Ostrowski Witold Tadeusz (1875-1942) (2)

Witold Tadeusz Ostrowski (1875-1942) prawnik, żonaty z Kazimierą z Sośnickich (1877-1954), miał syna Kazimierza (znanego adwokata) i Witolda Macieja; działacz społeczny i organizator przemysłu. Dzieciństwo spędził w Warszawie i Tarnopolu, gimnazjum ukończył w Brzeżanach. Studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Pracował jako urzędnik w Tarnopolu, następnie w starostwie w Stanisławowie, skąd został na polecenie Ministerstwa Handlu przeniesiony do Krakowa. W latach studiów zaangażował się w działalność Towarzystwa Szkoły Ludowej, w Krakowie założył 45 szkół przemysłowych, popierał rzemiosło i drobny przemysł. W 1906 został członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Szkoły Ludowej, w 1909 jego prezesem w oddziale krakowskim, a w 1927 prezesem Zarządu Głównego Towarzystwa Szkoły Ludowej. Współredagował " Nową Reformę", której w 1928 został także współwłaścicielem. W 1914 został radnym miasta Krakowa. W okresie I wojny światowej bardzo angażował się w powstanie Legionów i pomoc. Został członkiem Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1918 był inicjatorem budowy pomnika w kwaterze legionowej na Cmentarzu Rakowickim i członkiem Polskiej Komisji Likwidacyjnej. Po I wojnie światowej znalazł zatrudnienie w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie na stanowisku Naczelnika Wydziału Przemysłowego. Z Urzędu Wojewódzkiego, wobec niemożliwości porozumienia się komisarza Zdzisława Wawrauscha z urzędującymi wiceprezydentami Krakowa i po jego ustąpieniu został mianowany 19 lipca 1925 komisarycznym prezydentem Krakowa. Na tym stanowisku przepracował rok, po reaktywowaniu rozwiązanej Rady Miasta Krakowa złożył urząd w dniu 2 czerwca 1926. W nowej radzie miejskiej w dniu 28 września 1926 został wybrany jednym z wiceprezydentów miasta, na tym stanowisku pozostał do emerytury, do 1934. Zaangażowany był w utworzenie Muzeum Etnograficznego, popierał plany stworzenia skansenu budownictwa ludowego w Lasku Wolskim, do czego ostatecznie jednak nie doszło. Jego głowa wyrzeźbiona przez X. Dunikowskiego w Sali Poselskiej na Wawelu; odznaczony został Krzyżem Legionów i Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta. Po wybuchu II wojny światowej wyjechał z Krakowa do Lwowa, w lutym 1940 powrócił pod Wawel i dość długo ukrywał się w obawie przed aresztowaniem. Prowadził wraz z żoną poszukiwania genealogiczne i heraldyczne rodziny. Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
[Polski Słownik Biogr. t.24, 1979, s.583-585]