Witryk - instytucja wprowadzona do Polski w średniowieczu i skodyfikowana przez statuty arcybiskupa Mikołaja Trąby (1420). Witrycy (było ich w parafii z reguły dwóch) rekrutowali się spośród parafian cieszących się autorytetem w lokalnej społeczności, niezależnych finansowo (bogaci, chłopi lub mieszczanie, czasem szlachta zwłaszcza w okolicach tzw. drobnoszlacheckich). Mianowani przez społeczność parafii na czele z proboszczem. Do ich obowiązków należało zapewnienie bieżącego funkcjonowania kościoła (zaopatrzenie w świece, opłatki, wino, itp.) a także dbanie o wystrój kościoła (nadzorowanie prac wykończeniowych, remontów). Razem z proboszczem posiadali klucze do kasy parafii i współdecydowali o wydatkach. Często administrowali majątkiem kościoła, dzierżawili dobra kościelne. Wybierani byli na kadencje - roczne. W zamian za swą pracę czerpali dochody ze sprawowanej funkcji, np. dzierżaw, przypadała im też część zbiórki tzw. "tacy".