[blok]Najstarszym zapisem, potwierdzającym istnienie Sierakowa, jest zbiór dokumentów zawartych w Kodeksie Dyplomatycznym Wielkopolski.
Poza tym z podrobionego dokumentu niemieckiego z 19 listopada 1251 roku, który określał granice Nowej Marchji, dowiadujemy się o istnieniu traktu sierakowskiego. Był to szlak handlowy jaki wiódł z Poznania przez Sieraków do Drezdenka.
Określenie dokładnej daty uzyskania praw miejskich jest stosunkowo trudne. Niemniej jednak wiadomo, że Sieraków stał się miastem pod koniec XIV wieku - za panowania Kazimierza Wielkiego. 24 czerwca 1416 roku, w Kościanie, Władysław Jagiełło odnowił dokumenty i przywileje związane z prawami miejskimi: lokacja na prawie magdeburskim oraz szerokie przywileje sądowe i celne. Ówczesnym właścicielem miasta był Dobrogost Nałęcz Sierakowski "szlachetny i miłosierny pan, troskliwy opiekun miasta i jego mieszkańców".
Prawdopodobnie pierwszymi właścicielami ziem sierakowskich i samego miasta byli Nałęczowie (m.in. wspomniany już Dobrogost Nałęcz i jego brat Bieniak). Dobrogost umarł w 1435 r. Miasto otrzymali jego synowie: Jan, Wincenty i Jakób (pisownia oryginalna).
W 1450 Łukasz Górka, herbu Łodzia, wojewoda poznański i generalny starosta Wielkopolski nabył Sieraków wraz z okolicznymi ziemiami. Od tego momentu, na przeszło 100 lat, Sieraków stał się własnością starego rodu szlacheckiego Górków, wywodzącego się z Miejskiej Górki na pograniczu Śląska.