
1860 30 1890 A.KARWATZKI ....przez Anwerpie 28 Nov 1890 - New York
/ Destination: Connelloville
1860 47 1907 JOSEL Karwecki , Olping, Austria, ur. 1860, USA 1907, l. 47

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

W KANADZIE w 1911 w Saskatchewan były dwie rodziny KARWACKICH z Galicji/Austrii

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
POBOROWI w czasie I Wojny Swiatowej”

WG MIEJSCA URODZENIA:
27 Karwackich : 16 bez okreslenia państwa pochodzenia, 3 z Rosji, 2 Rosji-Polski, 2 z Polski, 2 z USA, 1 Niemcy, 1 Austria, 1 Niemcy, Polska

xxxxxxxxxxxxxx
WG MIEJSCA REJESTRACJI
MIASTA:
Maryland – Baltimor City 6
Manchaster City - 4
Detroit City – 4
Chicago City 3
Buffalo City 2

xxxxxxxxxxxxxx
STANY:
MARYLAND Baltimor 6
MICHIGAN Wayne 4
NEW HAPSHIRE Hillsborough 4
NEW YORK Eire 3
PENNSYLVANIA Luzerne 1 Lackawanna 1
ILLINOIS Cook 3
WASHINGHTON Whatcom 1
NORH DAKORA Stutsman 1
OHIO Ottawa 1

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
STANY W KTÓRYCH MIELI DOMY w 1920
MICHIGAN Wayne 9
NEW YORK 6
PENNSYLVANIA 4
MARYLAND 2
NEW YERSEY 2

xxxxxxxxxxxxxx
RASA i NARODOWOSĆ w 1920 roku wg miejsca urodzenia
Biali: US 50; Polacy 31; Polacy-rosjanie 11
Japończyk 1
US 50
Polska 31
Rosja polska 11
Poznan 5
Rosja 2
Anglia 1
Kanada 1
Galicja 1
Japonia 1
Niemcy 1

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
PIŚMIENNOŚĆ KARWACKICH W POPULACJI 1920 roku

0 - 9 wyższa 18 % od średniej 16 % piśmiennych
10 - 20 jednakowa 96 %
20 - 29 niższa 88 od 92
30 - 39 niższa 80 od 88
40 - 49 niższa 80 od 88
50 - 59 niższa 60 do 90
60 - 69 niższa 42 do 82
70 - 79 wyższa 98 do 80

wg stanów zamieszkania

w MARYLAND 95 % piśmiennych
w NOWY YORK 82 %
w OHIO 78 %
w MICHIGAN 62 %
w ILLIONOIS 60 %

xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
W 1920 Martial Status:
15 żonatych
3 owodowiałych
1 wolny

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
% posiadających dom w grupach wiekowych:
16-25 Karwackich 0 średnio też 0
26-35 Karwaccy 20 srednio 22
36-45 Karwaccy 44 srednio 40
46-55 Karwaccy 80 srednio 55
56-65 Karwaccy 30 srednio 68
66-76 Karwaccy 97 srednio 60

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

DOMY własne/wynajete
WŁASNE domy 10
WYNAJĘTE 9

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

II WOJNA SWIATOWA

Zarejestrowanych 19
- najmłodszy 48 lat
- średni 54 lata
- najstarszy 63 lata

12 Karwackich urodzonych w USA

poziom wykształcenia:
- grammar 42,1 %
- 1 rok HS 15,8 %
- 2 rok 15,8 %
- 4 rok 21,1 %
- 2 rok college 5,3 %

rekrutacja w latach:
1940 1
1941 1
1942 11
1943 3
1944 1
1945 1
1946 1

ZGINELI:
II Wojna 5
Koreanska 1
Iracka 1991 1

7 US ARMY veteran Burials 2 US Navy
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

DOMOWE OGNISKA KARWACKICH w 2000 roku

MARYLAND 31
• Baltomore 13
• Sparks Glencoe 2
• Towson 1
• Bel Air 1
• Chase 1
• Chester 1
• Churchville 1
• Edgewood 1
• Fallston 1
• Forest Hill 1

NEW JERSEY 19
FLORYDA 12
NEW YORK 11
MICHIGAN 8

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ROZWÓJ SPOŁECZNY KARWACKICH

Liczba gospodarstw domowych Households:

1841 0
1860 0
1881 0
1901 6
1921 30 ( 2 przez kobiety)
2000 145

Aneks 168

Marcin Karwacki 1768-1837..... rewelacja STARA APTEKA Karwackich w Jedrzejowie

Muzeum Przypkowskich *) w Rynku w Jędrzejowie mieści się w dwóch domach:
- byłej aptece z początku XVIII wieku i
- siedzibie Przypkowskich z 1906. Na tej ostatniej znajduje się kopuła obserwatorium astronomicznego z 1913, a ściany od podwórza pokrywa neorenesansowe sgraffito z 1955.

W necie na forum jędrzejowskim oraz w google znajduję znakomite fotografie z XIX wieku tej części Rynku w której mieszkał i miał aptekę (1800 ? – 1837) MARCIN KARWACKI syn Stanisława. Zdjęcia znakomicie ilustrują rozwój domu Karwackiego od 1 p. kamienicy typowej dla centrum małego miasteczka po „pałacowe gmaszysko” Muzeum Przypkowskich.

(Praprapradziadek) STANISŁAW KARWACKI (miał w Krakowie braci Stefana, Franciszka, Walentego, stryjecznych braci Grzegorza, Franciszka, Walentego, Augustyna) KARWACKI (1740) z żoną Marianną mieszkał na Kazimierzu, gdzie pełnił funkcje w administracji miejskiej, dekretując podpisem (bardzo wyrobione pismo, ręką łatwo operujacą piórem) wiele dokumentów; mają syna Marcina 1768 i córkę Teresę 1770. @ # (Prapradziadek admina) Marcin Karwacki mieszkał pierwotnie na Stradomiu z żoną Zofią i córką Teresą 1788, zapewne kończy farmację na Akademii Krakowskiej, po czym przenosi się do Jędrzejowa, gdzie w Rynku otwiera (ok 1800) aptekę aż do śmierci w 1837 roku. @# Jeszcze w spisie lekarzy i aptekarzy Królestwa Polskiego na rok 1837 figuruje: Karwacki Marcin - - - aptekarz z wyższym stopniem -@# Ponad 30 lat miał aptekę w Rynku w Jędrzejowie (już tutaj w 1808 wydał córkę Teresę za aptekarza z Miechowa Dominika Franckiego), pierwsza Zofia żona zmarła w 1828, druga Helena w 1830 (syn Sebastian, córka Helena), trzecia Eufrozyna z Zagajewskich Amf przeżyła go. Na cmentarzu parafialnym nie ma grobów z tych czasów. NIE DOTARŁEM na cmentarz przy Klasztornej, czy tam też są stare jędrzejowskie groby mieszkańców, czy tylko zakonników ? @ # Równocześnie jego córka Teresa – po ślubie zawartym w 1808 roku w Jędrzejowie - wraz z mężem Dominikiem Franckim (patrz post FRANCCY) – prawdopobnie kolegą Marcina ze studiów na farmacji – osiada w Miechowie, gdzie mają w Rynku aptekę przed 1808 rokiem, dając początek dynastii farmaceutów w Miechowie Franckich, Zaporskich, Dobrowolskich, Slaskich @ # Tradycje farmaceutyczne Marcina Karwackiego kontynuowali jego wnukowie Stanisław Karwacki w Krakowie, prawnukowie Stanisława Karwacka-Capińska w Osieku olkuskim, Witold Karwacki w Krakowie, Sławomir Karwacki w Myślenicach, a dziś też prapraprawnuczka Magda Kowal-Geisler. @

@# Tu się urodził w Jedrzejowie SEBASTIAN KARWACKI (wnuk Stanisława (ur ok. 1740) i Marianny Karwackich z Krakowa, syn Marcina (ur 1768) z Krakowa – potem aptekarza w Jędrzejowie i Heleny z Kasińskich), jako 22 letni (o 36 lat młodszy od swojej przyrodniej siostry Teresy Karwackiej-Franckiej z Miechowa) pisarz w Igłomni zorganizował dla Ludwika Mazarakiego w 1846 oddział włościan, za co został ukarany poborem “w sołdaty”, decyzją namiestnika zamienionym na pół roku twierdzy w Zamościu. Okolo 1848/9 żeni się z Emilią Kosicka, c. prof.dra Ludwika Kosickiego, prorektora UJ dla św. Anny, św. Barbary, w latach 1832-1846 organizatora i dyrektora Instytutu Technicznego, po żonie Konstancji Bulińskiej, matce jego córek Józefy 1824, Emilii 1826, Zofii 1828, zespołu kamienić w Krakowie, Floriańska 12/Tomasza 17 z oficynami. Przed powstaniem styczniowym Sebastian Karwacki i Emilia rezydują na folwarku Konczany-Sułoszowa**) - tutaj rodzą się dzieci Bronisław 1850, Mieczyslaw, Wanda 1857, Antoni Bolesław 1860 Karwaccy; po powstaniu osiada w Skale na Zagrodach ***), tutaj kolejni synowie Władysław Hieronim i Stanislaw August (kolega szkolny St. Wyspiańskiego i do 1947 roku aptekarz - mgr farmacji w Krakowie); w latach 1 lipiec 1879 – 1 lipiec1882 jest ławnikiem – sędzią pokoju w gminie Minoga @ # Córka Sebastiana, siostra dziadka (admina) Antoniego Bolesława Karwackiego, WANDA KARWACKA-Greyber wraz z mężem Aleksandrem prowadzili w swoim pałacu w Pękowicach pod Krakowem, salon dla bohemy krakowskiej, w którym bywał (bardzo szumnie, ze skutkiem listownych przeprosin) PRZYBYSZEWSKI @

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

*) Państwowe Muzeum im. Przypkowskich w Jędrzejowie (często występuje pod nazwą Muzeum Przypkowskich lub Muzeum Gnomoniczne im. Przypkowskich) – muzeum specjalizujące się głównie w prezentacji zegarów słonecznych i przyrządów astronomicznych.
Muzeum powstało w oparciu o prywatną kolekcję lekarza z Jędrzejowa Feliksa Przypkowskiego, który od 1895 gromadził zabytkowe zegary słoneczne, a także literaturę i inne materiały poświęcone gnomonice, następnie znacząco rozbudowaną przez jego syna Tadeusza Przypkowskiego.
Stała wystawa kolekcji Feliksa Przypkowskiego została udostępniona publicznie w 1909 w Jędrzejowie i od tego czasu była ciągle rozbudowywana i eksponowana w różnych budynkach Jędrzejowa z wyjątkiem okresu obu wojen światowych. W 1962 Przypkowscy przekazali kolekcję Państwu, przy czym zachowali wpływ na kształt muzeum, ponieważ Tadeusz, a po jego śmierci, jego syn Piotr byli dyrektorami tej instytucji.

**) TUTAJ Sebastian i Emilia z Kosickich Karwaccy założyli pierwszy swój dom.. tu w Sułoszowej w domu pod numerem 325 .....na folwarku KONCZANY / KONICZANY, KONCZANSKA ( wg starej mapy na N od Zamku w Pieskowej w kier Sułoszowej). Jadąc od zamku w kierunku Sułoszowej za Skałkami Kocica zjechać w rozjazd „Pod Zamkiem” , wybierając gruntowa drogę w prawo-lewo -, a nie prawo-prawo – kontynuując jazde dokładnie na północ, w dwóch kępach drzewa pojedyncze dwa obiekty folwarczne po lewej i prawej stronie, to zapewne KONCZANY)!!!!!!! ANALIZUJAC ZDJECIA SATELITARNE (googleearthonline.blogspot.com) DOSTRZEGAMY TUTAJ po obu stronach lekko przesunięte względem siebie , w kepie drzew dwa obiekty folwarczne KONCZAN vel KONCZAŃSKIE, widoczne dobrze na zdjeciu satelitarnym googleearth..
.Folwark mógł być posagiem Emilii, w podziale spadku po rodzicach Ludwiku i Konstancji z Bulińskich Kosickich, pomiędzy siostrami Józefą, Emilią, Zofią.

***) Po powstaniu Styczniowym rodzina Sebastiana Karwackiego przenosi się do Skały. Ma tutaj dwie posesje oraz folwark na Zagrodach, gdzie zmarł Sebastian w 1903, urodził się Tadeusz Jan w 1903, zmarł Antoni Bolesław w 1919, po nim folwark sprzedały Maria i Julia Karwackie, za co kupiły sobie pensjonat w Krynicy Górskiej....LOKALIZACJA Folwarku:
ZAGRODY były siedziba Sebastiana oraz Antoniego Bolesława Karwackiego do śmierci (powrócił do niego z Podlasia, gdzie wcześniej kupił majatek Rakowiec), dwór miał 18 pomieszczeń. Na mapach powojennych Zagrody sa zaznaczane na końcu ulicy Zagrodzkiej, wychodzącej z Rynku na zachód, i miały obejmować cały obszar od Szkoły do Grodziska, a więc z całym osiedlem po Alei Bł.Salomei. W MAPSTER są mapy wojskowe 1:25 000 z roku 1934, gdzie ZAGRODY są wyraźnie zaznaczone na arkuszu Ojców, jako teren, OD PUSTELNI SALOMEI (na południe od niej jest GRODZISKO) całym obszarem krawędzi doliny Ojcowskiej aż do DOLINY ZACHWYTU. Osią obszaru Zagród jest prosta droga gruntowa idąca od drogi Ojców-Grodzisko, w kier NNE do szosy Skała-Wolbrom. A więc tutaj musiał być folwark Karwackich.

ANALIZUJAC ZDJECIA SATELITARNE (googleearthonline.blogspot.com) w osi drogi biegnącej przez Zagrody DOSTRZEGAMY tutaj na początku po 100 m jest znaczone duże gospodarstwo folwarczne, dalej po 500 m dwa duże folwarki, 100 m dalej rozlegle nierównosci po starej zabudowie lub odkrywkach, 100 m dalej krzyzówka drogi ze Skały do Doliny Zachwytu, na samym jej końcu slady po odosobonym folwark. Którys z tych 4 zaznaczonych na mapie z 1934 roku obiektów folwarcznych mógł być Karwackich.

Obecna letniskowa zabudowa wzdłuż odcinka rozdzielającego Zagrody od Grodziska drogi, wznoszącej Ojców-Grodzisko się od szosy olkuskiej (PKS) do wąwozu Bracionki.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aneks 341

Pierwsze lata Sebastiana i Emilli w Sieciechowicach !!!!!

Sebastian (1824) syn (1768 Kraków – 1837 Jędrzejów syn Marcina Karwackiego i Heleny Kaszynskiej) i Emilia (1826-1890; z Kosickich; c. prof. Ludwika Kosickiego i Konstancji z Bulinskich )– założyciele gniazda Karwackich w Skale (1863-1930).

Nieznane sa nam losy Sebastiana Karwackiego po śmierci Ojca Marcina w 1837 roku. Miał wtedy 13 lat, matka Helena zmarła w 1830 roku przy porodzie córki, też Heleny Karwackiej. Pozostała 3 zona Marcina, Eufrozyna z Zagajewskich 1) Amf 2) Karwacka.
Wiemy że jako 22 letni (o 36 lat młodszy od swojej przyrodniej siostry Teresy Karwackiej-Franckiej z Miechowa) pisarz w Igłomni zorganizował dla Ludwika Mazarakiego w 1846 oddział włościan, za co - po upadku powstania krakowskiego (luty-marzec 1846) wydany Moskalom - został ukarany poborem “w sołdaty”, decyzją namiestnika zamienionym na pół roku twierdzy w Zamościu.

Przed powstaniem styczniowym już zoną Emilią z Kosickich i dziecmi Bronisławem (1850), Miecyzsławem (1855) i Wandą (1857) rezyduje na folwarku Konczany-Sułoszowa; po powstaniu osiada w Skale; w latach 1 lipiec 1879 – 1 lipiec1882 jest ławnikiem – sędzią pokoju w gminie Minoga; wg prof. Kiryka ma tam też tartak # Córka Sebastiana, siostra dziadka (admina) Antoniego Bolesława Karwackiego, WANDA KARWACKA-Greyber wraz z mężem Aleksandrem prowadzili w swoim pałacu w Pękowicach pod Krakowem, salon dla bohemy krakowskiej, w którym bywał (bardzo szumnie, ze skutkiem listownych przeprosin) PRZYBYSZEWSKI ; ich córka Aniela za poznanym w Paryżu malarzem Wilhelmem Mitarskim, a wnuk dr Jan Mitarski, znany psychiatra krakowski i współpracownik (współautor prac) prof. Antoniego Kępińskiego
Praprapradziadkowie – dziadkowie Emili Kosickiej - Józef Bulinski i Regina z Florkowskich prima voto Berowa, kupili 13 lipca 1804 kamienicę Cyrusowską (ul. Floriańska 12, sp.326,Gm.IV.503) od Józefata Wislickiego. BULINSCY mieli też drugą kamienicę na ul. Kącik, obecnie św. Tomasza (Gm.IV. 490) ( obecnie kompleks Camelota i Swarovskiego) ale także dobra ziemskie Rudno Górne pod Proszowicami, które w 1831 roku odziedziczyły ich córki: 1) Tekla z Berów Fritzowa, 2) Konstancja z Bulińskich Kosicka (umiera 1832 zostawiając 3 córki : Józefę 1824 za Janem Knowiakowskim, Emilię 1826 za Sebastianem Karwackim, Zofię 1828 za Krywultem), żona prof. Gimnazjum św. Anny Ludwika Kosickiego 3) panna Maryanna Bulinska. W tym majątku poznali się najpewniej prapradziadkowie Emilia Kosicka i Sebastian Karwacki, i pobrali tutaj około 1848/1849 roku #

Nowe (17 luty 2015) metryki w genetece polskiej dają nowe informacje:
1) Po pierwsze już w 1848 roku umiera tutak ostatnia zona Marcina Karwackiego, macocha Sebastiana 76 letnia EUFROZYNA ZAGAJEWSKICH 1) Amfowa 2) Karwacka. Dlaczego tam nie wiemy ? Stało się to 11 lat po śmierci Marcina, a więc przeniosła się z Jędrzejowa do Sieciechowic dlaczego ????

2) W 1850 roku także tutaj rodzi się 6 marca pierwszy syn Sebastiana i Emilli z Kosickich Karwackich BRONISŁAW. Gdzie się poznali w majątku Rudnie Górnym przed wypadkami krakowskimi w 1846 roku, gdy Sebastian pracował jako sekretarz prowentowy w Igłomni ? Czy już po wypadkach krakowskich, po pobycie w więzieniu w twierdzy zamojskiej ? GDZIE BRALI SLUB NIE WIEMY !

3) Bronisław Aleksander (1850) , i kolejne dzieci Bolesław (1852-1852), Wanda Józefa Zofia (1853-1854), Witold (4 styczeń 1855-1855) rodzą się tutaj w Sieciechowicach, DLACZEGO TUTAJ…

Czyżby w Sieciechowicach gdzie zyla macocha Eufrozyna Karwacka, zmarla w 1848 roku, był dom w którym poznał EMILIĘ Z KOSICKICH ? tutaj wzięli slub i tutaj zamieszkali. Tutaj też rodziły się ich pierwsze dzieci do 1855 roku.

4) Witold Karwacki był bliżniakiem MIECZYSŁAWA KARWACKIEGO , ur.16.I.1855 (2 tyg. Roznica miedzy kalendarzem juliańskim i gregoriańskim), który pozostawił mnóstwo dzieci i wnuków, był bardzo majętny w Skale i Olkuszu

5) Kolejne dzieci Sebastiana i Emilli Karwackich rodzą się: Wanda 1857; Antoni Bolesław 1860 w Sułowszowej gdzie mieszkali w folawarku KONCZANY w latach 1855-1864, a najmłodsze Władysław Hieronim XII. 1864 (inżynier, konstruktor osiadł w Warszawie); Stanisław August IV. 1867 (farmaceuta krakowski, kolega Wyspianskiego, podróżnik) już w Skale po Powstaniu Styczniowy koncem 1864 roku.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

SIECIECHOWICE

1772- 1848 maj 10 umiera EUFROZYNA KARWACKA lat 76, 2 voto wdowa po aptekarzu Jedrzejowskim Marcinie Karwackim (zm. 1837); 1 voto Amf z domu Zagajewska; macocha Sebastiana Karwackiego.
1850/9 ur (6.III.1950)– zm 1911; BRONISŁAW ALEKSANDER KARWACKI; s. Sebastiana Karwackiego i Emilii z Kosickich.
1852/4 1 mies (2 luty 1952) BOLESŁAW KARWACKI , s. Sebastiana Karwackiego i Emilii z Kosickich.
20 luty 1853 ur – zm 1854 WANDA JÓZEFA ZOFIA KARWACKA c. Sebastiana Karwackiego (1824) i Emilii z Kosickich (1826). Zmarła 21 stycznia 1854
1855/4 styczeń 16 WITOLD KARWACKI ; s. Sebastiana Karwackiego i Emilii z Kosickich.—zmarł młodo

Zespół dworski w Sieciechowicach[edytuj]
Zespół dworski w Sieciechowicach – zespół dworski znajdujący się w Sieciechowicach, w gminie Iwanowice, w powiecie krakowskim.
Obiekt wraz z parkiem, został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego[1].
Obok nieistniejącego już drewnianego, pochodzącego z XVIII w. dworu, wybudowano w ostatnim dwudziestoleciu XIX w. piętrowy budynek nakryty dachem polskim.
Pod koniec XVIII w. wieś należała do Antoniego Bobrownickiego. W XIX w. i na początku XX w. własność Kęczyckich. Od końca lat 20. XX w. mniejsza część majątku (339 ha) należała do sukcesorów Heleny Kęszyckiej (1838–1907) a większa (900 ha) do Stanisława Reya (1894–1971).
W czasie II wojny światowej, administratorem większej części był Leon Krzeczunowicz (1901–1945), uczestnik walk o Lwów w 1918 roku, współzałożyciel paramilitarnej organizacji Uprawa, aresztowany przez gestapo, zamordowany w obozie Dora w Turyngii 19 marca 1945 roku[2]

Aneks 169

Stankiewicz Więźniowie Pawiaka
Karwacki Jerzy 28.10.43 z 12.11.43 Warszawa PPR

JERZY Ludwik KARWACKI ginie na Pawiaku

1. Pawiak był etapem: wspomnienia z lat 1939-1944 - Strona 356
1987 -
Wraz ze mną aresztowani zostali: Jerzy Karwacki, Władysław Celejew- ski,
Tadeusz Dargiel, Józef Domaradzki, Tadeusz Kołodziejski, Tadeusz Małecki, Henryk (?) ...
„Jerzemu Karwackiemu chciałbym poświęcić więcej uwagi. Był on badany jako pierwszy, a ponieważ zeznaniami obciazyla go kobieta, aresztowana wcześniej, miał wyjątkowo trudna sytuację. Dla ścisłosci pragnę dodac, że podczas konfrontacji w pierwszym dniu naszego aresztowania wskazała ona rózniez Czeslawę Walewską i Tadeusza..

Karwacki Ludwik Jerzy 03.10.1942

Aneks 170

Ks. Stanisław Karwacki 1700-1759; SJ w Wołkowysku 1737- 40

1. Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa nowogrodzkiego... - Tom 1 - Strona 159

KARWACKI Stanisław, ks., ur. 6 V 1700 k. Olsztyna, wst. 10 IX 1716 w Wilnie, zm. 2 VIII 1759 w Żurominie. Syn Piotra Karwackiego i Urszuli z Unieszewa ???. Prof. retoryki w Reszlu 1729-32 i Braniewie 1732-33, pref. szkół w Reszlu 1736-37, misjonarz w Wołkowysku 1737-40 i Tylży 1740-41, prof. teol. moralnej w Braniewie 1741-42, teolog biskupa smoleńskiego J. M. Hylzena 1749-50, misjonarz w Oświeji 1750-52 i Żurominie 1753-54.
Stanisławem Karwackim rozpoczął pracę misyjną w kościele famym św. Mikołaja.
8 MAB, 43-23855, k. Ir., inwentarz z r. 1797 wspomina, iż kościół był konsekrowany już w r. 1734 przez bpa Antoniego Żółkowskiego, sufragana wileńskiego; ...

(str 159). W r. 1734 Elzbieta z Ogińskich Puzynina, kasztelanowa mściśławska, przy współudziale Józefa Antoniego i Salomei Katarzyny Kaczanowskicj, podkomorzych powiatu wołkowyskiego, ufundowała kościół i klasztor jezuitów”. Zapewne jeszcze w tym roku wzniesiono pierwszy kościół p.w. Najśw. Odkupiciela. Wołkowyska misja zależna była….

Strona 159

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

dwa pokolenia wcześniej juz był Jezuita misjonarz St. Karwacki, rodem z Karwacza syn Kazimierza i Zofii ze Swieszowskich !

KARWACKI STANISŁAW 1641-1694
Karwaccy aneks 121: misjonarz lesny na Litwie STAN KARWACKI
przez akarwa niedziela, 4 mar 2012, 11:27
Aneks 121
Roczniki humanistyczne: Tom 23

STANISŁAW KARWACKI 1641-1694 leśny misjonarz na Litwie
Uniwersytet Lubelski. Towarzystwo Naukowe. Wydział Historyczno-Filologiczny - 1975

Po raz pierwszy w 1675 r. w spisie imiennym zakonników przy Stanisławie Karwackim zaznaczono „missionarius in sylvis" (misjonarz w lasach), w rok potem „missionarius in limitibus Prussiae" (misjonarz na pograniczu Prus). W 1678 r. słowo ...

Jezuita Stanisław Karwacki spedził na misji w Myszyncu (k. Szczytna) łacznie 6 lat w latach: 1675-1678, 1683-1685, 1689-1690, znany byl ze stosowania katechezy poprzez pieśni. W końcu XVII wieku po jezuitach utowrzono w Myszyncu parafie..., początkiem XIX wieku budowniczym kościoła i plebani był ks. proboszcz FRANCISZEK KARWACKI.

1641 ks. STANISŁAW KARWACKI , ks. SJ, ur. 2 V 1641 na Mazowszu, wst. 19 VIII 1662 w Wilnie, zm. 7 V 1694 w Łomży. Misjonarz na pograniczu Prus, głównie w Strzegocinach i Myszyńcu 1675-87 oraz w Niestępowie 1690-92.

Ks. STANISŁAW KARWACKI 1641-1694; syn Kazimierza i Zofii Swieszowskiej, wnuk Stanisława był jezuitą (1675), misjonarzem
(to nie może dotyczyć Stanisława Młodszego, syna Piotra i Urszuli). Był profesorem Kolegiów jezuickich w Reszlu, Tylży i Pułtusku (Estreicherp.160, Hipler, p.198, Luhr p.157, Brown p.214) (patrz Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XV-1945, Tadeusz Oracki). Czy był stryjem Macieja (1686-1756) z Unieszowa , Ludwika Franciszka, Tomasza Karwackich ? Kim byłby jego brat , ojciec Macieja ?

UNIESZEWO WARMIA - Unieszewo ((właściwiej dawne Szafałd).
1580..1610 KAZIMIERZ KARWACKI i Zofia Swieszowska ze Swieszewa 11 km na S od Pułtuska
1641 STANISŁAW KARWACKI syn Kazimierza i Zofii Swieszowskiej (Swieszewo na S od Pułtuska) , wnuk Stanisława był jezuitą (1675), Był profesorem Kolegiów jezuickich w Reszlu, Tylży i Pułtusku (Estreicherp.160, Hipler, p.198, Luhr p.157, Brown p.214) (patrz Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XV-1945, Tadeusz Oracki). Czy był stryjem/ ojcem Macieja (1686-1756) z Unieszowa ? Może on nabył Unieszewo ?

NIESTEMPOWO (Nestempovia, Niestępów), dawny pow. pułtuski, majątek i stacja misyjna kolegium w Łomży 1614-1773. Majątek zapisany 26 VI 1614 przez ks. Adama Nowodworskiego, kanonika gnieźnieńskiego, na fundację kolegium. Przynosił wówczas 2000 złp rocznego dochodu. Jezuici posiadali tu swoją willę oraz kaplicę, w której pracowali jezuiccy misjonarze. W 1677 w czasie zarazy schronili się też jezuici warszawscy. Po kasacie zakonu majątek Niestępowo z przyległościami (Obróżek, Lgniaca, Witków, Piskornia) posiadał Jakób Górski, sędzia grodzki zakroczymski, który w 1781 płacił 2370 złp rocznego czynszu. Misjonarzami i prokuratorami byli w Niestempowie m. in.: Stanisław Karwacki 1690-92, Paweł Zeszkowski 1690-99, Piotr Skrzetuski 1699-1701, Stefan Kostrowski 1709-10, Stanisław Sarnowski 1719-21 i Michał Taworski 1729-32

WARMIA
ks SJ . misjonarz STANISŁAW KARWACKI 1641-1694

Roczniki humanistyczne Katolicki Uniwersytet Lubelski. Towarzystwo ... – 1975
„Rektor jezuitów łomżyńskich wspominał w nich również o pracy ojców w puszczy; nie wymieniał ich nazwisk. Po raz pierwszy w 1675 r. w spisie imiennym zakonników przy Stanisławie Karwackim zaznaczono MISJONARZ W LASACH, a potem w 1676 MISJONARZ NA POGRANICZU PRUS
MISJONARZ W LASACH, a potem w 1676 MISJONARZ NA POGRANICZU PRUS

„STANISŁAW KARWACKI syn Kazimierza i Zofii Swieszowskiej (Swieszewo na S od pułtuska) , wnuk Stanisława był jezuitą (1675), Był profesorem Kolegiów jezuickich w Reszlu, Tylży i Pułtusku (Estreicherp.160, Hipler, p.198, Luhr p.157, Brown p.214) (patrz Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XV-1945, Tadeusz Oracki). Czy był stryjem/ ojcem Macieja (1686-1756) z Unieszowa ? Może on nabył Unieszewo

24. Kazimierz, m Kazimierz
25. syn Stanisława, zeznał 1631 r. zapis dożywocia z żoną, m Stanisław 1631
26. Zofią ze Świeszowa Świeszowską (DW. 51 f. 1458). k Zofia ze Świeszowa Świeszowski
27. Ludwik 1644 roku w ziemi warszawskiej (DW. 50 f. 428). m Ludwik 1644

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Aneks 171

KARWACKI Tomasz SJ, ks.profesor (1708-1779)

Tomasz Karwacki (ur. 14 września 1708 w Unieszewie - zm. 1779 w Wilnie) - zakonnik i misjonarz, profesor retoryki i teologii moralnej.
Urodził się w Szafałdzie (obecnie Unieszewo) na Warmii. 22 sierpnia 1726 w Wilnie wstąpił do zakonu. 11 października 1737 przyjął w Łahiszynie święcenia kapłańskie.
W latach 1739-40 był profesorem retoryki w Grodnie. W latach 1743-58 działał jako misjonarz łotewski z fundacji Jana Augusta Hylzena w Dyneburgu. Następnie sprawował funkcję superiora w Iłłukszcie (1760-61). W latach 1761-65 był rektorem w Kownie, po czym powrócił do Dyneburga, gdzie wykładał teologię moralną (1767-68). Po przybyciu do Wilna został instruktorem III probacji (1768-62), a następnie prowincjałem (1772-73). Po kasacie zakonu na stałe zamieszkał w Wilnie, gdzie zmarł.[1]
Syn Tomasza i Elżbiety, brat Macieja i Ludwika Karwackich[1] - zakonników chrześcijańskich i profesorów. Prawdopodobnie był (brat) spokrewniony ze Stanisławem Karwackim, również jezuitą i profesorem.

Aneks 172

Ks. Radziwiłł o przyjaźni z Karwackim

Krzysztof Mokołaj książe Radzwiłł (ze Zgierza, Jadwisina, Sichowa, Rytwian ( jego Ojciec Maciej ożeniony z Potocką z linii Adama z Krzeszowic, przejął w posagu dobra staszowskie) *);, b. Senator RP, więzień obozów w Buchenwaldzie – wspólnie z K. Rusinkiem i J. Cyrankiewiczem), Majdanku, Gross Rosen; szef protokołu („czerwony książe”) Bieruta w wydanych w 2000 roku PMAIETNIK-ach – „od feudalizmu do socjalizmu bezpośrednio” w kilku miejscach odnotowuje swoja przyjażń z Wacławem Karwackim z Paśmiech:

Strona 143:
Trzecim pionem działalności społecznej były kółka rolnicze. Nie będąc fachowym rolnikiem , zacząłem działalność od razu odgórnie od stanowska wojewódzkiego prezesa Kółek i Organizacji Rolniczych, zaproponowany na te prezesurę przez mojego przyjaciela, sanacyjnego posła, a potem nawet ministra reform rolnych, Wacława Karwackiego z Pasmiech w Pinczowskiem,, jako kandydat lewicowych kółek rolniczych, z którymi utryzmywałem zawswze jak najlepsze stosunki przeciwko kandydatowi endeckiego przeważnie Towarzystawa Rolniczego działającego pod kuratelą ziemian.

Str 173

Z dalszych sąsiadów, do których jednak często jeździłem, były jeszcze Chorzelów młodszej linii hrabiów Tarnowskich, już w Galicji za Wisła, naprzeciw mojego folwarku szwagrów, oraz Pasmiechy w Pińczowskiem Wacława Karwackiego , posła BBWE-u i późniejszego ministra reform rolnych.

Str 174

Stosunków z Pasmiechami wojna nie przerwała.Właściciel ich, Wacław Karwacki , był najlepszym znaczeniu tego słowa homo novus, czyli będąc bratem legionisty, który służył w pierwszej kadrowej i poległ (Zygmuny Karol Karwacki , ps. „Stanisław Bończa” zg.1916 – Kostuchówka), kontrynuował jego służbę Polsce, wypelniając coraz ważniejsze obowiązki, które traktowal n ie jako synekurę za zasługi brata, lecz jako rzeczywisty współudział w naprawianiu Ojczyzny. Jako minister reform rolnych wychodząc ze słusznego założenia, że najpierw trzeba działać w najbliższym sąsiedztwie, przeprowadził za zgodą małorolnych gospodarzy komasację we włsnej wsi, umożliwiając w tem sposób bardziej wydajną produkcję rolną zarówno skomasowanych wsi, jak i na zamienionych częściowo na skutek komasacji polach własnego folwarku. Będąc doskonałym gospodarzem, Karwacki sprawował tez z polecenia władz kuratelę nad olbrzymimi kresowymi dobrami Jarosława Potockiego, który skończył samobójczą smiercią już po wojnie.

Polowania w Pasmiechach, na których byłem stalym gościem, były najwspanialszymi w jakich uczestniczyłem, nie będąc bowiem nigdy w przeciwieństwie do moich braci, przed wszystkim z braku czasu, zapalonym myśliwym, nie jeździłem na kresowe łowy w Nieświeżu czy Dawigródku ani na sławne z liczby ubitej zwierzyny polowania w Poznańskiem. W Paśmiechach natomiast, gdzie tak że ubijano po 1000 sztuk zajęcy i kuropatw jednego dnia, czułem się jak ryba w wodzie z powodu gościnności państwa Karwackich (zona Wacława pochodziła z litewskiego rodu świdów, sąsiadów i przyjaciół Radziwiłłów nieświeskich), ale przede wszystkim z powodu nie kończących się dyskusji de publicis z panem domu i jego gośmi dobieranymi tak, że nigdy nie mieliśmy czasu rozmawiać o polowaniu, chociaż i mnie kiepsko strzelającemu zdarzyło się tam
Ubić jednego dnia sto sztuk zajęcy i kuropatw.

Już podczas okupacji, kiedy od dawna nie miałem samochodu, przyjechałem do Pasmiech mimo znacznej odległości bryczka i po szczerym omówieniu sytuacji w kraju zabrałem stamtąd ludowcowego posła Dębskiego, aby ukryć go przed Niemcami w Sichowie, skad zresztą udało mu się szczęśliwie zbiec, kiedy mnie i zonę Niemcy aresztowali.

Po wojnie Wacław Karwacki próbował , podobnie jak i ja, wprząc się w dalszą pracę dla Polski przede wszystkim na polu rolniczym, na którym zawsze znacznie nade mną górował, ale czy to z powodu piastowania zbyt ważnego urzędu w okresie sanacji, czy też po prostu słabego zdrowia nie udało mu się stworzyć sobie godnego swych wybitnych uzdolnień stanowiska. Widuję go od czasu do czasu i za każdym razem mile wspominamy nasze przedwojenne współn e uczestnictwo w budowie Polski, której na pewno i dziś Wacław Karwacki chciłąby służyć, gdyby mu zdrowie pozwalało, brzydząc się tak jak i ja biernością tak zwanej wewnętrznej emigracji.”

*) RYTWIANY do dziś ważne gniazdo Karwackich od początku XVIII wieku. Wg ks. Radziwiłła, Rytwiany były trzonem dóbr staszowskich::

„Rytwiany z reszta stojących dziś jeszcze ruin zamku Dersława z Rytwian oraz Łubnice z ruina pałacu stanowiącego dawniej rezydencję właścicieli dóbr staszowskich, został nabyty w końcu XVI wieku od dwóch magnackich rodów ŁASKICH I JASTRZEBCÓW ( z prymasem Wojciechem Jastrzębcem, z Rytwian, w I pol. XV wieku + rok 1436 był związany gieremek JAN KARWACKI)..patry aneks 149

Poczynajac od roku 1596 dobra staszowskie przechodziły już potem zawsze w drode dziedzioczenia po mieczu lub kadzieli:
1596-1643 od Teczyńskich, których ostatni potomek, figurujący w białym zupanie na sławnym obrazie Dolabelli, został zabity na polowaniu przez dzika, a jego ojciec Jan ufundował na jego pamiątkę klasztor Kamedułow w Rytwianach,
1643-1668 Opalińskich ( u tych z Bnina-Kórnik był Jan Karwacki)
1668-1694 Lubomirskich
1694-1740 Sieniawskich (liczni Karwaccy w dobrach sieniawskich)
1740-1778 Czartoryskich
1778-1802 Lubomirskich po raz drugi
1802-1897 Potockich, a jako wiano Rózy z Potockich
1897-1945 Macieja Radziwiłła z Zegrza i jego synów (Krzysztofa, Artura, Konstantego, Macieja)

**) W 1963 roku zaraz po maturze przed podjęciem studiów pracowałem 2 miesiące (październik - listopad na Poczcie Kraków 2). Było tam dwóch Panów Tomasików, jden był Naczelnikiem, drugi sekretarzem partii. Towarzysz Sekretarz kiedyś mnie zapytał czy znam Paśmiechy, z których on pochodzi. Przyznał się, że jego dziedzicem tam był Pan Karwacki. Przez cały czas mojej pracy, odczuwałem z jego strony dla siebie, respekt, szacunek….

*** ) W latach 1997-2000 miałem zaszczyt pracować z dr Anna Radziwiłł (2 x była wiceministrem w MEN), wybitna osobowość, w dużym stopniu - jak widze po lekturze pamiętnika - po Ojcu Krzysztofie Macieju, do którego zresztą była bardzo podobna (dobitnie oczy)

****) W Jadwisinie Radzwiłłowskim byłem na panelu medialnym, bardziej towarzyskim, taneczno-gastronomicznym niz merytorycznym. Pamiątka pozostaje wspomnienie tańców z ówczesnymi gwiazdami telewizji, niektóre z nich błyszczą do dzisiaj w oprawie "miliardowej" fortuny.

Aneks 173

Historia Rytwian a genealogia Karwackich w sandomierskim

JEDNYM Z WAŻNIEJSZYCH GNIAZD KARWACKICH w sandomierskim są Rytwiany, chociaz jest wiele innych w rejonie Koprzywnicy, Sandomierza, Starachowic.
Patrzac w dzieje Rytwian, zastanawiający jest związek Jana Karwaczkiego z prymasem Wojciechem Jastrzebcem z Rytwian w 1436 roku, Jana Karwackiego z Opalińskimi z Bnina-Kórnika, a potem Rytwian początkiem XVII wieku. Czy obecność Karwackich tutaj ma aż takie stare korzenie ?

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Rodzina 1780 Andrzeja Jedrzeja Karwackiego i Józefy Michniowskiej w Rytwianach
1816 97 ur Franciszka Karwacka Jędrzej Józefa Michniowska Staszów Rytwiany
Rytwiany 1818 124ur Wojciech Karwacki Jędrzej Józefa Michniowska Staszów Rytwiany
Rytwiany 1825 309zgon Wojciech Karwacki lat 7 Jędrzej Józefa Michniowska Staszów Rytwiany
Rytwiany 1820 132ur Leon Karwacki Jędrzej Józefa Michniewska Staszów Rytwiany
Staszów 1825 359zgon Leon Karwacki Jędrzej Józefa Michniowska Staszów Staszów
Rytwiany 1825 53ur Antoni Karwacki Jędrzej Józefa Mnichowska Staszów Rytwiany
Rytwiany 1828 32ue Maciej Karwacki Andrzej Józefa Michlewska Staszów Rytwiany
Rytwiany 1816 97ur Franciszka Karwacka Jędrzej Józefa Michniowska Staszów Rytwiany
Rytwiany 1822 281ur Marianna Karwacka Jędrzej Józefa Michniowska Staszów Rytwiany

Staszów 1826 11sl Franciszek Kalina Wojciech, Marianna Grudzień Małgorzata Karwacka Jędrzej, Zofia Cynak Staszów
Rytwiany 1829 126ur Mikołaj Kalina Franciszek Małgorzata Karwacka Staszów Rytwiany


Rodzina 1790 Franciszki karwackiej Prostak z Rytwian
Rytwiany 1811 335ur Marianna Prostak Feliks Franciszka Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1814 220ur Szymon Prostak Feliks Franciszka Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1817 340ur Jędrzej Prostak Feliks Franciszka Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1820 339ur Karolina Bostali Feliks Franciszka Karwacka Staszów Rytwiany
1817 zg Jędrzej Prostak Feliks Franciszka Karwacka Staszów Rytwiany
1815 45 zg Szymon Prostak Feliks Franciszka Karwacka Staszów Rytwiany

Rodzina 1790 Kunegundy Karwackiej Oraczewskiej z Rytwian
1817 74ur Apolonia Oraczewska Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Rytwiany
1818 174zg Franciszek Oraczewski Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Staszów
Rytwiany 1811 93ur Jan Oraczewski Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1812 150ur Katarzyna Oraczeska Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1814 175ur Franciszek Oraczewski Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1817 74ur Apolonia Oraczewska Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1822 148ur Grzegorz Oraczewski Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1823 273ur Jakub Oraczewski Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1827 143ur Tomasz Oraczewski Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1752-1826 124zg Kunegunda Karwacka lat 70 Staszów Rytwiany
Rytwiany 1829 43zg Tomasz Oraczewski lat 1 Antoni Kunegunda Karwacka Staszów Rytwiany

Rodzina 1800 Zofii Karwackiej Raj z Rytwian
Rytwiany 1824 94ur Franciszka Raj Jacek Zofia Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1826 11ur Franciszek Raj Jacek Zofia Karwacka Staszów Rytwiany
Rytwiany 1829 50zg Franciszek Raj lat 3 Jacek Zofia Karwacka Staszów Rytwiany

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Rytwiany
świętokrzyskie - powiat staszowski

http://zamki.bill.com.pl/index.php?opti ... Itemid=453



Ruiny gotyckiego zamku obronnego z XV w. w Rytwianach wraz z pozostałościami fosy, którego fundatorem był biskup krakowski i arcybiskup gnieźnieński Wojciech Jastrzębiec.

Pierwszym zapisanym właścicielem Rytwian był w XIII w. Piotr Bogoria, ze znanego w Sandomierskiem rodu Bogoriów.
W pierwszej połowie następnego stulecia należą do Mikołaja z Kurowa, pieczętującego się herbem Szreniawa, podkanclerza koronnego i arcybiskupa gnieźnieńskiego.
Kolejnym właścicielem Rytwian stał się Wojciech Jastrzębiec z Łubnic, od 1423r. arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, autor gramatyki łacińskiej i posiadacz wielkiej fortuny. W Rytwianach wznosi on przed 1436 r. gotycki zamek, bądź rozbudowuje już istniejący z XV w., posadowiony w celach obronnych w rozlewiskach rzeki Czarnej.
Arcybiskup powierza zarząd rytwiańskich włości swojemu bratankowi Deresławowi, a w perspektywie jedynemu dziedzicowi dóbr. Warto zatrzymać się dłużej na tej postaci, gdyż okazał się Deresław człowiekiem niezwykle barwnym i znanym w piętnastowiecznej Polsce. W 1428 r. widnieje w spisie studentów Uniwersytetu Krakowskiego, gdzie studiuje wraz z Janem Długoszem. Później zakochuje się w Eufemii, córce księcia Bolesława Mazowieckiego. Romans ten stał się dla niego niezbyt fortunny i przysporzył mu mnóstwo kłopotów, a w kilkaset lat później stał się kanwą powieści historycznej dla Teodora Tomasza Jeża. Deresław, chcąc zyskać względy nie tylko swej wybranki, ale również przyszłego teścia przyjeżdżał na dwór, zawsze w paradnym orszaku - a to kosztowało. Ciągle więc były mu potrzebne pieniądze. Postanowił zdobyć je najprostszą drogą - jak mu się wydawało. Pewnej nocy napadł na kościół w Beszowej i z kaplicy zrabował pokaźną ilość srebra. Arcybiskup postanowił jednak odebrać skarb niewdzięcznemu krewniakowi i zbrojnie wybrał się pod zamek w Rytwianach. Deresław miał już na murach zamkowych armaty i "poczęstował" ogniem stryja. Ten, przestraszony odstąpił, ale postanowił wydziedziczyć bratanka.

Cały majątek zapisał drugiemu bratankowi Janowi, który od tej pory pisał się Rytwiański, nie odzyskał nigdy wielkiej fortuny. Deresław odstąpił mu starostwo sandomierski jako wynagrodzenie za roztrwonione skarby wujowe. Okazało się bowiem, że zrabowanych pieniędzy na długo nie starczyło. Wciąż był za biedny dla Eufemii. Nie zrażony tym, postanowił wyruszyć na wyprawę, która by mu przyniosła większy dochód. Wybrał się więc z drużyną na południe i zdobył zamek zatorski., a później Księstwo Oświęcimskie. Na skutek oporu Ślązaków odstąpił jednak zajęte terytorium królowi Władysławowi Jagiellończykowi za niewielką kwotę. Król ponadto obdarzył go starostwem chmielnickim. W 1442 r. król zastawił mu starostwo sandomierskie z miastem Sandomierzem, którego nie był w stanie spłacić nawet następny władca polski Kazimierz Jagiellończyk.

Ten ostatni jeszcze w 1471 r. potwierdził Janowi Rytwiańskiemu (jak pamiętamy jest to brat Deresława) dzierżawę dóbr sandomierskich. Za wierną choć niezbyt fortunną służbę Kazimierzowi Jagiellończykowi Deresław został kasztelanem rozperskim, wojewodą sieradzkim, sandomierskim, krakowskim i otrzymał nawet zaszczytną prestiżową kasztelanię krakowską. Klęski dowodzonych przez niego oddziałów, m.in. został pobity w wyprawie węgierskiej przez Macieja Czarnego w 1471 r. spowodowały, że wycofał się z życia politycznego i osiadł w Rytwianach, gdzie zmarł około 1477 r.
Sukcesorem dóbr rytwiańskich po Deresławie został jego syn również noszący imię Deresław II. Córka tegoż wyszła za mąż za podskarbiego Stasz Kurozwęckiego, notabene założyciela w 1525 r. miasta Staszowa (choć nie jest to wiarygodne potwierdzenie).
W ten sposób zamek rytwiański z przyległościami przechodzi na krótko w ręce Kurozwęckich. Po wyjściu za mąż jednej z córek (małżeństwa kurozwęcko-rytwiańskiego) za Hieronima Łaskiego znowu zmienił się ród władający rozległymi dobrami, ale tak to już wtedy było, że liczyła się tylko sukcesja po mieczu.
Hieronim Łaski początkowo nawet mieszkał w zamku w Rytwianach, ale był człowiekiem ambitnym i gospodarowanie nawet na bogatych włościach nie zadowalało go w pełni. Chciał odgrywać większą rolę na państwowej arenie. Często więc wyjeżdżał do Tarnowa, gdzie chronił się król węgierski Jan Zapolya. Ambicją Łaskiego było przywrócenie na tron byłego władcy. Jeździł nawet w jego sprawie do Konstantynopola., by zyskać przychylność Turków dla ekskróla. Później Hieronim Łaski użyczył Zapolyi gościny i zorganizował w zamku rytwiańskim rycerski zaciąg, by ten mógł godnie wrócić do Węgier. Twórca miasta Staszowa prowadził również walki z przeciwnikami Zapolyi będąc jego gorącym poplecznikiem, a później władca węgierski okazał się niewdzięcznikiem. Uwięził sprzymierzeńca i dopiero za staraniem polskiego króla Łaski odzyskał wolność. Jak można się spodziewać Łaski z zausznika stał się jego przeciwnikiem. Po burzliwym życiu właściciel Rytwian zmarł w Krakowie w 1542 r.

Po nim majątek odziedziczyła żona, a później syn Albrecht (albo Wojciech), który urodził się w 1539 r. w Kiezmarku ( to słowackie miasto ojciec otrzymał od Zaplya) i raczej rzadko bywał w Rytwianach.

Sprzedał więc je Marcinowi Zborowskiemu, kasztelanowi krakowskiemu, który pragnął odzyskać dobra jako ojcowiznę po przodkach. Ze Zborowa położonego nieopodal Łubnic pochodzi ojciec Deresława Marcisz, który miał ponoć 20 synów.

Gdy przyszło do zapłaty, Zborowskiemu brakło pieniędzy i stąd też historia zapisała Tęczyńskich jako następnych władców Rytwian, którzy dopożyczyli brakującą sumę, ale też zabrali posiadłość w użytkowanie. Zostawili jednak Zborowskim prawo wykupu.
Pierwszy właściciel z Tęczyńskich niewiele jednak wniósł. Dopiero zaznaczył się jego syn Andrzej, który wraz z żoną ufundował kościół w Staszowie. Zmarł jednak bezpotomnie i majątek przeszedł na żonę Zofię, córkę brata Gabriela i równocześnie wojewodziankę lubelską. Opiekował się nią stryj Jan Tęczyński, wojewoda krakowski. Nie chcąc wypuszczać z rąk potężnej fortuny, zaręczał ją po kolei ze swymi trzema synami, ale niefortunnie, gdyż zmarli w młodym wieku. W każdym razie za czasów Jana Tęczyńskiego Rytwiany przechodziły najświetniejszy okres w swoich dziejach. Oto za jego staraniem ten prowincjonalny dwór prawdziwie magnacką siedzibą, ośrodkiem dworskiej kultury liczącym się nawet w skali europejskiej. Nowego właściciela można uznać za wzorowego mecenasa kultury artystycznej.
Nim Jan Tęczyński osiadł na zamku w Rytwianach wiele podróżował a także pobierał nauki, m.in. we Włoszech. Odbył tam studia u samego Galileusza. Gruntowne studia i wojaże po zachodniej Europie uczynił z niego człowieka światłego i o szerokich zainteresowaniach humanistycznych, szczodrze wspierającego uczonych i artystów. Jego zamek stał otworem dla ludzi pióra. Sam również pisał i wyjątkową estymą darzył literaturę i sztukę włoską. To jemu Piotr Kochanowski , który zapewne bywał w rytwiańskiej siedzibie wojewody, dedykował przekład "Jerozolimy wyzwolonej" Tessa. Za jego staraniem Jan Brożek, profesor Uniwersytetu Krakowskiego, był w latach 1632 - 52 proboszczem staszowskiej parafii. Na dworze Tęczyńskiego znajdowali gościnę wchodzący w literacki i polityczny świat młodzi magnaci, jak Jan Andrzej Morsztyn, polityk i czołowy poeta polskiego baroku. Chociaż niektórzy badacze utrzymują , że J. A. Morsztyn nie w Rytwianach, a w Osieku pomieszkiwał za młodu. U Tęczyńskiego bywał zapewne Walerian Otwinowski, podczaszy sandomierski, a także poeta i tłumacz.

Kontynuatorem dworskiego mecenatu był zięć Tęczyńskiego Łukasz Opaliński (1612 - 1662), najwybitniejszy właściciel dóbr rytwiańskich, marszałek, a także pisarz i tłumacz.Pochodził z Wielkopolski. Zdobył staranne wykształcenie w zachodnich uczelniach i po powrocie do kraju rozpoczął działalność polityczną. Małżeństwo z Izabelą Tęczyńską umocniło jego pozycję w magnackim stanie. Opaliński darzył wielką miłością książki. Namiętnie czytał w domu i licznych podróżach. Kiedy osiadł w Rytwianach, do zastałej biblioteki również zamiłowanego bibliofila, dorzucił swój księgozbiór, który później wciąż pomnażał. Biblioteka jego należała wówczas do największych kolekcji prywatnych w Polsce. Zbiory ciągle uzupełniał przez zakupy w czasie politycznych podróży, przez wymianę, a także otrzymywał książki w formie darowizn i podarunków. Utrzymywał kontakty bibliofilskie z całą niemal Europą. Księgarze traktowali go bardzo poważnie i przysyłali mu swoje oferty wydawnicze oraz pachnące jeszcze drukarską farbą pozycje. Marszałek sam również nie tylko dużo czytał, ale i pisał. Utwory swoje wydawał najczęściej anonimowo lub w małych, bibliofilskich nakładach. Stąd też trudno ująć dzisiaj całą jego spuściznę literacką. Okazał się autorem wszechstronnym i o szerokiej skali, od traktatów filozoficznych w rodzaju " De officis" do tekstów satyrycznych, np. "Coś nowego". Łukasz Opalński, w przeciwieństwie do poczynań swojego brata - okazał się gorącym patriotą - podczas potopu szwedzkiego bronił zamku rytwiańskiego wraz z liczna załogą. Odparł skutecznie atak wojsk Rakoczego. Dzięki temu ocalała cenna biblioteka. Kamila Szuster w pracy "Biblioteka Łukasza Opalińskiego" pisze: " Biblioteka Łukasza Opalińskiego stanowi w dziejach kultury polskiej XVII wieku zjawisko ciekawe. Potwierdza ono nasze związki z Zachodem, próbę recepcji myśli zachodnioeuropejskiej zarówno w dziedzinie nauk humanistycznych, jak i ścisłych. Właściciel księgozbioru, wychowany na wzorach klasycznych, usiłował ogarnąć całokształt wiedzy, sięgnąć do różnych jej zdobyczy w wielu dziedzinach...".
Po śmierci marszałka koronnego zarówno zamek, nadwerężony atakami Rakoczego jak i całe włości tracą znaczenie. Trójka dzieci Łukasza dzieli potężny majątek. Ze starego dokumentu "Tranzakcyja działowa pomiędzy Janem i Stanisławem Opalińskimi o dobra Rytwiańskie z przyległościami" dowiadujemy się: iż
-"Bratu starszemu (Janowi) Panu Cześnikowi Koronnemu dostaje się Tęczyński zamek i wieś z folwarkiem, miasto Nowagóra, Tenczynek z folwarkiem oraz 33 wsiami i folwarkami w województwie krakowskim leżące:
- klucz rytwiański do którego należały: Łubnice z dworem i folwarkiem, Czyrzyna, Czarnań, Orzeł folwark, Otolęż, Góra, Borki ...Do tego zamek Rytwiany z folwarkiem, miasto Staszów ...".Dokument wymienia jeszcze kilkanaście miejscowości w pobliżu Staszowa leżących.
Po kilku latach od zawarcia tej transakcji Jan Opaliński zmarł, a jego część majątku przeszła na brata Stanisława, którego można uznać za ostatniego właściciela dóbr rytwiańskich mieszkającego w zamku.
Stąd Stanisław wydawał dokumenty datowane w 1679 r. Planował jednak przenosiny do nowej siedziby, do niedalekich Łubnic gdzie już zapewne stał dwór. Wynika z tego, że nie myślało przebudowie czy może o odbudowie zamku w Rytwianach. Być może gotycka i raczej ponura budowla - nie ma bowiem zapisu a przebudowie - a na dodatek zniszczony wojną nie odpowiadał wymaganiom ówczesnych właścicieli. Przenosiny do Łubnic trwały stopniowo i odbywały się do śmierci Stanisława w 1704 r. Zapewne ostateczny cios nadwerężonym murom zadają Szwedzi podczas tzw. wojny północnej (lata 1700-21) plądrując w poszukiwaniu skarbów. Zamek, choć popadający w ruinę zdążył być jeszcze kwaterą Tadeusza Kościuszki, podczas marszu ze Staszowa do Połańca. Później, cofające się polskie oddziały stoczyły tu 7 maja 1794 r. bitwę z korpusem Denisowa.
Zamek, choć ciągle chylący się do ruiny, użytkowany był do pierwszych dziesiątków lat XIX wieku. W roku 1808 sądzono w nim spory cechu sukienniczego.
Później przestał się liczyć jako obiekt użytkowy i opuszczony przez właścicieli stawał się coraz mniejszy - jego substancja po prostu zanikała by ostać się w jednym tylko narożniku. Świadczy to, że położona w rozlewiskach Czarnej, a więc obrona w systemie nizinnym, rezydencja czołowych rodów miała ongiś trzy kondygnacje.
Po Opalińskich dobra rytwiańskie przeszły w ręce Elżbiety Sieniawskiej, która w Łubicach z rozmachem przeobraziła skromną siedzibę we wspaniałą siedzibę.
Po śmierci Sieniawskiej dobra dziedziczyła jej córka Zofia. I voto Denhoffowa, II voto Czartoryska. Małżonek jej August Aleksander Czartoryski rozpoczął w 1733 wywózkę resztek ruchomego wyposażenia rytwiańskiego pałacu.
Kolejni właściciele dóbr rytwińskich to Potoccy, którzy co prawda nie dbali o zrujnowany zamek (nawet go częściowo rozebrali), ale uczynili z Rytwian prężny ośrodek gospodarczy, niemalże stolicę magnackiego "Państwa Staszowskiego". Przez wiele dziesiątków lat XIX i XX w. w czasach rządów Potockich i Radziwiłłów w Rytwianach i okolicach funkcjonowały zakłady przemysłu rolnego przerabiające dobra ziemi. W latach 1853 - 1855 zbudowano cukrownię. Na jego potrzeby uruchomiono wydobycie torfu z bogatych pokładów w Golejowie (dziś pamiątką po tym okresie są urokliwe jeziorka okolone leśną otuliną). za http://www.rytwiany.com.pl

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Postacie historyczne związane z Rytwianami i okolicami.
Piotr Bogoria – pierwszy zapisany właściciel Rytwian (XIII wiek), który pochodził ze znanego w Sandomierskiem rodu Bogoriów.

Wojciech Jastrzębiec (1362 – 1436) – herbu Jastrzębiec, biskup poznański od 1396 r., biskup krakowski od 1412 r., a od 1423 roku arcybiskup gnieźnieński. Właściciel Łubnic, Rytwian i Staszowa. Autor gramatyki łacińskiej, właściciel wielkiej fortuny. W miejscowości Beszowa osadził zakon Paulinów, a w Rytwianach przed 1436 rokiem pobudował bądź rozbudował już wcześniej istniejący zamek. Miejsce, w którym zamek został postawiony, miało walory obronne, ponieważ znajdowało się w rozlewiskach rzeki Czarnej. Przy nim powstał drewniany kościółek św. Wojciecha. W 1421 roku Jastrzębiec obsadził zakon paulinów w Klasztorze w Łubnicach. Wojciech Jastrzębiec miał dwóch braci, jeden z nich posiadał dwóch synów: Deresława i Jana. Zarząd Rytwian powierzył Wojciech Jastrzębiec Deresławowi, kiedy jednak ten sprzeniewierzył się mu, ograbiając stryja, został przez niego wydziedziczony, a majątek związany z miejscowością Rytwiany przepisał Jastrzębiec bratu Deresława, Janowi. Odtąd nazywa się go Janem z Rytwian albo Rytwiańskim. Arcybiskup zmarł w 1436 roku w Mnichowicach i zgodnie ze swoją ostatnią wolą został pochowany w Beszowej.

22 marzec 1436 JAN KARWACKI / Karwaczski (syn sędziego Nelascariusa i Małgorzaty de Carwacz) świadkiem na dokumencie kaliskim przyjętym przez arycybiskupa gnieźnieńskiego (1423-1436) Wojciecha Jastrzębca *) – przyjętym na zamku w Opatowie k . Wieruszowa …. (stare tropy dla gniazd kalisko-gnieżnieńskiego i rytwiańskiego). Prymas WOJCIECH był też herbu Jastrzębiec więc Jan Karwaczski de Karwacz byli z jednego rodu.

Deresław z Rytwian (1409 – 1477) – bratanek arcybiskupa Wojciecha Jastrzębca. Z polecenia stryja sprawował zarząd nad włościami w Rytwianach. Studiował na Uniwersytecie Krakowskim (w 1428 r. figurował w spisie studentów), jednym z jego towarzyszy był późniejszy wielki historyk i kronikarz Jan Długosz. Po studiach ważne w jego życiu staje się uczucie do Eufemii, córki księcia Bolesława Mazowieckiego. Chcąc zaimponować wybrance i przyszłemu teściowi, musiał mieć dużo pieniędzy, bowiem gdy wybierał się z wizytą na dwór książęcy, czynił to zawsze w paradnym orszaku. Stało się tak, że nie mogąc ich zdobyć z innego źródła, obrabował kościół w Beszowej, gdzie przechowywano kosztowności i srebro należące do arcybiskupa Jastrzębca, stryja Deresława. Arcybiskup wystąpił przeciwko bratankowi i zbrojnie wybrał się pod zamek w Rytwianach. Ostatecznie musiał się stamtąd wycofać, jednak ukarał bratanka wydziedziczając go. Deresław był wciąż za biedny dla Eufemii, więc wybrał się na wyprawę, która by mu przyniosła duży dochód. Udał się wraz z drużyną na południe kraju i zdobył zamek zatorski oraz Księstwo Oświęcimskie. Został jednak zmuszony do oddania tego terytorium królowi Władysławowi Jagiellończykowi, który jednak obdarzył go starostwem chmielnickim, a w 1442 roku zastawił mu starostwo sandomierskie z miastem Sandomierzem. Następny władca polski Kazimierz Jagiellończyk potwierdził w 1471 r. bratu Deresława Janowi Rytwiańskiemu dzierżawę dóbr sandomierskich. Deresław za wierną służbę został obdarzony przez Kazimierza Jagiellończyka tytułami kasztelana rozperskiego, wojewody sieradzkiego, sandomierskiego, krakowskiego oraz kasztelana krakowskiego. Niepowodzenia militarne: klęska pod Chojnicami w walce z Czechami w 1468 r. i nieudana wyprawa węgierska w 1471 r. spowodowały wycofanie się Deresława z życia politycznego, który osiadł w Rytwianach. Zmarł około 1477 r. Spadkobiercą dóbr rytwiańskich został jego syn również noszący imię Deresław.

Jan Rytwiański – brat Deresława, kasztelan sandomierski; właściciel wsi: Beszowa, Stara Wieś, Orzelec Mały, Orzelec Wielki, Łubnice, Wojcza, Biechów, Wola Biechowska, Wiśniowa, Skała Większa, Skała Mniejsza, Grzymała, Sieczków, Nasławice, Wirzbica, Chrzczonowice, Wocice, Gawłuszowice, Górki, Żuków, Kwasów, Biedrzychowice, Prusy, Skrobaczów, Ostrów, Zawada, Okrągła, Brzozowa, Zdzieci, Zrębin, Ruda, Rudniki, Kłoda, Szczeka.

Mikołaj z Kurozwęk – herbu Poraj. Poprzez małżeństwo z Ewą Rytwiańską, córką Jana z Rytwian, stał się dziedzicem Rytwian, Łubnic oraz części Grzybowa, Koniemłot, Barda, Czajkowa, Bukowej.
Adam z Kurozwęk – syn Mikołaja z Kurozwęk. Mąż Jadwigi Tęczyńskiej, która
po jego śmierci wyszła za Piotra z Bnina Opalińskiego, ojca Krzysztofa oraz Łukasza. Miał córkę Annę, która była dziedziczką Rytwian, Łubnic, Staszowa, Kotuszowa.

Hieronim Łaski – szczycił się herbem Korab. Mąż Anny Kurozwęckiej, wojewoda sieradzki, 8 dziedzic Staszowa i Rytwian, który u króla Zygmunta I wyjednał przywilej na jarmarki w Staszowie. Łaski początkowo mieszkał na zamku w Rytwianach, miał jednak duże aspiracje i chciał odgrywać większą rolę w życiu politycznym. Jednym z jego zamierzeń było przywrócenie na tron byłego króla węgierskiego Jana Zapoly. W tej sprawie jeździł do Konstantynopola, by uzyskać dla niego przychylność Turków. Łaski użyczył także mu gościny i zorganizował w zamku rytwiańskim rycerski zaciąg, by Zapolya mógł wrócić do swego kraju. Te działania oraz walki z przeciwnikami Zapoly obróciły się przeciwko Łaskiemu, ponieważ władca węgierski okazał się niewdzięcznikiem i uwięził go. Łaski odzyskał wolność dopiero dzięki staraniom polskiego króla. Zmarł w Krakowie w 1542 roku.

Albrecht (albo Wojciech) Łaski (ur. w1539 r. w Kiezmarku) - syn Hieronima, który po ojcu odziedziczył duży majątek. Popadł jednak w długi i sprzedał Szczekę. Po nim dobra rytwiańskie przejął Marcin Zborowski, kasztelan szydłowski, stopnicki, krakowski, wojewoda poznański, który pragnął odzyskać dobra jako ojcowiznę po przodkach. Gdy przyszło do zapłaty, Zborowskiemu zabrakło pieniędzy i dlatego następnymi właścicielami Rytwian zostali Tęczyńscy, którzy dopożyczyli brakującą sumę, lecz wzięli majątek w użytkowanie. Andrzej Tęczyński kupił dobra dla synów: Gabriela, Andrzeja, Jana.

Jan Tęczyński – syn Andrzeja. Miał trzech synów z Dorotą Mińską, opiekował się córką brata Gabriela, Zofią, i jej dobrami. Chcąc połączyć majątki, starał się o dyspensy, czyli specjalne pozwolenia na ślub między krewnymi. Myślał bowiem o tym, aby któryś z jego synów ożenił się z Zofią, lecz za każdym razem, gdy wyrobił dyspensę, kolejny syn umierał. Zadośćuczynieniem za grzech chciwości miało stać się wybudowanie kościoła i klasztoru w Rytwianach. Jednak tablica, która wisi w zakrystii kościoła klasztornego, zawiera inną informację, mówiącą kościół tym, że kościół został pobudowany za ich życia. Za czasów Jana Tęczyńskiego Rytwiany przechodziły okres świetności, dwór jego stał się ośrodkiem dworskiej kultury, który liczył się w skali europejskiej. Zanim Jan osiadł w Rytwianach, podróżował po Europie, pobierał nauki za granicami kraju. Uzyskane wykształcenie i doświadczenia wyniesione z podróży pozwoliły Tęczyńskiemu zostać mecenasem sztuki, szczodrze wspierającym artystów i uczonych. Zamek w Rytwianach był otwarty dla ludzi sztuki i nauki. Piotr Kochanowski, który być może bywał gościem Jana Tęczyńskiego, dedykował mu przekład utworu pt. Jerozolima wyzwolona. Być może na dworze Tęczyńskiego bywali także Jan Andrzej Morsztyn, polityk i czołowy poeta epoki baroku, oraz Walerian Otwinowski, podczaszy sandomierski, poeta i tłumacz. W 1633 r. Jan Tęczyński poprowadził liczny odział wojska przeciw Moskwie pod Smoleńsk. Zmarł w 1637 roku.

1619 \REGESTY\KSIEGI\NAKLO_1.X#1050 (Nr. 62 Rel.) Jan Karwacki zw. Skoczylas sługa Łukasza STARSZEGO z Bnina Opalińskiego klana poznań. i starosty leżajskiego (f. 181v) ((ur. 1581 – zm. 1654) – syn Andrzeja Opalińskiego i Elżbiety Kościeleckiej, marszałek wielki koronny 1634-1650, marszałek nadworny koronny od 1622, wojewoda rawski od 1653, kasztelan poznański, starosta leżajski. Brat Andrzeja, biskupa.) W służbie Opalińskich Jan Karwacki mógł być protoplastą Karwackich w Rytwianach *(Rytwiany i staszów były Opalińskich w XVI wieku).

Łukasz MŁODSZY Opaliński (1612 – 1662) – herbu Łodzia (Łukasz młodszy, syn Piotra i Zofii z Kostków, prawdopodobnie bratanek Łukasza Starszego). Stał się posiadaczem dóbr rytwiańskich przez ożenek z Izabelą Tęczyńską. Marszałek wielki koronny, starosta hrubieszowski. Znał języki: łaciński, grecki, hebrajski, zdobył staranne wykształcenie na zachodnich uczelniach. Jego namiętnością były książki. Gdy osiadł w Rytwianach, sprawił, że jego biblioteka stała się jedną z największych prywatnych kolekcji w Polsce. Książki zdobywał poprzez zakupy, wymianę, otrzymywał je także w drodze darowizn i prezentów. Podobno utrzymywał kontakty z bibliofilami w całej Europie. Łukasz Opaliński nie tylko sam czytał, ale i tworzył, jednak z tego względu, że utwory swoje wydawał anonimowo lub bibliofilskich małych bibliofilskich nakładach, trudno ująć jego spuściznę lieracką. Był autorem wszechstronnym, pisał i traktaty filozoficzne, bibliofilskich teksty satyryczne. Wielki patriota, w 1651 roku pod Zbaraż przeciwko Chmielnickiemu posłał 120 pieszych i 60 konnych. Kiedy w 1653 roku jeden z oddziałów wojsk Jerzego Rakoczego oblegał zamek rytwiański, załoga zamku (około 1200 osób) dzielnie odparła atak. Łukasz Opaliński był podobno człowiekiem nie tylko mądrym, walecznym, ale także i pobożnym. Zmarł w 1622 r., pochowano go w Rytwianach. Pozostawił troje dzieci: Jana, Stanisława Łukasza oraz córkę Zofię Annę Elżbietę.

Stanisław Łukasz Opaliński – syn Łukasza MŁODSZEGO Opalińskiego. Brał udział w wyprawie wiedeńskiej, wziął na ten cel z klasztoru 63 grzywny i 8 łutów srebra, podobno też kazał wtedy pozdzierać wykonane ze szlachetnego kruszcu ozdoby z trumien przodków. Starosta nowomiejski, gruzowski i nowokorczyński. Miał dwie lub trzy żony, jedna z nich ponoć była kobietą pochodzącą z niższej klasy. Jedne opowieści mówią o Marii Działonce, inne o Annie bądź Mariannie Dziulance, jeszcze inne z kolei o niejakiej Fortuniance. Ze związku z nią miał Opaliński dzieci, jednak nie mogły one dziedziczyć majątku. Wielka miłość, która pokonała uprzedzenia klasowe i majątkowe, zakończyła się po pięciu latach małżeństwa, bowiem kobieta zmarła. Zrozpaczony mąż kazał zdjąć pośmiertną maskę z twarzy ukochanej lub wyrzeźbić w wosku jej wizerunek. Portret kobiety do dziś można oglądać w zakrystii kościoła klasztornego. Po śmierci żony Łukasz Opaliński szukał zapomnienia w książkach, podobno zdziwaczał. Kolejna żona Stanisława Łukasza została mu wyswatana przez rodzinę, była to dalsza krewna, stryjeczna siostra Zofia, córka Krzysztofa Opalińskiego. Ona także wcześnie zmarła. W 1699 roku
St. Łukasz Opaliński cały majątek przekazał stryjecznemu bratu Janowi Opalińskiemu, teściowi króla Stanisława Leszczyńskiego. W testamencie wykluczył swoją rodzoną siostrę, Zofię (żonę Stanisława Heraklita Lubomirskiego), a także jej córkę, Elżbietę. Obydwu kobietom udało się jednak obalić testament i rozpoczęły z rodziną walkę o majątek. Stanisław Łukasz Opaliński zmarł w 1704 r.
Jan Opaliński – syn Łukasza Opalińskiego, cześnik koronny, właściciel Staszowa, Kłody, Rudy, Tuklęczy, Oględowa, Koniemłotów, Łubnic. Gdy Jan zmarł bezpotomnie, brat Stanisław Łukasz otrzymał część majątku należącą do niego.

Zofia Anna Elżbieta Opalińska – córka Łukasza Opalińskiego, żona Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, herbu Szreniawa. Gdy udało się jej obalić testament pozostawiony przez Stanisława Łukasza, stała się dziedziczką wszystkich posiadłości ojca.

Elżbieta Sieniawska – córka Zofii Anny Elżbiety Opalińskiej, małżonka Adama Mikołaja Sieniawskiego. O dobra rytwiańskie i łubnickie procesowała się prawie przez pół wieku. Gdy w końcu udało się jej zdobyć spadek, okazało się, że nie zamierza mieszkać ani w Rytwianach, ani w Łubnicach. W Klasztorze w Rytwianach pojawiła się w 1712 r., kiedy to po ośmiu latach po śmierci wyprawiła wujowi uroczysty pogrzeb, ufundowała mu wtedy piękne, zbudowane w stylu barokowym, czarne marmurowe epitafium oraz okazały sarkofag, który znajduje się w krypcie pod kaplicą św. Romualda. Elżbieta przeobraziła skromną siedzibę w Łubnicach w okazały majątek.

Maria Zofia Sieniawska – córka Elżbiety i Adama Mikołaja Sieniawskiego, małżonka Stanisława Denhoffa, a po jego śmierci żona Augusta Aleksandra Czartoryskiego.
August Aleksander Czartoryski - herbu Pogoń, książę na Klewaniu i Żukowie, generał wojsk koronnych, wojewoda ruski, generał ziem Podolskich. W 1733 r. rozpoczął wywożenie pozostałości wyposażenia pałacu w Rytwianach. W Korcu i w Staszowie założył fabrykę sukna. Zmarł w Warszawie w 1782 r.
Izabela Czartoryska – córka Augusta Aleksandra Czartoryskiego, małżonka Stanisława Lubomirskiego, marszałka wielkiego koronnego, dziedzica Łańcuta
i Krzeszowic, posła na sejmy.

Julia księżna Lubomirska – córka Izabeli Czartoryskiej i Stanisława Lubomirskiego, stała się dziedziczką tzw. klucza Rytwiańskiego, w którego skład wchodziły: Rytwiany, Tuklęcz, Kłoda, Ruda, Sichów Wielki, Sichów Mały, Sydzyna, Szczeka, Niedziałki, Koniemłoty, Święcica, Oględów. Małżonka Jana hrabiego Potockiego.

Jan hrabia Potocki - krajczy koronny, herbu Pilawa. Za jego czasów w 1815 r. założono szkoły początkowe w Rytwianach, Sichowie, Oględowie, Koniemłotach i Łubnicach. Utrzymywane one były przez dziedzica, przeznaczone były dla poddanych. Tego samego roku w każdej gminie został założony bank zbożowy na Kotuszów, Oględów, Rytwiany i Łubnice. Miał dwóch synów: Artura Stanisława i Alfreda.

Adam hrabia Potocki – syn Jana. Po objęciu majątku zniósł pańszczyznę, w 1848 r. wprowadził czynsz dla swoich włościan, prowadził dalej bank zbożowy, a w roku 1857 założył kasy gminne w Rytwianach, Oględowie, Kotuszowie, Sichowie i Łubnicach. Zmarł 15 kwietnia 1872 r. Pozostawił siedmioro dzieci.

Artur hrabia Potocki – syn Adama Potockiego, ożenił się z Różą, księżną Lubomirską. Wszystkie swoje dobra pod nazwą Staszowskich oddał swym córkom: Róży i Zofii. Zmarł 6 marca 1890 r.
Róża hr. Potocka - córka Artura Potockiego, poślubiła w Krakowie księcia Macieja Radziwiłła, herbu Trąby. Małżeństwo to uważane było za mezalians, ponieważ fortuna Radziwiłłów ustępowała majętności Potockich. Wkrótce po ślubie Róża zachorowała, jej uroda został oszpecona, stała się przez to zamknięta w sobie, izolowała się od otoczenia.

Mikołaj Maciej Radziwiłł (1873 -1920) - ród Radziwiłłów początek swój wywodził od Władysława Jagiełły. Po objęciu dóbr staszowskich w 1898 roku powiększył je dokupieniem w 1899 r. Ujazdu Kiełczyńskiego, Polesia Chojeckiego, Gajsców, osady w Gryzikamieniu, Kwasowa, dóbr Zatory. Radziwiłłowie zamieszkali w Sichowie, ponieważ rezydencja w Łubnicach była spalona i zniszczona. Książę poświęcał się pracy lub polował, małżonka jego zaś przebywała nieustannie w szpitalach lub kurortach. Mikołaj Maciej Radziwiłł był członkiem wielu przedsiębiorstw i organizacji. Prezesował Warszawskiemu Towarzystwu Rolniczemu, należał też do akcjonariuszy spółki, która finansowała Biuro Informacyjno – Korespondencyjne dla Przemysłowo – Handlowych i Społecznych Interesów. Był także członkiem Towarzystwa Akcyjnego Tramwajów Miejskich w Warszawie oraz działał w Towarzystwie Akcyjnym Budowy i Eksploatacji Teatrów. Należał też do Wszechrosyjskiego Towarzystwa Fabrykantów Cukru Oddział Warszawski oraz był członkiem rady zarządzającej Spółki Akcyjnej Siła i światło, które było największym zgrupowaniem elektryfikacyjnym w Polsce. Działał także w konsorcjum założycieli kolei Warszawa – Młociny – Łomianki i spółki akcyjnej Elektrownia Okręgowa w Pruszkowie. Działał też w Towarzystwi Akcyjnym Polskich Zakładów Elektrotechnicznych Siemens i w Banku Zachodnim. Był też jednym z założycieli Spółki Akcyjnej Pocisk, która zajmowała się produkcją amunicji. Działał w Towarzystwie Opieki nad Nieuleczalnie Chorymi w Warszawie, należał do założyciel i udziałowców spółki wydawniczej dziennika Echo Polskie, piastował też stanowisko pierwszego prezesa Towarzystwa Ubezpieczeń Patria. Radziwiłłowie założyli kasę przezorności i pomocy dla oficjalistów oraz kasę oszczędnościową dla służby, która działała w ten sposób, że do czyjegoś wkładu księstwo dokładali jeszcze raz tyle, to miało procentować. Dla dzieci pracowników wydawane były zapomogi roczne, a służbie i oficjalistom wypłacane były dożywotnie zapomogi. W tym czasie zostały też założone ochronki w Sichowie, Rytwianach i Słupcu, zaś w Staszowie dany był na ten cel lokal. Utrzymywany był też lekarz, dwóch felczerów, dwie akuszerki, opłacano szpital za chorych. Książę Mikołaj Maciej Radziwiłł zmarł w Sichowie dnia 5 listopada 1920 r. Pochowano go w Klasztorze Kamedułów w Rytwianach.

Krzysztof Radziwiłł (1898 – 1986)– najstarszy syn Mikołaja Macieja. Skończył studia na polonistyce i historii sztuki. W 1918 r. wstąpił do ochotniczego batalionu akademickiego w Krakowie. Po uzyskaniu przez Polskę niepodległości skończył podchorążówkę i już jako oficer uczestniczył w misji wojskowej do gen. Kołczaka. Podróżował przez Paryż, Cejlon, Daleki Wschód, Syberię, Japonię. W 1923 r. zawarł związek małżeński z Zofią Popiel z Kurozwęk. Podobnie jak jego ojciec był bardzo aktywny społecznie, działał w organizacjach rolniczych, samorządowych, oświatowych. Po śmierci matki otrzymał w wyniku podziału dobra, które można określić mianem Sichów – Szwagrów. Dożył sędziwego wieku, zmarł 24 marca 1986 r. w Warszawie. Był odznaczony za życia wieloma orderami, między innymi w 1929 r. Orderem Polonia Restituta.

Artur Mikołaj Radziwiłł (1901 - 1939) – w okresie I wojny światowej wstąpił do wojska, po wojnie polsko - sowieckiej wrócił owiany sławą bohatera. Został trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Problemy z prowadzeniem gospodarstwa doprowadziły go do bankructwa, zrzekł się więc udziału w majątku na rzecz braci. W 1924 r. wyjechał do Indochin, administrował tam przez dwa lata plantacją kauczuku, po powrocie do kraju otrzymał: folwark Rytwiany, „przemysł rytwiański” oraz dwa młyny w Staszowie. Po wybuchu II wojny światowej wraz z 2 Pułkiem Piechoty stacjonującym w Staszowie wyruszył w sierpniu 1939 r. przeciwko Niemcom. Zginął 9 września 1939 r. w bitwie pod Ołtarzewem, został odznaczony pośmiertnie orderem Virtuti Militari.

Konstanty Radziwiłł(1902 - 1944) – po zdobyciu gruntownego wykształcenia, a ukończył Akademię Handlową w Antwerpii i Szkołę Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu, ożenił się. Po podziale majątku zarządzał dobrami podwarszawskimi oraz lasami golejowskimi, gospodarowanie nie szło mu jednak najlepiej. W czasie wojny pełnił funkcję obserwatora lotniczego w Samodzielnej Grupie Operacyjnej Polesie gen. F. Kleeberga. Działał w konspiracji pod pseudonimem Korab. Dnia 19 lipca 1944 r. został złapany przez Niemców, po torturach został zamordowany w forcie zegrzyńskim. Pośmiertnie odznaczono go Krzyżem Walecznych, Medalem Wojska Polskiego i Krzyżem AK.

Maciej Radziwiłł (1905 -1994) – z powodu wczesnej śmierci ojca i choroby matki wychował się pod wpływem brata Krzysztofa. W wyniku podziału majątku otrzymał ziemie dóbr staszowskich w okolicy Słupii i Pacanowa. W kampanii wrześniowej w 1938 r. wziął udział w 5 Pułku Strzelców Konnych. Gdy wrócił do domu, Niemcy proponowali mu współpracę, kiedy odmówił, został wywieziony do oflagu w Murrnau, przebywał tam aż do wyzwolenia przez Amerykanów, następnie wyjechał do USA. Zmarł 6 listopada 1994 r. w Monterey.

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

*) RYTWIANY do dziś ważne gniazdo Karwackich conajmniej od początku XVIII wieku.

Aneks 174:

Stanisław Karwaczki 1563 rok dostawca dworu

(patrz www. stankiewicze.com)

Stanisław Karwaczki z Makowa (maz) figuruje w spisach Bonerowskich roku 1563 jako dostawca dla dworu wyrobów żeliwnych

1. Wydawnictwo Komisyi do badania historyi sztuki w Polsce Akademii ... - Tom 1 - Strona 326

Polska Akademia Umiejętności. Komisja do Badania Historji Sztuki w Polsce - 1911 - Wi
Kanczuga Ambrosius, murator, 19. Kaps Andreas Reichstcinensis — carbo- narius, 132. Kapustka Stanislaus de Woinycz, carpen- tarius, 4o. Karkowicz Joannes, dictus Lithwinek, 72. dna Karnowa, 130 (47) Anno 1563, 23 Junii transmisji Vilnam fabros ferrarious socios 4 Josephum Sobański Wiszegrodzki Warschaviensum, Ioannem Masłek, faber vocatum, Visliciensiem, Severinum Starowieiski Czipser z Stareiwsy, STANISLAUM KARWACZKI de Maków, domini

326( ) STANISLAUM KARWACZKI de Maków domini Andreae Jacubowski, faber ferrarius socius,

353 (81). Karwaczki Stanislaus de Makow socius, 130..

Aneks 175:

Nowe o Karwackich w Kaliszu w XVII wieku;
KALISZ Wielkopolskie Tow Geneal. GNIAZDO
19 grudzień 2012

AKTA MIASTA KALISZA
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

SPRAWY TESTAMENTOWE KARWACKICH w Kaliszu 1670-1690

Indeks osób z "1669-1699, Liber testamentorum" (Akta miasta Kalisza w APP)

Jędrowicz Stanisław, olim 1690 (krewny Karwackiej) [94]
Karwacka NN, z dziećmi 1671 [20]
Karwacka seu Wierzbicka Agnieszka, testament 1690 (krewna Stan. Jędrowicza) -> dzieci 1690 [94]
Karwacki Jakub, 1690 ? [94]
Karwacki Jan, kulawy, 1690 [94]
Przy okazji tego indeksu chciałem - swoim zwyczajem - podjąć w formie wstępnego przyczynku jakieś zagadnienie, temat, który można opracować lub zgłębić na podstawie danego źródła.
Tym razem obrałem sobie za temat kwestię zdobnictwa ścian w domach mieszczańskich w XVII wieku. Jest to jednak zagadnienie szersze, bardziej interdyscyplinarne, związane mocniej z historią sztuki. A w sumie jest to temat ciekawy, ponieważ o malarstwie i gustach plastyczno-dekoracyjnych mieszczan w XVII wieku, słowem o wystroju wnętrz i zdobnictwie ścian w zwyczajnych przeciętnych domach mieszczańskich niewiele wiadomo (* inaczej jest w przypadku kościołów, obiektów sakralnych, a także pałaców, zachowane bowiem zabytki sztuki - powstałe w wyniku mecenatu kościelnego i magnackiego - pozwalają nam na rekonstrukcję wystroju ich wnętrz; podobnie w bogatszych kamienicach mieszczańskich, u patrycjuszy, w dużych miastach, czasami tu i ówdzie zachowały się polichromie, freski, obrazy, ale i te zabytki należą do rzadkości).

W Kaliszu - o ile mi wiadomo - nie zachował się żaden oryginalny wystrój wnętrza domu czy też kamienicy mieszczańskiej z XVII wieku. Zabytkowe malarstwo i dekoracje z tamtych czasów możemy jedynie podziwiać w kaliskich kościołach i klasztorach. Niewątpliwie za ów brak śladów materialnych odpowiada słynny pożar Kalisza (1711, 1792), jak również późniejsze pożary oraz zniszczenia spowodowane zawieruchami historycznymi. Możemy jednak odtworzyć gusta mieszczańskie w oparciu o zachowane materiały źródłowe. A najlepszym takim źródłem dla rekonstrukcji kultury materialnej są oczywiście inwentarze. Oraz właśnie testamenty, w których testator rozdysponowywał swoim majątkiem, zarówno tzw. ruchomym jak i nieruchomym, często szczegółowo go wyliczając.

W testamentach zatem, oprócz dyspozycji co do dziedziczenia dóbr nieruchomych (domy, grunty, role, ogrody, budy, jatki, sklepiki, mielcuchy, kupusze), znajdujemy również inwentarze domowe dóbr nieruchomych - tych, które ówczesny testator uważał za cenne. Gdy czyta się te inwentarze, od razu widać, że ówcześni XVII-wieczni mieszkańcy miast byli wyjątkowymi materialistami i byli bardzo skrupulatni w świadomości tego, co posiadają - tzn. ich umysł krąg tego, co cenne i wartościowe, roztaczał od biżuterii do zwykłego garnka. W tych inwentarzach szczegółowe dyspozycje testamentalne obejmowały odzież (w tym guziki, jeśli były np. pozłociste), narzędzia (np. "statki piwne" albo "jachtele" czyli beczki piwne), sprzęty domowe, kotły i kociołki (w tym do smażenia chmielu), kadzie, drybusy, drybuski, półgarcki, półkwartki, miedniczki, panewki, garnce gorzałczane, garnce do grania wody, "kusze miedziane do wybierania z korytka", rożna, rożenki, misy, półmiski, czarki, flasze garcowe, flaszeczki półkwartowe, przystawki, talerze, kubki, sztućce, łyżki, tarki, durszlaki, alembiki, pokrywki, rzeczy ze srebra, cyny, spiżu, miedzi i mosiądzu, obrusy, prześcieradła, kołdry, poduszki, pierzyny, skrzynie, kufry, w końcu lichtarze, lichtarzyki, mozdzierze, żelazka do suszenia szat (!), broń (strzelby muszkietowe, ładownice, kordy, bandolety), czasem też medaliki, a raz nawet rzadkie monety.
Właściwie te wszystkie sprzęty i rzeczy domowe też należą do wystroju wnętrza i do jego umeblowania (jak łoża, kufry, skrzynie czy stoły lipowe).
Jędrowicz Stanisław, olim 1690 (krewny Karwackiej) [94]
Jędroszka NN, kmieć z Ostrowa 1684 [63]
Kalafarnia NN, olim 1690 (zginął zastrzelony w strzelnicy bractwa strzeleckiego) [94]
Kaliński Marcjan, 1691 [96]
Kalecińska Krolowa (* może od Król lub Krol), 1691 [96]
Kaleciński Łukasz, "percussor scuti" Bractwa Strzeleckiego, testament 1690 [93-94]
Kaleciński Wawrzyniec, 1690 [93-94]
Kałuski Wojciech, krawiec, testament 1693, mąż Zuzanny [107-108]
Kamieński NN, ksiądz z diecezji płockiej 1700 [139]
Karwacka NN, z dziećmi 1671 [20]
Karwacka seu Wierzbicka Agnieszka, testament 1690 (krewna Stan. Jędrowicza) -> dzieci 1690 [94]
Karwacki Jakub, 1690 ? [94]
Karwacki Jan, kulawy, 1690 [94]

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

KARWACCY W KALISZU 1679 w sprawach kryminalnych
Indeks osób z rękopisu "1679-1752, Księga spraw kryminalnych" (AP w Poznaniu)(część 1 - lata 1679-1694)
W sprawach poświadczająw sprawach kryminalnych::
Karwacka Agnieszka, ż. Jana [3]
Karwacka Katarzyna, Karwatczanka, c. Jana i Agnieszki, służąca Kalisz 1679 [3-4, 7]
Karwacki Jan, olim 1679, mieszcz., mąż Agnieszki -> Katarzyna [3]

Niniejsza księga jest bardzo obszerna, stanowi ją ponad 700 stron protokołów ze spraw kryminalnych, które odbyły się przed sądem wójtowskim (ławniczym) w Kaliszu, są to bruliony z przesłuchań w karcerach, z rozpraw, dekretów, spisywane na bieżąco, często bardzo gęstym drobnym pismem; części formularzowe oraz wyroki zapisywano po łacinie, natomiast zeznania oskarżonych lub świadków po polsku. Pomijając ściśle określony karno-sądowy przedmiot tych spraw, treść tej księgi jest o wiele bogatsza, przynosząc z sobą również obszerny materiał biograficzny, obyczajowy, społeczny, polonistyczny oraz dotyczący kultury materialnej tamtych czasów. I na jego podstawie - wg własnej chęci i wyboru - można omówić wiele zagadnień (* np. Małgorzata Jaracz opublikowała rozprawę "Nazwy więzień kaliskich na podstawie ksiąg spraw kryminalnych z lat 1579 - 1620 oraz 1679 -1752" 1996).

Obszerność tej księgi sprawia, że dla potrzeb indeksu, chcąc zachować przejrzystość, podzieliłem ją na części, wg chronologicznych okresów. Zakres poniższego indeksu stanowi zatem ta część księgi, której wpisy obejmują lata 1679-1694 (bo potem jest luka i następują wpisy z 1697).
To, co poniżej napiszę, jest raczej szkicem, mającym zorientować nas w treść tej księgi, zilustrować tło historyczne oraz pokazać główne leitmotivy prowadzonych wówczas spraw kryminalnych.

W XVII wieku na rynku w Kaliszu stał barokowy ratusz, jeden z najokazalszych w Polsce, z 70-metrową wieżą. Spłonął w 1792. Jak napisał B. Kunicki - ratusz był siedzibą dla władz miasta i sądu miejskiego; znajdowało się w nim archiwum ksiąg miejskich, ale także i sklepy, a w piwnicach sprzedawano piwo wrocławskie i gdańskie według specjalnych przywilejów królewskich. Pod wieżą mieściło się więzienie nazywane, ze względu na podłe warunki tam panujące, "Kiełbaśnią". Z najniższą, a więc najgorszą, częścią ironicznie nazywaną "Skarbcem". W podziemiach, obok więzienia, mieściła się także izba tortur nazywana "Męczennicą".
Dodać teraz można, że w 1679 wymienia się 3 karcery - Kiełbaśnia, Kabat oraz Sklepik. Czytam jednak u Rusińskiego, że owa Kiełbaśnia mieściła się w baszcie Dorotka (w murach miejskich) (* o kwestiach tych zresztą więcej i dokładniej na pewno pisze w swojej rozprawie w/w pani Jaracz).
Trudno powiedzieć, ile uwięzionych osób mogły jednocześnie pomieścić te 3 karcery, ale domyślamy się, że raczej dolegała ciasnota, wilgoć, chłód od murów, brak sanitariów, przy czym karcer był również miejscem, gdzie odbywały się tortury więźniów, których przesłuchiwali dwaj ławnicy, a ich zeznania notował pisarz. Czasem obecny był też woźny. Oczywiście o "skierowaniu na tortury", decydował wcześniej sąd na rozprawie. Torturował zdaje się kat miejski ew. tzw. ceklarz. Sprawy tortur regulował w prawie magdeburskim tzw. porządek około męczenia złoczyńców Zazwyczaj zgodnie z procedurą tortury miały 3 fazy, przechodzono od łagodniejszych do mocniejszych, a między nimi, w przerwach powtarzano przesłuchanie. Jak dokładnie wyglądały te tortury to trudno powiedzieć, księgi są w tej kwestii dyskretne, były na pewno bardzo bolesne, ale starano się, aby więzień je przeżył i mógł mówić (* w torturach ciało się szarpie, targa, ciągnie (powrozami) i piecze, wlewa wrzący olej w gardło, smaruje siarką i smołą gorejącą, przykłada na pępek mysz lub szerszenia i nakrywa je bańką, przyprowadza kozę, żeby lizała pięty, wcześniej osolone, itp.). Jednak najpewniej osłabienie organizmu po torturach sprawiało, że po drugim i trzecim "podejściu" więzień na ogół stawał się małomówny i wbrew oczekiwaniom mówił mniej po niż przed torturami. Sami więźniowie nazywali te tortury "mękami" (np. coś w rodzaju "tak powiedziałem, przyznałem się, ale nieprawdziwie, bo na mękach"). Przed przystąpieniem do przesłuchania więźnia, ławnicy, spełniając wówczas obowiązki śledczego, mieli przygotowany już, wcześniej ułożony i spisany na luźnej kartce zestaw pytań tj. tzw. "interrogatoria", które czasem dołączano do ksiąg. Zapewne w paru przypadkach podczas tortur więzień wyolbrzymiał swoje przewinienia i bywało, że skala i rozmach jego działalności przestępczej rosły jak na drożdżach. Bywało też jednak, że mimo tortur, z więźnia nie dało się nic "wydusić".

Nasze wyobrażenia o czasach staropolskich wypełniają sarmackie herbarze, a nie złodziejstwo. Ono było i jest, i dlatego daje wrażenie czegoś zbyt pospolitego jak na potrzeby, żeby upiększać historię. Nie ma w złodziejstwie nic, co by uosabiało jakąś epokę, skoro było w każdej. Chociaż prawdę mówiąc kradzieże, ich sposoby i metody, ewoluują razem z historią, a wraz z nimi i system karny oraz penitencjarny. Historie kryminalne, wzięte wprost z wokandy, zawsze budziły społeczną ciekawość, dość spojrzeć ile ich obecnie oglądamy w tv i czytamy o nich w tabloidach. Nawet jest ich aż za dużo, żeby nie mieć wrażenia, że są one manipulacyjnym "opium dla mas" i że często pełnią rolę rozrywkową. Bohaterowie tych historii, mordercy, bandyci, złodzieje, są z natury rzeczy potępiani, choć właśnie nie kto inny, lecz oni (pomijając psychopatów) obnażają słabość systemu, niezdolnego wyeliminować biedę oraz podziałów na ludzi gorszych i lepszych (większość bowiem kradzieży ma jednak podłoże ekonomiczne). Niewątpliwie i w tamtych czasach opinia publiczna powszechnie żyła plotkami kryminalnymi, zresztą egzekucje wyroków - ścięcie, powieszenie oraz chłosta - odbywały się publicznie.

Do karcerów w Kaliszu trafiają przeważnie złoczyńcy większego kalibru, złodzieje notoryczni, rozbójcy i zabójcy, najczęściej schwytani przez przypadek (lub donos). Wtedy mówiono na nich - rzezimieszek, łotrzyk, hultaj itp. Co ciekawe, to przede wszystkim ludzie luźni, nie związani na stałe z żadnym miastem. Często pochodzą spoza Kalisza, często już od dziecka oddani na służbę, przemieszczają się tu i tam, od służby do służby, a jeszcze inni po prostu jeżdżąc od miasta do miasta, trafiają do Kalisza przygodnie. W karcerach miejskich trzymano też więźniów szlacheckich na mocy decyzji kaliskiego sądu grodzkiego. Zresztą najlepiej - żeby uniknąć literackiej przesady i fantazji - zaprezentuje tych ludzi krótka lista uwięzionych
-

1) Wojciech Cieszewski (1679), lat 20, rodem z Małopolski, już od dziecka służył tu i tam, to u krewnych, to we dworkach u szlachty, nie znajdując jednak nigdzie stałego kąta, w końcu porzuciwszy kolejną służbę wiąże się przygodnie ze złodziejską kompanią (Pijanowskiego), która kradnie na terenie Wielkopolski (Raszków, Górzno); brał udział w napadzie na Niemca na drodze ("pojechaliśmy za tym Niemcem, który w lektyce z P. (panią?) jechał, dogoniwszy go spostrzegł to Niemiec, że do niego jedziemy, pogotował sobie strzelbę, dopiero przejechał mu drogę dwa razy i spytał się go, dokąd Waść jedziesz?, odpowiedział mu do Poznania; tak tedy kiedy nie widział sposobu do zabicia go, nie chciał dalej za nim jechać, bo też się obawiał księdza jakiegoś, co mu konia sprzedał, żeby go nie poznano" - z dalszych zeznań wynika, że jednak rabunku dokonano, ale Niemiec zaginął, stąd podejrzenie, że go zabito); ale Cieszewski akurat do więzienia trafił za włamanie do lamuza

2) Jan Pijanowski (1679) szlachcic uwięziony na mocy decyzji sądu grodzkiego, za rozboje, ale są tu o nim szczątkowe niepełne informacje, wspomina go również powyższy więzień Cieszewski, i wygląda na to, że Pijanowski był pryncypałem większej szajki; opowiada on za to np. że przed rozbojami dla niepoznaki przyprawiano sobie brody; został ścięty

3-4) Jan Sieński i jego żona Krystyna (1679), pochodził z Krakowa, a jego żona z Olkusza; trafili do Kalisza okazjonalnie - bo "robili sznurówki i sprzedawali je po jarmarkach, z których się wyżywić nie mogli"; Sieński więc po nocach sobie dorabiał, pewnego dnia włamał się przez okno do domu pewnego zamożnego patrycjusza (Budzyńskiego) i ukradł puszkę z pieniędzmi, szkatułkę z biżuterią oraz ubrania, część łupu sprzedał aż w Toruniu, a puszkę (bo był tam położony na pieniądzach modlitewnik, więc rzecz święta) przekazał przez dziada ojcom reformatom; podobnych włamań miał więcej na koncie; Sieński zbiegł z więzienia (!)

5) Konstanty Bykowski (1679), lat ok. 40, szlachcic z woj. sieradzkiego (* acz brak go w herbarzach), to ówczesny słynny postrach Szadka i okolic, ktoś a la raubritter (rycerz rabuś), który i owszem, napadał na podróżnych zachodząc im drogę, ale też prowadził przy tej okazji bardzo barwny i awanturniczy tryb życia, bo tu się dał w zwadę, tam w zwadę, więc często rwał się do szabli, strzelał i siekał, i stąd ofiary. W ogóle niewielki Szadek, za czasów Bykowskiego, wodził prym w rankingu najbardziej niebezpiecznych miast Polski. Słychać tam było ciągle strzelaninę jak na dzikim zachodzie. Generalnie Bykowski był głównym podejrzanym o wszystko co złe, o rozboje, o zabójstwa, a nawet o strzelanie w stronę kościoła, i wszystko to przez wiele lat uchodziło mu bezkarnie (poniekąd chronił go "immunitet"' szlachectwa, a także bliższe znajomości z oficerami dragoni), tak więc Bykowski pił i strzelał, zabił Żłobnickiego ("kiedy JMości Żłobnicki z moim rodzicem prawował się, zjechałem się z nim w Szadku i tam do gospody jego przyszedłszy z Władysławem rodzonym moim i czeladnikiem ze strony Ojczyzny naszej zwadziwszy się zabiliśmy go), Młodawskiego ("pan Młodawski pobił mi chłopca w sześciu lat, który do szkoły chodził, z tej racji strzeliłem do niego"), Sitalskiego ("zastąpiłem w drodze Sitalskiemu, do którego strzeliłem"), Służałego w szkółce ("ten Służały powadził się był ze mną i zaciął mnie w palec, jam sobie tego nieuważał") czy też w końcu chłopa z Wilamowa ("chłop ten szedł z drugimi chłopami i porwał się na mnie, jam go ciął w łeb szablą"), kolejne "głowy" i infamie spłacał, a potem nadal rozrabiał, bo mimo że się ożenił i miał syna, a nawet sobie skromnie gospodarzył w Szadku "na roli", to nosiło go ciągle gdzieś jeździć, pić ze szlachtą, wdawać się w sarmackie awantury, i w międzyczasie dokonywać rozbojów, nadybywać ludzi w drodze; ale widocznie jednak miarka się przebrała; uwięziony na mocy decyzji sądu grodzkiego (bo jako szlachcic nie podlegał pod jurysdykcję miejską), jego karcerowanie, przesłuchania (i tortury) przekazano jednak do sądu ławniczego; ostatecznie został ścięty

6) Katarzyna Baranówna Fabianowiczowa (1679), rodem z Gniezna, ż. Jerzego Fabianowicza kuśnierza w Gnieźnie, matka dwojga dzieci, ale odeszła od męża (dlatego, że "potracił dobro moje wszystko") i przyjechała do Kalisza, tu służyła najpierw u bernardynek, a potem u mieszczanina Jerzykowicza, którego okradała?, odkąd ten zgubił klucze, a ona je znalazła (na torturach jednak do niczego się nie przyznała); specjalnie - żeby ją zidentyfikować - sprowadzono z Gniezna jej porzuconego męża Fabianowicza; sprawa jest ciekawa bo zapisano o niej "ad carcere tradita, morte hestema anfugit" co odczytuję (nie jestem pewien czy dobrze) - "doprowadzona do karceru, śmierć poniosła uciekając" ?

7) Katarzyna Jabłońska (1679), spoza Kalisza, mężatka (ale samotna, bo jej mąż służył w wojsku), służąca oskarżona o kradzież u swego pracodawcy, uwięziona, potem została zwolniona

8) Jan Fedorowicz (1681), syn kmiecia, rodem ze wsi Kisiołówki (Ruś?), nie pamięta imienia matki, "bom maluśki wyszedł z domu, sługowałem różnie", był potem parę lat dragonem, potem uciekł z tej służby i włóczył się, zaszedł do Krakowa, stamtąd do Łęczycy, Torunia, w końcu do Kalisza i tu zaczął służyć u Bobowskiego, któremu ukradł szkatułę z pieniędzmi i zakopał ją w lesie, ale traf chciał, że zaraz potem napadli go dwaj chłopi, żądając pieniędzy; skazany na dyby i chłostę

9-11) Maciej Szczepanowicz Kiełbasa, Marianna Kulawa i Jakub Ząmbecki (1681), Kiełbasa wygląda na zwykłego porządnego obywatela miasta Kalisz, ale to pozory, w dzień prowadzi mielcuch i interesy, handluje, kocha żonę i córkę, a w nocy - za wiedzą, a może nawet namową żony - dorywczo "łupie" sklepy, ale akurat jeden z nich - żydowski - podpalił i dlatego wpadł (podpalił go nie tyle z nienawiści, co z potrzeby zatarcia śladów włamania); tam w ogóle była taka rodzinno-sąsiedzka szajka, którą jak wszystkich wsadzono do karceru, to każdy mówił na każdego; Ząmbecki, rodem aż spod Śniatynia, "z małości" oddany na służbę do Pągowskiej, która wzięła go ze sobą pod Uniejów; potem służył, pilnował pól itp, ale się zbuntował złym traktowaniem i porzucił "pana"; z początku swojego pobytu w Kaliszu "sypiał pod budami", ale wkrótce przyjął go na służbę przy warzeniu piwa Kiełbasa, który też wprowadził go w swoje złodziejskie arkana

12) Anna Głowacka (1682), rok wcześniej odeszła od męża i związała się z niejakim Grabowskim, chyba złodziejem, bo kiedyś siedział w Lublinie, i z nim to z Wolborza przybyła do Kalisza, choć w ślad za nią ruszył też porzucony mąż

13) Wojciech Sosnowski (1683)
14) Wojciech Żeleski (1683)
15) Tomasz Pakuła (1684)

16) Krzysztof Kargulski (1687) z Głoginka, ale wychował się w Częstochowie, ojca nie zna, bo opuścił rodzinę, nie zna też jego imienia; jego matka była szwaczką, w Częstochowie służył u korzennika i chodził do szkoły, stamtąd przeprowadził się do Kalisza, tu od ok. 1681 służył jako woźnica i przy budowach; jak się raz okazało sprzedawał on ludziom trefny towar, pochodzący z włamań

17) Elżbieta Małaszkówna (1689), lat 18, z Dobrca pod Kaliszem, córka kmiecia, gospodarza; to bardzo tragiczna i ponura historia - zabija ona mianowicie, we wsi Dobrzec, tuż po porodzie swoje nowo narodzone niemowlę, poczęte w nieślubnym związku z parobkiem Adamem; szczegóły tej zbrodni są drastyczne, zwłaszcza że dziecko przy pierwszej próbie jego uśmiercenia nie zmarło, więc matka musiała je dobić; powodem tej wyjątkowo mrocznej zbrodni była ukrywana ciąża, Małaszkówna ukrywała ją przed swoim ojcem i lokalną społecznością
18 -19) Adam Pawłowski szlachcic i Jakub Kosiorowicz (1689), oboje będąc ze sobą w spółce złodziejskiej kradli przede wszystkim konie i wozy, często na jarmarkach lub z pola - kradli konie w Rogoźnie, Buku, Krzywiniu, w Inowrocławiu, pod Poznaniem, pod Kurnikiem, a potem sprzedawali je w Buku, Poznaniu, Śremie, Kościanie, Lesznie, Toruniu, Wschowie, Kcyni, Środzie; a raz w Starołęce ukradli 20 gęsi, czasem też ich łupem padał cielak; jak widać ich aktywność przestępcza była duża i swoim zasięgiem obejmowała cały region Wielkopolski; co ciekawe wydała ich dziewczyna, która z nimi podróżowała, była dalszą krewną każdego z nich i jednocześnie każdego z nich kochanką (!); Pawłowski jako szlachcic został ścięty, Kosiorowicz zaś powieszony

ps. przed sądem kryminalnym stawały też służące, które okradły swoich pracodawców, trudno jednak mi powiedzieć czy były więzione, czy też aresztowane na dwa trzy dni, bo ich kradzieże były raczej drobne, a o torturach nad nimi nie ma wzmianki, dlatego je pomijam; zresztą przypuszczam że takich "chwilowo" aresztowanych było sporo, również tych, których zamykano do czasu spłacenia grzywny

Tych 19 osób na pewno nie wyczerpuje spisu uwięzionych w Kaliszu w l. 1679-1689, niniejsze księgi bowiem są niepełne, mają luki, możliwe zatem że w tym czasie prowadzono jeszcze dodatkową księgę kryminalną, lub nawet kilka. Inne sprawy poruszę przy okazji dalszych indeksów. Dodam tylko, że dokładniejsza identyfikacja wielu tu odnotowanych osób może być trudna, często bowiem to czy inne nazwisko pojawia się tu bez imienia, nie jest też dokładnie datowane i pojawia się retrospektywnie w zeznaniach więźnia (czyli że "kiedyś, jakiś nieokreślony czas temu"). Kolejnym utrudnieniem jest okoliczność, że wiele tu osób wywodzi się spoza regionu, wiele też to najemnicy, ludzie luźni, bardzo mobilni - jak udowadnia księga - w przeprowadzaniu się z miejsca na miejsce. To ruchomy, żywy, dynamiczny i niestabilny świat. Mało - póki co -rozpoznany. W miejsce mitu o rodzinach zasiedziałych przez wiele pokoleń w jednym miejscu, tu spotykamy chaos.

...................

Adamowicz Jan, obrońca prawnik Kalisz 1681, 1692 [10, 19, 39]
Kałuska NN, Kalisz 1693 [52-53]
Kargulski Krzysztof, z Głoginka, 1687; syn szwaczki Marianny w Częstochowie (od której odszedł mąż i dlatego nie zna on imienia ojca!), w Kaliszu od ok. 1681 bywał parobkiem i woźnicą [12]
Karwacka Agnieszka, ż. Jana [3]
Karwacka Katarzyna, Karwatczanka, c. Jana i Agnieszki, służąca Kalisz 1679 [3-4, 7]
Karwacki Jan, olim 1679, mieszcz., mąż Agnieszki -> Katarzyna [3]
Kempowski NN, szl., 1681 [18]

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Karwacki szalchcic, 1733 miał sprawę w sądzie wójtowskim
Indeks osób z rękopisu "1730-1734, Regestr causarum judici advocatialis"
(Regestr spraw sądu wójtowskiego) (Akta miasta Kalisz w APP)

Przy zachowaniu odpowiednich właściwych ksiąg sądu wójtowskiego, wartość regestrów spraw sądu wójtowskiego jest mniejsza, ponieważ auspicjent tej księgi, wójt, wpisywał do niej wyłącznie bardzo lakoniczne bieżące wzmianki kto z kim miał sprawę przed sądem wójtowskim, na ogół bez żadnych szczegółów np. odnośnie przedmiotu sporu, w dodatku zazwyczaj wpisywał tylko same nazwiska (bez imion). Regestry spraw sądu wójtowskiego były zatem księgami pomocniczymi dla sądu wójtowskiego, pełniąc rolę odsyłacza, spisu spraw, dla łatwiejszego ich potem (jeśli zajedzie taka potrzeba) odszukania w księgach właściwych. Niemniej, dla porządku, indeksuję również te regestry - dają one bowiem pewien horyzont, co do nazwisk występujących w danym czasie w Kaliszu (choć oczywiście nie wszyscy tam, to mieszczanie kaliscy).
... "subdapifer kruszwicki" Jaskólska szlachcianka, 1733 Jędrzejewski 1730, 1731, 1733 Kamieński Konstanty szlachcic, 1733 Karasiński 1730 Karwacki szalchcic, 1733 Kijański (? albo Kirański, Ki()ański), 1730 Klempczyński 1730 Kletandowicz (? nazwisko niepewne), 1730 Kłocka 1733, 1734 Kłonicki ...
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
1736-42 szlachcic TOMASZ KARWACKI szl. kancelistą urzędu grodzkiego w Kaliszu

Indeks osób z rękopisu "Akta prawno-majątkowe Stanisława Wincentego i Doroty z Broniszów 1v. Radomickiej Jabłonowskich i ich syna Antoniego Jabłonowskiego 1729-1778" (Biblioteka Kórnicka PAN)

Piotr Jakub z Paradyża Bronisz h. Wieniawa (ur. przed 1673 - zm. 1719 Racot lub Stęszew, pochowany w Stęszewie) dworzanin królewski 1686, w 1693 jest w Kaliszu z ramienia starosty Leszczyńskiego (* akta miejskie), podczaszy wschowski 1694 (ten urząd złożył), starosta gr. pyzdrski 1693-1720, kasztelan kaliski 1713-1719, poseł na Sejmy 1693, 1694, 1695, 1698, 1699 i 1703, sekretarz poselstwa Rafała Leszczyńskiego do Turcji w 1700-01, w ogóle blisko związany z Leszczyńskimi, szlachecki trybun sejmikowy, przywódca opozycji w Wielkopolsce przeciwko królowi Augustowi II, marszałek konfederacji poznańskiej 1703, marszałek sejmu i konfederacji warszawskiej 1704 i sejmu 1705 (który zdetronizował króla Augusta II i ogłosił Stanisława Leszczyńskiego królem Polski); Piotr Bronisz jako zwolennik króla Stanisława Leszczyńskiego, po przegranej bitwie pod Połtawą w 1709 r. nie opuścił przegranego, lecz podążył za Leszczyńskim do Benderu do Karola XII, potem jednak w 1711 godzi się z królem Augustem II; otóż Piotr Bronisz ożenił się z Marianną Szołdrską kasztelanką biechowską 1v. Chojeńską (zm. 1700/01, pochowana Czempiń) (był jej mężem już w 1693). Zgromadził sporą fortunę, był dziedzicem dóbr Bodzewo i Racot w pow. kościańskim od 1675 (Racot, Darnowo, Witkówki, Spytkówki, Lubosz, Słonin, Kurowo, Wągliny) (* ów Racot dzierżawił w 1709-11 Fr. Kowalski), a w 1708 po bzp. śmierci brata odziedziczył dobra Tomice (Tomice, Zborowo, Cieśle i Mierosławki) oraz dobra stęszewskie w pow. poznańskim (miasto Stęszew z wsiami Witobel, Krąplewo, Trzcielno, Dębno Wielkie i Małe). A także kamienicę w Poznaniu na ul. Wrocławskiej. Ponadto Broniszowie mieli bardzo wysokie zapisy dłużne od Leszczyńskich na mieście Leszno (było pod ich zastawem aż za 200.000 złp od 1699). Wszystkie te dobra oraz wierzytelności odziedziczyła jego jedyna córka (bo jego jedyny syn Jan zm. w Stęszewie w młodości przed 1719). Tą córką była Dorota z Broniszów (ok. 1700 - 1773 Racot, pochowana w Stęszewie).

Dorota z Broniszów kasztelanka kaliska, była zatem wychowana bez matki, którą utraciła we wczesnym dzieciństwie. Zapewne nawet jej matka zmarła w połogu, tuż po urodzeniu Doroty. Nieznana jest dotąd data roczna jej urodzin, ale znamy datę dzienną. To 6 styczeń - podaje ją w swoim pamiętniku Stanisław Wincenty Jabłonowski (* co by się zbiegało z datą dzienną śmierci jej matki).

Miała ona dwie siostry przyrodnie, panny Chojeńskie (późniejszą Wilkońską i Wiktorię Gajewską). Spotkałem jednak "legendę", że gdy jej ojciec wyjechał z Polski za królem Leszczyńskim (1709), i gdy długo nie wracał (z Augustem II pogodził się w 1711), wtedy z tęsknoty zmarła mu żona (tu nazywana Maria Magdalena), a dobra Racot przywłaszczył sobie ich zarządca niejaki Dobrogost. Zarządca ten rzekomo oddał Dorotę Broniszównę do folwarku (ponoć w Słoninie), gdzie używana była do najprostszych robót i posług niczym służąca. Po powrocie Bronisza ten Dobrogost zarządca, a właściwie "dziedzic - uzurpator" ukarany został śmiercią głodową. Historia owszem śliczna, kopciuszkowo-filmowa, ale zdaje się nieprawdziwa. W istocie panna Dorota pod nieobecność ojca pozostawała raczej pod opieką krewnych Szołdrskich, w 1715 przebywa w Racocie (jest tam wtedy - wraz Ludwikiem Szołdrskim - św. chrztu u Jana i Heleny Sczanieckich), natomiast w 1719 (już po śmierci ojca) przebywa w Stęszewie - jest tam św. chrztu u Rowińskich, a miesiąc wcześniej tamże uczestniczy w pogrzebie swego ojca. Gdy więc w 1719 roku umiera jej ojciec Dorota Broniszówna staje się, u zarania swojej dorosłości, osieroconą, ale bardzo posażną panną i dziedziczką, z rodziny senatorskiej, toteż o jej rękę ubiegają się bogaci kawalerowie. Wkrótce, w 1720 poślubia ona Jana Antoniego Radomickiego (a ich ślub jezuici z kolegium poznańskiego uczcili staropolskim panegirykiem). Jan Antoni Radomicki (ok. 1690 - zm. 1728 Lublin, pochowany w Konarzewie) starosta osiecki 1720-28, międzyrzecki 1723-18 i mosiński, wojewoda inowrocławski i starosta generalny wlkpl 1726-28, marszałek Trybunału Kor. w 1728, to magnat z wielkopolskiej bardzo bogatej i wpływowej rodziny senatorskiej. Młode małżeństwo zamieszkuje z początku w Racocie, a w 1726 po śmierci ojca Radomickiego (Andrzeja Aleksandra wojewody poznańskiego) ich główną siedzibą staje się Konarzewo w pow. poznańskim, dziedzictwo Radomickich. W Konarzewie zresztą stał już wtedy barokowy pałac. Po ojcu Radomicki dziedziczy też dobra Łysiny, Tylewice, Lgiń i Hetmanice w pow. wschowskim. W 1725 Radomicki nabył ponadto dobra Choryń i Granecznik, a także był dziedzicem dóbr Kąkolewo (1723), Granowo, Drużyn, Kubaczyn, Niemierzyce i Strzempiń w pow. kość. (1723, w 1726 dobra te zastawił za 100.000 złp St. Łochockiemu), Brudzew (1727), Kurowo (1723 - zastawia je za 18.000 Fr. Gajewskiemu) oraz Wroniawy, Solec i Olędry Wroniawskie vel Soleckie w pow. kośc. (te w 1727 nabywa od Dziembowskiego za 125.000 złp). Dorota rodzi mu czworo dzieci, z czego syn Jakub umiera tuż po urodzeniu (w 1721, pochowany w Stęszewie), drugi syn Augustyn też umiera jako półroczne dziecię (w 1728, pochowany w Konarzewie), dorosłości doczekały dwie córki - Franciszka (późniejsza Szołdrska) i Anna (późniejsza Działyńska i Gurowska)

W 1719, jeszcze jako panna, Dorota Broniszówna wydzierżawia swoje dobra dziedziczne Tomice, Zborowo, Cieśle i Mierosławki Krzysztofowi Starzeńskiemu (jest on dzierżawcą tych dóbr w l. 1719-23). W 1720 Dorota Radomicka wywiązuje się z długów i zapisów obciążających jej panieński majątek i w Poznaniu najpierw kwituje ją z sumy 18500 złp Karol Cielecki, a potem z sumy 6762 złp Zofia z Broniszów Zawadzka. W 1721 w Poznaniu jej mąż wypłaca prowizję i część sumy z lokaty 1500 złp zapisanej na Stęszewie Gołembiewskiemu. W 1722 Dorota jest św. chrztu wraz mężem w Sepnie u Macieja Ossowskiego. W 1723 w Poznaniu Dorota kwituje ze spraw swoje siostry przyrodnie Wilkońską i Wiktorię Gajewską. W 1725 Dorota sprzedaje za 3.000 złp swoją kamienicę w Poznaniu na ul. Wrocławskiej. W 1727 w Poznaniu kwituje ją Jan Leon Korzbok Zawadzki oraz Adam Rosen.

Jan Antoni Radomicki umiera nagle i dość tajemniczo, będąc jeszcze w młodym wieku, w 1728 w Lublinie, podczas pierwszych dni swojego urzędowania jako marszałek Trybunału Koronnego. Dorota wyprawia mu pogrzeb w Poznaniu, a potem w Konarzewie. Tak więc mając około 28 lat nagle zostaje wdową z dwoma kilkuletnimi córeczkami Franciszką i Anną. Oprócz własnego ojcowskiego dziedzictwa (Racot, Tomice, Stęszew), posiada ona również dobra po mężu Radomickim (Konarzewo, Wroniawy, Solec, Olędry Wroniawskie, Łysiny, Lgiń, Tylewice, Hetmanice, Choryń, Granecznik). Starostwo osieckie ceduje ona w 1728 (we Wschowie) St. Łochockiemu, w zamian odzyskując od niego zastawione mężowskie dobra Granowo, Drużyn, Kubaczyn, Niemierzyce i Strzempiń. Starostwo międzyrzeckie wydzierżawia Wojciechowi Malczewskiemu (inne starostwo - mosińskie, wychodzi z rąk Radomickich, i otrzymuje je od króla Łukasz Kwilecki).

W 1729 wdowa Dorota z Broniszów Radomicka zawiera w Konarzewie nowy kontrakt małżeński. Jej drugim mężem zostaje wdowiec Stanisław Wincenty Jabłonowski wojewodzic ruski i starosta białocerkiewski. Zapisuje on jej jako oprawę wiana aż 300.000 złp, sumę zawrotną, zdaje się nawet najwyższą, rekordową w historii opraw wiennych. Ale też książę Jabłonowski, syn wojewody ruskiego, pochodził ze znamienitej arcybogatej rodziny magnackiej. Po ślubie z Dorotą przechodzi na niego trzymane przez nią po pierwszym mężu Radomickim starostwo osieckie i międzyrzeckie. Potem jeszcze zostaje on wojewodą rawskim.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Niniejsze akta zawierają właśnie akta prawno-majątkowe dóbr wielkopolskich Doroty z Broniszów, tych odziedziczonych zarówno po ojcu jak i po pierwszym mężu Janie Antonim Radomickim. Gospodarką, administracją tego majątku zajął się już drugi mąż Doroty - książę Jabłonowski. Akta te zatem opisują, w regestrach, sumariuszach i tabelach oraz w wypisach i ekstraktach z ksiąg grodzkich odpowiednie transakcje, spory, pokwitowania, spłaty zobowiązań, dotyczące tego majątku. Mamy zatem np. takie fascykuły tych akt:

- "Demonstratia substantia Broniszowiana" (str. 25)
- "Onera per Jabłonowskie deportata ex substantia Radomicyana 1730-32" (str. 27-30)
- "Zbiór autentycznych dowodów, którymi czyni się objaśnienie substancji Radomickiej 1729-38, 1751" (str. 38-43)
- "Tabela sum przez Jabłonowską z dóbr Radomickich spłacanych 1728-62" (str. 44)
- "Tabela sum substancji Broniszewskiej 1720-25" (str. 45)
- "Tabela sum przez Jabłonowskiego spłacanych z dóbr Radomickich 1730-33" (str. 46-47)
- "Tabela deportatum onerum ex substantia Broniszowiana" (str. 48-50)
- "Summarius documetorum substantiam 1699-1751" (str. 51-55)
- "Summarius documentorum deportatinem onerum 1692-1776" (str. 60-67)
- "Desiderantur documenta ex castro Poznanensis" (str. 56-57)
- konnotacja transakcji do kwerendy w grodzie poznańskim, zawierająca instrukcję jakich akt, potrzebnych do spraw, trzeba szukać w urzędzie grodzkim (str. 57-59)
Do tego dołączano odpowiednie ekstrakty z ksiąg grodzkich (przede wszystkim poznańskich, kościańskich, wschowskich, kaliskich i wałeckich, ale też mamy tu ekstrakty z ksiąg łuckich). Np. akta te zawierają takie ekstrakty jak:
- 1) z ks. gr. wschowskich 1729 (str. 70-71)
- 2) z ks. gr. kościańskich 1729 (str. 72-75)
- 3) z ks. gr. poznańskich 1729 (manifest Ł. Kwileckiego starosty mosińskiego w sprawie wsi Sowiniec 1729) (str. 76-78)
- 4) z ks. gr. poznańskich 1730 (ugoda Sapiehów z pannami Radomickimi) (str. 79-83)
- 5) z ks. gr. poznańskich 1730 (kwit Chłapowskiego) (str. 84-87)
- 6-7) 2 x z ks. gr. kościańskich 1730 (manifest ks. Jabłonowskiej) (str. 88-93)
- 8) z ks. gr. poznańskich 1731 (str. 101-105)
- 9) z ks. gr. kościańskich 1731 (dekret w sprawie dóbr Kąkolewo) (str. 107-121)
- 10) z ks. gr. kościańskich 1731 (w sprawie dóbr Wroniawy i Solec) 1731 (str. 122-125)
- 11) z ks. gr. poznańskich 1732 (oblata pisma króla Augusta II w sprawie dóbr Sowiniec) (str. 126-129)
- 12-13) 2 x z ks. gr. kościańskich 1732 (manifestacja przeciwko Kołaczkowskiemu) (str. 130-136)
- 14) z ks. gr. kościańskich 1732 (oblata z ks. gr. krasnostawskich manifestacji ks. Jabłonowskiego przeciwko Kołaczkowskiemu 1731) (str. 137-143)
- 15) z ks. gr. kościańskich 1732 (w sprawie dóbr Wroniawy) (str. 144-147)
- 16) z ks. gr. poznańskich 1732 (dekret w sprawie między Marszewskim i Dziussą) (str. 148-151)
- 17-18) 2 x z ks. gr. poznańskich 1734 (w sprawie z sukcesorami Gercholda mieszczanina gdańskiego) (str. 151-158)
- 19) z ks. gr. wałeckich 1735 (manifestacja przeciwko Szołdrskim) (str. 159-160)
- 20) z ks. gr. kaliskich 1736 (manifest Miedźwiedzkiego przeciwko Dziussie) (str. 161-163)
- 21-22) 2 x z ks. gr. łuckich 1737 (kwit Jabłonowskiej dla Sułkowskiego oraz plenipotencja dla Cieleckiego do odebrania od Gurowskiego pieniędzy należnych Jabłonowskim) (str. 164-169)

Inne materiały źródłowe, ale bardzo ciekawe, stanowią w tych aktach takie pozycje jak:
- dwa listy od Tomasza Zamoyskiego jeden z 1718? i drugi z 1735 (18-20)
- rachunek i kwit (od Jabłonowskiego) dla Jana Fąndry młynarza z Łazisk 1731 (str. 21-22)
- pretensje do Kołaczkowskiego posesora Wroniaw ze strony Jabłonowskich (str. 36-37) oraz "Replika na podane punkta" od tegoż Kołaczkowskiego na pretensje plenipotenta Jabłonowskich, bez daty ok. 1731 (* między innymi mowa tam o zarażaniu żyta i zbóż wołkami, na co Kołaczkowski replikuje, że zwoził jęczmień "u których wołków nie bywa") (str. 32-35)
- fragment listu? o holendrach z Rosnowa (którzy się osiedlają, może bezprawnie, na gruntach Jabłonowskiej), bez daty (str. 172)
- informacje o rodzinie Szreyter (str. 26) (* to informacje o rodzinie kmieckiej, niestety niedatowane, i nie wiadomo z jakiej wsi pochodzącej, ale na pewno z której wsi należącej do dziedzictwa Doroty Jabłonowskiej)
- dwa tej samej treści pisma króla Augusta III z 1746 (str. 94-95)
- list do magistratu miasta Międzyrzec 1751 (upomnienie i żądanie posłuszeństwa dla ks. Jabłonowskiego starosty) (str. 170) i również dotyczący tej sprawy list NN (może administratora w Międzyrzecu?) do Jabłonowskiej 1751 (str. 171)
- ekscerpt z listu króla Augusta III do NN komisarza 1751 (str. 15)
- koncept listu ew. pokwitowania odbioru poczty z Poznania przez ks. Jabłonowskiego 1751 (str. 8-13)
- inwentarz rzeczy i regestr sukien znajdujących się w Racocie 1752 (str. 173-174) (* bardzo ciekawa rzecz dla miłośników historii kultury materialnej tamtych czasów)
- dwa ekstrakty z ks. gr. kościańskich 1754 tej samej treści (cesja sum od ks. Doroty Jabłonowskiej matki dla syna ks. Antoniego Barnaby Jabłonowskiego) (str. 175-182)
- kwit od ks. Doroty Jabłonowskiej dla T. Łukaszewicza (ekonoma, komisarza dóbr), bez daty (str. 23)
- dwa razy tej samej treści list od ks. Doroty Jabłonowskiej do NN, bez daty (1772?) (str. 1-4, 16-17)
- "Sumariusz dokumentarum fascykuły 1776-77" (str. 68-69)
- ekstrakt z ks. gr. poznańskich 1778 (str. 183-186)
- ekstrakt z ks. gr. poznańskich 1778 (wizja, inwentarz oraz waga sreber pozostałych po Radomickich i ks. Jabłonowskiej) (str. 187-190) (* coś dla fascynatów historii sztuki złotniczej)

1736-42 TOMASZ KARWACKI szl. kancelista urzędu grodzkiego
Karwacki NN, kancelista urzędu gr. kaliskiego (podpis pod ekstraktem z 1736) (str. 162) (* NN Karwacki pracował w kancelarii gr. kaliskiej w 1742)
... 69) Jaykowski Recess Marcin (* Jajkowski), namiestnik burgrabstwa i zamku w Łucku 1737 (str. 164, 166) John NN, registrator Poznań 1802 (str. 106) Karwacki NN, kancelista urzędu gr. kaliskiego (podpis pod ekstraktem z 1736) (str. 162) (* NN Karwacki pracował w kancelarii gr. kaliskiej w 1742) Kobiliński ...
... Kwiateckiej 1v. Tarnowskiej (3v. Głowackiej) Karasiński Antoni, dominikanin w Poznaniu

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

1752 szlachcic Karwacki Tomasz, szl., susceptent gr. (susceptant : kaliski 1752-53, mąż Marianny Czaplińskiej)
Indeks osób z rękopisu "1752-1767, Protocollon ipsorum resignationum..." (Akta miasta Kalisza, APP)
Karwacka Marianna z Czaplińskich, ż. Tomasza 1752
Karwacki Tomasz, szl., susceptent gr. Kaliski dawny. pomocnik notariusza; urzędnik sąd. przyjmujący zeznania ) 1752-53, mąż Marianny Czaplińskiej 1752

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Indeks osób i miejscowości z rękopisu "1761-1774, Akta urzędu i sądu burmistrza..." (Akta miasta Kalisza, APP)
1764 Karwacki Maciej, ksiądz, wikary kolegiaty kaliskiej 1764-65,
podpis Kasprzykiewicz Franciszek, rzeźnik 1754, 1764, podpis r. trz. Kertz Kazimierz, woźny ...
... Marianna (* zob. Lenartowska) Kaniewski Franciszek, olim 1768 -> Marianna (Lenartowska) Karasińska Agnieszka, wdowa 1762 Karliński NN, szl., 1767 Karwacki Maciej, ksiądz, wikary kolegiaty kal. 1763 Karwacka Marianna z Czaplińskich, ż. Tomasza 1747 Karwacki Tomasz, szl., mąż Marianny Czaplińskiej ...
Karwacki Maciej, ksiądz, wikary kolegiaty kaliskiej 1764-65, podpis

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Gniezno sw. Trójcy metrykalia / Braciszewo 5 km na W od Gniezna
KAZIMIERZ KARWACKI chrzestnym Stanisława Dobrogowskiego marzec 1886
Hallo zofiela:

#120 / 1886! Sw Trojcy Gnesen
*21.3.1886 Stanislava Dobrogowski (Braciszewo) ~28.3.1886
Eltern: Laurentius D. & Victoria Hybza
Paten: Cas. Karwacki & Mar. Jankowska

grüße vom fredi
... #120 / 1886! Sw Trojcy Gnesen *21.3.1886 Stanislava Dobrogowski (Braciszewo) ~28.3.1886 Eltern: Laurentius D. & Victoria Hybza Paten: Cas. Karwacki & Mar. Jankowska grüße vom fredi
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
WITAM!
Dotarłem do nowych informacji o moich Sikorskich. Poszukuję informacji o następujących osobach:
Valentinus i Rozalia Sikorscy
ich syn Andreas Sikorski z żoną Cathariną Łykowską ( ślub w 1845r. w par. św. Michała w Gnieźnie ) oraz ich dzieci:
1 Lucia Sikorska ur. 9.12.1845 w Pyszczynie,
2 Marianna Sikorska ur. 15.11.1847 w Pyszczynie,
3 Anna Sikorska ur. 25.07.1850 w Pyszczynie,
4 Jakub Sikorski ur. 23.07.1852 w Pyszczynie, zm. 4.12.1891 w Pyszczynie, jego żona Anna Jagodzińska,
dzieci Jakuba i Anny:
---Władysława jej mąż Ignacy Karwacki,
--- Antoni i jego żona Franciszka Grześkowiak
--- Wincenty i jego żona Marianna Michalak
--- Szczepan
--- Stanisław, zginął w I WŚ
--- Kazimierz ur. 15.02.1890 w Pyszczynie,
5 Rochus Sikorski ur. 11.08.1854, zm. 27.01.1855 w Pyszczynie,
6 Thomas Sikorski ur. 24.11.1857 w Pyszczynie.

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Ks. Jan Karwacki (1890), Administrator Parafii Bronisław - Koszczały (15 km na E od Kruszwicy)

Działo się we wsi Bronisław ( 2 km na W od parafi Koszczały) piętnastego (dwudziestego siódmego) dnia marca tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego roku o godzinie piątej po południu. Stawił się osobiście Ignacy Rybak, oracz zamieszkały w Koszczałach, lat czterdzieści trzy, w obecności świadków: Kazimierza Urbańskiego lat czterdzieści sześć i Jana Wojciechowskiego, lat trzydzieści dwa, obydwu chłopów zamieszkałych w Koszczałach, i okazał Nam dziecię płci żeńskiej oświadczając, że urodziło się ono w Koszczałach wczorajszego dnia tego roku o godzinie czwartej po południu z prawowitej jego małżonki, Małgorzaty z Jaskólskich, lat trzydzieści dwa. Dziecięciu temu na chrzcie świętym odprawionym w dniu [dzisiejszym?] nadano imię Franciszka, a rodzicami chrzestnymi jego byli Bartłomiej Magocki i Marianna Waszak. Akt ten oświadczającemu i świadkom niepiśmiennym przeczytany, przez Nas tylko podpisany.
Ks. Jan Karwacki (1890), Administrator Parafii Bronisław Utrzymujący Akta [Stanu] Cywilnego

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Gniezno 22 V 1877,
Katarzyna Guziołek zamieszkała u gospodarza Karwackiego, w Róży (cześć Gniezna) w mieszkaniu Karwackiego dnia 16 maja 1877 roku po południu o godzinie pierwszej urodziła dziecko płci męskiej, któremu nadano imię Jan.Zgłaszająca na zapytanie zapewniła, że była osobiście obecna przy porodzie i również był obecny robotnik dniówkowy Maciej Hybza z Dalek znany jej jako ojciec tego nieślubnego dziecka, z zaznaczeniem, że matka jest jego zaręczoną narzeczoną*

Nr 134
Gniezno, dnia 22 maja 1877 roku
Przed niżej podpisanym urzędnikiem stanu cywilnego stawiła się dzisiaj znana co do osoby dożywotniczka Marianna Szymczak z domu Opalinska, zamieszkała w Skrzynce, wyznania katolickiego i zgłosiła, że służąca Katarzyna Guziolek, wyznania katolickiego, zamieszkała u gospodarza Karwackiego, w Róży w mieszkaniu Karwackiego dnia 16 maja 1877 roku po południu o godzinie pierwszej urodziła dziecko płci męskiej, któremu nadano imię Jan. Zgłaszająca na zapytanie zapewniła, że była osobiście obecna przy porodzie i również był obecny robotnik dniówkowy Maciej Hybza z Dalek znany jej jako ojciec tego nieślubnego dziecka, z zaznaczeniem, że matka jest jego zaręczoną narzeczoną*
Przeczytano, zatwierdzono i z powodu niepiśmienności przez zgłaszającą odręcznymi znakami +++ ++++ opatrzono
Urzędnik Stanu Cywilnego
(-) Bohn
Potwierdza się zgodność z głównym rejestrem
Gniezno, dnia 22 maja 1877 roku
Urzędnik Stanu Cywilnego
(-) podpis nieczytelny
{pieczęć okrągła urzędu}

Dopisek na marginesie
Zgodnie z prośbą królewskiego starostwa w Gnieźnie z dnia 3 marca 1891 roku nr 40 zostało tutaj zarejestrowane: Na podstawie dokumentu królewskiego sądu w Gnieźnie z dnia 23 lutego 1891 roku zostało odnotowane: że parobek Marcin Hybza z Pierzysk na rozprawie sądowej dnia 23 lutego 1891 roku jako rodzic przyznał się do ojcostwa Jana urodzonego dnia 16 stycznia 1877 roku z wówczas niezamężnej Katarzyny Guziolek, jego od 20 października 1877 roku obecnej małżonki.
Gniezno, dnia 2 marca 1891 roku
Urzędnik Stanu Cywilnego
(-) Marske
Potwierdza się zgodność z głównym rejestrem
Gniezno, dnia 2 marca 1891 roku
Urzędnik Stanu Cywilnego
(pieczęć) (-) Marske
Gniezno, dnia 7 marca 1891 roku
(-) podpis nieczytelny
pisarz sądowy

_________________

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Gimnazjum w Sremie
... Tomasz, 44. Kaczmarek Krystyna, 45. Kaczmarek Anna, 46. Kaczmarek Bernadeta, 47. Kaczor Aldona, 48. Kaczrnarek Hanna, 49. Kałużna Halina, 50. Karwacka Ariana, 51. Karzwiszer Lila, 52. Kasprzak Renata, 53. Kaźmierczak Wanda, 54. Kaźmierczakm Marzena, 55. Klupczyńska Danuta, 56. Kłak Maria, ...

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

USC CHWALBORZYCE k. Dąbia Kolskiego
1880 rok

Urodzenia:
18.Karwacki Ignacy

Małżeństwa:
1.Karwacki Wojciech i Marianna Popczyk?(Ponczyk?)

Spis narodziwszych się 1883 roku
7. Karwacki Adam 14

Spis zmarłych
6. Karwacki Ignacy 27

Aneks 176
Właściciele wsi w 1930 - 1939 r. w woj. Wileńskim
(patrz www. stankiewicze.com)

Karawacka Mawra - - 1936 Hoduciszki, Hoduciskiej Swiecianskim

376 Hoduciszki 74 km na W od Glebokiego ,przez nie przepływa rzeka KOMAJKA (lit. Adutiškis) – miasteczko na Litwie, w okręgu wileńskim, w rejonie święciańskim, położone ok. 29 km na wschód od Święcian, przy granicy z Białorusią. Siedziba gminy Hoduciszki.Miejscowość położona przy drodze Święciany-Postawy. Znajduje się tu kościół, szkoła i poczta. Po wycofaniu się Niemców w grudniu 1918 roku miejscowość została zajęta bez walki przez bolszewików[1]. Za II Rzeczypospolitej siedziba wiejskiej gminy Hoduciszki. W Hoduciszkach znajdowały się kramy z około 1836 roku, zniszczone w 1944 roku. Na podstawie dekretu prezydenta Republiki Litewskiej od 2006 roku miejscowość posiada własny herb.
Gmina Hoduciszki – dawna gmina wiejska istniejąca do 1939 roku na obszarze Ziemi Wileńskiej/woj. wileńskiego (obecnie na Litwie). Siedzibą gminy były Hoduciszki (Adutiškis)[2]. Początkowo gmina należała do powiatu święciańskiego w guberni wileńskiej. 7 czerwca 1919 weszła w skład utworzonego pod Zarządem Cywilnym Ziem Wschodnich okręgu wileńskiego[3], przejętego 9 września 1920 przez Tymczasowy Zarząd Terenów Przyfrontowych i Etapowych[4]. W związku z powstaniem Litwy Środkowej 9 października 1920 gmina wraz z główną częścią powiatu święciańskiego znalazła się w jej strukturach[5][6]. 13 kwietnia 1922 roku gmina weszła w skład objętej władzą polską Ziemi Wileńskiej[7], przekształconej 20 stycznia 1926 roku w województwo wileńskie[8].
11 kwietnia 1929 roku do gminy Hoduciszki przyłączono części obszaru gmin Komaje i Mielegjany, natomiast część obszaru gminy Hoduciszki włączono do gmin Komaje, Łyntupy, Mielegjany i Twerecz[9]. Po wojnie obszar gminy Hoduciszki wszedł w struktury administracyjne Związku Radzieckiego.

Karawacka Anna - - 1937 Przegrodz, miadziolskiej Postawskim 8
Przegródź (rejon miadziołski, obwód miński) 51 km na NE od Wilejki, pomiędzy ROSOCHY I JUSZCZKIEWICZE na NE krwaędzi jeziora Miadzioł tam gdzie Cimoszkowszczyzna

Aneks 177
Mistrzowie cechu nożowniczego w 1684 i 1726 roku w Krakowie

Adam Chmiel w Roczniku Krakowskim 2 z 1899 roku opisuje historię cechu nożowników w Krakowie od XIV wieku, obowiązującymi w cechu zasadami kwalifikacji czeladniczych i mistrzowskich, podaje też cząstkową listę, MISTRZÓW CECHU NOŻOWNICZEGO, a na niej umieszcza:

AD 1684 roku 8 pazdziernika mistrzem zostaje
PAN SZYMON KARWACKI (nie bije własnej cechy)

AD 1726 dnia 27 marca mistrzem cechu zostaje
PAN MATEUSZ KARWACKI (syn Szymona ? – bije cechę w postaci równoramiennego krzyża,

Potem w Krakowie w XVIII wieku było jeszcze kilku ślusarzy Walenty, Balcer…

Aneks 178

o. Piotr Karwecki (werbista)

Ur. 3.2.1933 Gajda /ZSRR/, diec. wileńska - historyczne wielkie gniazdo Karweckich koło Oszmian
W. 29.8.1947 Pieniężno
0. 8.9.1952 Nysa
l.pr. 8.9.1954 Pieniężno
W.pr. 2.9.1959 Pieniężno
Święc. 31.1.1960 Pieniężno
Szafarz: J.E. Ks. Bp Bolesław Kominek z Wrocławia.
Prowincjał: o. Feliks Zapłata
Rektor WSD w Pieniężnie: o. Jacek Kubica

W 1947 r. wstąpił do niższego seminarium w Pieniężnie, przeznaczonego dla starszych powołań. Ponieważ w następnym roku gmach przeznaczono na wyższe seminarium, drugi rok liceum rozpoczął w Chludowie pod Poznaniem. Ale i ten nie było mu dane ukończyć. Budynek Domu spłonął w pożarze w październiku 1948 r. Dwie klasy uczniów misyjnych przeniesiono do Nysy. Do r. 1952 kontynuował klasy gimnazjalne w Nysie. Kiedy w lipcu 1952 r. zlikwidowano niższe seminaria, otworzono w św. Krzyżu nowicjat i po wakacjach wstąpił do niego. Drugi rok nowicjatu rozpoczął w 1953 r. w Pieniężnie, gdzie odbył też przewidziane studium filozoficzno - teologiczne. Przewidziany na dalsze studia, dojeżdżał w ostatni roku teologii do Poznania, /razem z o. Kubickim i Pałubickim /na miesięczne konsultacje w liceum Korespondencyjnym. W 1960 r. przeniósł się do Chludowa i w 1961 r. uzyskał państwową maturę w Państwowym Liceum Korespondencyjnym w Poznaniu. Następnie zapisał się na uniwersytet w Warszawie, ukończył studia z filologii rosyjskiej /1961- -1967/ i uzyskał dyplom magisterski za pracę w języku rosyjskim "Historia literatury staroruskiej w czasopiśmie "Russkij Filologiczeskij Viestnik". W Warszawie zdobył też prawo jazdy na samochód. Od 1967 r. prowadził lektorat języka rosyjskiego na Akademii Teologii Katolickiej i uczył tego przedmiotu w gimnazjum Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego w Warszawie przy ul. Krasińskiego 31 /do 1971/. Po 10-ciu latach pobytu w Warszawie został przeniesiony do Chludowa. Przejął prace "ojca wyjazdowego", a od 1972 r. obowiązki ekonoma domowego. W tym czasie był też asystentem domowym. W r. 1975 zamieszkał w Bytomiu i przeszedł do grupy misjonarzy ludowych. Od lipca 1975 do 31.13.1982 przeprowadził 33 serie misji ludowych, 23 odnowień misji i 45 serii rekolekcji, prócz innych prac związanych z głoszeniem słowa Bożego. Od 1981 r. radca domowy. Zmarł: 13. 09. 2000 r. - (67 lat) - pochowany w Pieniężnie

Za: NURT SVD. Nr 35. 1985 r. str 297.

xxxxxxx

Werbiści, Zgromadzenie Słowa Bożego – misyjne zgromadzenie założone w 1875 roku przez św. o. Arnolda Janssena w Holandii. Skrót SVD (z łac. Societas Verbi Divini).Zgromadzenie zakonne realizuje nakaz misyjny Chrystusa Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! (Mk 16,15).

Arnold Janssen Założyciel Werbistów, poszukiwał młodych ludzi, którzy poszliby na krańce świata i głosili Ewangelię Jezusa Chrystusa. Szczególnie mocno zależało mu na kandydatach ze środowisk katolickich. Do takich zaliczał tereny Warmii. W 1907 r. podjął starania o placówkę werbistowską na tym obszarze. Kuria we Fromborku wystąpiła w 1914 r. z ofertą odstąpienia Zgromadzeniu Słowa Bożego letniego pałacu biskupiego w Smolajnach. Transakcja nie doszła jednak do skutku. W 1916 r. Brat Zygmunt, kolporter czasopism werbistowskich, znalazł kilka ofert dotyczących przyszłego domu misyjnego na Warmii. Za najlepszą uznano posiadłość bezdzietnego małżeństwa Krugerów w miasteczku Mehlsack, obecnie Pieniężno.
Wkrótce zaczęto budować klasztor. Dom dzisiejszy budowano w ciągu 10 lat w czterech etapach: 1921 – skrzydło południowe, 1924./25 – skrzydło wschodnie z narożnikami skrzydeł południowego oraz północnego, 1927/28-skrzydło północne, 1930/31 -kościół z przylegającymi częściami skrzydeł południowego i północnego. Na patrona domu wybrano św. Wojciecha, którego figura góruje nad domową furtą. Dom służy dwóm celom: niesieniu pomocy duchowieństwu diecezjalnemu i kształceniu młodych ludzi wyznania katolickiego na misjonarzy.

Po wojnie dom przejęli werbiści polscy. Jako pierwsi, jesienią 1945 r. przybyli tu.O. Bolesław Cisz i br. Jan Bruski. Na stałe osiadł w Pieniężnie w 1946 r O. Paweł Kośnik. Dom był bardzo zniszczony i trzeba go było remontować. Oddawano go do użytku etapami. Do roku 1948 było tu nadal niższe seminarium duchowne. Decyzją przełożonych Polskiej Prowincji Zgromadzenia Słowa Bożego postanowiono, że od jesieni 1948 r. Dom św. Wojciecha będzie Wyższym Seminarium Duchownym Werbistów w Polsce.

Przez ponad pięćdziesiąt lat seminarium werbistowskie w Pieniężnie dało Kościołowi ponad 600 misjonarzy – kapłanów i braci zakonnych – którzy pracowali i pracują w 60 krajach świata. Kilku z spośród nich zostało biskupami w Rosji, Papui Nowej Gwinei, Boliwii na Węgrzech czy Ukrainie. Werbiści poza zwykłą pracą misjonarską rozwijają apostolat biblijny angażują się w środki przekazu, zajmują się prowadzeniem szkół, szpitali i ośrodków zdrowia. Włączają się także w problemy sprawiedliwości i pokoju na świecie, w opcje na rzecz ubogich, uraz w sprawy integracji ze stworzeniem. Ponadto prowadzą działalność redakcyjną i wydawniczą, są wykładowcami na uniwersytetach. Do tych wszystkich zadań i posług przyszli misjonarze werbiści przygotowują się w Misyjnym Seminarium Duchownym w Pieniężnie.

Pierwsi werbiści przybyli do Polski z Austrii po I wojnie światowej. Od razu spotkali się z życzliwym przyjęciem. 12 kwietnia 1922 roku o. Tomasz Puchała mianowany został superiorem Prowincji Wschodnioniemieckiej na Polskę. 5 lat później powstała Regia Polska, której pierwszym regionałem został o. Franciszek Herud. W roku 1935 zostaje utworzona Prowincja Polska.Okres międzywojenny to czas powstawania nowych domów – w Pieniężnie i Bytomiu (1920), Rybniku (1922), Górnej Grupie (1923), Bruczkowie i Chludowie (1935), w którym w roku 1935 otwarto nowicjat. Od 1938 roku rozpoczynają wyjeżdżać na misje pierwsi polscy misjonarze (w sumie 25 braci i 12 ojców). Do czasu wybuchu wojny Prowincja Polska liczyła 29 ojców, 61 braci, trzy juwenaty z 420 uczniami, dwie parafie, drukarnię. Dynamiczny rozwój Zgromadzenia przerwała brutalnie II wojna światowa. Domy zamknięto. Aresztowano 14 ojców, 14 kleryków, 4 braci i 12 nowicjuszy. Z 44 współbraci w obozach koncentracyjnych straciło życie 23. W grupie męczenników werbistowskich okresu II wojny światowej znalazło się 4 współbraci, którzy 1999 roku zaliczeni zostali w poczet błogosławionych. Byli to: br. Grzegorz Frąckowiak, o. Stanisław Kubista, o. Alojzy Liguda i o. Ludwik Mzyk. Po wojnie w roku 1946 rozpoczyna się pierwszy nowicjat z 20 nowicjuszami. W sierpniu tegoż roku w Górnej Grupie podejmuje naukę 50 uczniów. Dwa lata później w Pieniężnie na Warmii rozpoczyna działalność Wyższe Seminarium Duchowne, które przez ponad 50 lat nieprzerwanego funkcjonowania wykształciło ponad 600 misjonarzy (kapłanów i braci) czynnie włączających się w dzieło misyjne Kościoła w 54 krajach świata.

Aneks 179

30 lipca 1403 roku w Ciechanowie Janusz I nadaje nowe prawa I przywileje mieszkańcom Różanej … wśród świadkow dokumentu NELASCARIUS de Karwacz sędzia Makowski i Różański

W: Dynastia Piastów Mazowieckich str. 548, aneks 1. Dokument nr 6

Aneks 180

Johannes, Graf en zu Tenczyn, Namens Karwaski, trug … (str 90)

Intrygujący zapis w Historii Polski u Alexandra Bronikowskiego

xxxxxxxxxxxxxx

1. Die Geschichte Polens - Strona 90 Historia Polski

Die Geschichte Polens von den ältsten Zeiten bis auf unsre Tage (Historia Polski) (1827, recenzja 1828: Joachim Lelewel), polskie wydanie 1865 pt. Polska, dzieje i rzeczy jej; Alexander Bronikowski - 1827

Johannes, Graf en zu Tenczyn, Namens Karwaski, trug mit leichter Mühe den wunderlichen Sieg davon.
Samuel Zborowski meinte, der Kastellan habe seinen Hausgenossen beauftragt, ihm Schimpf anzuthun, und verlangte Genug- thuung.

Jan, hrabia de Tenczyn , nazwisko Karwaski nosił go z trochę kłopotów, zwycięstwa dziwne…..
Samuel Zborowski powiedział Kasztelan kazał swego domu,Obrazic go i zażądać zadośćuczynienia - wystarczy.

xxxxx
1. . Jan Rytwiański brat Dersława, kasztelan sandomierski, wojewoda krakowski w księdze ... Topór, hrabia na Tenczynie, syn Andrzeja, był wojewodą lubelskim. ... Straciwszy synów pisał się sam ultimus de Tenczyn (ostatni z Tenczyńskich).

xxxxx
Alexander Bronikowski był synem podczaszyca ostrzeszowskiego, późniejszego generała - adiutanta elektora saskiego, Jana Piotra Fryderyka Oppeln-Bronikowskiego i Krystyny Karoliny Wilhelminy von Thiele ze starej i ustosunkowanej rodziny saskiej. Jako młody człowiek Jan Piotr zaciągnął się do armii saskiej. W czasie wojny siedmioletniej był już pułkownikiem gwardii saskiej, po zakończeniu wojny powrócił do Polski i działał m.in. w konfederacji toruńskiej dysydentów. W roku 1769 przeniósł się na stałe do Saksonii. Młodszy brat Samuel pozostał w Polsce i dużo później pomógł bratankowi Aleksandrowi jako b. szambelan dworu Stanisława Augusta, gdy przyszły pisarz osiedlił się czasowo w Warszawie.
W wieku lat 12 Alexander wstąpił jako junkier do wojska pruskiego i przebywał w Brzegu , później, już jako oficer, był stacjonowany w Erfurt i przebywał tam do roku 1802. W Erfurcie wraz z kolegami z pułku założył kółko literackie i w jego almanachu zamieścił parę swoich wierszy. Później był stacjonowany w Warszawie i Wrocławiu, gdzie mieszkał do roku 1807. Po klęsce Prus po bitwie pod Jeną-Auerstedt (1806) poprosił o abszyt z armii pruskiej, przeniósł się do Pragi i później do Drezna. Od 1809 służył w Legii Nadwiślańskiej. Po wybuchu wojny Napoleona z Rosją wstąpił do wojsk Księstwa Warszawskiego i wziął udział w kampaniach lat 1812 (za zasługi w tej kampanii otrzymał order Legii Honorowej) i 1813. W roku 1815 wstąpił do wojsk Królestwa Polskiego w stopniu kapitana i zamieszkał w Warszawie, gdzie pozostał do roku 1823. W roku 1817 postąpił na majora. W swych warszawskich czasach poznał lepiej język polski i utrzymywał żywe kontakty z polskimi literatami epoki romantyzmu. W roku 1823 wziął abszyt z armii polskiej i powrócił do Drezna, skąd przeniósł się w 1830 do Halberstadt. Za swą pracę o historii Polski (1828) otrzymał na wniosek prezesa J.U. Niemcewicza członkostwo warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, co mu pomogło w późniejszych trudnościach finansowych, gdyż przysyłano mu zapomogi. Ostatnie dwa lata przed śmiercią przebył w rodzinnym grodzie. Zmarł podobno w więzieniu za długi. Grobu jego szukał na cmentarzach drezdeńskich J.I. Kraszewski, nie udało go się odnaleźć.
Bronikowski zadebiutował w roku 1825 opowiadaniami w drezdeńskiej gazecie Abendzeitung. W tym samym roku wydał czterotomową powieść historyczną Hipolit Boratyński. Wątki swej twórczości czerpał głównie z historii Polski i polskich legend. Dzieła tego niegdyś bardzo poczytnego i znanego pisarza o sławie europejskiej, dziś zupełnie zapomniane i nie wznawiane od początku XX wieku, obejmują 21 tomów. Większość z nich przetłumaczono na polski, bardzo wiele na inne języki. Ostatnie wydanie polskie w 10 tomach ukazało się ok. roku 1905. Pisarstwo Bronikowskiego wywarło duży wpływ na twórczość J. I. Kraszewskiego, był niejako jego prekursorem. Sam pozostawał pod wpływem Waltera Scotta, ale wykazywał większą dbałość o prawdę historyczną, nie dając się na ogół ponieść fantazji.

Aneks 181
JAN KARWACKI organista parafii Stromiec w 1766 roku
Stromiec 8 km na E od Białobrzegów

Poszukiwanie wspólnoty z Bogiem nie jest człowiekowi obce. Religia, będąc w swej istocie pragnieniem przyłączenia się do Boga, wyraża się na zewnątrz poprzez ofiary albo święte uczty, podczas których Bóg łączy się z wyznawcami. Wspólnota serc w ludzie jest owocem przymierza. Zgromadzenie liturgiczne, o którym dane przekazują tradycje kapłańskie, jest wspólnotą zmierzającą do przeznaczenia, które Bóg ustanowił. Podczas, gdy dziś bardzo często dostrzega się w Kościele tylko jego ludzką stronę i uważa się ją za społeczność złożoną z ludzi powiązanych między sobą tymi samymi wierzeniami i tym samym kultem, to Biblia, mówiąc o naszej wierze, przedstawia Kościół jako tajemnicę, ukrytą kiedyś w Bogu, ale obecnie już ujawnioną i po części zrea-lizowaną. Jest to tajemnica ludu trwającego w grzechach co prawda, ale już posiadającego zadatek zbawienia: jest to swoiste rozprzestrzenienie Chrystusa, ogniska miłości: jest to tajemnica instytucji ludzko-Boskiej. Człowiek może w niej znaleźć światłość, przebaczenie i łaskę. Tej nowo założonej instytucji pierwsi chrześcijanie posługujący się językiem greckim nadali biblijną nazwę "ekklesia", co oznacza Kościół.
Kościół stromiecki, czyli wspólnota ludzi wierzących na tym terenie powstał w 1242 r.11 choć akt erekcyjny się nie zachował, to cała tradycja hagiograficzna jednogłośnie tak twierdzi. A miejscowe źródła podają, że nowopowstała parafia liczyła 800 wiernych. To bardzo dużo jak na XIII wiek, zwłaszcza, że erygowanie parafii nastąpiło po słynnym i krwawym napadzie tatarskim w 1241 r.
Do roku 1359 Stromiec był królewski. To właśnie Kazimierz Wielki oddał Grabów, Magnuszew, Głowaczów i Stromiec księciu Ziemowitowi III 3. W ten sposób Zapilcze złączyło się z Ziemią Czerską, z Mazowszem. Od 1381 r. ziemia ta przeszła we władanie księcia Janusza I Starszego (1329-1429!).

Powstanie kapituły warszawskiej w dniu 5 stycznia 1406 r.5, której Zaplicze było w części jednym z beneficjów, stwierdza istnienie parafii stromieckiej. Potwierdza też oczywiste istnienie pierwszego kościoła w. Stromcu, który musiał już funkcjonować w r. 1242.
Drugi kościół został wybudowany właśnie przez księcia Janusza.61 chociaż różne źródła przypuszczają, że stało się to ok. 1408 r., to słuszniejszą datą jest r. 1426, podany przez miejscowe akta7, które datę erekcji tego drugiego kościoła zanotowały pod datą 1478 r.8 Ten kościół stał do 1656 r. Czasy późnego gotyku i wczesnego renesansu, a więc lata panowania Kazimierza Jagiellończyka i czas sprawowania władzy nad Koroną przez św. Kazimierza z rezydowaniem w Radomiu w latach 1481-83, są też czasem szczęśliwym dla świątyni stromieckiej.

Były to czasy, w których duchowny utrzymywał się z dziesięcin. Właśnie zakwestionowanie tychże przez Marcina Falenckiego, podkomorzego sieradzkiego - kolatora świątyni - spowodowało wezwanie ks. Piotra Gójskiego, proboszcza stromieckiego, na posiedzenie sądu królewskiego. Mówi o tym reskrypt króla Stefana Batorego wy-dany w Warszawie dnia 27 stycznia 1585 r. zachowany w archiwum parafialnym z dużą pieczęcią królewską, z Orłem Polskim i Pogonią.9 Spór ten zakończył dekret króla Zygmunta III Wazy z dnia 1 lipca 1588 r. Zachowany dokument posiada pieczęć królewską i własnoręczny podpis króla. W roku 1589 w Czersku, w Zwiastowanie NMP, Książęta Mazowieccy uczynili obiatę erekcji kościoła i parafii." W 1600 r. król Zygmunt III utrzymał proboszcza stromieckiego przy wolnym wyrębie w całej Puszczy Stromieckiej.12 Ten sam król wydał na imię ks. Wojciecha Rogurskiego dekret przyznający strumyk Dygę jako własność kościelną i dozwalający na wyręb w lasach królew-skich. Dokument jest konsygnowany przez Feliksa Kris- kiego, kanclerza państwa w Warszawie "sabbato post fes- tum S. Petri in Vinculis 1614"13. Najwyraźniej widać silne powiązania parafii z kancelarią królewską. Nic też dziwnego, bowiem "tradycja niesie, że książęta i królowie polscy przyjeżdżając na łowy do Puszczy Stromieckiej w świątyniach składali modły".1'1 Ten drugi kościół miał być pokonsekrowany przez biskupa Jana Stanisława Załuskiego, sufragana kijowskiego, dziedzica dóbr Jedlińska, wreszcie proboszcza stromieckiego16 (oczywiście przez zastępcę).

Druga świątynia stromiecka dotrwała do czasów "potopu szwedzkiego". Jak pisze o tym ks. Tomasz Szu- kalski, naoczny świadek wydarzeń, Szwedzi kilkakrotnie przechodzili przez Stromiec. "Pierwszy raz nadciągnął do Stromca z wojskiem król Gustaw w 1655 r. i obiadował w pałacu, stojącym w prawym brzegu strumyka - zwanego Dygą. Drugi raz byli Szwedzi w r. 1656 wracając na Mazowsze po wzięciu Krakowa i właśnie wtedy zburzyli kościół: zatrzymali sie następnie przez noc całą, rabując wszędzie i znęcając się nad ludnością w sposób najokrut- niejszy. Trzeci raz pokazali się w tymże roku 6 kwietnia, a przeczuwając już bliski koniec swej uciążliwej i strasznej dla spokojnej ludności gospodarki, podpalili dwór, skąd ogień przeniósł się dalej, obracając wieś całą w perzynę. Po zwycięstwie odniesionym nad Szwedami przez Stefana Czarnieckiego pod Kozienicami, jakiś oddział Szwedów, zapewne dążący pod Kozienice, stanął 8 kwietnia pod Brzeską Wolą, odległą od Stromca o 4 wiorsty i tegoż dnia ku Kozienicom wyruszył.Przechodząc przez Stromiec, w chwili kiedy odbywał się pogrzeb, oddających ostatnią posługę rozpędził i pogrzebu dokończyć nie dozwolił. Oddział ten w połączeniu ze Szwedami rozproszonymi pod Kozienicami, na drugiej mili od Stromca, na trakcie wiodącym mniej więcej od Kozienic do Warki, pod wsią Brzozówką /.../ oszańcował górę, na której do niedawna stały trzy drewniane krzyże, i tu pobity szukał ocalenia w ucieczce, lecz w nurtach Pilicy śmierć znalazł, a lud na tę pamiątkę wysepkę między Zaborem a Białą Górą, wioskami do stromieckiej parafii należącymi, nazwał "żołnierską".

Zburzony przez Szwedów kościół jakoś podreperowano. Trzeci kościół w Stromcu wybudowano około 1690 r. za panowania króla Jana III, po zwycięstwie pod Wiedniem. Inicjatywę budowy podjął już ks. Andrzej Babecki proboszcz stromiecki. Wydaje się, że jakiś udział w budo- wie mieli tutejsi żołnierze walczący w chorągwi księcia Aleksandra Sobieskiego i szlachta, zapewne Feliks Boski. W tym czasie pojawia się przy kościele organista Stanisław Strozicki, wcześniej żołnierz spod Wiednia. Czyja była fundacja organów? Kogo było stać na budowę i wyposażenie świątyni? Fakt, że dzieła budowy dokonano tuż po zwycięstwie wiedeńskim, a mamy dowody udziału w tym zwycięstwie ludności stromieckiej , sugeruje fundację tutejszych żołnierzy, w tym szlachty. Więcej, w tym czasie powstaje szkoła przyparafialna. Znany jest pierwszy rektor tej szkoły Paweł Żagulski, bakałarz i kolejny rektor Błażej Pignecki. W nowym kościele jest też nowy - widocznie lepszy - organista Albert Delecki. Może ze sprawą budowy kościoła łączy się wezwanie ks. Wojciecha Opalskiego, proboszcza stromieckiego, kanonika opatowskiego do stawienia się przed sądem królewskim celem wykazania pretensji kościoła stromieckiego do Feliksa Boskiego, dziedzica Stromca w sprawie dochodów i dziesięcin. Zachowany dekret króla Jana III Sobieskiego został wydany "w sobotę po święcie św. Macieja Apostoła 1694 r. w Warszawie". W 1696 r. przy parafii pracuje już nowy organista Wojciech Bielecki.

Archiwum diecezjalne przechowuje oryginalny wyrok króla Augusta II z r. 1697. Rzecz tyczy oczywiście dochodów.26 W tym czasie powstaje szpital przy parafii, w którym przebywają przede wszystkim ludzie samotni i bardzo chorzy. Przy kościele jest nowy organista Woj- ciech Rudnicki. W księgach świadczy Magnifica Domina Joanna Zbierzchowska, córka podkomorzego łomżyńskiego, prefekta oddziału husarzów. Ojciec Joanny był pod Wiedniem ze stromieckimi żołnierzami. Joanna została żoną Feliksa Boskiego z Bożego.

Zachowany w archiwum parafialnym reskiypt biskupa Franciszka Kandyda na Tenczynie hrabiego Ossolińskiego, sufragana krakowskiego, oficjała generalnego gnieźnieńskiego, wzywający do stawienia się przed sądem biskupim w Łowiczu, oskarżonych przez ks. Antoniego Ry- dłowskiego, proboszcza stromieckiego, "o wycinanie drzew w lesie kościelnym, o zabijanie wróbli, porwanie dwóch wozów plebańskich, a nadto o ciężkie pobicie rózgami miejscowego organisty imieniem Piotr". Oskarżonymi byli tutejsi dwaj szlachcice.

W roku 1744 kościół - po 50 latach istnienia - przeszedł jakąś generalną przebudowę lub remont, gdyż źródła mówią o "kościele na nowo zbudowanym". Przy tym kościele występuje jako kantor kościoła Józef Broszkow- ski ze Szczytów. W tym czasie świątynia stromiecka otrzymuje wiele odpustów papieskich. Papież Benedykt XIV wydaje bre- we na odpusty: św. Jana Chrzciciela i Narodzenie NMP. Potwierdza je arcybiskup Komorowski w Łowiczu 29 sierpnia 1758 r.3ł 4 sierpnia 1759 r. Mikołaj Serra nuncjusz Klemensa XIII w Polsce udziela kościołowi w Stromcu na uroczystość Pocieszenia Matki Bożej odpust 7 lat.36 Potwierdził to arcybiskup Łubieński w Łowiczu 17 sierpnia 1759 r. Papież Klemens XIII wydał dokument na odpust św. Anny.

Pierwszy zachowany inwentarz przed wizytacją 18 grudnia 1762 r. przetrwał w aktach małżeństw. Jest to szczęśliwie ocalałe archiwalium, gdyż 23 listopada 1764 r. spłonęła plebania i inne budynki parafialne. W 1766 r. stanowisko organisty objął JAN KARWACKI. Oprócz niego śpiewy w kościele prowadził kantor Józef Pruszkowski. W tym czasie w aktach metrykalnych zaczyna się pojawiać określenie Stromca jako "villa regalis"- wieś królewska. W świątyni bardzo czczono obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Ślad tego umiłowania spotykamy w roku 1774, gdy "votum srebrne w serce do obrazu NMP dał Wielmożny Pan ze Szczytów, Jan Nepomucen Zaborowski, podczaszy owrucki". Tego samego roku ks. Antoni Rydłowski kupił dla świątyni obraz św. Mikołaja i pięć ornatów z Warszawy.
Kopie dwu dekretów sądu królewskiego z datami 8 sierpnia i 20 grudnia 1777 r. ukazują spory o wynagrodzenia i szkody na rzecz probostwa czynione przez szlachtę. W tym czasie dobrami królewskimi w Stromcu zarządzał szlachetny "(honestus) Walenty Żurawski i jego żona Kry-styna.

W 1790 r. szpital parafialny dobrze prosperował. Prowadziła go Zofia Sadowska , bardzo często występują- ca w aktach jako ł^atka chrzestna. Organistą był Tadeusz Bogonowski , a od 1798 r. Kacper Małkiewicz. 8 lutego 1801 r. w kościele stromieckim ks. Michał Krosnowski ochrzcił pannę lat 16, nawróconą z judaizmu. Dano jej imię Teresa, a nazwisko Starowieyska, od Starej Wsi, gdzie zamieszkiwała. Rodzicami chrzestnymi jak zawsze w takim przypadku, byli wysoce urodzeni, tu Andrzej de Corsino Fałęcki i żona Marianna z Milewskich. Od 1809 r. akta stromieckie wykazują jako organistę Michała Kucharskiego. Jest to czas walk Polaków z wojskami obcych mocarstw. Wyczuwa się to z akt metrykalnych. Na przykład w Bożem "chłopcy poszli na wojenkę". Brakuje ojców przy chrztach. Ale przecież nadzieja jest w sercach, nadzieja na zmartwychwstanie Polski. Jest legenda o Napoleonie. W dworze niedabylskim, a potem w Bożem, przebywa weteran walk, kawaler orderu św. Stanisława Jan hrabia Ostroróg. Towarzyszy wielu chrztom. Podobnie otoczony szacunkiem w dworze niedabylskim, rezyduje Ludwik Montresor, pułkownik Wojsk Polskich.63 Ciekawym przykładem osobliwego zawodu jest mieszkający w Boskiej Woli organmistrz Franciszek Posta- wski.54 Możliwe, że miał swój wkład w budowę lub na-prawę ówczesnych organów. W roku 1840 kościół stro- miecki został wyrestaurowany i tarcicami obity kosztem parafii. Ówczesny kolator Aleksander Karski odnowił go wewnątrz własnym kosztem.

Ks. Antoni Niemotko, ostatni proboszcz stromiec- ki, który znał kościół tzw. trzeci, tak go opisuje: "Według dawnej tradycji, jak w wielu innych kościołach drewnianych, tak podobnie i tutaj widzimy pod tak zwaną tęczą, to jest łukiem oddzielającym nawę od prezbiterium belkę poprzeczną, a na niej pośrodku krucyfiks. Jako antyki zasługują na uwagę trzy ołtarze drewniane tryptykowe: wielki ołtarz i ołtarz Matki Bożej. Ołtarz zaś Św. Walentego, dla braku niektórych części ornamentacyjnych, późniejszymi przeróbkami oszpecony został. Kościół wewnątrz malowany klejowo, bez żadnego smaku. Zewnątrz obity deskami, dach na kościele, kruchcie i dwóch przystawkach, gontowy. Pośrodku wznosi się niewielka kopuła drewniana blachą żelazną kryta, z krzyżem i sygnaturką.

Do kościoła cztery wejścia prowadzą. Jedno przez wielkie drzwi, drugie przez północno-zachodnie, trzecie na północ, czwarte wschodnio-południowe. Drzwi wielkie otwierane na zewnątrz opatrzone zawiasami i żelaznymi hakami. Podłoga w nawie kościelnej drewniana z desek, w nędznym stanie. W prezbiterium zaś ułożona z piaskowca i takichże płyt uciętych z grobowców, niegdyś na cmentarzu kościelnym istniejących, cała w lichym stanie. Sufit z tarcic. Okien jest sześć, których ramy do ściany przybite.Kościół niekonsekrowany, tylko pobenedykowany. Długi 38 łokci, szeroki 17 łokci, wysoki 15 łokci. Podany do katastru na złp. 9000.

Szczególny stał się rok 1892. Właśnie sto lat te-mu odbyły się misje, które duchowo przygotowały do rozpoczęcia budowy murowanego kościoła. Parafia liczyła 6678 osób. Ks. biskup Antoni Ksawery Sotkiewicz , biskup sandomierski, w dniach wizytacji 15 i 16 lipca 1892 r. gorąco zalecił wiernym budowę nowego murowanego kościoła. Plany nowego, neogotyckiego, kościoła sporządził Rudolf Meyer budowniczy mieszkający w Radomiu. Rząd jako kolator dał na budowę 4000 rs., pozostałe 40 000 rs. zebrali wierni. Zbiórka była rozłożona na pięć lat. Fundamenty pod świątynię założono w październiku i listopadzie 1900 r. Poświęcenia kościoła dopełnił, za zezwole- niem Władzy Diecezjalnej, ks. Antoni Niemotko dn. 17 września 1905 r. Ks. Adolf Machnicki tak opisuje to wydarzenie: "Po skończonej benedykcji, jako najstarszy b. wikariusz stromiecki, przeniosłem z dawnego kościoła w asystencji kapłanów i masy zwartego ludu przy śpiewie "Boże w dobroci" Najświętszy Sakrament do nowej, wspaniałej świątyni. Była to chwila uroczysta. Płakał ks. proboszcz Niemotko, kiedy spełniał obrząd benedykcji, płakaliśmy wszyscy przy przeprowadzeniu Zbawcy naszego do nowego przybytku Jego chwały. A były to łzy, które prawdziwie uczuć i ocenić mógł przede wszystkim ks. proboszcz Niemotko, stając nareszcie u celu do którego dążył, nie zrażony ani ciężką pracą, ani zawodami, a ile poniósł trudów, ile zawodów doznał, o tem trudno pisać... Po skończonym poświęceniu nowego kościoła sumę uroczystą odprawił sam proboszcz, a słowo Boże z gorliwością i pożytkiem wypowiedział ks. Walenty Starzomski, prefekt gimnazium w Radomiu, który jako wieloletni wikariusz w Stromcu, dużo zdziałał dla wzniesienia nowej świątyni".

"W 1906r. spalił się kościół w Grabowie. Postawiono tymczasową kaplicę. Kupiono ze Stromca prezbiterium ze starego kościoła. Kupiono też stary wielki ołtarz z obrazami."
Dobrodziejami nowego czwartego kościoła stromiec- kiego byli m.in. "Józef i Karolina z Zelinów Potempscy, zamieszkali w Radomiu, a w Stromcu na letnim mieszkaniu przebywający."66 To oni wyposażyli zakrystię w kosztowne przedmioty i bieliznę.
Nastał rok 1905. Narastało wrzenie rewolucyjne. Trwał niepokój wśród wielu społeczeństw. O polskość upomniały się dzieci z Wrześni. O wydarzeniach tego czasu tak pi^ze miłośnik ziemi rodzinnej Henryk Morawski, poeta: "Echa tych wydarzeń docierają również do Stromca.
Ich naocznym świadkiem był mały wówczas Adam Wró-blewski, późniejszy wieloletni kierownik Szkoły Podstawowej w Stromcu, który spisał je (jak wiele innych) w czasopiśmie nauczycielskim pt. "Nasze Drogi", wydawanym w Radomiu od r.1927. Od (jak podaje autor) w 1905 roku w Stromcu pojawili się tajemniczy emisariusze. Mówili oni mieszkańcom, że socjaliści walczą z carem, przypominali tradycje walk powstańczych o wolność Ojczyzny, mówili o manifestacjach w Warszawie i innych miastach, w czasie których manifestanci niosą na sztandarach Orła Białego co oznacza, że chcą "zaprowadzić wolną Polskę". Emisariusze ci kończyli swoje wystąpienia zakazanymi surowo słowami: "Jeszcze Polska nie zginęła." Sczególnie mocno utkwiła w pamięci mieszkańców Stromca jedna z niedziel tego rewolucyjnego roku. Do przepełnionego kościoła weszło w czasie kazania kilku nieznanych mężczyzn. Z ich inicjatywy wszyscy podjęli potężną, chwytającą za gardło pieśń patriotyczno-religijną "Boże coś Polskę...". W świątyni było słychać jeden wielki szloch. Po nabożeństwie emisariusze stanęli obok kościoła pod sztandarem z Białym Orłem i napisem: "Niech żyje Polska". Mówili wzruszająco o długiej niewoli, o kajdanach i o Sybirze. Nawoływali do walki z obcą przemocą. Słowa te padały na podatny grunt. Po przemówieniu tłum drgnął i ruszył w kierunku rosyjskiego Urzędu Gminy. Na czele powiewał narodowy sztandar. Następnie uczestnicy pochodu zdarli z kancelarii gminy portrety cara, orły carskie i obce napisy. Podobnie uczyniono w budynku szkoły. Wydarzenia te rozgrywały się przy wielkim aplauzie mieszkańców Stromca. Rozpierzchli się oni dopiero pod wieczór. Znikli także emisariusze, bowiem ktoś ostrzegł, ze od strony Białobrzegów zbliżają się Kozacy. Przeprowadzili oni dochodzenie. Za "zniewagi" uczynione portre- t owi cara Stromiec srogo odpokutował. Wojsko kilka dni szukało "buntowników". Potem przywrócono wprawdzie carskie portrety, ale odtąd (jak wspomina p. Wróblewski) zarówno "język miejscowy" jak i lekcje rachunków odbywały się po polsku."

Od 24 marca do 1 kwietnia 1917 roku odbyły się Misje prowadzone przez Księży Jezuitów: superiora misji ks. Kazimierza Bisztygę, ks. Józefa Pustkowskiego i ks. Stanisława Urbana. "W ciężkich krwawych czasach wojny wszechświatowej była to niezwykła pamiątka pokoju i miłosierdzia Bożego. Ludność parafialna mimo wielkich utrudnień z powodu wylewu wody i roztopów wiosennych i znacznej odległości napełniała licznie wspaniałą świątynię i z niezwykłym zainteresowaniem słuchała nauk głoszonych przez OO.Jezuitów... Do Komunii św. przystąpiło około 4000 wiernych". W dniach 20, 21 i 23 września 1922r. wizytował parafię biskup Marian Ryx, biskup sandomierski. Parafia liczyła wtedy 8500 osób. Biskup chwali w protokole pobożność wiernych. Po drugiej wojnie światowej pierwszą wizytację biskupią odbył w dniach 12-13 czerwca 1950r. biskup Jan Kanty Lorek, ordynariusz sandomierski. Proboszczem był wówczas ks. Stefan Suchecki, wikariuszem ks. Wincenty Bień, a organistą p. Franciszek Kempisty, pracujący tu od 1910r. W sprawozdaniu z wizytacji biskup napisał: "Od ostatniej wizytacji, odbytej przeze mnie w r.1941 parafia tutejsza wiele ucierpiała z powodu frontu bojowego, który tutaj trwał w 1944 i w 1945r. Niestety zawierucha wojenna nie oszczędziła i świątyni. Jeszcze nie zdołano uzupełnić urządzenia wewnętrznego, a już trzeba było zabezpieczyć dach, okna i odbudować sygnaturkę. Dzięki zabiegom tutejszego ks. proboszcza ks. Stefana Sucheckiego magistra św. Teologii, udało się przy pomocy księży wikariuszów prace te mocno posunąć na- przód. Ale dużo, bardzo dużo jeszcze jest do zrobienia".
W dniach 30-31 lipca i 1 sierpnia 1960 roku oraz podobnie 31 lipca i 1 sierpnia 1965r. wizytacje przeprowadził ks. biskup Piotr Gołębiowski, biskup pomocniczy sandomierski. W tej drugiej wizytacji towarzyszył ks. biskupowi ks. prałat prof. dr hab. Jan Stępień, profesor zwyczajny Pisma św. w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Dzisiaj te dwa sprawozdania z wizytacji pisane ręcznie przez biskupa i opatrzone jego pieczęcią mają szczególną wartość. Autor bowiem jest dziś Sługą Bożym oczekującym na wyniesienie na ołtarze. Protokół wizytacyjny biskup Piotr zakończył: "Czcigodnemu Księdzu Proboszczowi jego wikariuszowi i całej parafii stromieckiej z głębi serca błogosławię. W kolejnych latach: 1970, 1975 i 1980 parafie wizy-tuje ks. biskup prof. dr hab. Walenty Wójcik, profesor zwyczajny na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, biskup pomocniczy sandomierski. Wizytacja - jak pisze biskup - była dobrze przygotowana. Mimo niepewnej pogody wierni licznie gromadzili się na nabożeństwach i spotkaniach. Parafia liczyła wówczas 960 rodzin tj. 3856 osób. W roku 1979 udzielono 74 chrztów, 47 ślubów i 44 pogrzebów.

W 1983 r. odbyły się Misje św. W latach 1984 do 1985, staraniem ks. kanonika Kazimierza Szarego, zbu-dowano kaplicę w Podlesiu, poświęconą przez ks. biskupa Stanisława Sygneta 28 lipca 1985r., w czasie wizytacji biskupiej. Od 1984 r. na stanowisku organisty pozostaje p. Stefan S ob styl. Ostatnia wizytacja biskupia odbyła się w dniach 28 i 29 lipca 1990r. Przeprowadził ją ks. biskup prof. dr hab. Walenty Wójcik, biskup pomocniczy w Sandomierzu. Parafia posiadała wówczas 3765 osób. W 1989 r. udzielono 83 chrztów, 28 ślubów i 50 pogrzebów. Rozdano 34 000 Komunii św. W parafii są 3 szkoły 8-klasowe. Dzieci szkolnych jest 529. W dwóch szkołach uczy ks. wikariusz, w jednej ks. proboszcz. Do parafii należą: Bobrek, Budy Brankowskie, Ducka Wola, Grabowy Las, Ksawerów Nowy, Ksawerów Stary, Marianki, Mokry Las, Nętne, Nie- dabyl, Nowa Wieś, Okrąglik, Pietrusin, Piróg, Podgaj, Podlesie Duże, Pohulanka, Pokrzywna, Stara Wieś, Stromiec, Wola Stromecka, Zabagnie, Zachmiel. W ramach przygotowań do jubileuszu wierni bardzo licznie uczestniczyli w Misjach Św., które przeprowadzili 00.Redemptoryści. Obecnie świątynia otrzymała dwa witraże od parafian i trzeci od ks. Janusza Żurawskiego, pochodzącego ze Stromca.

Aneks 182

JAKOWKI 1650 stare gniazdo podlaskie

(korzenielubelskie)
http://regestry.lubgens.eu/viewpage.php?page_id=139

JAKÓWKI - JANÓW PODLASKI (Jakówki 3 km na SEE od Konstantynowa)
Wieś, w XVI w. w rękach Szujskich, którzy prawdopodobnie wznieśli tu cerkiew. W 1775 folwark i wieś w posiadaniu Czartoryskich, 1790 Michała Przeździeckiego, przed 1834 Wojciecha Gosławskiego. W III ćw. wieku XIX Jana Modzelewskiego (zm. 1870), 1888 Zyberk-Platerków (wtedy też wydzielanie folwarku z dóbr konstantynowskich). 1897 właścicielem Bazyli Romanow, 1911 Józef i Anna Świerczyńscy, 1926 Antoni Siwek, od 1927 Władysław Rusecki.
We wsi dwór zbudowany w latach 1934-36 przez Władysława Ruseckiego, remontowany w 1980. Od 2000 własność prywatna. Murowany, otynkowany. Bez cech stylowych, parterowy, podpiwniczony. Na planie prostokąta, pięcioosiowy. Elewacja frontowa poprzedzona podestem ze schodami, boczne dwuosiowe. Okna prostokątne. Zachowane zabudowania gospodarcze (dawna suszarnia tytoniu i spichlerz) współczesne dworowi, bez cech stylowych. Park z II poł. XIX w., przekształcony w latach 30-tych XX w., od 2000 prace porządkowe. W części północnej grupa starych lip stanowiących ciennik. Ozdobna część pd.-wsch. współczesna z dworem, w części wschodniej dwa stawy; fragmentarycznie zachowane szpalery lipowe ramujące całość.
Na pn. skraju wsi kapliczka przydrożna o cechach klasycystycznych, z I poł. XIX w. Murowana, otynkowana. Na rzucie prostokąta. Na cokole, zwieńczona gzymsem, od frontu z trójkątnym ogzymsowanym naczółkiem. Otwór wejściowy zamknięty koszowo, po jego bokach krzyże łacińskie profilowane z cegły; w elewacjach bocznych koliste okna w profilowanych obramieniach, pod nimi prostokątne płyciny. Dach trójspadowy z czworoboczną sterczyną nad szczytem, na której ażurowy żeliwny krzyż. Wewnątrz krucyfiks ludowy w tradycji barokowej z XIX w.*

1650 KAZIMIERZ KARWACZKI i Anna z Jakówki
Rodzice Magdaleny

Córka Kazimierza i Anny z Jakówki
Karwaczka Magdalena Janów Podlaski karta 64 1680 Jakowki dnia: 21.03 rodzice: Kazimierz i Anna

Karwacka Maria Anna Janów Podlaski 52 1866 bd

Aneks 183

Witowice 1600 (Markuszów) stare puławskie gniazda
(możliwe pragniazdo sandomiersko-lubelskie
aktualizacja 2 styczeń 2014

ZACHODNIA Lubelszczyzna
WITOWICE (8,5 km na E od Puław)
Witowice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, powiecie puławskim, gminie Końskowola.
Witowice leżą nad rzeką Kurówką. Miejscowość sąsiaduje bezpośrednio z Końskowolą, Opoką i Chrząchowem..
Witowice powstały najprawdopodobniej w XIII wieku. W źródłach pisanych pojawiają się po raz pierwszy w 1408 roku. Wieś należała wówczas do Dziersława z Konina, a następnie do jego syna – Piotra. Wywodzili się z rodu Konińskich legitymujących się herbem Rawicz. Witowice były ośrodkiem macierzystym Konińskiej Woli (Witowskiej Woli). Wchodziły w skład tzw. klucza końskowolskiego. Następnie zostały przejęte przez późniejszych właścicieli Konińskiej Woli ( Tęczyńskich, Opalińskich, Zbaraskich, Daniłłowiczów, Lubomirskich, Sieniawskich, Czartoryskich).
W 1907 roku została zbudowana cegielnia będąca w owym czasie własnością prywatną rodziny Borzęckich. W 1950 roku cegielnię upaństwowiono, zaś do produkcji cegły zatrudniono wojsko. Pozostałością po byłej cegielni jest wysoki komin. W latach 60. z inicjatywy mieszkańców wybudowano drogę bitą. Kolejnym przedsięwzięciem było założenie linii telefonicznej. W latach 70. na miejscu drewnianej remizy postawiono nową. Dzisiaj mieści się tam siedziba Ochotniczej Straży Pożarnej, która powstała w dniu 21 marca 1927 roku. Wieś nękały również liczne pożary, którym sprzyjała drewniana zabudowa. Podczas II wojny światowej w walkach toczących się pod Witowicami zginęli polscy żołnierze. Pochowano ich na cmentarzu w Końskowoli. W czasie wojny we wsi działały oddziały Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Niektórzy mieszkańcy uczestniczyli w kampanii wrześniowej, część z nich trafiła do obozów jenieckich. W okresie międzywojennym istniała szkoła, która mieściła się w prywatnym domu. Obecnie dzieci i młodzież z Witowic uczy się w szkole w Końskowoli. We wsi znajduje się sześć figur, w tym cztery krzyże i dwie kapliczki.

KONSKOWOLA 5 km na E od Puław
GENERACJA 1610
1630 ZOFIA KARWACIANKA Pawlowa Cieslakowa ; Końskowola 6 km na E od Puław; 25 XI 1646 slub; on Celebniace ona Witowice 2 km od Konskowoli
1635 REGINA KARWACIONKA Wojciechowa Worek, slub 16 VIII 1654; oboje z Witowic
1640 AGNIESZKA KARWACIONKA- Maciejowa Zubek slub 13 VII 1659; Witowice

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
NAŁECZÓW MARKUSZÓW 10 km na NNE od Nałeczowa (pod nimi Przybysławice)
GENERACJA XI 1700
1700 JÓZEF KARWACKI i Maryanna z Piechów w Marakuszewie pomiędzy Lublinem a Puławami, slub 1731
1756 zgon MARYANNA i KATARZYNA KARWACKA - Marakuszew
GENERACJA 1730
1730 RODZICE Błażeja Karwackiego ur 1758 Markuszów 10 km na NEE od Nałeczowa, miedzy Lublinem (25 km na NW) a Puławami
xxxxxxxxxxxxxxxx
*1740 WOJCIECH KARWACKI i Teresa z Łukowskich z Drzewca 3 km na NNW od Nałeczowa
1770 - 1834 MACIEY KARWACKI 1) Elżbieta zm. 24.01.1826 2) Marianna Ziętak; zmarł w mci Drzewcza 2 km na SE od Buchałowic 6 km na NNW od Nałeczowa, 3 kim na NNW od Drzewczy, rolnik, lat 70 syn rodziców niewiadomych; wdowa Marianna z Głosów
1 żona Macieja
1770 ELŻBIETA c. Wincentego i Rozali Sulętów z Wąwolicy ,( Wąwolnica 5 km na W od Nałęczowa); zona Macieja w mci Drzewcza zmarła w wieku 56 lat
2 zona
1784 Ziętak Marianna, wdowa po Tadeuszu który zmarł dnia 27.12.1819 roku; córka Sebastiana i Jadwigi Głosów z Buchałowic, l. 42
Slub dnia: MACIEJ KARWACKI 30.04.1826: ur. i zam. Drzewcza, syn Wojciecha i Teresy z Łukowskich, l. 56, gospodarz rolny, wdowiec po Elżbiecie, która zmarła dnia 24.01.1826 roku/ur. i zam. Buchałowice, MARIANNA ZIETAK córka Sebastiana i Jadwigi Głosów z Buchałowic, l. 42, wdowa po Tadeuszu, który zmarł dnia 27.12.1819 roku

GENERACJA 1760
1758 – 1829 BLAŻEJ KARWACKI mąż Agnieszki, lat 70 wdowiec Wąwolnica / Buchałowice 15 km na SE od Puław
GENERACJA 1790
1791-1828 MARIANNA KARWACKA Mateuszowa Sulęta; Buchałowice, wyrobnica, l. 37, córka Błażeja i Agnieszki Karwackich z Buchałowic, wdowiec Mateusz Sulęta
GENERACJA 1820
1836 ślub WINCENTEGO SULENTY, s. Marianny z Karwackich Sulęty z Zofią Mazurek w Wąwolnicy

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

CHODEL Bełzyce (15 km na SW od Lublina) lubelskie 20 km na N od Kraśnika w kierunku Opola Lub i Puław
1850 JÓZEFA z Karwackich Dziedzicowa z Matczyna
*1873 JAN KARWACKI, Matczyn 15 km na SW od Lublina przed Bełzycami, ojciec nieznany
1850 JÓZEFA KARWACKA Kowalska ze Skrzyńca 7 km na E od Chodela; c. Kazimierza i Józefy z d. Karwacka
* 1876 u corka Marianna

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Rzeczycy Ziemiańskiej 11 km na S od Krasnika 30 km na E od Annopola
1760 ANDRZEJ KARWACKI i Marianna Kowalska z
* 1797 JÓZEF KARWACKI . Andrzeja i Marianny Kowalskiej s. Andrzeja i Marianny Kowalska; Rzeczyca

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

TARŁÓW 16 km na NW od Annopola
1830 FRANCISZEK KARWACKI i Apolonia Michałowska z Tarłowa
*1852 zgon 1874 MARIANNA KARWACKA z Tarłowa, miała lat 22

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

SLUPIA NADBRZEŻNA 6 km na N od Annopola 6 km na N od Annopola i Maruszowa
1850 JUSTYNA KARWACKA Walentowa Gałka matka Józefa Gałki lat 26& 1896 z Marianna wdowa lat 28 Gołebiowska z d. Warsinska
SLUPIA NADBRZEŻNA 6 km na N od Annopola
1896 11 Józef Gałka lat 26 Walenty i Justyna Karwacka & Marianna wdowa lat 28 Gołębiowska z d. Warsinska Frańczak Słupia Nadbrzeżna
1893 9 Piotr Kaczyński Snopek & Julianna Gałka jej matka to Walentowa Jozefa Karwacka Słupia Nadbrzeżna

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Z „korzenielubelskie”
http://regestry.lubgens.eu/viewpage.php?page_id=139

ZACHODNIA Lubelszczyzna
WITOWICE (8,5 km na E od Puław)
Witowice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, powiecie puławskim, gminie Końskowola.
Witowice leżą nad rzeką Kurówką. Miejscowość sąsiaduje bezpośrednio z Końskowolą, Opoką i Chrząchowem..
Witowice powstały najprawdopodobniej w XIII wieku. W źródłach pisanych pojawiają się po raz pierwszy w 1408 roku. Wieś należała wówczas do Dziersława z Konina, a następnie do jego syna – Piotra. Wywodzili się z rodu Konińskich legitymujących się herbem Rawicz. Witowice były ośrodkiem macierzystym Konińskiej Woli (Witowskiej Woli). Wchodziły w skład tzw. klucza końskowolskiego. Następnie zostały przejęte przez późniejszych właścicieli Konińskiej Woli ( Tęczyńskich, Opalińskich, Zbaraskich, Daniłłowiczów, Lubomirskich, Sieniawskich, Czartoryskich).
W 1907 roku została zbudowana cegielnia będąca w owym czasie własnością prywatną rodziny Borzęckich. W 1950 roku cegielnię upaństwowiono, zaś do produkcji cegły zatrudniono wojsko. Pozostałością po byłej cegielni jest wysoki komin. W latach 60. z inicjatywy mieszkańców wybudowano drogę bitą. Kolejnym przedsięwzięciem było założenie linii telefonicznej. W latach 70. na miejscu drewnianej remizy postawiono nową. Dzisiaj mieści się tam siedziba Ochotniczej Straży Pożarnej, która powstała w dniu 21 marca 1927 roku. Wieś nękały również liczne pożary, którym sprzyjała drewniana zabudowa. Podczas II wojny światowej w walkach toczących się pod Witowicami zginęli polscy żołnierze. Pochowano ich na cmentarzu w Końskowoli. W czasie wojny we wsi działały oddziały Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Niektórzy mieszkańcy uczestniczyli w kampanii wrześniowej, część z nich trafiła do obozów jenieckich. W okresie międzywojennym istniała szkoła, która mieściła się w prywatnym domu. Obecnie dzieci i młodzież z Witowic uczy się w szkole w Końskowoli. We wsi znajduje się sześć figur, w tym cztery krzyże i dwie kapliczki.

1630 ZOFIA KARWACIANKA Cieslakowa
1635 REGINA KARWACIONKA Worek
1640 AGNIESZKA KARWACIONKA- Zubek
Cieślak Paweł Karwaciąnka Zofia Końskowola 6 km na E od PUŁAW 25 XI 1646
slub pochodzenie żeńców (on/ona): Cełebniace?? / Witowice 2 km na E od Konskiej Woli
Worek Wojciech Karwacionka Regina Końskowola 16 VIII 1654
slub pochodzenie żeńców (on/ona): Witowice / .
Zubek Maciej Karwacionka Agnieszka Końskowola 13 VII 1659
slub pochodzenie żeńców (on/ona): Stara Wieś / .
NAŁECZÓW MARAKUSZÓW
1700 JÓZEF KARWACKI i Maryanna z Piechów
Karwacki Józef Piech Maryanna Markuszów pomiędzy Lublinem a Puławami 9 1731
Slub str. 357
Karwacka Maryanna i Katarzyna Markuszów 51 1756zgon str. 522

1730 RODZICE Błażeja Karwackiego
Karwacki Błażej Markuszów 10 km na NEE od Nałeczowa, miedzy Lublinem (25 km na NW) a Puławami 4 1758 księga / skan: 217 / 386
1758 – 1829 BLAŻEJ KARWACKI
1758 Karwacki
Mąz Agnieszki Błażej Wąwolnica / Buchałowice 15 km na SE od Puław 35 1829 Buchałowice , żebrak, l. 70, wdowiec
c. Błażeja i Agnieszki Karwackich
Sulęta 1791-1828
Marianna Wąwolnica ? Buchałówice 30 1828zgon Buchałowice, wyrobnica, l. 37, córka Błażeja i Agnieszki Karwackich z Buchałowic, wdowiec Mateusz Sulęta
1791 MARIANNA z KARWACKICH Sulenta z Wysokiego 30 km na E od Kraśnika
c. Błażeja i Agnieszki
Sulęta 1791
Marianna Wąwolnica ? Buchałówice 30 1828zgon Buchałowice, wyrobnica, l. 37, córka Błażeja i Agnieszki Karwackich z Buchałowic, wdowiec Mateusz Sulęta
Wincenty Sulenta dnia: 07.02.1836: także Sulęta, ur. i zam. Bronice, syn Mateusza i Marianny z Karwackich, l. 24/ur. we Wsi Wysokiem, zam. Bronice, l. 18, córka Sebastiana i Konstacji
Syn Marianny z Karwackich (ok 1780) Sulenta Wincenty Mazurek Zofia Wąwolnica 9 1836 slub
s. 1780 Marianny Karwackiej Sulenta Wincenty Markuszów Zabłocie 6 1886zgon Zabłocie, mając: 75 lat, O: Mateusz Sulenta, M: Marianna Karwacka
xxxxxxxxxxxxxxxx
1740 WOJCIECH KARWACKI i Teresa z Łukowskich z Drzewca 3 km na NNW od Nałeczowa
1770 - 1834 MACIEY KARWACKI 1) Elżbieta 2) Marianna Ziętak
Karwacki Maciej Markuszów 11 1770 księga / skan: 289 / 419
dnia: 30.04.1826: ur. i zam. Drzewcza, syn Wojciecha i Teresy z Łukowskich, l. 56, gospodarz rolny, wdowiec po Elżbiecie, która zmarła dnia 24.01.1826 roku/ur. i zam. Buchałowice, córka Sebastiana i Jadwigi Głosów z Buchałowic, l. 42, wdowa po Tadeuszu, który zmarł dnia 27.12.1819 roku
Syn WOJCIECHA i Teresy z Łukowskich
1770 Karwacki (w)
Wdowiec po Elzbiecie Maciey Ziętak [w] Marianna DRZEWCE 5 km na NW od Nałeczowa
, na s od MARAKUSZEWA/
Wąwolnica 5 km na W od Nałeczowa 13 1826 slub
1 żona Macieja
1770 Karwacka zona Macieja Elżbieta Wąwolnica 9 1826zgon Drzewcza, gospodyni, l. 56, córka Wincentego i Rozalii Sulętów, wdowiec Maciej Karwacki

1760 Karwacki
Mąz Marianny z Głosów Maciej Wąwolnica / Drzewcza 2 km na SE od Buchałowic 86 1834 karta: 144 , Drzewcza, rolnik, l.70, syn rodziców niewiadomych, wdowa Marianna z Głosów

Rzeczycy Ziemiańskiej 11 km na S od Krasnika
1760 ANDRZEJ KARWACKI i Marianna Kowalska z
s. Andrzeja i Marianny Kowalskiej
Karwacki Józef Rzeczyca Ziemiańska 10 km na SSW od Krasnika Liber 1797 s. Andrzej i Marianna Kowalska; Rzeczyca str.1

1850 JÓZEFA z Karwackich Dziedzicowa z Matczyna
Syn Józefy z Karwackich Dziedzicowej lat 28 Dziedzic Jan Matczyn 15 km na SW od Lublina przed Bełzycami 27 1873 O: ? M:Józefa z Karwackich Dziedzic
1850 JÓZEFA KARWACKA Kowalska ze Skrzyńca
c. Józefy Karwackiej
Kowalska Marianna Chodel miedzy Bełżycami a Opolem Lubelskim 178 1876 Skrzyniec; 7km na E od Chodela c. Kazimierza i Józefy z d. karwacka

SLUPIA NADBRZEŻNA 6 km na N od Annopola
1850 JUSTYNA KARWACKA Gałka
Syn Justyny Karwackiej
Gałka Józef Gołębiowska v. Warsińska Marianna Słupia Nadbrz.
6 km na N od Annopola i Maruszowa 11 1896slub Słupia, on - O: Walenty, M: Justyna Karwacka, M: Marianna Frańczak ; on l.26 ona l.28 wdowa;imię ojca niewidoczne d.Warsińska

TARŁÓW 16 km na NW od Annopola
1830 FRANCISZEK KARWACKI i Apolonia Michałowska z Tarłowa
1852 MARIANNA KARWACKA z Tarłowa
c. Franciszka i Apolonii
Karwacka Marianna 16 km na NW od Annopola
Tarłów (dekanat lipski) 7 1874zgon Tarłów, O: Franciszek, M: Apolonia Michałowska ; l.22

Aneks 184

BEŁSKIE - POŁUDNIOWO WSCHODNIA Lubelszczyzna
Nowe dane z „korzenielubeslkie”
http://regestry.lubgens.eu/viewpage.php?page_id=139

HRUBIESZÓW
1780 JÓZEF KARWACKI i Marianna ze wsi Piaswiny ? w obw. hrubieszowskim
1812 JACENTY KARWACKI..wyzn grecko rosyjskiego
s. Józefa i Marianny
Karwacki Jacenty
Lat 23
aresztant w domu poprawy w Janowiej Janów Lub. (Biała - NE przedmieście JL)
rodem z Hrubieszowskiego ze wsi Piaswiny ? Pierswiny 279 1835zgon
1820 KATARZYNA KARWACKA Kozielewicz
Kozielewicz Szymon Karwacki Katarzyna Hrubieszów 8 1840
slub

Nowosiółki 10 km na W od Chełmna
Karwacka Stanisława Chełm 156 1883 miesc. urodz. – Nowosiółki
Karwacka Stanisława Chełm 13 1884zgon Nowosiółki

KRASNYSTAW
1820 WINCENTY KARWACKI
1852 ROCH KARWACKI
S Wincentego
Karwacki Roch lat 23 Krasnystaw 55 1878zgon

CZESTOBOROWICE
Karwacka Bronisława Częstoborowice pomiędzy Lublinem a Krasnymstawem 89 1927zgon
Karwacki Stefan Częstoborowice 127 1927zgon

LUBACZÓW
Karwacki Teodor Macewko Julia Lubaczów Liber 1930 slub