Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Ostrowski Stanisław (1879-1947) rzeźbiarz
13.04.2012 09:04
Stanisław Kazimierz Wacław Ostrowski (1879-1947) rzeźbiarz. W latach 1895-1900 kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Alfreda Dauna i Konstantego Laszczki. W 1899 przebywał w Warszawie, gdzie był współzałożycielem pisma literacko-artystycznego "Chimera". W 1901 ożenił się z wybitną poetką Bronisławą Edmundą Mierz-Brzezicką. W latach 1902-1905 mieszkał we Lwowie, potem wyjechał by kontynuować studia we Florencji i Rzymie. Okres lat 1906-1913 spędził w Paryżu, gdzie w 1910 roku założył Towarzystwo Artystów Polskich. Od 1913 do 1937 mieszkał w Warszawie z przerwą na pobyt w Charkowie (1915-1918); oprócz pracy artystycznej, prowadził tam działalność społeczną w polskich środowiskach wygnańczych. W latach 1938-1939 przebywał we Włoszech, a od 1941 w Nowym Jorku.
We wczesnej twórczości artysta inspirował się hasłami Młodej Polski i sztuką spod znaku Auguste'a Rodina. Wpływ francuskiego rzeźbiarza zaznaczył się w sposobie modelowania rzeźb Ostrowskiego, które cechowała miękkość konturu oraz bogata faktura, wywołująca "impresjonistyczne" efekty światłocieniowe. W tworzonych przez artystę dziełach (głównie popiersiach, głowach i plakietach portretowych) często stosowany był efekt skontrastowania wycyzelowanych partii kompozycji z surowym, nieobrobionym blokiem (np. portret żony Bronisławy Ostrowskiej z 1906 r. i portret poety Tadeusza Micińskiego sprzed 1915 r.).
W dwudziestoleciu międzywojennym odgrywał ważną rolę w życiu kulturalnym stolicy, był animatorem wielu inicjatyw, m.in. polichromii kamieniczek Starego Miasta, których był współwykonawcą (w 1928 roku). W 1925 zrealizował Grób Nieznanego Żołnierza pod arkadami Pałacu Saskiego.
Zaprojektował srebrne monety obiegowe 2 i 5 zł z podobizną częściowo dziewczyny, a częściowo Józefa Piłsudskiego, będące w obiegu w latach trzydziestych; w 1934 r brał udział w dekoracji statku m/s "Piłsudski". W 1939 zrealizował pomnik Władysława Jagiełły przed pawilonem polskim na Wystawie Światowej w Nowym Jorku (monument ten stoi do dziś w Central Parku, tamże). W czasie II wojny światowej wyemigrował do Nowego Jorku. gdzie zmarł w zapomnieniu.Jego córką był Halina Ostrowska-Grabska, autorka wspomnień: Bric a brac 1848-1939, Warszawa 1978,PIW najpełniejszego opisu historii rodziny Ostrowskich h.Ślepowron (autor: Piotr Szubert, uzupełnienia KK)
(por. też Polski Słownik Biograficzny t.24, 1979, s.574-576)
We wczesnej twórczości artysta inspirował się hasłami Młodej Polski i sztuką spod znaku Auguste'a Rodina. Wpływ francuskiego rzeźbiarza zaznaczył się w sposobie modelowania rzeźb Ostrowskiego, które cechowała miękkość konturu oraz bogata faktura, wywołująca "impresjonistyczne" efekty światłocieniowe. W tworzonych przez artystę dziełach (głównie popiersiach, głowach i plakietach portretowych) często stosowany był efekt skontrastowania wycyzelowanych partii kompozycji z surowym, nieobrobionym blokiem (np. portret żony Bronisławy Ostrowskiej z 1906 r. i portret poety Tadeusza Micińskiego sprzed 1915 r.).
W dwudziestoleciu międzywojennym odgrywał ważną rolę w życiu kulturalnym stolicy, był animatorem wielu inicjatyw, m.in. polichromii kamieniczek Starego Miasta, których był współwykonawcą (w 1928 roku). W 1925 zrealizował Grób Nieznanego Żołnierza pod arkadami Pałacu Saskiego.
Zaprojektował srebrne monety obiegowe 2 i 5 zł z podobizną częściowo dziewczyny, a częściowo Józefa Piłsudskiego, będące w obiegu w latach trzydziestych; w 1934 r brał udział w dekoracji statku m/s "Piłsudski". W 1939 zrealizował pomnik Władysława Jagiełły przed pawilonem polskim na Wystawie Światowej w Nowym Jorku (monument ten stoi do dziś w Central Parku, tamże). W czasie II wojny światowej wyemigrował do Nowego Jorku. gdzie zmarł w zapomnieniu.Jego córką był Halina Ostrowska-Grabska, autorka wspomnień: Bric a brac 1848-1939, Warszawa 1978,PIW najpełniejszego opisu historii rodziny Ostrowskich h.Ślepowron (autor: Piotr Szubert, uzupełnienia KK)
(por. też Polski Słownik Biograficzny t.24, 1979, s.574-576)