[blok]Michał Hieronim Juszyński (1760-23.8.1830). Ksiądz, dr filozofii. Urodził się w Gniazdowie w powiecie olkuskim. W młodości studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie otrzymał tytuł dr filozofii. Pisał wówczas wiersze używając kryptonimu M.H.J. Przez krótki czas był wychowawcą u Jordanów i Morsztynów. W 1785 przyjął święcenia kapłańskie. Potem przebywał na dworze prymasa Michała Poniatowskiego w Warszawie. Przez krótki czas pracował u Czackiego w Krzemieńcu i u Mieroszewskich w Mysłowicach. W 1789 był profesorem w szkole wydziałowej w Pińczowie. W 1794 utracił tę posadę i wtedy biskup Janowski ściągnął go do diecezji tarnowskiej, mianując go wikariuszem w Wojniczu i kaznodzieją katedralnym. W 1795 został proboszczem w dobrach Ossolińskiego. Juszyński nadal pełnił obowiązki kaznodziei katedralnego w Tarnowie. Był też egzaminatorem prosynodalnym i urzędnikiem konsystorza tarnowskiego. Na tle zbieractwa starych druków poróżnił się z Ossolińskim tak, że doszło do procesu, po którym opuścił tegoż dobra Zgórsko. Z ks. F. Siarczyńskim odwiedzał plebanie, poszukując wartościowych dzieł. Ciesząc się sympatią władzy diecezji tarnowskiej nie byli lubiani przez księży, którzy skarżyli się, że „ks. Juszyński i ks. Siarczyński wymuszali opłaty od proboszczów rzekomo dla rządcy diecezji ks. Górskiego”. Dlatego po opuszczeniu Zgórska w 1810 ks. Juszyński otrzymał probostwo najpierw w Ostrowie k. Stopnicy, następnie w Szydłowie, w końcu probostwo i prałaturę w Wiślicy. W 1812 został kanonikiem przemyskim. W 1819 dzięki poparciu biskupa Woronicza został profesorem i oficjałem w Kielcach. W 1825 wrócił na probostwo w Szydłowie i stał się samotnikiem”. Zbierał starodruki, (gdy jego pierwszy zbiór spłonął, zaczął zbierać je na nowo!), napisał także i wydał dzieło swojego życia „Dykcjonarz poetów polskich”, gdzie opisał 1376 osób od XV do połowy XVIII wieku. Biskup Łętowski napisał o nim: „był to człowiek wzrostu miernego, pękaty i urody nieosobliwej (…), żył skromnie”